ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 236

ตอนที่ 236 ระบายความแค้น(2)

คำพูดของนาง กลับทำให้ โม่จื่อเฟิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ถูก แบบนี้สิผู้หญิงที่ข้าต้องการ ถ้าหากว่าเจ้าคิดว่าเงินทองเป็นของไม่มีค่าแล้วละก็ ข้ากลับรู้สึกว่ามันน่าขยะแขยง”

นางยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน โม่จื่อเฟิงจูงมือนางเดินนำมาถึงหน้าหีบเครื่องเพชรเครื่องประดับหีบหนึ่งแล้วหยิบสร้อยหินโมราขึ้นมา(ซึ่งเป็นหินที่หายาก) “พวกนี้เจ้าชอบหรือไม่？”

หินโมราสีเงินผสมทองคำสวยมากทุกเม็ดส่องแสงแวววาวเหมือนจะสามารถมองเห็นเงาสะท้อนตัวเองจากด้านใน หินโมราแบบนี้ตามท้องตลาดไม่สามารถทำเลียนแบบได้ นางเคยได้พบเห็นหีบเครื่องประดับพวกนี้แล้ว ของดีๆแบบนี้ราคาต้องไม่ใช่ถูกๆเป็นแน่

นางยังไม่กล้าที่จะหยิบเอาแต่มองบรรยากาศบริเวณรอบๆที่เงียบขรึมและใบหน้าอันขึงขังของเหล่าองครักษ์ นางกลัวว่าถ้าสัมผัสจับต้องเข้ากับของพวกนี้ นางอาจจะไม่ได้มีชีวิตรอดออกไปจากตรงนี้ก็เป็นได้

“ชอบก็คงชอบ แต่ไม่กล้าหยิบ”หลินซีนเยียนพูดตามความจริงพร้อมกับใบหน้าที่พยายามเก็บซ่อนความเขินอาย

โม่จื่อเฟิงตกตะลึงพร้อมกับยิ้มออกมา “อย่างเจ้าที่กล้าต่อร้องต่อเถียงกับข้า？”เขาส่ายหน้าไปมาพร้อมกับชี้ไปที่หีบแล้วกระซิบเบาๆกับขันที “หีบทั้งหมดพวกนี้ส่งไปที่ตำหนักใน”

ใบหน้าของขันทียังคงยิ้มประจบสอพลอแต่สายตาที่นิ่งเฉยก็ยังมีอาการหวาดหวั่นแสดงออกมาให้เห็น หีบที่มีค่าใบนั้นต้องใช้ความพยายามทั้งชีวิตที่เขาไม่สามารถจะหาได้ มีแค่อู่เซวียนอ๋องที่ใจกว้างมอบให้

หลินซีนเยียนได้แต่มองขันทีที่ชี้สั่งให้องครักษ์เริ่มทำการเคลื่อนย้ายหีบใบนั้น นางขานรับและนึกขึ้นว่านี่มันคือเรื่องจริง นางกำลังจะถูกคนที่ทำตัวเป็นเจ้าถิ่นท้องพระคลังมอบของออกเรือนล้ำค่าให้

“ เจ้ามากับข้า ข้าพอจะรู้ว่าเขาสะสมของอะไรไว้”ในขณที่โม่จื่อเฟิงกำลังพูดอยู่นั้นเขาก็จูงมือหลินซีนเยียนเดินต่อไปจนถึงตู้ที่ทำจากไม้จันทร์ บนตู้ที่ว่างของบางอย่างไว้ของทุกชิ้นที่เปล่งแสงแวววาวระยิบระยับออกมารอบๆดูมีคุณค่าอย่างหาเปรียบไม่ได้

“พระพุทธรูปเจ้าแม่กวนอินนั่นเจ้าให้ข้า？”หลินซีนเยียนเหงยหน้าขึ้นมองก็เห็นหยกแกะสลักรูปพระโพธิสัตว์อยู่ด้านหน้า

โม่จื่อเฟิงส่ายหัว พูดว่า “ของพวกนี้ยังนับว่าเป็นของดีที่เขาสะสม？”โม่จื่อเฟิงเพิ่งพูดจบก็เห็นเขาขยับสิ่งของที่อยู่บนตู้แล้วหลังจากนั้นประตูหินข้างๆก็เปิดออก ทำให้เห็นห้องที่อยู่ด้านใน

หลินซีนเยียนเดินเข้าอย่างสนอกสนใจและเบิกตากว้าง ข้างในเป็นห้องที่ไม่ใหญ่แต่สิ่งของที่วางอยู่ในห้องทุกชิ้นเป็นของที่ หลินซีนเยียนไม่เคยพบเห็นแม้แต่ในพิพิธภัณฑ์ เครื่องประดับชิ้นเล็กชิ้นน้อยต่างก็ถูกส่งมาเก็บไว้ในห้องที่ดูเก่าแก่แห่งนี้ที่ไม่พูดก็พอจะรู้ค่า

“ของในนี้ค่อนข้างจะดีกว่าของข้างนอกมากแต่คนขี้งกอย่างเขาคงไม่สามารถให้เจ้าได้มากนัก งั้นเจ้าก็เลือกเอาไปสักสองชิ้นก็พอ”โม่จื่อเฟิงยืนอยู่ข้างๆนางค่อยแนะนำ

คนเราเพื่อที่จะได้มาซึ่งเงินทองของมีค่านั้นก็ยอมที่จะแลกแม้แต่ชีวิต หลินซีนเยียนได้สัมผัสกับความโลภในตัวเอง นางอยากที่จะโอบอุ้มสิ่งของทั้งหมดในนี้กลับไปทุกชิ้นที่จำเป็นและทำให้นางมีกินมีใช้ไปชั่วชีวิต

แม้ว่าห้องจะเล็กแต่มันก็สามารถแบ่งออกได้เป็นหลายส่วน ทุกส่วนก็จะมีแผ่นป้าย หลินซีนเยียนเดินดูผ่านไปแล้วไปหยุดอยู่ที่ส่วนชั้นยา