ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 207

ตอนที่ 207 บททดสอบ

หลินซินเยียนคิดไม่ถึงเลยว่า เมื่อถูกคนที่ตัวเองไว้ใจคนหนึ่งนำดาบมาจ่ออยู่ที่คอของตัวเองนั้น ใจของนางจะหนาวเหน็บเช่นนี้

“ยายหลิว ข้าคิดมาตลอดว่าท่านเป็นคนที่สมควรได้รับความเคารพจากข้า หนึ่งปีที่ผ่านมา ข้าก็ถือว่าท่านเป็นคนในครอบครัวของข้า คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้...นับว่าข้าตาไม่ถึงสินะ” หลินซินเยียนเศร้า นึกถึงตอนที่นางตั้งครรภ์ ยายหลิวจะเปลี่ยนวิธีเคี่ยวซุปมาให้นางดื่มทุกวัน นางยิ่งไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ดีต่อนางเหมือนกับแม่ดีต่อลูกนั้นจะเปลี่ยนเป็นปีศาจชั่วร้ายได้ในชั่วพริบตา

หลินซินเยียนเชื่อมาตลอดว่าคนเรามีความรู้สึก เวลาผ่านมาตั้งนาน นางคงไม่ลงมือกับนางโดยไม่รู้สึกอะไรได้กระมัง

มือที่กุมดาบยาวของยายหลิวสั่นเล็กน้อย สีหน้าของนางมีความเจ็บปวด นางถอนหายใจ น้ำตาไหล “ซินเยียน ข้าขอโทษเจ้านะ แต่ว่า ข้าจะไม่เสียใจภายหลัง เจ้าเข้าใจความรู้สึกที่ต้องดูคนทุกคนที่ตัวเองเป็นห่วงต้องตายไปต่อหน้าไหม คนร้อยกว่าคน พวกเขาหลั่งเลือดจนพื้นดินตรงนั้นถูกย้อมเป็นสีแดงฉาน ความหายนะทั้งหมด เป็นเพราะข้าทำขึ้นมาเอง ดังนั้น ข้าเป็นนักโทษ ชีวิตนี้ข้าจะต้องไถ่โทษให้ได้”

นางถอนใจ และพูดต่อ “ดังนั้น ติดหนี้เจ้าแล้ว ชาติหน้าค่อยมาเอาคืนนะ”

หลินซินเยียนคิดไม่ถึงว่า จะเคยเกิดเรื่องน่าเศร้าขึ้นกับยายหลิว มิน่าเล่านิสัยถึงได้เปลี่ยนเป็นมืดดำไม่ชอบพูด ถ้าหากแบกหนี้แห่งเลือดของคนหลายร้อยคนไว้บนหลัง จะต้องไม่มีทางที่จะมีจิตใจที่สบายได้แน่

“อู่เซวียนอ๋อง ดูท่าเจ้าจะไม่ได้สนใจว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นจะตายเลยใช่หรือไม่ ขอโทษด้วยนะซินเยียน ข้า.....” ยายหลิวพูดแล้วก็ยกดาบยาวขึ้นมาที่ใบหูของนางช้าๆ

แต่จากที่ไกลๆนั้น โม่จื่อเฟิงหยิบมีดขึ้นมาอย่างสั่นเบาๆ พริบตาที่ดาบยาวของยายหลิวตกลง เขาก็พูดเสียงเย็นว่า “ข้าตกลง”

ยายหลิวหยุดการเคลื่อนไหว แล้วมองไปยังโม่จื่อเฟิงอย่างไม่อยากเชื่อ

หลินซินเยียนยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เพราะว่าเข้าใจโม่จื่อเฟิง ยิ่งรู้ดีกว่าแก่นแท้ของโม่จื่อเฟิงนั้นเป็นคนเลือดเย็นและหยิ่งทะนง เพื่อผู้หญิงที่ถูกเขาเล่นเหมือนของเล่นแล้ว เขาถึงขั้นยอมแพ้นิสัยของตัวเองเลยหรือ

หลินซินเยียนไม่เชื่อ ดังนั้นจึงได้แต่กัดริมฝีปากล่างแน่นไม่ส่งเสียง เพียงแต่ ในสายตาที่เลือนรางนั้น ราวกับว่านางเห็นมือของโม่จื่อเฟิงลงมีด

เลือดสดกระเด็นออกมา แม้แต่เสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดก็ไม่มี มีเพียงเสียงร้องคำรามของเหล่าองครักษ์และจินมู่

“ท่านอ๋อง”

เสียงที่ร้องว่าท่านอ๋อง กระแทกใจของหลินซินเยียนเข้าอย่างจัง นางอยากจะเห็นตรงหน้าทั้งหมด แต่ว่านางไม่อาจหยุดน้ำตาของนางไว้ได้ เหมือนเขื่อนแตกน้ำท่วมจนบดบังสายตาของนางทุกอย่าง นางเพียงแค่เห็นลางๆว่ามีสีแดงแสบตาอยู่ข้างหน้า

ไม่ได้ นางมองไม่เห็น ดังนั้นนางจึงไม่เชื่อได้ทั้งหมดว่าโม่จื่อเฟิงนั้นตัดเส้นเอ็นที่เท้าของเขาแล้ว

เขาเป็นอู่เซวียนอ๋องนะ เข้าไม่ใช่คนธรรมดา ร่างกายของเขานั้นแบกรับชีวิตของแคว้นหนานเยว่ไว้ เขาทำให้ประเทศที่เป็นศัตรูกลัว และเป็นอู่เซวียนอ๋องที่มีอำนาจควบคุมระบบบ้านเมืองให้น่าเกรงขาม

เหตุใดเขาถึง เหตุใดจึงทำเช่นนี้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง ทำลายทุกอย่างของตัวเอง

นางผิด

นางผิด

เป็นเพราะนางเป็นจุดอ่อนของเขา นางและลูกกลายเป็นภาระของเขา

“เอ๋” โม่จื่อเฟิงหัวเราะเสียงเย็น “ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการจะหนีไปจากข้าหรือ ไม่ใช่ว่าอยากจะฆ่าข้าให้ตายรึ”

“ไม่” หลินซินเยียนยื่นมือไปปิดปากเขา ไม่ให้เขาพูดต่อ “ข้าอยากหนี ก็เพราะว่ากลัวว่าตนเองจะเปลี่ยนเป็นผู้หญิงชนิดที่ว่าจะต้องต่อสู้ใช้เล่ห์เพทุบายกับผู้หญิงคนอื่นไม่หยุดหย่อนเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง ข้าแค่อยากมีสามีที่เป็นของข้าคนเดียวก็เท่านั้น โม่จื่อเฟิง แต่ไหนแต่ไรมาข้าไม่เคยคิดอยากให้ท่านตาย”

ใช่แล้ว ต่อให้เขาเคยป่าเถื่อนกับนางอย่างถึงที่สุด แต่นางก็ไม่เคยคิดอยากให้เขาตาย

โม่จื่อเฟิงเงียบลง สายตาของเขาจ้องมองแต่หน้าของนาง พลันเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะ แต่รอยยิ้มของเขานั้นก็ยังมีความชั่วร้ายและความป่าเถื่อนอยู่

เขาพยักหน้า ยื่นมือมาเชยคางของหลินซินเยียน พูดช้าๆ “หลินซินเยียน เจ้าควรจะดีใจที่เจ้าผ่านการทดสอบของข้า มิเช่นนั้น.......”

การทดสอบรึ

หลินซินเยียนใจเต้น ใบหน้าของนางกลับปิดบังความงงงวยไม่ได้ ไม่รอนางถามคำถาม ก็เห็นอุโมงค์ใต้ดินมีควันทะลักออกมา หลังจากได้ยินเสียงไอสำลัก ท่านโจวก็อุ้มลูกเดินทะลุอุโมงค์ออกมา

มีองครักษ์ยืนรออยู่หน้าอุโมงค์แล้ว เมื่อเห็นท่านโจวปรากฏตัว ก็นำคนไปคุมตัวทันที

ที่ไหนได้ โม่จื่อเฟิงวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้วรึ

เวลานั้น หลินซินเยียนพลันรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านั้น น่ากลัวกว่าที่คิดไว้เสียอีก