ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 243

ตอนที่ 243 ถูกวางยาพิษ(3)

ดังนั้นตอนกินข้าว หลินเทียนเฉิงเดิมก็วางมาดต่ำมากอยู่แล้วก็วางมาดให้ต่ำลงไปอีก เขาออกไปคีบอาหารวางไว้ในถ้วยของหลินซีนเยียน“พรุ่งนี้ก็จะออกเรือนแล้ว แต่งงานมีพิธีเยอะมาก เจ้าสาวหลายคนไม่มีแม้แต่เวลากินข้าว วันนี้ลูกกินเยอะๆหน่อย พรุ่งนี้จะออกเรือนแล้ว มีพิธีการมากมาย อาจจะไม่มีเวลากินข้าว ดังนั้นกินเยอะหน่อย พรุ่งนี้จะได้มีแรงนะ”

หลินซีนเยียนขมวดคิ้ว เอาอาหารที่เขาคีบให้คีบกลับไปไว้ที่ถ้วยของเขา“ข้าไม่ชอบกินอันนี้ ข้าคีบกินเองดีกว่า.แม่ทัพหลิน ท่านกินเถอะ”

ถึงแม้จะไม่ได้เรียกเขาว่าพ่อแต่ถ้าเทียบกับท่าทางเมื่อตอนกลางวันแล้วท่าทางของหลินซีนเยียน

ครั้งนี้ถือได้ว่าเกรงใจมากแล้ว

หลินเทียนเฉิงรู้สึกตกใจนิดๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร เขารู้ แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นเอง แค่บุญคุณเล็กๆน้อยกับคำพูดหวานๆก็ทำให้ใจอ่อน คิดอย่างนี้แล้ว เขาก็คีบอาหารที่อยู่ในถ้วยขึ้นมากินยังพูดไปกินไปว่า：“ได้ๆ ข้ากินๆ”

มุมปากหลินซีนเยียนยิ้มอย่างอบอุ่นอยู่ตลอดเวลา พยักหน้า ถึงจะเตรียมคีบอาหารขึ้นมากิน ใครจะไปคิดว่าตะเกียบเพิ่งจะวางบนกับข้าวก็เห็นหลินเทียนเฉิงเอามือกดไว้ที่ท้อง ทั้งหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดใหญ่ร้องเรียกออกมา“อาหาร อาหารพวกนี้ผิดปกติ！”

“อะไรนะ？”หลินซีนเยียนก็ตกใจจนโยนตะเกียบทิ้ง รีบเข้าไปพยุงหลินเทียนเฉิงและหันไปกำกับชิงจู๋ว่า：“รีบไปตามหมอมา！”

พ่อบ้านกับทหารรักษาความปลอดภัยของจวนหลินเดิมก็รอรับใช้อยู่ข้างนอกประตู พอได้ยินเสียงในห้องก็วิ่งเข้ามา ทุกคนพอเห็นหลินเทียนเฉิงถูกวางยาพิษก็ตื่นตระหนกรีบไปเรียกหมอ

หลินเทียนเฉิงปวดจนหน้าตาบิดเบี้ยว ถูกประคองข้นไปพักผ่อนที่เตียงนุ่มๆ หลินซีนเยียนกลับถอนหายใจส่ายหน้า“ใครกันที่วางยาพิษลงไปในอาหาร?อาหารพวกนี้เตรียมไว้ให้ข้ากินทั้งหมด คนนั้นๆต้องการทำร้ายข้าแน่ๆ แค่คงคิดไม่ถึงว่าแม่ทัพหลินจะมากินข้าวเป็นเพื่อนข้ากลับถูกทำร้ายเข้าโดยไม่รู้สาเหตุ”

นางพูดอย่างนี้เสร็จก็หันไปมองชิงจู๋ด้วยความกังวล “ชิงจู๋ เจ้ารีบไปจัดเก็บของ จวนหลินอันตรายเกินไปแล้ว รอสักพักหมอมาแล้ว ถ้าแม่ทัพหลินไม่เป็นอะไรมากละก็ พวกเราก็เดินทางกลับจวนอ๋องกันจักดีกว่า”

ชิงจู๋กำลังจะขานรับกลับพบว่าหลินเทียนเฉิงกำลังฝืนความเจ็บยื่นมือออกมาจักหลินซีนเยียนไว้ เขาส่ายหน้าอย่างสุดชีวิต ร้อนรนอยากจะพูดแต่กลับรู้สึกทรมานมาก ภายในอึกเดียวก็เปลี่ยนเป็นเสียงร้องทรมานคำรามออกมา

เขาคือแม่ทัพ คือนักรบ เวลานี้เป็นเวลาที่ต้องรักษาภาพลักษณ์การเป็นนักรบให้มั่งคงแต่กลับดันร้องส่งเสียงเจ็บปวดทรมานออกมาทำให้ดูเหมือนความองอาจห้าวหาญของเขามีไม่มากพอ ทหารและสาวใช้ที่อยู่รอบๆเห็นแล้วถึงจะไม่กล้าจะแสดงออกมาแต่ในใจก็มีความรู้สึกดูถูกแฝงอยู่

หลินซีนเยียนสายตาหัวเราะเยาะแวบขึ้นมา สร้างความน่าเชื่อถือของคนหนึ่งๆยากแต่ถ้าจะทำลายไม่ใช่เรื่องยากไม่ใช่หรือ?

“ แม่ทัพหลิน ไม่ต้องรีบ มีอะไรจะพูดรอหมอมาก่อนค่อยว่ากัน”เธอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจว่าหลินเทียนเฉิงจะพูดอะไร

ที่จริง ไม่ต้องคิดเธอก็รู้ ก็แค่ไม่อยากจะให้เธอกลับจวนตอนนี้ก็เท่านั้นเอง

เพราะถ้าเกิดตอนนี้เธอกลับไปก็จะทำให้อู่เซวียนอ๋องรู้เรื่องที่มีคนวางยาพิษเธอเรื่องนี้หรอ? อู่เซวียนอ๋องไม่กี่วันมานี้ก็มีความกดดันมากพอที่จะทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว กำลังเอาใจหลินซีนเยียนให้สำเร็จรอตัดการถูกกดขี่ขมเหงพวกนั้นออกไป ถ้ามีปัญหาอะไรตอนนี้ขึ้นมาอีก ตำแหน่งแม่ทัพก็อาจจะทำต่อไปไม่ได้แล้ว

หลินเทียนเฉิงอยากจะพูดแต่ก็ได้ร้องโอดครวญด้วยเสียงอันน่าอนาถออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้ คนที่อยู่บริเวณรอบๆเหมือนจะกลั้นไว้ไม่ไหวนิดๆ มีทหารสองคนที่อยู่ตรงมุมห้องแสดงการเหยียดหยามออกมา

ผู้ชายเลือดออกไม่ร้องไห้ คนเป็นแม่ทัพฝั่งซ้ายร้องเสียงโอดโอยออกมาเหมือนกับผู้หญิง จะทำให้เขาเคารพนับถือได้ยังไง?

หมอมาอย่างรวดเร็ว เอากล่องยาวางไว้บนขอบเตียงแล้วนั่งลง ตรวจพบสถานการณ์ของหลินเทียนเฉิงหน้าตาก็ซีดขึ้นมาคุกเข่าลงบนพื้น”ประทานโทษท่านแม่ทัพ ประทานโทษท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพถูกวางยาพิษ……”

“ถูกวางยาพิษ ก็รีบแก้พิษสิ รีบสั่งยา ขอโทษหมายความว่ายังไง?”หลินซีนเยี่ยนมองด้วยความโกรธ เสียงขู่ ท่าทางอารมณ์ออกหมด ขู่จนหมอกลัวก้มหัวไม่หยุด

“ ไม่ ไม่ใช่ข้าไม่สั่งยาแต่พิษยามันแรงเกินไป ข้าเป็นเพียงแค่หมอธรรมดาๆคนหนึ่ง มีวิธีแก้พิษเยอะอย่างนั้นที่ไหนกัน ตอนนี้ถ้าเกิดมีตำรับยาแก้พิษโดยเฉพาะหรือไม่ก็มีสมุนไพรวิเศษที่สามารถแก้พิษได้ทุกโรค บางทีอาจจะสามารถลองรักษาได้”หมอก้มหัวที่สั้นระริกอยู่ตอบ

หลินซีนเยียนเดินไปเดินมาในห้องกวาดสายมองคนที่อยู่รอบๆในห้อง คนในจวนหลินไม่เคยพบเจอศึกครั้งใหญ่ขนาดนี้มาก่อน ตกใจจนสติฟุ้งซ่าน เสียสติไม่มีความคิดเห็นใดๆ

“หรือไม่ก็ให้ข้าไปหาท่านอ๋อง ให้เขาเชิญหมอที่อยู่ในวังมารักษา”หลินซีนเยียนขมวดคิ้ว ใบหน้าแสดงออกถึงความกังวล

หลินเทียนเฉิงจับเขาไว้แน่น ส่ายหน้าอย่างสุดชีวิต

ไม่สนใจสิ่งใดๆแล้ว รีบสั่งให้แม่นมว่า ข้ามียาแก้พิษที่มาจากหมอคนอื่น เจ้าไปเอามาเดี๋ยวนี้

ฮูหยินส่งสายตาให้แม่นม แม่นมคนนั้นรับคำสั่งแล้วลุกขึ้นไปหยิบยาทันที

บ้านของฮูหยินห่างออกไปจากที่นี้ไม่ไกลแม่นมจึงกลับมาเร็วมาก เขาถือกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งมาตรงหน้าฮูหยิน ฮูหยินรีบหยิบเม็ดยาที่อยู่ข้างในกล่องออกมา ทำท่าจะป้อนยาให้หลินเทียนเฉิง

หลินซีนเยียนยิ้มมุมปากจับมือของเขาแน่น “นายหญิง แม่ทัพร่างกายสูงศักดิ์ คุณป้อนยาให้ท่านมั่วอย่างนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ?”

ฮูหยินเห็นหลินซีนเยียนก็โมโหขึ้นมา สะบัดมือออกแล้วตะโกนว่า：“ท่านแม่ทัพคือสามีของข้า ข้าจะทำร้ายเขาได้อย่างไร?ทั้งหมดนี่เป็นเพราะเจ้านางจิ้งจอก！กลับมาข้าจะมาคิดบัญชีกับเจ้า！”

สายตาของหลินเทียนเฉิงลังเลนิดหน่อยแต่ยังไงก็เป็นภรรยาที่อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบกว่าปี ดังนั้นตอนที่ฮูหยินป้อนยาให้เขา เขาก็ยังเลือกที่ตัดสินใจกินยาลงไป

ฮูหยินยกน้ำอุ่นมาให้หลินเทียนเฉิง ตอนที่กำลังป้อนน้ำให้เขาหลินเทียนเฉิงจู่ๆก็ไอออกมาเป็นเลือดกระเด็นไปที่หน้าของฮูหยินทำให้สภาพของเธอดูแย่มาก

“กรี๊ด！ ” เสียงร้องของฮูหยินดังลั่นบ้าน

หลินเทียนเฉิงสายตาเหม่อลอยแล้วฟุบตัวลงกลับไปนอนที่เตียงอีกครั้ง ปากบิดเบี้ยวพูดอะไรไม่ออกได้แต่ใช้สายตาอันโหดเหี้ยมมองไปที่ฮูหยิน

“หมอรีบมาดูเร็วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”หลินซีนเยียนถาม เธอได้ถอยออกมาอยู่ห่างๆก่อนหน้านี้แล้วจึงไม่โดนเลือดกระเด็นใส่ตัวเลยสักนิด

หมอขึ้นมาตรวจ สีหน้าดูมึนงงและตกใจมากขึ้น“นี่ นี่……ทำไมพิษในร่างกายของแม่ทัพถึงได้ยิ่งอยู่ยิ่งรุนแรงขึ้นละ？”

พอหมอพูดอย่างนี้ฮูหยินก็โซเซล้มลงไปที่พื้น ส่ายหน้าทำท่าไม่อยากจะเชื่อ ปากบ่นพึมพำ：“มันจะเป็นไปได้ยังไง นี่มันคือยาแก้พิษของโรคนี้ชัดๆ！ นี่มันคือยาแก้พิษของโรคนี้ชัดๆ！ยาเม็ดสีแดงคือยาพิษ เม็ดสีดำคือยาแก้พิษ จะผิดไปได้ยังไงกัน？”