ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 238

ตอนที่ 238 ยั่วยุ(1)

หลินซีนเยี่ยนนางไม่ใช่คนที่จะโทษคนอื่น คนพวกนี้จะฆ่านางแต่กลับไม่สามารถลงมือกับพวกเขาได้เพียงแค่นางก็ไม่อาจจะยอมให้พวกเขาได้มีโอกาสกลับมาทำร้ายนางอีก

หลินซินเอ๋อมิอาจตาย แต่ต้องกลายเป็นบ้านางจึงจะวางใจมิฉะนั้นก็ให้นางอยู่ในห้องขัง อย่างน้อยแบบนี้ตัวนางก็จะปลอดภัย

อย่าโทษที่นางใจร้ายแต่มันคือวิธีป้องกันตัวเอง เหมือนงูที่ปล่อยพิษออกมานั้นไม่ต้องคาดเดาก็สามารถรู้ได้ว่ามันเป็นการแก้แค้นของนาง เมื่อเป็นเช่นนี้นางจำเป็นต้องให้เขามีโอกาสในการแก้แค้นรึ？หากใจอ่อนกับศัตรูก็เท่ากับทำร้ายตัวเอง

ฮูหยินมองหลินซีนเยียนเหมือนมองอสูรกายไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงนางนี้จะเคยถูกรังแก“เจ้ามันนางจิ้งจอก！เจ้าจะทำให้ซินเอ๋อของข้าเป็นบ้าได้อย่างไร！เจ้ามันนางจิ้งจอก ใจไม้ไส้ระกำยิ่งนัก อู่เซวียนอ๋องถูกใจคนอย่างเจ้าได้อย่างไร……”

“แน่นอนว่าเขาต้องถูกใจข้า เมื่อเทียบกับเขาข้ายังใจอ่อนซะมากกว่า เจ้าเชื่อหรือไม่ถ้าหาฟหกข้าไม่อ้าปากเอ่ย เขาสามารถฆ่าซินเอ๋อได้อย่างไม่ลังเล ไม่เหมือนข้าที่ยังไว้ชีวิตนาง！”หลินซีนเยียนพูดแทรกฮูหยินด้วยน้ำเสียงที่เข้ม

ฮูหยินสะดุ้งด้วยความหวาดผวามองนางแล้วพูดอะไรไม่ออก

หลินซีนเยี่ยนไม่ได้ให้เวลานางตอบโต้ พูดอย่างเยือกเย็นว่า“ข้าให้เวลาเจ้าคิดหนึ่งวัน”พูดจบนางก็เดินหายไปทางด้านจวนอ๋อง

ด้านนอกประตู อารมณ์ของฮูหยินยังคงไขว้เขว หันกลับมาจ้องหลินซีนเยียนด้วยหน้าตาที่ดุดัน

รู้สึกได้ว่าเบื้องหลังมีบางอย่างประสงค์ร้าย หลินซีนเยียนถอนหายใจและไม่หันกลับไปเพียงแค่เดินต่อไปข้างหน้าก้าวยาวเข้าประตู ทำให้ชิงจุ๋ปิดประตูจวนอ๋อง ตัดขาดการติดต่อฮูหยิน

สำหรับฮูหยิน หลินซีนเยียนก็เคยทำร้ายจิตใจแต่นางก็ยังร้ายไม่มากพอ หากจะเอาชีวิตลูกสาวนางก็ไม่ต้องรอให้ฮูหยิน ลงมือ

เวลาเที่ยงวัน ท้องฟ้าที่มืดครึ้มมองไม่เห็นแม้แต่แสงแดด เหล่าแม่นม รีบออกมาเก็บผ้าที่ตากไว้กันพัลวันเกรงว่าฝนจะตก

เริ่มมีลมพัด ชิงจู๋ก็เริ่มปิดหน้าต่างวี่จิ่งอยู่บนที่นอนไม้เล็กกำลังหลับสบาย ไม่รับรู้ถึงอากาศที่เปลี่ยนแปลง

นางน้ำตารินเพราะว่าก่อนนี้แทบจะไม่มีโอกาส แล้วหลังจากนี้จะเป็นการแต่งกับท่านจวนอู่เซวียนอ๋องอย่างเป็นทางการ ยุคสมัยนี้คือสังคมแบบเครือญาติพี่น้อง ผู้ชายอยู่เหนือผู้หญิงอย่าว่าแต่การทำอาวุธแค่คิดว่าจะออกไปข้างนอกก็ยังไม่ใช่เรื่องง่าย

การใช้ชีวิตของนางจะเป็นแบบหลินมู่งั้นรึ？งั้นมันจะต่างยังไงกับพวกซากศพเดินได้？

ผู้หญิงไม่มีวันใช้ชีวิตได้สง่าผ่าเผยแบบผู้ชาย ระหว่างงานตรงหน้ากับครอบครัวผู้ชายหลายคนเลือกงานได้อย่างไม่ลังเล การทำงานการมีหน้ามีตาทางสังคมเป็นเรื่องปกติเดือนเดือนหนึ่งไม่กลับบ้านมากินข้าวกับภรรยาแต่พวกเขาก็ยังคงมีข้ออ้างที่สมเหตุสมผล เพื่อครอบครัวจึงต้องทำงานหาเงิน

แล้วผู้หญิงล่ะ ไม่แม้แต่โอกาสที่จะได้ทำงานอยู่ตรงหน้าแต่เพียงแค่ลูกเอ่ยปาก“ข้าคิดถึงแม่”จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่จะยอมทิ้งโอกาสนั้นเพื่อกลับบ้านมาหาลูก

นี่คือความไม่ยุติธรรม หลายร้อยปีมานี่ไม่สนว่าจะว่าเป็นสมัยก่อนหรือปัจจุบัน เหมือนว่าพวกผู้หญิงไม่มีทางที่จะหลุดพ้นพันธนาการนี้ได้เลย

นางถอนหายใจ ไม่เช็ดน้ำเอาแต่ยืนอยู่แบบนั้นปล่อยให้น้ำตาล้นเอ่อจนมองไม่เห็นสายฝนใดๆ กับภาพเลื่อนลางของชายคนหนึ่งที่เดินมากางร่มให้กับนาง