ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 210

ตอนที่ 210 ถอนรากถอนโคน

จากการปรนนิบัติของชิงจู๋ หลินซินเยียนทานอาหารเช้าแล้ว เมื่อทานเสร็จแล้วขณะที่ให้วี่จิ่งดื่มนมโม่จื่อเฟิงก็ผลักประตูเข้ามา

หลินซินเยียนนั่งอยู่ข้างเตียง วี่จิ่งกำลังดื่มนม เห็นโม่จื่อเฟิงเข้ามากะทันหัน นางจึงตกใจหน้าแดง นางกลืนน้ำลายอย่างกระดากหลังจากนั้นก็พยายามจะเบี่ยงตัวหลบ

“ร่างกายของเจ้า มีตรงไหนที่ข้าไม่เคยเห็นรึ” โม่จื่อเฟิงย่นคิ้ว เดินมาข้างเตียง แล้วนั่งข้างๆนาง ในการกระทำของเขานั้น ไม่มีท่าทีว่าเจ็บปวดเลยสักนิด โดยเฉพาะเท้าทั้งสองข้าง วันนี้ดูแล้วราวกับว่าไม่มีปัญหาอะไรมาก

เขามองวี่จิ่งดื่มนมอย่างไม่กระพริบตาราวกับว่ามองอย่างจิตใจจดจ่อ กลับทำให้คนที่หน้าแดงขึ้นไปใหญ่คือหลินซินเยียน ผู้ชายที่หนังหน้าหนากว่ากำแพงเมือง นางเองก็หมดคำพูด

หลินซินเยียนรู้สึกกระดากสุดบรรยาย อยากจะหยุดให้นม แต่ว่าวี่จิ่งงับแน่นมาก ไม่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้เลยแม้แต่น้อย เวลานั้นนางรู้สึกลำบากใจอยากจะขุดหลุมหนี

“ลูกข้ายังกินไม่อิ่มเลย เจ้าจะรีบทำไม” โม่จื่อเฟิงเงยหน้าขึ้นมองนาง แล้วก็ก้มหน้าลงมองต่อไป

หลินซินเยียนกัดฟันกรอดๆด้วยความโกรธแค้น ผู้ชายคนนี้นี่ทำตัวรังแกลวนลามผู้หญิง กลับพูดจาตรงเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าเคยเห็นหน้าที่ไร้ยางอายของเขา แถมยังถูกเขาแสดงท่าทางตั้งใจและไม่มีพิษมีภัยตบตามาก่อน

“ท่านอ๋อง ได้ยินว่า......ท่านไปขอบุญคุณจากฮ่องเต้แทนข้ามาหรือ” หลินซินเยียนไม่อาจกีดขวางสายตาของเขาได้ ทำได้เพียงเบี่ยงเบนความสนใจของเขา

“อืม” โม่จื่อเฟิงตอบรับ ยกมือขึ้นชี้ไปที่แก้มของวี่จิ่ง ผิวของเด็กทารกยืดหยุ่นและเนียบเรียบ ปลายนิ้วของเขาจิ้มไปก็เกิดรอยบุ๋มเล็กๆ ปล่อยนิ้วมือออก ผิวก็กลับมายืดหยุ่นเหมือนเดิม ราวกับว่าเขามีความสุขไม่รู้เหนื่อยกับการเล่นของเล่นนี้จนถึงมืด “เขาหันหน้ามาตอบรับ แต่ว่าเขามีเงื่อนไข เขาบอกว่า ภายในครึ่งเดือน เจ้าต้องศึกษามารยาทของบุตรสาวของครอบครัวมั่งมี”

“มารยาท.....” หลินซินเยียนอ้าปากค้าง เพราะอะไรครอบครัวร่ำรวยเช่นนี้ มักรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสูงส่งที่หนึ่ง จากมุมมองของพวกเขา คนธรรมดาทั่วไปนั้นไม่เข้าใจมารยาทหรือ

“พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าเข้าวังหลวง เจ้าจะได้รับการสั่งสอนจากฮองเฮาอย่างใกล้ชิดครึ่งเดือน ถึงเวลาที่เจ้าทำให้พวกเขาพอใจแล้ว ถึงจะสามารถเป็นพระชายาพระชายารองของข้าได้ แต่ว่าเจ้าไม่ต้องเป็นกังวลมากไป จริงๆเขาก็เหมือนตอบรับแล้วนั่นแหละ ของพวกนี้นั้นเป็นแค่ของที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นก็เท่านั้น แค่ทำให้พวกขุนนางดูก็เท่านั้นเอง”

โม่จื่อเฟิงพูดอย่างไม่ค่อยใส่ใจ ทำให้นางรู้สึกวางใจลงได้เล็กน้อย ถึงอย่างไร ธาตุแท้ของนางนั้นก็คือผู้หญิงในยุคปัจจุบัน สำหรับเรื่องเล่าเกี่ยวกับวังหลวงนั้นไม่มีศักดิ์ศรีอะไรมายำเกรงได้

“นั่น.......ท่านอ๋อง ถ้าหากว่าข้าเรียนจบแล้ว ควรจะมีรางวัลให้ข้าไหม” หลินซินเยียนมองเขาตาปริบๆ นางรู้ว่าเขาชอบความอ่อนโยนไม่ชอบคนแข็งกระด้าง ดังนั้นเมื่อต้องการขออะไรจากเขา นางจะต้องทำท่าทางน่าเอ็นดู

โม่จื่อเฟิงเลิกคิ้ว “ให้เจ้าเป็นพระชายารอง ไม่ใช่ว่าเป็นรางวัลแล้วรึ แต่ว่า........ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไร แต่ว่าหลินซินเยียน ในสังคมนี้โหดร้ายมากกว่าที่คิดเยอะ ถอนรากถอนโคน มิเช่นนั้นคนที่ต้องบาดเจ็บในอนาคตจะเป็นเจ้าเอง”