ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 245

ตอนที่ 245 ออกเรือน（2）

หลินซีนเยียนได้ยินอย่างนี้แล้วถึงจะพยักหน้าพอใจ“ได้ ในเมื่อเรื่องเป็นอย่างนี้แล้ว เพื่องานแต่งในวันพรุ่งนี้ ข้าจะก็ไม่ทำตัวไม่เป็นกาลเทศะ ยังไงนี่ก็เป็นการกระทำของฮูหยินคนเดียว ข้าก็ไม่สามารถไปโทษจวนแม่ทัพทั้งจวนเพราะเหตุผลนี้ได้ ช่างเถอะ พ่อบ้าน รีบพาแม่ทัพหลินกลับห้องไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้งานแต่งงาน แม่ทัพหลินต้องเข้าร่วมงานในฐานะผู้ใหญ่ของข้า ต้องดูแลสุขภาพให้ดีๆถึงจะถูก”

พ่อบ้านหันไปมองทางหลินเทียนเฉิง เห็นเขาพยักหน้าถึงจะมาพยุงเขาออกไป

มีสาวรับใช้ชรามาเก็บกวาดเศษอาหารที่หลงเหลืออยู่บนโต๊ะ ทางห้องครัวได้เตรียมทำอาหารชุดใหม่เข้ามาเสิร์ฟ

ชิงจู๋ปิดประตูห้อง อดไม่ได้ที่จะสาวเท้ายาวๆเดินเข้าไปตรงหน้าหลินซีนเยียน ยิ้มพูด：“พระชายา วิธีนี้นี่เหนือชั้นจริงๆ

หลินซีนเยียนยิ้มอ่อนๆ ดื่มชาแล้วพูดอย่างช้าๆ：“ก็แค่ ฮูหยินอยากจะมาทำร้ายข้าแต่ทำไม่สำเร็จกลับกรรมตามสนองตัวเองก็เท่านั้นเอง โชคดีที่เจ้าเห็นว่ามีเด็กรับใช้มาทำอะไรกับอาหาร ไม่เช่นนั้น ข้าก็ไม่สามารถวางแผนซ้อนแผนแบบนี้ได้ ฮูหยินคิดจะวางยาพิษฆ่าข้า แต่พวกเรากลับวางยาพิษเพิ่มลงไปในอาหาร ยาถอนพิษของเขาก็เลยใช้ไม่ได้”

“แต่ว่า พระชายารู้ได้อย่างไรว่าแม่ทัพหลินจะมากินข้าวที่นี่？”ชิงจู๋สงสัย

หลินซีนเยียนหัวเราะออกมา“เรื่องนี้ง่ายมาก คนอย่างหลินเทียนเฉิงคงจะไม่พลาดโอกาสที่จะเอาใจข้าในทุกๆครั้งแน่ๆ ข้าพักอยู่ที่นี้แค่คืนนี้คืนเดียว กินข้าวโอกาสอย่างนี้ถ้าเขาไม่รู้จักคว้าไว้ละก็ ก็ไม่ใช่คนที่สามารถเป็นแม่ทัพมาได้นานหลายปีขนาดนี้แล้ว”

“จริงด้วย”ชิงจู๋คิดแล้วก็เห็นด้วยว่าเป็นอย่างนี้จริงๆ ผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว ความชื่นชมในตัวหลินซีนเยียนของเธอก็เพิ่มมากขึ้นไปอีก

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทางห้องครัวก็ส่งกับข้าวชุดใหม่มาให้

ผ่านอุปสรรคในครั้งนี้ไป หลินซีนเยียนก็รู้สึกหิว เธอนั่งลง กวักมือเรียกชิงจู๋ที่ยืนอยู่ “ชิงจู๋ นั่งลงกินข้าวด้วยกัน”

ชิงจู๋ชะงักเหมือนยังดึงสติกลับคืนมาไม่ได้แต่ผ่านไปแค่แปบเดียวก็ส่ายหน้าพูด：“เจ้านายกับคนใช้ไม่สามารถกินกับข้าวโต๊ะเดียวกันได้”

“ที่นี้ไม่ใช่จวนอ๋องอู่เสวียนไม่ต้องมีพิธีอะไรเยอะขนาดนั้น ชิงจู๋ หลายวันที่อยู่ด้วยกันมานี้เจ้าไม่ได้สังเกตหรือว่าข้าไม่เหมือนกับคนอื่น？ในสายตาข้า ไม่มีคำว่าเจ้านายกับทาส”

“ชิงจู๋มองออกว่าพระชายาไม่เหมือนกับคนอื่นจริงๆ แต่ว่า ชิงจู๋เป็นทาส ฉะนั้นตลอดชีวิตก็คือทาสรับใช้ของท่านอ๋อง ท่านอ๋องสั่งให้ข้ามารับใช้พระชายา ข้าก็คือทาสของพระชายา ท่านกินเถอะ”ชิงจู๋ส่ายหน้า หน้าตาดูจริงจัง ไม่มีความลังเลแม้แต่นิดเดียว

หลินซีนเยียนจ้องมองสีหน้าที่จริงจังของเธอ สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาอย่างไม่มีทางเลือก ได้แต่คีบอาหารใส่ตะเกียบกับถ้วยที่ว่างอยู่แล้วลุกขึ้นเอาไปยัดใส่ในมือของชิงจู๋ “ยุ่งมาทั้งวันละ หิวก็กิน จะพะวงอะไรมากมาย เจ้าไม่ยอมนั่งกิน ยืนกินก็ได้”

พูดเสร็จหลินซีนเยียนก็ก้มหน้าก้มตาลงกินข้าวไม่ได้หันกลับไปมองชิงจู๋อีก จึงไม่ได้เห็นนัยน์ตาที่มีน้ำตาคลออยู่ของชิงจู๋

ในมือมีความร้อนอุ่นๆแผ่ซ่าน จมูกได้กลิ่นหอมของอาหาร ในวินาทีนั้น สายตาที่ชิงจู๋มองหลินซีนเยียนไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านอ๋องถึงได้ปฏิบัติกับนางไม่เหมือนที่ปฏิบัติกับคนอื่นๆ ผู้หญิงแบบนี้ยากที่จะทำให้คนอื่นปฏิบัติกับนางเหมือนที่ปฏิบัติกับคนทั่วๆไป