ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 235

ตอนที่ 235 ระบายความแค้น(1)

โม่จื่อเฟิงหันกลับมา จ้องมองหลินซีนเยียนชั่วครู่ สีหน้าของนางเหมือนจะบ่งบอกอะไรสักอย่าง หลินซีนเยียนถูกเขามองจนรู้สึกหวาดหวั่นแล้วยิ้มออกมาด้วยความข้องใจ พูดว่า “อะไร ข้าพูดอะไรผิด？”

“ไม่ ก็แค่รู้สึกว่าความคิดของเจ้ากับข้ามีบางอย่างไม่เหมือนกัน”โม่จื่อเฟิงยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยกับสายตาที่มองนางอย่างชื่นชม“บางครั้งข้าก็รู้สึกว่าเจ้าเจ้าเล่ห์บางครั้งข้าก็รู้สึกว่าเจ้าฉลาดแสนกลสุดท้ายแล้วมันก็ถูกสร้างขึ้นเป็นอาวุธแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงธรรมดาจะสามารถทำได้ เมื่อก่อน ข้าเคยเชื่อว่าเจ้าช่างแสนดี แต่ดูตอนนี้สิ จริงๆแล้วเจ้าก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น”

หลินซีนเยียนแลบลิ้นปลิ้นตา “รู้ว่าข้าไม่ได้ดีขนาดนั้น แต่เจ้าก็ยังดูมีความสุข？”พวกผู้ชายก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบความใสซื่อบริสุทธิ์แต่ทางที่ดีก็ควรนุ่มนวลเหมือนดังสายน้ำไหล？

“เจ้าคิดว่าข้าต้องการคนดีๆไว้ข้างกายรึ？”โม่จื่อเฟิงพึมพำในลำคอ เดิมทีเขาเองก็เป็นคนที่เก็บซ่อนความมืดมิดเอาไว้ เขาที่เหมือนราชาปีศาจไม่ได้ต้องการนางฟ้าแสนบริสุทธิ์มาช่วย ที่เขาต้องการคือ เพียงคนที่จะคอยเคียงข้างกายและเข้าใจเขา

ใสซื่อบริสุทธิ์？งั้นก็คงมีแต่ผู้ชายดีๆเท่านั้นที่ชอบ แต่ไม่ใช่เขา โม่จื่อเฟิง

หลินซีนเยียนส่ายหัวแบบซื่อๆ แต่จริงๆแล้ว ข้างกายโม่จื่อเฟิงไม่ได้ต้องการผู้หญิงที่ดี “ถ้าเช่นนั้นเมื่อครู่เจ้าหัวเราะข้าทำไม？ข้าพูดอะไรผิดงั้นรึ？”

“สักวันอวิ๋นเสี่ยวยิงต้องตายแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”ใบหน้าที่ยิ้มพรายของโม่จื่อเฟิงแฝงไปด้วยความดุร้าย เพียงแต่เขาก็ไม่อยากจะแสดงความชั่วร้ายออกมาต่อหน้าหลินซีนเยียน ดังนั้นเขาเก็บความดุร้ายนั้นเอาไว้ “ครั้งก่อนตอนที่อวิ๋นเสี่ยวยิงหลอกให้ข้าเข้าไปกลางหุบเขา ตระกูลอวิ๋นก็ได้เกิดภัยพิบัติขึ้นครั้งใหญ่ ดูเหมือนว่าน้าของอวิ๋นเสี่ยวยิงซึ่งก็คือน้องสาวของเจ้าของหุบเขาได้เริ่มเปิดฉากการโจมตีช่วงชิงอำนาจการปกครอง แท้ที่จริงแล้วทุกอย่างคือการแสดงละครให้ข้าดูก็แค่นั้นเอง”

“แสดงละครให้เจ้าดู เจ้าจะบอกว่าตั้งแต่แรกที่อวิ๋นเสี่ยวยิงติดต่อกับเจ้าเพราะมีจุดประสงค์？”หลินซีนเยียนตกใจจนอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกว่าความคิดของเขาคาดเดาได้ยากกว่าใจคน แรกเริ่มเดิมทีหลายเหตุการณ์ที่ต่างจากความคิดของเขาอย่างน้อยโม่จื่อเฟิงก็ยังคงให้ท้ายอวิ๋นเสี่ยวยิงไม่ใช่เพราะว่าอวิ๋นเสี่ยวยิงหรือพี่สาวของอวิ๋นเสี่ยวยิงแต่เป็นเพราะว่าจุดประสงค์ของอวิ๋นเสี่ยวยิง

แผนซ้อนแผน โม่จื่อเฟิงที่พยายามอดทนอดกลั้นมาปีกว่า

“ในตอนแรกที่ข้าเข้าไปในหุบเขาก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลเพียงแค่ข้าเข้าไม่ถึงความคิดของเขา ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาคิดจะทำอะไร ดังนั้นก็แค่ไม่กระโตกกระตากเพียงแต่อวิ๋นเสี่ยวยิงกลับอดกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านตลอดจน ณ ตอนนี้เขาเริ่มลงมือ ไม่ !ตอนนี้อาจจะไม่ใช่จังหวะที่เหมาะที่เขาจะลงมือ ข้าลองเดา ในตอนที่พิษกำลังกระจายไปทั่วร่างกายของข้าอย่างไม่มีทางควบคุมได้ เขาถึงจะเริ่มลงมือ สุดท้ายเวลานั้นเรี่ยวแรงขัดขืนที่ลดน้อยลง ไม่มีทางที่จะผิดพลาดได้ง่ายๆ”

โม่จื่อเฟิงยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วยื่นมือมาลูบที่ใบหน้าของหลินซีนเยียน “งั้นคงเป็นเพราะเจ้าที่ไปยั่วยุอวิ๋นเสี่ยวยิงเขาจึงได้เริ่มลงมือก่อน หากแต่ตอนนี้ร่างกายข้ายังไม่แข็งแรงเท่าที่ควร ปล่อยให้ข้าได้ฟื้นตัวอีกสักหน่อย”

“อืม......ถ้าเป็นเช่นนี้ เจ้าจะนับว่าข้าเป็นผู้มีพระคุณของเจ้าหรือไม่？” หลินซีนเยียนยืนขึ้นโดยใช้ไม้เท้าพยุงกระพริบตาอย่างหน้าทะเล้น