ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 236

ตอนที่ 236 ระบายความแค้น(2)

คำพูดของนาง กลับทำให้ โม่จื่อเฟิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ถูก แบบนี้สิผู้หญิงที่ข้าต้องการ ถ้าหากว่าเจ้าคิดว่าเงินทองเป็นของไม่มีค่าแล้วละก็ ข้ากลับรู้สึกว่ามันน่าขยะแขยง”

นางยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน โม่จื่อเฟิงจูงมือนางเดินนำมาถึงหน้าหีบเครื่องเพชรเครื่องประดับหีบหนึ่งแล้วหยิบสร้อยหินโมราขึ้นมา(ซึ่งเป็นหินที่หายาก) “พวกนี้เจ้าชอบหรือไม่？”

หินโมราสีเงินผสมทองคำสวยมากทุกเม็ดส่องแสงแวววาวเหมือนจะสามารถมองเห็นเงาสะท้อนตัวเองจากด้านใน หินโมราแบบนี้ตามท้องตลาดไม่สามารถทำเลียนแบบได้ นางเคยได้พบเห็นหีบเครื่องประดับพวกนี้แล้ว ของดีๆแบบนี้ราคาต้องไม่ใช่ถูกๆเป็นแน่

นางยังไม่กล้าที่จะหยิบเอาแต่มองบรรยากาศบริเวณรอบๆที่เงียบขรึมและใบหน้าอันขึงขังของเหล่าองครักษ์ นางกลัวว่าถ้าสัมผัสจับต้องเข้ากับของพวกนี้ นางอาจจะไม่ได้มีชีวิตรอดออกไปจากตรงนี้ก็เป็นได้

“ชอบก็คงชอบ แต่ไม่กล้าหยิบ”หลินซีนเยียนพูดตามความจริงพร้อมกับใบหน้าที่พยายามเก็บซ่อนความเขินอาย

โม่จื่อเฟิงตกตะลึงพร้อมกับยิ้มออกมา “อย่างเจ้าที่กล้าต่อร้องต่อเถียงกับข้า？”เขาส่ายหน้าไปมาพร้อมกับชี้ไปที่หีบแล้วกระซิบเบาๆกับขันที “หีบทั้งหมดพวกนี้ส่งไปที่ตำหนักใน”

ใบหน้าของขันทียังคงยิ้มประจบสอพลอแต่สายตาที่นิ่งเฉยก็ยังมีอาการหวาดหวั่นแสดงออกมาให้เห็น หีบที่มีค่าใบนั้นต้องใช้ความพยายามทั้งชีวิตที่เขาไม่สามารถจะหาได้ มีแค่อู่เซวียนอ๋องที่ใจกว้างมอบให้

หลินซีนเยียนได้แต่มองขันทีที่ชี้สั่งให้องครักษ์เริ่มทำการเคลื่อนย้ายหีบใบนั้น นางขานรับและนึกขึ้นว่านี่มันคือเรื่องจริง นางกำลังจะถูกคนที่ทำตัวเป็นเจ้าถิ่นท้องพระคลังมอบของออกเรือนล้ำค่าให้

“ เจ้ามากับข้า ข้าพอจะรู้ว่าเขาสะสมของอะไรไว้”ในขณที่โม่จื่อเฟิงกำลังพูดอยู่นั้นเขาก็จูงมือหลินซีนเยียนเดินต่อไปจนถึงตู้ที่ทำจากไม้จันทร์ บนตู้ที่ว่างของบางอย่างไว้ของทุกชิ้นที่เปล่งแสงแวววาวระยิบระยับออกมารอบๆดูมีคุณค่าอย่างหาเปรียบไม่ได้

“พระพุทธรูปเจ้าแม่กวนอินนั่นเจ้าให้ข้า？”หลินซีนเยียนเหงยหน้าขึ้นมองก็เห็นหยกแกะสลักรูปพระโพธิสัตว์อยู่ด้านหน้า

โม่จื่อเฟิงส่ายหัว พูดว่า “ของพวกนี้ยังนับว่าเป็นของดีที่เขาสะสม？”โม่จื่อเฟิงเพิ่งพูดจบก็เห็นเขาขยับสิ่งของที่อยู่บนตู้แล้วหลังจากนั้นประตูหินข้างๆก็เปิดออก ทำให้เห็นห้องที่อยู่ด้านใน

หลินซีนเยียนเดินเข้าอย่างสนอกสนใจและเบิกตากว้าง ข้างในเป็นห้องที่ไม่ใหญ่แต่สิ่งของที่วางอยู่ในห้องทุกชิ้นเป็นของที่ หลินซีนเยียนไม่เคยพบเห็นแม้แต่ในพิพิธภัณฑ์ เครื่องประดับชิ้นเล็กชิ้นน้อยต่างก็ถูกส่งมาเก็บไว้ในห้องที่ดูเก่าแก่แห่งนี้ที่ไม่พูดก็พอจะรู้ค่า

“ของในนี้ค่อนข้างจะดีกว่าของข้างนอกมากแต่คนขี้งกอย่างเขาคงไม่สามารถให้เจ้าได้มากนัก งั้นเจ้าก็เลือกเอาไปสักสองชิ้นก็พอ”โม่จื่อเฟิงยืนอยู่ข้างๆนางค่อยแนะนำ

คนเราเพื่อที่จะได้มาซึ่งเงินทองของมีค่านั้นก็ยอมที่จะแลกแม้แต่ชีวิต หลินซีนเยียนได้สัมผัสกับความโลภในตัวเอง นางอยากที่จะโอบอุ้มสิ่งของทั้งหมดในนี้กลับไปทุกชิ้นที่จำเป็นและทำให้นางมีกินมีใช้ไปชั่วชีวิต

แม้ว่าห้องจะเล็กแต่มันก็สามารถแบ่งออกได้เป็นหลายส่วน ทุกส่วนก็จะมีแผ่นป้าย หลินซีนเยียนเดินดูผ่านไปแล้วไปหยุดอยู่ที่ส่วนชั้นยา

โม่จื่อเฟิงขมวดคิ้วเข้าอย่างงุนงง“ข้าเคยบอกเจ้าหรือเปล่าว่าข้าไม่ได้ต้องการผู้หญิงคนดีขี้ใจอ่อน เจ้าไม่จำเป็นต้องลำบากใจที่หรือกลัวที่จะเข้าหน้าไม่ติด ไปหยิบของที่เจ้าอยากได้เถอะ”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่ได้ชอบของพวกนี้จริงๆ？”หลินซีนเยียนกลอกตาใส่เขาแล้วเดินเข้าไปในห้องเล็ก แต่แค่ในใจนั้นก็นับถือโม่จื่อเฟิงอย่างหาเปรียบมิได้

จริงๆแล้วก่อนที่โม่จื่อเฟิงจะย้ายหีบ ในหีบนั้นนางก็ถือว่ามีค่ามากพอแล้วส่วนของในห้องเล็กๆนี้นางก็ไม่จำเป็นต้องเอาไป ไม่มีใครหน้าไหนไม่ถือสา แม้แต่โม่จื่อเฟิงคนโปรดของพระราชา แต่คนโปรดก็ต้องทำตัวให้เหมาะสมถึงจะถูก เพื่อที่จะได้ไม่เสียความไว้เนื้อเชื่อใจ ไม่ใช่ว่าอยากจะเปลี่ยนของ

แต่คือ คำพูดพวกนี้นางไม่จำเป็นต้องพูดออกมาโม่จื่อเฟิงก็รู้อยู่แล้ว

เมื่อมองนางจากด้านหลัง แววตาของโม่จื่อเฟิงก็เปลี่ยนไปอย่างลึกซึ้ง กำหมัดแน่นอย่างไม่รู้ตัว เลือดขึ้นหน้าขึ้นมาทันที นางหน้าซีดกัดฟัน

ยังเหลือเวลาอีกสองวันจะถึงวันจัดงานแต่งงาน หลินเทียนเฉิงพาฮูหยินและลูกชายของเขามาที่จวนอู่เซวียนอ๋อง จุดประสงค์ที่พวกเขามาเดาไม่ได้ยากคือการมาบอกกล่าวหลินซีนเยียนคือคนตระกูลหลิน หากจะแต่งงานก็ต้องเริ่มที่บ้านตระกูลหลิน ดังนั้น พวกเขาจึงมารับหลินซีนเยียนกลับบ้าน

โม่จื่อเฟิงอยู่ห้องโถงใหญ่เพื่อรับหน้ากับกลุ่มคนที่บอกว่าเป็นครอบครัวของหลินซีนเยียน เขานั่งลงบนที่นั่ง แววตาที่มีความดุดันมองไปยังหลินเทียนเฉิง“ท่านแม่ทัพหลินพูดว่าซีนเยียนคือบุตรสาวของท่าน มีหลักฐานอะไร？ จะบอกอะไรเจ้าให้ ตั้งแต่หลินซีนเยียนถูกพระองค์ท่านประทานให้แต่งงานมา ทุกวันก็มักจะมีคนพวกนั้นมาแอบอ้างว่าเป็นญาติ บอกว่าเป็นลูกหลานมั่งล่ะ เป็นพี่ป้าน้าอามั่งล่ะ สุดท้ายพอข้าตรวจสอบได้ก็แค่พวกสิบแปดมงกุฎทั้งนั้น ท่านแม่ทัพหลินโปรดอย่าถือสาข้าเป็นคนซื่อตรงเสมอ”