ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 232

ตอนที่232การเติบโตของโม่จื่อเฟิง

ห้องนอนของโม่จื่อเฟิง จัดไว้อย่างเรียบง่ายแต่ดูหรูหรา ผนังห้องมีรูปที่เก่าแก่อยู่หลายรูป พื้นห้องมีแจกันที่สูงเกือบครึ่งตัวคน ดูเหมือนเรียบง่ายไม่มีอะไร แต่ราคาของประดับทุกสิ่งก็สามารถทำให้คนตะลึงได้

จำได้ว่าครั้งแรกที่หลินซีนเยียนได้ฟังจินมู่พูดถึงของพวกนี้ นางตกตะลึงพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง

ข้างเตียง หลินซีนเยียนใช้ผ้าสะอาดเช็ดแขนที่มีลอยเหลืออยู่ แผลนั้นได้ผ่านการรักษาจากท่านหมอแล้ว ทำการมัดแผลไว้อย่างง่ายๆ แม้ว่าเลือดจะหยุดไหลแล้ว แต่ว่าแผลนั้นเห็นแล้วก็ทำให้คนกลัวอยู่ดี

“รู้อย่างนี้ไม่น่ารีบให้หมอหลวงเฉินกลับไปก่อนเลย” โม่จื่อเฟิงมองนางและพูดออกมา

หลินซีนเยียนส่ายหัว “เจ้ายังจะมาพูด ข้าไม่เคยเห็นใครเอามีดแทงตัวเองเยี่ยงเจ้า”

โม่จื่อเฟิงหัวเราะชอบใจ ที่แท้เจ้าเป็นห่วงข้าใช่หรือไม่

หลินซีนเยียนกลอกตาใส่เขา ไม่ได้พูดโต้ตอบอะไร เป็นห่วงหรอ จริงๆก็เป็นห่วง ยังไงเขาก็เป็นพ่อของวี่จิ่ง ถ้าเกิดเขาเป็นอะไรไป คนที่น่าสงสารก็คือวี่จิ่ง แต่ว่า เพราะวี่จิ่งจริงๆหรือ

นางก้มหน้าทำงานในมือต่อ เช็ดคราบเลือดที่หลงเหลืออยู่ออกให้หมด แล้วซักผ้าให้สะอาดตากไว้ที่ราวข้างๆ จากนั้นก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง หันหน้าเข้าหาโม่จื่อเฟิง ตอนนี้จะบอกข้าได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

โม่จื่อเฟิงมองนางด้วยความลึกซึ้ง “ต่อหน้าผู้คนมากมาย เจ้าโผเข้าหาข้า เจ้าคิดอะไรอยู่ ไม่กลัวข้าฆ่าเจ้าหรืออย่างไร？”