ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 231

ตอนที่ 231 ความรู้สึกของเขาตั้งแต่แรกเริ่ม

ชิงจู๋พยักหน้า และกอดวี่จิ่งเดินออกไป นำทางแทนหลินซีนเยียน เสมือนว่านางรู้ว่าโม่จื่อเฟิงอยู่ที่ไหน

หลินซีนเยียนรู้สึกว่านางยิ่งนานเข้ายิ่งรู้สึกชอบนิสัยของชิงจู๋ ทั้งๆที่เป็นคนยึดถือหลักความยุติธรรม แต่กลับแกล้งทำเป็นเย็นชาไร้ความรู้สึก จริงๆแล้วในใจของชิงจู๋ ก็รู้สึกว่านางไม่ได้รับความยุติธรรม

แต่ทว่า เมื่อชิงจู๋นำทางนางมาถึงที่อยู่ของอวิ๋นเสี่ยวยิง นางกลับหยุดที่จะก้าวเดินไป ประตูใหญ่ของลานบ้านปิดอยู่ ข้างในมีเสียงหัวเราะอันน่าฟังของอวิ๋นเสี่ยวยิงดังลอยมา อวิ๋นเสี่ยวยิงงดงามหยดย้อยไม่มีผู้ใดเทียบได้ เสียงของนางก็ช่างไพเราะน่าฟัง

เสียงแบบนี้ขนาดผู้หญิงอย่างนางได้ยินยังรู้สึกหวั่นไหว ไม่ต้องพูดถึงพวกผู้ชายเลย

“ฮูหยิน……” ชิงจู๋หันมา เห็นนางยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ในตามีความวิตก“ ถ้าหากท่านไม่อยากเข้าไป เช่นนั้นพวกเราก็ไม่ต้องเข้าไปก็ได้”

หลินซีนเยียนส่ายหัว “ไปเคาะประตูเถอะ”

ชิงจู๋กัดปากพยักหน้า เดินไปเคาะประตู

เพียงไม่นานก็มีคนออกมาเปิดประตู ผู้ที่มาเปิดประตูคือเด็กรับใช้ผู้หนึ่ง เด็กรับใช้ผู้นั้นเห็นว่าเป็นชิงจู๋ ก็รีบทำความเคารพ ในหมู่เด็กรับใช้ สถานะของชิงจู๋เกือบเทียบเท่าแม่นมกุ้ย เพราะฉะนั้นเด็กรับใช้จึงเคารพชิงจู๋

“ฮูหยินมาพบท่านอ๋อง เจ้าเข้าไปแจ้งที” ชิงจู๋สั่งกำชับเด็กรับใช้

เด็กรับใช้มองไปยังหลินซีนเยียนที่อยู่ข้างหลังชิงจู๋แวบหนึ่งบนใบหน้าแสดงออกถึงความกลัว หลังจากนั้นก็หันเดินกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผ่านไปพักหนึ่ง เด็กรับใช้ผู้นั้นวิ่งออกมา “แม่นางอวิ๋นเชิญฮูหยินเข้าข้างใน”

เป็นอวิ๋นเสี่ยวยิงที่ให้นางเข้าไป กลับไม่ใช่โม่จื่อเฟิง！

เกี่ยวกับคำพูดของเด็กรับใช้ หลินซีนเยียนมีความรู้สึกชาขึ้นในใจ ดูแล้วเรื่องนี้มีอะไรมากกว่าที่นางคาดคิดไว้เยอะ

หลินซินเยียนข้ามไปเดินข้างหน้าชิงจู๋ นางเดินเข้าไปข้างใน โดยไม่ต้องให้เด็กรับใช้นำ เพียงแวบเดียวนางเจออวิ๋นเสี่ยวยิง

ที่กำลังนั่งอยู่บนชิงช้า และคนที่แกว่งชิงช้าให้ก็คือ โม่จื่อเฟิง

อวิ๋นเสี่ยวยิงสนุกมาก โม่จื่อเฟิงเพียงแกว่งเบาๆ นางก็ลอยขึ้นไปสูงมาก นางทั้งยิ้มหัวเราะทั้งบอกให้ ：“สูงกว่านี้อีก จื่อเฟิงแกว่งให้สูงอีก！”

โม่จื่อเฟิงได้ยินดังนั้น ก็เพิ่มแรงแกว่งสูงกว่าเดิม

สถานการณ์ตรงหน้าดีกว่าที่นางคิดไว้มาก นางคิดว่า นางคงได้เห็นแย่ที่สุดก็คือทั้งสองคนกำลังมีอะไรกัน แต่ตอนนี้ดูๆไปแล้ว ดีกว่าที่คาดการไว้เยอะเลย

นางเดินเข้าไป ยืนตรงข้างล่างชิงช้า นางไม่ได้สนใจชิงช้าที่กำลังแกว่งไปมานางมองไปยังโม่จื่อเฟิง น้ำเสียงมีความแข็งกระด้าง “ท่านอ๋องอีกห้าวัน ก็จะเป็นงานแต่งของเราแล้ว เพราะฉะนั้นข้าอยากมาคุยกับท่านเรื่องรายละเอียดของงาน”

โม่จื่อเฟิงได้ยินเสียงของนาง ถึงได้หันมองมาทางนี้ แต่ทว่าสายตาของเขากลับไม่ได้มองนาง แววตามีความทำให้คนยากที่จะรับรู้ความรู้สึก

เขายังไม่ทันเปิดปากพูด อวิ๋นเสี่ยวยิงก็หยุดแกว่งชิงช้าและลงมา เดินไปหยุดข้างๆเขา โอบเกาะแขนเขาไว้ และพูดกับหลินซีนเยียน ไม่เห็นหรือไงจื่อเฟิงเล่นอยู่กับข้า งานแต่งงานเจ้าออกความเห็นคนเดียวก็ได้แล้ว จื่อเฟิงเป็นอ๋องอู่เสวียนชีวิตนี้เขายังต้องสู่ขอพี่หญิงอีกหลายคน เขาไม่มาให้ความสนใจกับเจ้าเพียงผู้เดียวหรอก

หลินซีนเยียนไม่แม้แต่จะสนใจอวิ๋นเสี่ยวยิง นางไม่หยุดที่จะลองเรียกความรู้สึกของโม่จื่อเฟิง นางเข้าใจโม่จื่อเฟิง หลังจากที่เขามีความต้องการในตัวนาง นางรู้ในเรื่องแบบนี้เขาเปรียบเสมือนสัตว์ป่าตัวหนึ่ง เพราะฉะนั้น นางใช้วิธีที่ง่ายโดยตรงปลุกแรงปรารถนาของเขา

โม่จื่อเฟิงในเรื่องอย่างว่าความรู้สึกไว้กว่าคนทั่วไป เพราะฉะนั้นนางเชื่อว่ายิ่งในสถานการณ์แบบนี้ นั้นทำให้ยิ่งกระตุ้นเขาได้

อย่างที่คิดไว้ ในตาที่สงบนิ่งของโม่จื่อเฟิง ในที่สุดก็มีความเคลื่อนไหว ระหว่างตาและคิ้วของเขามีรอยยิ้มที่หลินซีนเยียนคุ้นเคยปรากฏขึ้น

แต่นั้นก็เพียงแค่ชั่วหนึ่ง เขาผลักหลินซีนเยียนออกจากตัว ในขณะที่หลินซีนเยียนยังคงงงว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็เอามีดพกออกมาจากแขนเสื้อ

“นี่คือ……” หลินซีนเยียนไม่เข้าใจ ได้แต่ยืนงง

โม่จื่อเฟิงหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่พูดไม่จา ทันใดนั้นเขาเอามีดแทงลงไปที่แขนของเขา เลือดสดๆรินไหลออกมา เสียงมืดแทงเข้าไปในเนื้อทำให้ทุกคนตรงนั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

เจ้าทำอะไรลงไป หลินซีนเยียนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำ รีบเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาอุดบาดแผลไว้

โม่จื่อเฟิงกลับจับมือนางแน่น จากนั้นก็ดึงนางพาออกไปข้างนอก เจ้าอย่าเพิ่งสนใจ เราออกไปพูดกันข้างนอก

การกระทำทั้งหมดของเขาทำให้หลินซีนเยียนประหลาดใจ แต่ทว่าเขามีแรงมาก นางไม่สามารถขัดขืนอะไรได้ทำได้แค่เดินตามเขาออกไป

ชิงจู๋รีบอุ้มวี่จิ่งตามไป ก่อนไปนั้น นางหันไปมอง เห็นใบหน้าของอวิ๋นเสี่ยวยิงทั้งตกใจและโกรธแค้น