ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 198

ตอนที่ 198 นางจิ้งจอกในตำนาน

สาวใช้ตกใจจนคุกเข่า ศีรษะโขกลงพื้นไม่หยุด ไม่ทันไรก็มีเลือดสดไหลออกมาจากบนหน้าผาก สาวใช้ไม่สนว่าจะเจ็บแค่ไหนเพียงร้องอ้อนวอน “ พระชายาโปรดอภัย! พระชายาโปรดอภัย! เป็นผู้ดูแลมู่เหอพูด ไม่ใช่บ่าวพูดเหลวไหลเอง มู่เหอบอกว่าท่านอ๋องได้รับบุตรบุญธรรมมา แม้จะเป็นบุตรบุญธรรม แต่ท่านอ๋องให้ความสำคัญอย่างมาก ไม่ช้าต้องเลี้ยงดูเป็นนายน้อยอย่างแท้จริงเพคะ ”

“ บุตรบุญธรรม.....” เซียวฉางเยว่ขยำผ้าห่มจนนิ้วมือขาวซีด จนมุมตะเข็บของผ้าห่มบิดเบี้ยวไปหมด สักพักนางก็ขบฟันแล้วเอ่ย “ สวมชุดให้พระชายาเอก! ข้าต้องไปดูสักหน่อยแล้วว่าเด็กมีรูปร่างหน้าตาเช่นไรกันแน่ ถึงทำให้ท่านอ๋องให้ความสำคัญถึงเพียงนี้! จริงด้วย ไปเรียกแม่นมกุ้ยด้วย! ”

สาวใช้คนนั้นรีบรับคำสั่งแล้วหยิบเสื้อผ้าในตู้ออกมาจนมือไม้พันกันไปหมด

ในห้องนอนหลักของจวนอู่เซวียนอ๋อง โม่จื่อเฟิงอดทนจ้องมองแม่นมทั้งสองคนให้นมเด็ก หลังจากที่ให้นมเสร็จก็รีบส่งเด็กเข้าไปในอ้อมอกเขาทันที

แม่นมรีบถอยหลังแล้วเดินจากไป เด็กกินอิ่มแล้วก็นอนหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมอกของเขา รู้สึกถึงเด็กพ่นลมหายใจของกลิ่นน้ำนมออกมา โม่จื่อเฟิงกลับไม่สนใจแถมมุมปากยังยิ้มอยู่ตลอด

เขาไม่ใช่ญาติไม่ใช่มิตรกับเด็กคนนี้ พอผ่านไปสักพักกลับคุ้นชินกับการอยู่ในอ้อมอกของเขาแล้ว

หลังจากจินมู่รอแม่นมออกไปก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นโม่จื่อเฟิงนั่งอุ้มเด็กอยู่ริมเตียงก็ยิ้มแหยๆ กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ ท่านอ๋อง นี่ก็ดึกมากแล้ว ควรจะนำเด็กไปส่งให้นางอู๋ที่นั่น แล้วท่านจะได้พักผ่อน ”

“ ทำไมต้องนำไปส่งด้วย? นางอู๋นอนแล้วไม่ใช่หรือ?” โม่จื่อเฟิงเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย

จู่ๆจินมู่ก็อยากร้องไห้ออกมา ท่านอ๋องของพวกเขาที่เป็นวีรบุรุษเทพสงคราม มีความแน่วแน่เด็ดเดี่ยวไปอยู่ที่ไหนกัน? แล้วบุรุษพิลึกพิลั่นตรงหน้านี้คือใครกัน!

“ ท่านอ๋อง เด็กเพิ่งจะเกิดต้องดื่มนมอยู่ตลอดเวลา อีกเดี๋ยวก็ต้องดื่มนมแล้ว ส่งไปให้นางอู๋ที่นั่น อีกเดี๋ยวดื่มนมจะได้สะดวกขึ้นพ่ะย่ะค่ะ ”ปัญหาที่สำคัญที่สุดก็คือท่านอ๋องไม่อยากพักผ่อน หรืออยากจะอุ้มเด็กคนนี้แล้วนอนไปพร้อมกันเลยหรือ?

ใครจะไปรู้ว่าประโยคถัดไปของโม่จื่อเฟิงกลับทำให้จินมู่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยได้อีก “ ตอนเขาหิว ข้าย่อมเรียกแม่นมเข้ามาป้อนนม”

“ ........” ก็ได้ ท่านอ๋อง ท่านชนะแล้ว! จินมู่กระแอมหนึ่งที ไม่กล้าแม้จะพูดรบกวนอู่เซวียนอ๋องที่มีความเป็นพ่อคนนี้ได้อีก!

แต่คำพูดของจินมู่ได้เตือนโม่จื่อเฟิงได้แค่ว่ายามนี้ดึกแล้ว ดังนั้นเขาจึงเตรียมถอดรองเท้าถุงเท้าแล้วขึ้นเตียงกำลังจะนอนพักผ่อน

“ ท่านอ๋อง ได้ยินมาท่านรับบุตรบุญธรรม ข้าเห็นว่า ข้าก็อยากเห็นเด็กน่ารักน่าชังคนนี้เหลือเกิน” เสียงของเซียวฉางเยว่ดังมาก่อนคนมา แม้นางจะไม่พอใจและยับยั้งความอิจฉาริษยาในใจอย่างมาก แต่โทนเสียงของนางฟังดูแล้วทั้งสูงทั้งไม่รื่นหู

คิ้วของโม่จื่อเฟิงขมวด รับรู้ถึงเด็กในอ้อมอกเริ่มขยับเขยื้อน โดยเฉพาะเห็นหนังตาของเด็กเปิดออกมา ยังดีที่เขาเพียงมองแวบเดียวอย่างฉงนใจ จากนั้นก็นอนหลับลึกไป

แต่ไม่ว่าการเคลื่อนไหวแบบนี้ได้ทำให้โม่จื่อเฟิงแผ่รังสีอันชั่วร้ายออกมาจากร่างแล้ว ตอนที่เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปยังหน้าประตูด้วยสายตาแหลมคมราวกับแท่งน้ำแข็งแหลมที่ย้อยลงมาในเหมันต์ฤดูทิ่มแทงเข้ากระดูก

เท้าของเซียวฉางเยว่เพิ่งจะก้าวผ่านหน้าประตูก็สัมผัสถึงสายตาของโม่จื่อเฟิง ตกใจพลันชักเท้ากลับไป นางเอ่ยอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ ท่านอ๋อง ท่าน.....”

“ หุบปาก!”โม่จื่อเฟิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ จากนั้นก็เดินไปที่หน้าประตู ยื่นมือผลักเซียวฉางเยว่ออกไปนอกประตูจนเซียวฉางเดินโซซัดโซเซแล้วล้มลงพื้น