ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 204

ตอนที่ 204 การเรียกร้องความรับผิดชอบจากทุกคน

ไม่เพียงแต่มีคนเริ่มต้นพูด วันนี้นอกจากโม่จื่อเฟิงแล้ว คนที่มีฐานะสูงที่สุดก็คงจะเป็นเสนาบดีอินฉี เหล่าขุนนางต่างให้อินฉีเป็นผู้กล้า ให้เขาเป็นผู้นำพาคนทั้งหลายไปดูสถานการณ์ที่หลังบ้าน

โดยทั่วไปแล้ว ผู้ชายนอกไม่สามารถเข้าไปที่หลังบ้านได้ วันนี้เป็นกรณีพิเศษ ถ้าหากพากันไปข้างหน้ากันหมด ก็คงไม่ถูกคนนินทา

อินฉีปฏิเสธ แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่อาจทนเสียงรบเร้าจากคนทั้งหลายได้ ในที่สุดก็พาคนกลุ่มหนึ่งเดินแห่กันไปด้านหลังจวนอ๋อง

ด้านหลังจวนนั้น หมอคุกเข่าอยู่หน้าโม่จื่อเฟิง หน้าผากของเขามีเหงื่อเย็นไหลท่วม ติดอ่างพูดไม่ออก

“ข้าเลี้ยงเจ้าคนที่มันไม่มีประโยชน์ไว้ทำไม ช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้แม้แต่ยาพิษก็ยังแก้ไขไม่ได้” โม่จื่อเฟิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถีบหมอไปหนึ่งที และหันหน้ามาอีกที ถลึงตามองคนทั้งหมดอย่างเยือกเย็น“ข้าให้เวลาหนึ่งถ้วยชาเท่านั้น ไปหายาแก้พิษมา มิเช่นนั้นข้าจะฝังเป็นพวกเจ้าทุกคน”

คนทั้งหมด

เป็นน้ำเสียงที่บ้าระห่ำมาก คุณนายทั้งหลายที่อยู่ที่นี่ล้วนไม่ใช่คนธรรมดาที่ทำทรงผมลานบิน กำลังอำนาจของคุณนายเหล่านี้นั้นเป็นตัวแทนอำนาจมากกว่าครึ่งของแคว้นหนานเยว่

ไม่มีใครคิดถึงเลยว่า เพื่อเด็กคนหนึ่ง โม่จื่อเฟิงถึงกับยินดีที่จะเป็นปฏิปักษ์กับกำลังอำนาจครึ่งหนึ่งของแคว้นหนานเยว่ คำพูดนี้ที่พูดออกมานั้นจะต้องใช้ความกล้าและความมั่นใจถึงจะพูดออกมาได้

แต่ว่า สายตาของเขาที่มีท่าทางดุร้ายนั้นทำให้คนทั้งหลายไม่สงสัยเลยสักนิด เขาไม่ได้กำลังล้อเล่น และก็ไม่ได้ขู่พวกนางด้วย แต่เป็นใจเข่นฆ่าของจริง

หลินซินเยียนยืนอยู่ข้างหนึ่ง การตกใจบนสีหน้าของนางลุ่มลึกมากขึ้น นางคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องราวจะบานปลายไปถึงขนาดนี้ ในใจของนางยิ่งกระวนกระวายขึ้นไปอีก

นางเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พูดกับโม่จื่อเฟิง “ท่านอ๋อง ท่านจำพ่อบุญธรรมของข้าได้หรือไม่ พ่อบุญธรรมของข้าก็เป็นหมอ ฝีมือการรักษาก็ดีมาก เช่นนั้น ให้ข้าพาลูกไปให้พ่อบุญธรรมข้าดูหน่อยดีไหม”

โม่จื่อเฟิงย่นคิ้วมองนาง สายตาของเขาเย็นชามานานแล้ว “เจ้ามั่นใจว่าฝีมือการรักษาของพ่อบุญธรรมเจ้าดีกว่าหมอในจวนอ๋องหรือ”

“แน่นอน ดีกว่าจนแม้แต่หมอหลวงเฉินยังเทียบไม่ติด” หลินซินเยียนพูดอย่างเด็ดขาด

โม่จื่อเฟิงมองนางตาไม่กระพริบ ราวกับว่ามองอะไรบางอย่างบนใบหน้านางออก หลินซินเยียนถูกเขามองเช่นนี้จนรู้สึกไม่สบายใจ ร้อนใจจนแทบจะเต้นอยู่แล้ว ขณะที่นางกำลังจะรับมือรับแรงกดดันไม่ไหวนั้น ในที่สุดโม่จื่อเฟิงก็พยักหน้า

“ได้ ข้าจะไปกับเจ้าด้วย” เขาอุ้มลูก ไม่มีท่าทีว่าจะยืมมือคนอื่นมาอุ้มลูกเลย แต่ว่า เมื่อเขาเพิ่งจะหมุนตัว เหมือนกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างออก และหันหน้าไปกำชับกับจินมู่ว่า “ใช่แล้ว ให้ทุกคนกินยาผงหูลินก่อน”

จินมู่ได้ยินเช่นนั้น นัยน์ตาของเขาก็ปรากฏแววตะลึง แต่ว่าเขาก็ไม่ได้พูดอะไร รีบกำชับให้องครักษ์รีบไปทำ ไม่นานองครักษ์ก็กลับมา คนหนึ่งอุ้มไหดินเผา องครักษ์เปิดกระดาษห่อไหดินเผาออก ทั้งห้องโถงก็เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า ไหดินเผานั้นจะต้องบรรจุเหล้าเข้มข้นไว้แน่นอน

จินมู่เดินไปหน้าไห หยิบห่อยาที่อยู่ในอกเสื้อเทลงไปในเหล้า หลังจากนั้นให้องครักษ์มอบเหล้าให้ทุกคน

“ยาผงหูลินนี้เป็นยาพิษที่ข้าได้มาจากคนแปลกๆคนหนึ่ง ในเมื่อไม่มีใครลุกขึ้นเพื่อหาทางแก้พิษ เช่นนั้นข้าก็จะไม่รอแล้ว ข้าจะพาวี่จิ่งไปหาหมอ ถ้าหากหมอคนนั้นแก้พิษได้ วี่จิ่งไม่เป็นไร เช่นนั้นข้าก็จะต้องมอบยาแก้ของยาผงหูลินให้กับพวกท่านแน่ ถ้าหาก.......เกิดเหตุสุดวิสัยกับวี่จิ่ง เช่นนั้น พวกท่านก็รอถูกฝังเป็นได้เลย”

โม่จื่อเฟิงมองทุกคนอย่างเย็นชา สายตาของเขากวาดไปทุกที่ ทุกคนกลัวจนสั่นระริก องครักษ์ถือจอกเหล้าไปบังคับควบคุมให้พวกนางดื่ม แม้แต่สาวใช้และองครักษ์ทุกคนก็ไม่เว้น