ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 197

ตอนที่ 197 นายน้อยในจวนอ๋อง

เรือนหลังของจวนอ๋อง ในลานบ้านที่มีพื้นที่กว้างขวาง เหล่าสาวใช้ต่างเร่งทำความสะอาดกันยกใหญ่ ได้ยินว่าครั้งนี้คนที่ท่านอ๋องพากลับมาด้วยเป็นบุตรบุญธรรมที่ท่านอ๋องเพิ่งรับเข้ามา แม้จะเป็นบุตรบุญธรรมแต่ก็เป็นเด็กคนแรกที่ท่านอ๋องรับมา อีกทั้งเด็กคนนี้ท่านอ๋องยังไปรับกลับมาด้วยตนเอง รู้ได้เลยว่าในสายตาของท่านอ๋องเด็กคนนี้ถือว่ามีความสำคัญอย่างมาก

ภายใต้การคาดเดาของหลายคน เด็กคนนี้อาจจะเป็นทายาทของท่านอ๋องจากนอกจวนจริงๆหรือไม่? แต่ไหนแต่ไรท่านก็ไม่ได้รับคนแปลกหน้าเข้าจวนหรือต้องตาผู้ใด ยิ่งไปกว่านั้นเด็กที่เพิ่งเกิดคนหนึ่ง ใครก็ไม่เชื่อว่าท่านอ๋องเพียงเห็นเด็กที่เกิดใหม่แล้วมีความรู้สึกผูกพันเยี่ยงนี้

ข่าวลือไม่ใช่ว่าจะไม่มีมูลเสียเลย เรื่องที่เกิดย่อมมีสาเหตุ ที่จริงเหล่าคนในจวนอ๋องแม้จะไม่มีผู้ใดปริปาก แต่ในใจได้ให้เด็กที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนเป็นทายาทที่แท้จริงของท่านอ๋องแล้ว

โดยเฉพาะตอนที่เห็นท่านอ๋องอุ้มสตรีนางหนึ่งลงมาจากรถม้าด้วยตนเอง แล้วยังอุ้มนางเข้าไปในเรือนหลัง ยิ่งพิสูจน์ยืนยันตรงกันกับการคาดเดาภายในใจของผู้คนได้มากขึ้นอีก

หลินซีนเยียนหลับตามาตลอดทาง แสร้งทำเป็นนอนหลับ แต่กลับรู้สึกถึงสายตาที่มองจากคนรอบๆเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน โม่จื่อเฟิงเป็นบุรุษบางทีอาจจะไม่เข้าใจความคิดของพวกเขา แต่เธอหลินซีนเยียนกลับสามารถคาดเดาได้

เมื่อก่อนตอนที่เธอเป็นผู้หญิงของโม่จื่อเฟิงแล้วเข้าจวนอ๋องมาก็ได้รับการดูถูกเหยียดหยามจากเหล่าสาวใช้และคนใช้ แต่พอตอนนี้เธอได้เป็นมารดาของบุตรบุญธรรมของโม่จื่อเฟิงแล้วเข้าจวนอ๋องกลับรู้สึกได้รับการเคารพนับถือจากพวกเขาอย่างมาก

แนวคิดของชนชั้นที่น่าเศร้าของสังคมนี้ ในสายตาของพวกเขามีเพียงฐานะของคนที่แบ่งตามระดับชนชั้นต่างๆเท่านั้น เจ้าเป็นคนประเภทไหนก็เป็นได้เพียงคนประเภทนั้น ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของพวกเขาได้

โม่จื่อเฟิงอุ้มหลินซีนเยียนเดินเข้าในห้องแล้ววางลงบนเตียง แล้วเอ่ยเรียกแม่นมที่ใช้งานได้ 2 คนมาปรนนิบัติอยู่ข้างเตียงด้วยตนเอง จากนั้นก็หมุนตัวแล้วเดินออกไปอย่างรอไม่ไหว

เมื่อจินมู่เห็นเขารีบเดินออกมาราวกับโกรธเคือง ในขณะที่กำลังสงสัยแล้วยังเรียกสติกลับคืนมาไม่ได้ โม่จื่อเฟิงก็แย่งเด็กในมือของเขาอย่างเดินจากไป

มุมปากของจินมู่กระตุก ในใจรู้สึกเศร้า ท่านอ๋องการแสดงออกและการกระทำของท่าน เห็นได้ชัดว่านายน้อยที่อยู่กับเขาแล้วไม่ได้รับความเป็นธรรม สวรรค์รู้ดีว่าทุกการเคลื่อนไหวของเขานั้นระมัดระวังอย่างมาก อีกนิดเดียวก็จะส่งนายน้อยคืนให้แล้ว แต่เรื่องนี้ทำให้จินมู่มั่นใจได้อย่างยิ่งว่าต่อไปเรื่องที่เกี่ยวกับนายน้อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ทั้งหมดต้องเอาหัวมาเป็นประกันแน่!

ไม่นานแม่นมที่ถูกหามา แต่ละคนจะมีแม่นมเดินนำเข้าไปในห้องของโม่จื่อเฟิง แม่นมรู้สึกแปลกใจมาก แม้จะเป็นบุตรบุญธรรมก็เป็นเด็กที่เพิ่งเกิด ไม่ควรอยู่ข้างกายมารดาหรอกหรือ?ท่านอ๋องกลับพามาอยู่ในห้องด้วยตนเองเช่นนี้มันหมายความว่าอะไร?

“ เหตุใดถึงมีแค่ไม่กี่คน? ” โม่จื่อเฟิงนั่งอุ้มเด็กอยู่บนเตียง จ้องมองแม่นมที่มีอายุและรูปร่างหน้าตาแตกต่างกันกำลังยืนเรียงแถวอยู่อย่างเย็นชา

เมื่อแม่นมได้ยินก็รับคุกเข่ากล่าวโทษ “ ท่านอ๋อง คนเหล่านี้มีไม่น้อย แม่นมอีกสิบกว่าคนที่บ่าวออกไปตามหามาทั้งคืนตอนนี้แม่นมในเมืองเฟิ่งซีแห่งนี้ บ่าวได้เชิญมาแล้วเพคะ ”ก็แค่เด็กคนหนึ่งจะสามารถดื่มนมได้มากน้อยแค่ไหนกันเชียว แม่นมสิบกว่าคนนี้คงพอที่จะดื่มจนอิ่มแล้วกระมัง

แม่นมโขกศีรษะลงพื้นไม่หยุด สีหน้าของโม่จื่อเฟิงไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด เขาลุกขึ้นยืน อุ้มเด็กเดินมาตรงหน้าของแม่นมที่ยืนเรียงแถว เริ่มตั้งที่คนแรก โม่จื่อเฟิงก็ไม่พอใจอย่างยิ่ง

“อัปลักษณ์เช่นนี้ หากบุตรบุญธรรมของข้าดื่มน้ำนมของนางแล้วมีหน้าตาอัปลักษณ์จะทำเช่นไร? ออกไป! ” โม่จื่อเฟิงกล่าววาจาไร้ไมตรีจิตจนทำให้แม่นมคนนั้นตกใจจนร้องไห้