ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 244

ตอนที่ 244 ออกเรือน（1）

“เม็ดสีแดง？เม็ดสีดำ？”พอหลินซินเยียนได้ยินหน้าตาก็ตึงขึ้นมาทันที“ฮูหยิน เจ้าพูดว่ายาพิษในอาหารพวกนี้คือเจ้าเป็นคนวาง?

ฮูหยิน ชะงักแล้วทำหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง กัดฟันพูดเสียงโกรธด่า：“นังสารเลว เจ้าแปลงคำพูดข้า！

หลินซีนเยียนส่ายหน้า ไม่รีบร้อนพูด“จะเป็นไปได้อย่างไร ฮูหยิน เจ้าอย่าเอาความคิดแย่ๆอย่างนี้มาใช้กับข้า เจ้าพูดเรื่องเม็ดสีแดงเม็ดสีดำออกมาเอง ทำไมรึ เจ้าใส่ยาเม็ดสีแดงที่เป็นยาพิษลงไปในอาหาร แล้วให้แม่ทัพกินยาเม็ดสีดำที่เป็นยาถอนพิษ?”

พอเธอพูดมาถึงตรงนี้ก็เดินมาที่บริเวณข้างเตียงแล้วพูดกับหลินเทียนเฉิงที่อยู่บนเตียงช้าๆ：“ที่ฮูหยินพูด ท่านได้ยินแล้วหรือไม่? ที่แท้ยาพิษนี่คือฮูหยินที่เป็นคนวาง เฮ้อ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าภรรยาท่านแม่ทัพจะทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้”

ขณะที่หลินซินเยียนกำลังพูดด้วยความหดหู่อยู่นั้นพ่อบ้านและชิงจู๋ก็ได้เอาสมุนไพรวิเศษกลับมาแต่ชิงจู๋ดูเหมือนจะเสียดายจึงเอามาแค่รากของสมุนไพรมาหนึ่งมัด ตอนที่ยื่นให้หมอนั้นก็ยังทำหน้าไม่เต็มใจอีกด้วย

“ สมุนไพรนี้ที่หายากมาก แค่มัดเล็กๆอย่างนี้ก็มีมูลค่ามากว่าเงินจำนวนหลักหนึ่งหมื่นแล้ว ชีวิตขอแม่ทัพหลินนี่มีค่ามากจริงๆ”ชิงจู๋ไม่พอใจ คำที่พูดออกมาก็เลยโหดร้ายไปหน่อยแต่มีอ๋องอู่เสวียนคอยให้ท้ายอยู่ชิงจู๋จึงไม่กลัวใครอะไรทั้งนั้น

หมอได้แต่พยักตอบใช่ ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นตามใจชอบ หลินซีนเยียนกลับถามหมอโดยที่ไม่คิดอะไรว่า“รากสมุนไพรมัดนี้พอใช้ไหม ถ้าไม่พอละก็ ข้าค่อยให้เขาไปเอามาเพิ่มอีก ถึงแม้สมุนไพรจะมีมูลค่าที่สูงมากแต่มันไม่ได้มีค่ามากไปกว่าชีวิตคน”

ท่านหมอก็นับว่ามีความรู้อยู่พอสมควร พอเห็นสมุนไพรก็ดูออกทันทีว่าเป็นสมุนไพรวิเศษตื่นเต้นจนมือสั่น“สมุนไพรตัวนี้ ข้าน้อยเคยเห็นในตำราพืชแต่ยังไม่เคยเห็นของจริงด้วยตาของตัวเอง จากที่ได้ยินมาสมุนไพรตัวนี้สามารถถอนพิษในโลกได้ร้อยชนิด ถึงแม้จะเล็กขนาดนี้ก็ยังสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเพราะฉะนั้นช่วยชีวิตแม่ทัพ แค่นี้ก็พอแล้ว”

“ ในเมื่อพอ ถ้าอย่างนั้นก็รีบให้แม่ทัพหลินกินเถอะ ”หลินซีนเยียนพยักหน้า

ท่านหมอจับรากสมุนไพรมัดนั้นขึ้นมาแล้วเอาเครื่องบดขนาดเล็กออกมาจากกล่องยาอย่างระมัดระวังจากนั้นค่อยเอารากของสมุนไพรที่แห้งแล้วมาบดเป็นผงถึงจะเอาไปต้มให้แม่ทัพหลินดื่ม

สมุนไพรนี่วิเศษสมชื่อเลยจริงๆ หลินเทียนเฉิงดื่มลงไปไม่ถึงหนึ่งนาทีหน้าที่ซีดขาวของหลินเทียนเฉิงก็ค่อยๆแดงขึ้นมา แม้แต่ปากที่บิดเบี้ยวอยู่ก็ค่อยๆกลับเป็นปกติ

เพียงแต่หลินเทียนเฉิงที่เพิ่งจะกลับมาจากประตูยมบาลพอฟื้นกลับขึ้นมาเรื่องแรกที่ทำคือเตะฮูหยิน เขาไม่ค่อยมีแรง หายใจติดๆขัดๆ นั่งขึ้นมาด้วยการช่วยประคองของพ่อบ้านดูแลจวน ชี้หน้าด่าฮูหยินที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้นว่า：“ฮูหยินนังตัวดี ！บังอาจกล้าวางยาพิษลงไปในอาหาร！นี่เจ้าคิดจะฆ่าคนในจวนแม่ทัพให้ตายหมดเลยใช่ไหม？โชคดีนะที่ข้ามากินข้าวเป็นเพื่อนซีนเยียนไม่เช่นนั้นคนที่ถูกวางยาก็คงเป็นซีนเยียนแล้ว！จิตใจโหดร้ายอำมหิตจริงๆ ที่แท้ที่ทำเป็นใจกว้าง จิตใจอ่อนโยนต่อหน้าข้าทั้งหมดคือการเสแสร้ง？”