ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 211

ตอนที่ 211 ความโทมนัสของสรือโถว

ราวกับรับรู้ว่ามีคนเข้ามาใกล้ สรือโถวค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้นแช่มช้า ยามที่มองอย่างชัดเจนว่าคนตรงหน้าคือหลินซีนเยียน สรือโถวตื่นเต้นขึ้นมาในบัดดล คว้าหมับเข้าที่มือเรียวของนางพลางกล่าว “พี่ซีนเยียน ข้าอยากบอกท่านว่ามิให้ท่านกลับสวน แต่ว่าท่านโจวกับยายหลิว...”

เห็นว่าปากแผลบริเวณข้อมือของเขามีแนวโน้มว่าจะปริออกเนื่องจากการใช้แรง หลินซีนเยียนกุลีกุจอลูบประโลมแผ่นหลังของเขาแผ่วเบา “เอาล่ะ มิต้องพูดแล้ว พี่รู้ว่าสรือโถวเป็นเด็กดี สรือโถวไม่เคยคิดร้ายกับพี่เลย ใช่หรือไม่”

ภายใต้การปลอบโยนของนาง สรือโถวค่อยๆ สงบเย็นลง เขาอิงแอบอยู่ในอ้อมอกของหลินซีนเยียน ปลายจมูกเริ่มแสบและร่ำไห้ออกมาอีกครั้ง “พี่ซีนเยียน ท่านว่าเหตุใดท่านโจวกับยายหลิวพวกเขาจึงทำเช่นนั้นเล่า พวกเขาทำร้ายพี่สาวด้วยเหตุอันใด...”

เผชิญกกับคำถามของสรือโถว หลินซีนเยีนทำเพียงถอนหายใจเฮือกยาว นางยื่นมือไปลูบไล้ศีรษะของเขา “อาจเพราะ พวกเขามีความเตรียมตรมของพวกเขาเองกระมัง”

สรือโถวที่แอบอิงอยู่ในอ้อมอกของหลินซีนเยียนหลั่งน้ำตา หลินซีนเยียนเองก็มิได้ขัดการระเบิดอารมณ์ของเขา รอกระทั่งเขาร้องจนหนำใจแล้ว หลินซีนเยียนจึงเอื้อนเอ่ยกับเขาอย่างจริงจัง “สรือโถว พี่ได้วิงวอนต่อท่านอ๋องแล้ว เขายอมที่จะปล่องเจ้าไป แต่ว่า เจ้าเป็นเด็กตัวคนเดียว จากนี้จะใช้ชีวิตต่อไปเช่นไรกัน ข้าครุ่นคิดอยู่นาน ตระเตรียมจะให้เจ้าไปอยู่กับเพื่อนสมัยก่อนของข้าคนหนึ่ง ทั้งครอบครัวของเขาล้วนแล้วแต่ดียิ่งนัก หากว่าเจ้าเต็มใจแล้วล่ะก็...”

แววตาของสรือโถวทอประกายไม่คาดคิด เลียริมฝีปากแห้งกรังก่อนถาม “เช่นนั้น...ท่านโจวล่ะ”

“เขา...” ขณะนั้นที่ท่านโจวเตรียมจะนำตัววี่จิ่งน้อยไป ไม่ว่าเขาจะจะอ้างเหตุผลอันใด สำหรับหลินซีนเยียนแล้ว ความรู้สึกของนางได้ถูกทำร้ายไปเป็นที่เรียบร้อย เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของวี่จิ่ง โม่จื่อเฟิงเองก็มิอาจปล่อยตัวเขาไปได้ง่ายดายเช่นนี้หรอก

“พี่ซีนเยียน ท่านขอร้องท่านอ๋องให้ปล่อยท่านโจวไปเหมือนกันมิได้หรือ” สรือโถวเงยหน้าขึ้น ในดวงตาคู่นั้นฉายแววบริสุทธิ์ผุดผ่องเฉกเช่นเด็กน้อย “ ท่านโจวไม่ใช่คนไม่ดี เขาเพียงแต่ติดหนี้บุญคุณพี่ใหญ่อิน ท่านโจวบอกว่า ชั่วชีวิตนี้ของเขาล้วนเป็นหนี้พี่ใหญ่อิน ดังนั้นเขาจะต้องตอบแทน ท่านโจวมิใช่คนไม่ดีจริงๆ ข้าคิดว่าเขาเองก็มิได้อยากประทุษร้ายลูกรักของพี่ซีนเยียนหรอก”

หลินซีนเยียนพยักหน้า ท่านโจวไม่ได้เลวโดยนิสัย ข้อนี้นางไม่เคยกังขาเลย เพียงแต่ว่า เรื่องบางเรื่องนั้นเกิดขึ้นแล้ว ก็คงมิอาจกลับไปเป็นดังเดิมเฉกเช่นเมื่อก่อนได้ ก่อความผิดพลั้งขึ้นมาแล้ว มนุษย์ ล้วนแต่หาเหตุผลมารองรับให้กับความผิดของตนเสมอ “สรือโถว เรื่องเหล่านั้น ข้าเองมิอาจยื่นมือเข้าไปแทรกได้ อีกอย่าง เรื่องราวมากมายที่ข้าไม่มีอำนาจตัดสิน สิ่งที่ทำได้ ข้าก็ได้ทำอย่างเต็มที่แล้ว”

“เช่นนั้น...ท่านเกลียดพี่ใหญ่อินหรือไม่” สรือโถวถามเสียงแผ่วอีกครั้งอย่างอดมิได้

หลินซีนเยียนตระหนก ก่อนเคร่งขึมไปชั่วขณะ จากนั้นจึงสั่นศีรษะ “คงไม่ถึงขั้นเกลียด เพียงแต่ผิดหวังก็เท่านั้น มนุษย์หนอ ทำเรื่องเหล่านี้ออกมาได้เพื่อผลประโยชน์ของตนนับว่าเป็นเรื่องธรรมดา เพียงแต่แห่งหนต่างกันความรู้สึกก็ต่างกันออกไป ยิ่งเป็นมิตรสหายคนหนึ่ง ข้ายิ่งผิดหวังมาก ทว่า หลังจากนี้ต้องพบหน้ากัน เกรงว่าคงเป็นเพียงศัตรูไปแล้วกระมัง”

กระทั่งตอนนี้นางยังจำฉากที่วี่จิ่งน้อยถูกนำตัวออกไปในขณะนั้นได้อย่างแม่นยำ เวลานั้น ความคิดที่อยากสิ้นชีวันนางก็ล้วนมี วินาทีนั้น นางเกลียดอินฉี เกลียดที่เขาใช้วี่จิ่งน้อยซึ่งนางรักมากที่สุดมาทำร้ายนาง หากว่าเกิดเรื่องอันใดกับวี่จิ่งแล้วจริงๆ เช่นนั้นชั่วชีวิตนี้ต่อไปนางจะมีชีวิตอย่างไรกันเล่า

สรือโถวเองก็เงียบขรึมลง ดูเหมือนว่าเขารู้สึกเหนื่อยล้ายิ่งนัก ซบอยู่ในอ้อมอกของหลินซีนเยียนพลางถูไถไปมา หลินซีนเยียนเข้าใจว่าเขาหลับไปแล้ว ใครก็รู้ว่าครู่ต่อมา ก็ได้ยินเสียงปนสะอื้นดังลอยขึ้น เขาพูด “พี่ซีนเยียน ท่านว่าหากข้าหาพ่อแม่ที่แท้จริงของตนเจอแล้ว พวกเขาเห็นข้าในสภาพเช่นนี้ ยังจะต้องการข้าอีกหรือไม่”