ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 208

ตอนที่208 รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่

องครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าถ้ำแย่งชิงวี่จิ่งที่อยู่ในอ้อมอกของท่านโจวมา แล้วส่งกลับคืนสู่มือของโม่จื่อเฟิงอย่างนบนอบ

ในสภาพแวดล้อมที่มีผ้าพันแผลเลือดสดนั้น ชายที่ไร้ความรู้สึกมีเลือดท่วมตัวอุ้มลูก ภาพนี้ช่างทำให้รู้สึกแปลกประหลาด กลับไม่รู้สึกว่าขัดตาเลยแม้แต่น้อย

ชายชุดดำที่อยู่ในห้องโถงถูกชำระสะสางไปพอสมควร องครักษ์ของโม่จื่อเฟิงนั้นเดิมก็เป็นคนที่มีฝีมือดี ดังนั้นต่อให้อีกฝ่ายมากกว่า แต่ว่าเมื่อต่อสู้กันวัดแพ้ชนะก็ไม่ต้องร้อนใจเลยสักนิด

“ท่านอ๋อง ชำระสะสางพวกชายชุดดำเรียบร้อยแล้ว มีทั้งหมดสามสิบแปดคน ล้วนเป็นทหารกล้าตาย ไม่เหลือไว้ให้ปากคำได้ ” มีองครักษ์มารายงานด้านหน้า

โม่จื่อเฟิงตอบรับ โบกมือไปมา กำชับกับจินมู่ว่า “กลับเถิด”

“รับทราบ ท่านอ๋อง” จินมู่ขานรับ แล้วแบกโม่จื่อเฟิงไว้บนหลัง เดินก้าวใหญ่ๆออกจากห้องโถง ขณะที่เดินนำไปก็หันมากำชับกับองครักษ์สองคนว่าให้พาหลินซินเยียนไปด้วย

หลินซินเยียนรู้สึกว่าตอนนี้เหมือนอยู่ในเมฆหมอก ถ้าหากไม่ใช่ว่าบนพื้นมีศพเต็มไปหมดและเลือดสดที่นองอยู่จริง นางจะต้องสงสัยว่าทั้งหมดนี้เป็นความฝันร้ายที่น่าหวาดกลัว

นางเดินสะเปะสะปะตามโม่จื่อเฟิงขึ้นรถม้าที่หรูหรานั่นไป แต่ว่าอารมณ์ในตอนมาและตอนนี้นั้นไม่เหมือนกันเลย

เมื่อจัดแจงให้โม่จื่อเฟิงนั่งในรถม้าแล้ว จินมู่ก็ออกไปขับรถม้า ในรถม้า เหลือเพียงแค่หนึ่งครอบครัวที่มีสามคน

ตอนนี้โม่จื่อเฟิงถึงได้ส่งลูกให้หลินซินเยียน หลินซินเยียนรับลูกมาอย่างตกตะลึง เห็นผื่นที่อยู่บนหน้าของวี่จิ่งไม่แพร่กระจายแล้ว และมีแนวโน้มว่าจะลดลง

โม่จื่อเฟิงถือยาจินช่วง จัดการปากแผลของตัวเองอย่างสุขุม ต่อให้เป็นเวลานี้ กิริยาของเขาก็ยังคงมีสง่าและดูมีฐานะสูงส่ง

“อาการบาดเจ็บของท่าน......” ลำคอของหลินซินเยียนแห้งฝืด แต่อดไม่ได้ที่จะถาม

โม่จื่อเฟิงเลิกคิ้วมองนาง เย้ยหยั่นนาง “ทำไมหรือ เจ้าคิดว่าข้าไม่สามารถตัดเส้นเอ็นที่เท้าเพื่อเจ้าได้อย่างนั้นรึ”

ใช่สิ เขาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร

หลินซินเยียนพลันรู้สึกว่าคำถามของนางช่างน่าขัน เมื่อได้ยินเพียงคำตอบนี้ของเขา ใจของนางก็รู้สึกหดหู่อย่างยากที่จะควบคุม

“แต่ว่าตัดที่ข้อเท้าไปหนึ่งครั้งก็เท่านั้น ในสภาพแวดล้อมที่มืดขนาดนั้น ใครจะรู้ว่าข้าไม่ได้ตัดโดนเส้นเอ็นเท้า ยายบ้าคนนั้นโง่ เจ้าก็โง่ด้วยหรือ แต่ว่าก็ยังดี เห็นเจ้าเป็นห่วงข้าจริงๆไม่ได้แสร้งทำ อีกอย่างที่สำคัญที่สุดก็คือ ในเรื่องนี้ เจ้าไม่ได้มีส่วนร่วมกับแผนของพวกเขา” เวลาที่โม่จื่อเฟิงพูดก็จัดการปากแผลของตัวเองเสร็จ เขานำผ้าไหมขาวสะอาดพันปากแผลไว้ ไม่มีเลือดสดหยดแล้ว และไม่มีภาพที่น่ากลัวเหมือนเมื่อสักครู่แล้ว

ดังนั้น ตอนที่เขาพานางมาที่นี่ก็รู้แล้วว่าจะเกิดเรื่องหรือ เขาแค่อยากจะแน่ใจว่านางเป็นพวกเดียวกับยายหลิวและท่านโจวหรือไม่ก็เท่านั้นหรือ

อู่เซวียนอ๋อง เจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอกเสียจริง เหมือนที่เขาเล่ากันมาว่าแผนสูง