ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 231

ตอนที่ 231 ความรู้สึกของเขาตั้งแต่แรกเริ่ม

ชิงจู๋พยักหน้า และกอดวี่จิ่งเดินออกไป นำทางแทนหลินซีนเยียน เสมือนว่านางรู้ว่าโม่จื่อเฟิงอยู่ที่ไหน

หลินซีนเยียนรู้สึกว่านางยิ่งนานเข้ายิ่งรู้สึกชอบนิสัยของชิงจู๋ ทั้งๆที่เป็นคนยึดถือหลักความยุติธรรม แต่กลับแกล้งทำเป็นเย็นชาไร้ความรู้สึก จริงๆแล้วในใจของชิงจู๋ ก็รู้สึกว่านางไม่ได้รับความยุติธรรม

แต่ทว่า เมื่อชิงจู๋นำทางนางมาถึงที่อยู่ของอวิ๋นเสี่ยวยิง นางกลับหยุดที่จะก้าวเดินไป ประตูใหญ่ของลานบ้านปิดอยู่ ข้างในมีเสียงหัวเราะอันน่าฟังของอวิ๋นเสี่ยวยิงดังลอยมา อวิ๋นเสี่ยวยิงงดงามหยดย้อยไม่มีผู้ใดเทียบได้ เสียงของนางก็ช่างไพเราะน่าฟัง

เสียงแบบนี้ขนาดผู้หญิงอย่างนางได้ยินยังรู้สึกหวั่นไหว ไม่ต้องพูดถึงพวกผู้ชายเลย

“ฮูหยิน……” ชิงจู๋หันมา เห็นนางยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ในตามีความวิตก“ ถ้าหากท่านไม่อยากเข้าไป เช่นนั้นพวกเราก็ไม่ต้องเข้าไปก็ได้”

หลินซีนเยียนส่ายหัว “ไปเคาะประตูเถอะ”

ชิงจู๋กัดปากพยักหน้า เดินไปเคาะประตู

เพียงไม่นานก็มีคนออกมาเปิดประตู ผู้ที่มาเปิดประตูคือเด็กรับใช้ผู้หนึ่ง เด็กรับใช้ผู้นั้นเห็นว่าเป็นชิงจู๋ ก็รีบทำความเคารพ ในหมู่เด็กรับใช้ สถานะของชิงจู๋เกือบเทียบเท่าแม่นมกุ้ย เพราะฉะนั้นเด็กรับใช้จึงเคารพชิงจู๋

“ฮูหยินมาพบท่านอ๋อง เจ้าเข้าไปแจ้งที” ชิงจู๋สั่งกำชับเด็กรับใช้

เด็กรับใช้มองไปยังหลินซีนเยียนที่อยู่ข้างหลังชิงจู๋แวบหนึ่งบนใบหน้าแสดงออกถึงความกลัว หลังจากนั้นก็หันเดินกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผ่านไปพักหนึ่ง เด็กรับใช้ผู้นั้นวิ่งออกมา “แม่นางอวิ๋นเชิญฮูหยินเข้าข้างใน”

เป็นอวิ๋นเสี่ยวยิงที่ให้นางเข้าไป กลับไม่ใช่โม่จื่อเฟิง！

เกี่ยวกับคำพูดของเด็กรับใช้ หลินซีนเยียนมีความรู้สึกชาขึ้นในใจ ดูแล้วเรื่องนี้มีอะไรมากกว่าที่นางคาดคิดไว้เยอะ

หลินซินเยียนข้ามไปเดินข้างหน้าชิงจู๋ นางเดินเข้าไปข้างใน โดยไม่ต้องให้เด็กรับใช้นำ เพียงแวบเดียวนางเจออวิ๋นเสี่ยวยิง

ที่กำลังนั่งอยู่บนชิงช้า และคนที่แกว่งชิงช้าให้ก็คือ โม่จื่อเฟิง

อวิ๋นเสี่ยวยิงสนุกมาก โม่จื่อเฟิงเพียงแกว่งเบาๆ นางก็ลอยขึ้นไปสูงมาก นางทั้งยิ้มหัวเราะทั้งบอกให้ ：“สูงกว่านี้อีก จื่อเฟิงแกว่งให้สูงอีก！”

โม่จื่อเฟิงได้ยินดังนั้น ก็เพิ่มแรงแกว่งสูงกว่าเดิม

สถานการณ์ตรงหน้าดีกว่าที่นางคิดไว้มาก นางคิดว่า นางคงได้เห็นแย่ที่สุดก็คือทั้งสองคนกำลังมีอะไรกัน แต่ตอนนี้ดูๆไปแล้ว ดีกว่าที่คาดการไว้เยอะเลย

นางเดินเข้าไป ยืนตรงข้างล่างชิงช้า นางไม่ได้สนใจชิงช้าที่กำลังแกว่งไปมานางมองไปยังโม่จื่อเฟิง น้ำเสียงมีความแข็งกระด้าง “ท่านอ๋องอีกห้าวัน ก็จะเป็นงานแต่งของเราแล้ว เพราะฉะนั้นข้าอยากมาคุยกับท่านเรื่องรายละเอียดของงาน”

โม่จื่อเฟิงได้ยินเสียงของนาง ถึงได้หันมองมาทางนี้ แต่ทว่าสายตาของเขากลับไม่ได้มองนาง แววตามีความทำให้คนยากที่จะรับรู้ความรู้สึก

เขายังไม่ทันเปิดปากพูด อวิ๋นเสี่ยวยิงก็หยุดแกว่งชิงช้าและลงมา เดินไปหยุดข้างๆเขา โอบเกาะแขนเขาไว้ และพูดกับหลินซีนเยียน ไม่เห็นหรือไงจื่อเฟิงเล่นอยู่กับข้า งานแต่งงานเจ้าออกความเห็นคนเดียวก็ได้แล้ว จื่อเฟิงเป็นอ๋องอู่เสวียนชีวิตนี้เขายังต้องสู่ขอพี่หญิงอีกหลายคน เขาไม่มาให้ความสนใจกับเจ้าเพียงผู้เดียวหรอก