ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 221

ตอนที่ 221 ความริษยาของสตรี

หลินซินเยียนนั้นงดงามอย่างแท้จริง กิริยาท่าทางก็ดี เอวบางเร่าร้อน หากข้างกายมีคนที่วิเศษเช่นนี้ ไฉนเลยบุรุษจะมองเห็นหลินซินเอ๋อ?

นางจำได้ว่าหลังจากที่นางบรรลุนิติภาวะ ตราบใดที่มาทำการสู่ขอที่จวนแม่ทัพ ต่างก็ล้วนมาสู่ขอหลินซินเยียนทั้งสิ้น ก็เห็นชัดๆว่านางยังโตกว่าหลินซินเยียนตั้งไม่กี่เดือน แต่คนที่มาสู่ขอเหล่านั้นกลับไม่มีใครสนใจความรู้สึกนางแม้แต่น้อย มันน่าตลกสิ้นดี! สิ่งที่ทำให้นางไม่พอใจมากที่สุดก็คือ ในบรรดาคนที่มาสู่ขอ ส่วนมากเป็นตระกูลดีๆที่แม่ของนางเคยกล่าวให้นางฟัง

หลินซินเอ๋อไม่อาจได้แต่งเข้าตระกูลดีๆ แล้วหลินซินเยียนนั้นอาศัยอะไร? ดังนั้นพวกที่มาทำการสู่ขอจึงไม่มีสำเร็จสักราย แม่ของนางยังไงก็คือแม่ของนาง จะให้บุตรสาวของข้าทาสชั้นต่ำแต่งเข้าตระกูลที่ดีกว่าบุตรสาวของตนได้อย่างไร?

ความริษยาของสตรีนั้นมีมาตั้งแต่กำเนิด แต่มีเพียงบางคนเท่านั้นที่สามารถนำความริษยามาเป็นเปลี่ยนเป็นพลังขับเคลื่อน และก็มีบางคนที่นำความริษยามาเปลี่ยนเป็นความแค้น

หากจะบอกว่าใครเป็นคนที่หลินซินเอ๋อเกลียดชังมากที่สุดในชีวิตนี้ นั่นก็คือหลินซินเยียนผู้กดข่มนางตั้งแต่เล็กจนโต ดังนั้นในตอนที่เห็นว่านางยังรอดชีวิตมาปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าตน หลินซินเอ๋อจึงสูญเสียสติสัมปชัญญะจนหมดสิ้น

ในห้วงความคิดของหลินซินเอ๋อ มีเพียงความแค้นและความปรารถนาที่ต้องการให้หลินซินเยียนสาบสูญไปจากโลกของตนอย่างสิ้นเชิง

หลินซินเอ๋อหยิบก้อนหินขึ้นมาจากพื้นโดยไม่รู้ตัว และแม้กระทั่งในยามที่ตัวนางเองไม่ทันได้รู้สึกตัวนั้น นางที่ได้ถูกความปรารถนาเข้าควบคุมจนเดินมาถึงด้านหลังของหลินซินเยียน

หลินซินเยียนเพียงแค่รู้สึกว่าแสงแดดนั้นจู่ๆก็มืดลง เมื่อเงยศีรษะขึ้นไปก็เห็นหลินซินเอ๋อถือหินก้อนหนึ่งเงื้อเข้ามาหานาง นางตกใจกลัวมเกิดปฏิกิริยาตอบโต้ในทันที รีบกลิ้งหลบการโจมตีที่พุ่งเข้ามากะเอาให้ถึงตายด้วยการหลบไปยังด้านข้าง แต่ถึงแม้จะส่วนอวัยวะสำคัญอย่างศีรษะจะรอด แต่ทว่าหัวไหล่ของนางก็ถูกหินก้อนนั้นทุบเข้าอย่างจังจนเกิดอาการบาดเจ็บ เพียงชั่วพริบตานางก็รู้สึกว่าแขนข้างซ้ายของนางดูเหมือนจะไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

นางลุกขึ้นวิ่งหนีไปโดยไม่ต้องคิด

ขณะที่เห็นนางวิ่งระหกระเหินไปด้วยความตกใจ หลินซินเอ๋อจึงพลันได้สติกลับมา มองก้อนหินในมือของตนด้วยความตกตะลึงราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตนทำลงไป ถึงแม้ว่านางจะเกลียดหลินซินเยียน แต่ทว่านางไม่เคยลงมือด้วยตัวเองเช่นนี้ แม่ของนางปกป้องดูแลนางเป็นอย่างดี ไม่เคยให้เรื่องสกปรกเหล่านี้ปรากฏอยู่ในเงื้อมมือนาง

“ข้า….ข้า…..” หลินซินเอ๋อที่ได้สติกลับมาพลันรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง ที่นี่คือวังหลวงมิใช่สถานที่ธรรมดาทั่วไป อย่าพูดว่าฆาตกรเลย ก็แค่ทำร้ายร่างกาย และก็เป็นไปไม่ได้ที่จะถูกคนค้นพบง่ายดายขนาดนี้ นางเพิ่งจะเข้าวัง แต่ก็เพิ่งจะได้รับความสนพระทัยจากฮ่องเต้ อนาคตของนางไม่อาจจำกัดไว้แค่นี้ นางไม่สามารถให้เรื่องที่เกิดมาทำลายอนาคตของนางได้

ยิ่งคิด หลินซินเอ๋อก็ยิ่งหวาดผวามากขึ้น เมื่อเห็นหลินซินเยียนวิ่งออกไปไกล ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายในฉับพลัน “มารดาเคยกล่าวไว้ ในเมื่อลงมือไปแล้ว เช่นนั้นก็ต้องลงมืออย่างไม่ให้เหลือร่องรอย! หลินซินเยียน วันนี้นับว่าชะตาเจ้าไม่ดี!”

หลินซินเอ๋อจับก้อนหินที่อยู่ในมือแน่นจนเส้นเลือดปูดนูน นางเริ่มไล่ตามในทิศที่หลินซินเยียนหนีไป นางจะต้องตามหลินซินเยียนให้ทัน หลังจากนั้นก็ลงมือฆ่า!

ป่าเหมยกว้างใหญ่ ท่ามกลางดงป่าเหมยหากไม่คุ้นทางก็จะหลงได้โดยง่าย