ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 230

ตอนที่230นางต้องการเป็นนางเอก

“ฮูหยิน….” ชิงจู๋สะอื้นอยู่ในลำคอ ภายในใจโศกเศร้าแทนหลินซินเยียน

หลินซินเยียนหันมาเห็นความเจ็บปวดใจในดวงตาชิงจู๋ เพียงชั่วครู่ก็เข้าใจได้ในทันที นางรู้สึกซาบซึ้ง ชิงจู๋และนางไม่ใช่ญาติกัน แต่ในเวลาเช่นนี้ยังเป็นกังวลแทนนาง กลับเป็นสตรีที่มีจิตใจดีงามผู้หนึ่ง

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าวางใจเถิด คราแรกท่านอ๋องของพวกเจ้ายังคิดว่าข้าเป็นหญิงหอนางโลม กลับยืนกรานตบแต่งข้าเป็นชายารอง เมื่อเทียบกันแล้วข้าไม่มีสินเดิมก็ไม่เป็นไรกระมัง จะว่าไปข้าก็ลืมไปแล้ว ไม่ใช่ว่าฝ่าบาทยังเคยรับปากข้าว่าจะมอบบ้านฝั่งภรรยาระดับสูงให้ข้าด้วยมิใช่หรือ? แต่ทว่าในตอนนี้พ่อข้าก็พบตัวข้าแล้ว เทียบกันแล้วฝ่าบาทก็ไม่จำเป็นจะต้องสิ้นเปลืองแรงหาพ่อบุญธรรมให้กับข้าแล้วไง”

รอยยิ้มของหลินซินเยียนยังคงสุขุม ราวกับว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ส่งผลกระทบใดๆกับนางเลย แต่มันไม่เป็นไรจริงๆหรือ? บางที คงมีเพียงนางที่รู้ใจตนเอง ว่าในรอยยิ้มนั้นมีความขมขื่นมากแค่ไหน?

ครอบครัวที่ทั้งมีความสุขและความโดดเด่น ใครบ้างที่ไม่ต้องการ แต่บางสิ่งก็ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจะได้มา หากโชคชะตาเป็นเช่นนี้แล้ว ยอมฝันกลางวันดีกว่าจะที่เห็นความเป็นจริงเร็วๆ

เจ้าของร้านได้เลือกชุดแต่งงานที่เนื้อผ้าคุณภาพไม่เลวนักให้กับหลินซินเยียน หลินซินเยียนเลือกอยู่นานสองนาน ก็เลือกได้ทีเหมาะสมกับคุณภาพและราคา เจ้าของร้านวัดขนาดของตัวนางเพื่อตัดเย็บ อีกทั้งรับปากว่าภายในสองวันจะนำไปส่งถึงในจวนอู่เซวียนอ๋องด้วยตนเอง

ถึงแม้แม่ทัพฮูหยินจะรู้สึกไม่พอใจอยู่ลึกๆ แต่กลับยังออกเงินจ่ายแทนหลินซินเยียน ขนาดผืนที่แพงที่สุดก่อนหน้านี้ แม่ทัพฮูหยินยังเต็มใจซื้อให้แก่นาง

อย่างไรก็ตามหลินซินเยียนไม่ได้สนใจที่จะคุยกับนาง เพียงแค่หลังจากที่ซื้อขายกับเจ้าของร้านเสร็จก็พาชิงจู๋จากไป โดยที่ตลอดเวลานั้นหลินซินเยียนทำกับนางราวเป็นอากาศธาตุ

หลังจากที่หลินซินเยียนขึ้นรถม้าจากไป แม่ทัพฮูหยินที่ยืนอยู่หน้าร้านตัดเสื้อก็ถ่มน้ำลายอย่างกักขฬะ “อะไรกัน คิดว่าตนเองได้เกาะอ๋องอู่เซวียนก็คิดว่าสูงส่งนักหรือไง! ก็แค่นังคนชั้นต่ำ!”

เพียงแค่พูดไปอย่างนั้น แต่ภายในใจแม่ทัพฮูหยินกลับอดไม่ได้ที่จะคับคั่ง นางได้ใคร่ครวญและก็ฉีกเสื้อผ้าบางส่วนของตนเองให้ขาด หลังจากนั้นก็ขยี้จนตาแดง จ้องไปที่กลุ่มหญิงรับใช้ที่อยู่ข้างๆ “รู้ใช่ไหมว่ากลับไปจวนแม่ทัพแล้วควรจะพูดอย่างไร?”

เหล่าหญิงรับใช้ต่างมองตาสบตากัน จนในที่สุดก็มีคนตอบออกมาด้วยความมีไหวพริบ “ทราบแล้วเจ้าค่ะ ให้พูดว่าฮูหยินถูกคนอื่นรังแก คุณหนูสี่พบเห็นเข้ากลับช่วยเหลือคนอื่นรังแกฮูหยิน”

แม่ทัพฮูหยินพยักหน้าอย่างพอใจ “ฉลาดนี่!”

เหล่าหญิงรับใช้ไม่กล้าที่จะหายใจ ทำได้เพียงแค่พยักหน้าถี่รัว

แสงอาทิตย์ส่องแสงทะลุผ่านยอดไม้กระทบลงบนผิวน้ำในสระ ทอประกายดึงดูดสายตาผู้คน

หลินซินเยียนถืออาหารปลานั่งอยู่ในศาลาริมสระ เมื่อเหวี่ยงอาหารปลาออกไป ปลาฝูงใหญ่ก็ว่ายเข้ามารวมตัวในทันที ขนาดของแต่ละตัวนั้นใหญ่จริงๆ

เพียงแต่ว่า ในขณะที่สายตาของนางกระทบลงบนตัวปลาที่หลากสีสันเหล่านั้น ความคิดกลับลอยออกไปไกลโดยไม่รู้ตัว

ชิงจู๋กำลังอุ้มวี่จิ่งเย้าหยอกอยู่ด้านข้าง วี่จิ่งดูเหมือนจะง่วงนอนสะลึมสะลือ ตาปรืออยู่สักพักก็ผล็อยหลับไปในท่ามกลางแสดงแดดอันอบอุ่น