ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 208

ตอนที่208 รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่

องครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าถ้ำแย่งชิงวี่จิ่งที่อยู่ในอ้อมอกของท่านโจวมา แล้วส่งกลับคืนสู่มือของโม่จื่อเฟิงอย่างนบนอบ

ในสภาพแวดล้อมที่มีผ้าพันแผลเลือดสดนั้น ชายที่ไร้ความรู้สึกมีเลือดท่วมตัวอุ้มลูก ภาพนี้ช่างทำให้รู้สึกแปลกประหลาด กลับไม่รู้สึกว่าขัดตาเลยแม้แต่น้อย

ชายชุดดำที่อยู่ในห้องโถงถูกชำระสะสางไปพอสมควร องครักษ์ของโม่จื่อเฟิงนั้นเดิมก็เป็นคนที่มีฝีมือดี ดังนั้นต่อให้อีกฝ่ายมากกว่า แต่ว่าเมื่อต่อสู้กันวัดแพ้ชนะก็ไม่ต้องร้อนใจเลยสักนิด

“ท่านอ๋อง ชำระสะสางพวกชายชุดดำเรียบร้อยแล้ว มีทั้งหมดสามสิบแปดคน ล้วนเป็นทหารกล้าตาย ไม่เหลือไว้ให้ปากคำได้ ” มีองครักษ์มารายงานด้านหน้า

โม่จื่อเฟิงตอบรับ โบกมือไปมา กำชับกับจินมู่ว่า “กลับเถิด”

“รับทราบ ท่านอ๋อง” จินมู่ขานรับ แล้วแบกโม่จื่อเฟิงไว้บนหลัง เดินก้าวใหญ่ๆออกจากห้องโถง ขณะที่เดินนำไปก็หันมากำชับกับองครักษ์สองคนว่าให้พาหลินซินเยียนไปด้วย

หลินซินเยียนรู้สึกว่าตอนนี้เหมือนอยู่ในเมฆหมอก ถ้าหากไม่ใช่ว่าบนพื้นมีศพเต็มไปหมดและเลือดสดที่นองอยู่จริง นางจะต้องสงสัยว่าทั้งหมดนี้เป็นความฝันร้ายที่น่าหวาดกลัว

นางเดินสะเปะสะปะตามโม่จื่อเฟิงขึ้นรถม้าที่หรูหรานั่นไป แต่ว่าอารมณ์ในตอนมาและตอนนี้นั้นไม่เหมือนกันเลย

เมื่อจัดแจงให้โม่จื่อเฟิงนั่งในรถม้าแล้ว จินมู่ก็ออกไปขับรถม้า ในรถม้า เหลือเพียงแค่หนึ่งครอบครัวที่มีสามคน

ตอนนี้โม่จื่อเฟิงถึงได้ส่งลูกให้หลินซินเยียน หลินซินเยียนรับลูกมาอย่างตกตะลึง เห็นผื่นที่อยู่บนหน้าของวี่จิ่งไม่แพร่กระจายแล้ว และมีแนวโน้มว่าจะลดลง

โม่จื่อเฟิงถือยาจินช่วง จัดการปากแผลของตัวเองอย่างสุขุม ต่อให้เป็นเวลานี้ กิริยาของเขาก็ยังคงมีสง่าและดูมีฐานะสูงส่ง

“อาการบาดเจ็บของท่าน......” ลำคอของหลินซินเยียนแห้งฝืด แต่อดไม่ได้ที่จะถาม

โม่จื่อเฟิงเลิกคิ้วมองนาง เย้ยหยั่นนาง “ทำไมหรือ เจ้าคิดว่าข้าไม่สามารถตัดเส้นเอ็นที่เท้าเพื่อเจ้าได้อย่างนั้นรึ”

ใช่สิ เขาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร

หลินซินเยียนพลันรู้สึกว่าคำถามของนางช่างน่าขัน เมื่อได้ยินเพียงคำตอบนี้ของเขา ใจของนางก็รู้สึกหดหู่อย่างยากที่จะควบคุม

“แต่ว่าตัดที่ข้อเท้าไปหนึ่งครั้งก็เท่านั้น ในสภาพแวดล้อมที่มืดขนาดนั้น ใครจะรู้ว่าข้าไม่ได้ตัดโดนเส้นเอ็นเท้า ยายบ้าคนนั้นโง่ เจ้าก็โง่ด้วยหรือ แต่ว่าก็ยังดี เห็นเจ้าเป็นห่วงข้าจริงๆไม่ได้แสร้งทำ อีกอย่างที่สำคัญที่สุดก็คือ ในเรื่องนี้ เจ้าไม่ได้มีส่วนร่วมกับแผนของพวกเขา” เวลาที่โม่จื่อเฟิงพูดก็จัดการปากแผลของตัวเองเสร็จ เขานำผ้าไหมขาวสะอาดพันปากแผลไว้ ไม่มีเลือดสดหยดแล้ว และไม่มีภาพที่น่ากลัวเหมือนเมื่อสักครู่แล้ว

ดังนั้น ตอนที่เขาพานางมาที่นี่ก็รู้แล้วว่าจะเกิดเรื่องหรือ เขาแค่อยากจะแน่ใจว่านางเป็นพวกเดียวกับยายหลิวและท่านโจวหรือไม่ก็เท่านั้นหรือ

อู่เซวียนอ๋อง เจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอกเสียจริง เหมือนที่เขาเล่ากันมาว่าแผนสูง

หลังจากมู่เหอทักทายหลินซินเยียนแล้ว ก็รีบตามจินมู่ไป หลังจากนั้นก็รายงานโม่จื่อเฟิง “ท่านอ๋อง อัครเสนาบดีอินนำเหล่าขุนนางขี่ม้าไปยังห้องหนังสือเพื่อพบฮ่องเต้ บุตรสาวของขุนนางเหล่านั้นบางคนเป็นนางสนมเอก ตอนนี้ยังไปร้องทุกข์กับพระมเหสีที่วังหลวง”

“พูดเช่นนี้ ตอนนี้ที่วังหลวงคงจะวุ่นวายใช่ไหม” โม่จื่อเฟิงไม่ได้หันไป น้ำเสียงของเขาฟังแล้วดูไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่

“จะไม่ใช่ได้อย่างไร อีกอย่าง เรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นในเมือง นอกจากด้านในแล้วก็มีคนไปก่อความวุ่นวายที่กองกำลังทหารพระอาทิตย์ในค่ายทหาร แต่ว่าท่านวางใจเถิด เรื่องราวได้รับการแก้ไขแล้ว คนก่อนเรื่องทั้งหลายก็ถูกจับแล้ว แต่ว่า......คนพูดมากเหล่านั้น ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ถามว่าใครเป็นเบื้องหลังในการวางอุบาย”

มู่เหอพูดไปเดินตามหลังจินมู่ไปที่ห้องของโม่จื่อเฟิง หลินซินเยียนเดินตามหลังห่างจากพวกเขาสิบก้าว เห็นพวกเขาไปห้องของเจ้าบ้าน ก็ลังเลสักครู่แล้วหยุดเดิน

นางจัดระเบียบคอ แล้วก็ถามคนที่อยู่ข้างหน้าว่า “นั่น......ข้า....”

มู่เหอหันมา มองนางอย่างสงสัย “คุณนาย ท่านยืนอยู่ตรงนั้นทำไม รีบตามมาสี ท่านอุ้มลูกเหนื่อยมากแล้วละสิ ต้องการให้ข้าช่วยอุ้มคุณชายน้อยหรือไม่”

“ไม่ใช่.....” หลินซินเยียนไออย่างเก้อเขินนิดหน่อย ถึงจะพูด “นั่น ข้าอยากจะถามว่าข้าควรอยู่ที่ไหน”

นางถามเช่นนี้ มู่เหอถึงได้ตบหัวตัวเอง “อั้ยยะ เคาะความจำของข้า เหตุใดจึงลืมบอกท่าน ห้องด้านข้างของห้องท่านอ๋องเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว เป็นห้องที่จัดไว้ให้ท่านกับคุณชายน้อยโดยเฉพาะ”

เขาเรียกคุณชายน้อยอย่างคล่องปาก ยิ้มอย่างไม่คิดอะไร มองบนหน้าของมูเหอนั้นไม่เห็นเลยสักนิดว่าเพิ่งเกิดเรื่องวุ่นวายที่จวนอ๋อง