ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 242

ตอนที่ 242 ถูกวางยาพิษ(2)

บรรดาภรรยาน้อยทั้งหลายคิดไม่ถึงว่าหลินทียนเฉิงจะพูดแบบนี้ออกมาเพื่อลูกที่อดีตเขาเคยไม่ชอบ เขาจะถึงกับขนาดโกรธได้มากถึงขนาดนี้

เพียงแต่การตัวเข้ามาออกตัวปกป้องของหลินเทียนเฉิงในปัจจุบันไม่ได้ทำให้หลินซีนเยียนรู้สึกดีใจเลยสักนิด ถึงแม้ในสถานการณ์อย่างนี้จะเป็นความสงบสุขที่เขาเคยเฝ้ารอมาก่อนในอดีต ในตอนนั้นเขาไม่เคยแม้กระทั่งคิดอยากจะให้หลินเทียนเฉิงออกตัวมาปกป้องเขาขนาดนี้ก็ได้ ขอแค่เขาเอ่ยปากสั่งห้ามการกระทำที่แย่ๆของพวกเขาก็พอ

แต่ไม่มี ตอนที่เขาถูกรังแก หลินเทียนเฉินไม่เคยมาถามไถ่แต่อย่างใด แม้แต่เรื่องที่ให้ตัวเองออกเรือนเขาก็ยังคงเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอีกด้วย

ปัจจุบันเขาก็ไม่ได้ทำเพื่อหลินซีนเยียนอย่างจริงจัง ทั้งหมดก็เป็นแค่เพื่อการเอาใจเท่านั้นเอง

นี่คือพลังของการมีอำนาจ การมีอำนาจสามารถสามารถทำให้คนๆนึงสามารถทำเรื่องที่ตัวเองไม่ชอบได้แล้วยังสามารถทำให้ตัวเองได้สิ่งต่างๆที่ต้องการมาอย่างง่ายดาย

หลินซีนเยียนรู้สึกหนาวนิดๆ ดึงผ้าคลุมที่ไหล่ลงมา หลินซีนเยียนยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกขยะแขยงคนอย่างหลินเทียนเฉิง คนที่สามารถทำการกระทำพวกนี้หลายๆครั้งได้โดยที่ไม่รู้สึก อายหรือใจเต้นเลยสักนิด ความหน้าไม่อายนี้ถึงขั้นที่เรียกว่าไร้ยางอายได้แล้ว

จิตใจคน ช่างโหดร้ายเย็นชา

จวนที่หลินเทียนเฉิงจัดเตรียมไว้ให้เขานั้นดีมาก แสงอาทิตย์สามารถสาดส่องเข้ามาได้ทุกห้องแม้แต่ดอกไม้ใบหญ้ารอบๆจวนก็เหมือนกับผ่านการตกแต่งอย่างประณีต การจัดตกแต่งภายในห้องก็สามารถดูออกว่าได้ผ่านการตกแต่งมาอย่างดี

“ เป็นอย่างไร ชอบหรือไม่？”สีหน้าของหลินเทียนเฉิงแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นแลดูใจดี พาหลินซีนเยียนเดินดูไปรอบจวน

หลินซีนเยียนพยักหน้า “ลำบากท่านแม่ทัพหลินแล้ว”

“ทำไมถึงเรียกท่านแม่ทัพหลินนะ ข้าเป็นพ่อเจ้านะ พ่อกับลูกมีแค้นข้ามคืนที่ไหนกัน ซีนเยียนเรียกอย่างนี้ หมายความว่ายังโกรธพ่ออยู่รึ？”หลินเทียนเฉิงส่ายหน้าถอนหายใจเศร้าแล้วชี้ไปยังกำแพงที่แขวนรูปภาพอยู่“เจ้าดูสิ รูปแม่ของเจ้า พ่อสั่งให้คนหาออกมาให้โดยเฉพาะเลยนะ แม่ของเจ้าจากไปเร็ว บางทีความทรงจำของเจ้าอาจจะมีไม่ค่อยมากแต่เจ้าใกล้จะแต่งงานแล้ว พ่อคิดว่าถ้าแม่เจ้าได้มีโอกาสมาเห็นก็คงจะดีใจมาก”

แม่ข้ารึ?

หลินซินเยียนมองไปยังรูปที่แขวนอยู่บนกำแพง ในใจรู้สึกอดขำไม่ได้ รูปนี้แค่ดูก็รู้แล้วว่าเพิ่งวาดได้ไม่นานแม้กระทั่งสีของรูปก็ยังใหม่อยู่เลย บอกว่านี่คือของที่หาออกมา? นี่คิดว่าเธอยังเป็นคนที่อะไรก็ไม่รู้เรื่องในอดีตอยู่อย่างนั้นหรอ?

แล้วอีกอย่างหนึ่งหลินเทียนเฉิงจะยังจำรูปผู้หญิงที่อยู่ในรูปได้จริงอย่างนั้นหรือ?แน่ใจหรอว่ารูปวาดนี้จะไม่ผิด?หลินซีนเยียนคิด แม้แต่หน้าของผู้หญิงคนนั้นบางทีก็อาจจะวาดตามใจชอบขึ้นมาก็ได้ ที่ทำทั้งหมดนี้ก็แค่เพื่ออยากจะให้รู้สึกสนิทกับตัวเองมากขึ้น อยากจะให้เขาเห็นแก่หน้าแม่ของตัวเองใจอ่อนลงมาสักนิดก็เท่านั้นเอง

แต่น่าเสียดาย หลินซีนเยียนไม่ใช่หลินซีนเยียนคนเดิมอีกต่อไปแล้ว และแม่ที่กล่าวถึงก็ไม่ใช่แม่แท้ๆของเขาดังนั้นเขาไม่สามารถจะมีความรู้สึกร่วมอะไรได้จริงๆ

“อืม ลำบากแม่ทัพหลินแล้ว”

หลินเทียนเฉิงทำท่าปล่อยวางถอนหายใจออกมา “ช่างเถอะ พ่อไม่ฝืนใจเจ้าแล้ว ยังไงก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อเชื่อว่าสักวันลูกจะคิดได้ พ่อเตรียมของออกเรือนบางส่วนไว้ให้ลูก……”