ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 206

ตอนที่ 206 วางหมาก

หน้าผากของสรือโถวถูกทุบจนเลือดออก คงเป็นเพราะการต่อสู้ขัดขืนที่รุนแรงทำให้กระบอกที่อยู่บนเก้าอี้โคลงเคลงตกลงมา กระบอกจึงตกลงมาฟาดใส่หน้าผากเขา ปากของเขาถูกยัดไว้ด้วยผ้า เมื่อเห็นหลินซินเยียนก็ส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับว่าต้องการจะพูดอะไร แต่ว่าปากที่ถูกปิดอยู่นั้นจึงได้แต่ส่งเสียงงิ้งๆ

พริบตานั้น หลินซินเยียนพลันเข้าใจอะไรบางอย่าง

นางหันกลับไป น้ำตาในเบ้าตานางสั่นระริก นางกัดริมฝีปากล่าง มองไปยังยายหลิวอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เสียของนางแหบแห้งจนแม้แต่นางเองก็คิดไม่ถึง “เจ้า เจ้าหลอกข้า”

ยายหลิวถูกนางมองเช่นนี้ ใบหน้าของนางปรากฏสั่งตายแวบหนึ่ง แต่ว่าไม่นานการสั่งการก็หายไป หยิบเอากระบอกไม้ไผ่ในอกเสื้อออกมา

เมื่อเปิดกระบอกไม้ไผ่ เป็นสัญญานที่เหมือนดอกไม้ไฟถูกปล่อยออกไป

วินาทีนั้น โม่จื่อเฟิงที่ได้สติกลับมาเร็วที่สุดก็รีบไปทางห้องของท่านโจว หน้าของเขาปรากฏความเดือดดาลอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

หลินซินเยียนแทนที่จะแก้มัดให้กับสรือโถว กลับวิ่งไปยังห้องของท่านโจวอย่างล้มลุกคลุกคลาน เมื่อนางวิ่งมาถึงหน้าประตูห้องท่านโจวก็เห็นโม่จื่อเฟิงทำลายข้าวของทุกอย่างในห้องเหมือนเป็นบ้า

เมื่อมองห้องที่ยุ่งเหยิงนั้น หลินซินเยียนโซซัดโซเซถอยลงไปกองอยู่กับพื้น ในห้อง ไม่มีแม้แต่เงาของท่านโจวและวี่จิ่ง

“ไม่ เป็นไปไม่ได้.......แผนการมันไม่ใช่แบบนี้นี่.......” หลินซินเยียนร้องไห้ไป ส่ายหัวไป นางจะเชื่อได้อย่างไร ว่าท่านโจวและยายหลิวจะทำเช่นนี้กับนาง อินฉีอีกด้วย ผู้ชายที่อ่อนโยนราวกับหยก เขาก็หลอกนางด้วย

ไม่ ไม่ถูก นางเริ่มระแวงอินฉี แต่เมื่อคิดถึงครึ่งปีที่ผ่านมานั้น ทุกครั้งความห่วงใยของเขา นั้นพังแรงต้านทานของหัวใจนางได้ ทำให้นางรับเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนาง แต่ว่าตอนนี้ เพื่อนที่นางเชื่อใจเหล่านี้ กลับยืมมือนางทำแผนชั่ว

อินฉี เจ้าเป็นขุนนางที่ลึกลับจริงๆ ถึงขั้นแสดงละครได้ถึงครึ่งปี

โม่จื่อเฟิงทำลายข้าวของอย่างบ้าคลั่ง สุดท้ายเมื่อภาพเขียนใบหนึ่งถึงได้รู้ความลับ เขากำลังตกหลุมความลับ สายตาของเขากวาดมองที่ประตู ถึงค่อยๆหยุดการกระทำ

หลินซินเยียนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกว่าเย็นที่คอ ดาบยาวเล่มหนึ่งกำลังจ่ออยู่ที่คอนาง ใต้ไฟที่เหลืออยู่ นางเห็นใบหน้าที่เยือกเย็นของยายหลิว

“อู่เซวียนอ๋อง ถ้าเจ้าขยับ ข้าจะฆ่านาง” เสียงของยายหลิวแหบแห้ง เป็นเหตุที่ทำให้นางไม่ชอบพูด เสียงเช่นนี้ ทำให้คนรู้สึกได้ว่าตัวตนช่างมืดมน

รูม่านตาของโม่จื่อเฟิงหดลง เขาย่นหน้าผาก แต่ก็ฟังแล้วหยุดการเคลื่อนไหว “ปล่อยนาง”

“ปล่อยนางรึ” ยายหลิวยิ้มเย็น “ปล่อยนางแล้ว คนทั้งหมดที่นี่ก็จับเจ้าไม่ได้นะสิ แค่จับตัวนาง เจ้าก็ว่านอนสอนง่ายไม่มีทางหนีให้จับกุมแล้ว”

ภายในห้องกลับปรากฏชายชุดดำที่ไหนไม่รู้หลายสิบคน ด้านนอกของชายชุดดำพวกนี้ยังมีองครักษ์ของโม่จื่อเฟิงล้อมอยู่ เพียงแต่ ยังไม่ได้รับคำสั่งของโม่จื่อเฟิง ดังนั้นคนพวกนั้นจึงไม่กล้าเคลื่อนไหวตามอำเภอใจ