ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 268

ตอนที่ 268 แก้ไขปัญหาหนัก

“ท่านโจว พระราชารองมาแล้ว” ผู้ดูแลทั้งตะโกนทั้งผลักประตู

ประตูเพิ่งถูกผลักออก ก็เห็นโจวหลี่และช่างตีเหล็กที่เมื่อวานอารมณ์ฉุนเฉียวคนนั้นเปลื้องบั้นเอวอย่ภายในห้อง และโจวหลี่ยังกอดรัดเอวของช่างตีเหล็กผู้นั้น ทั้งสองมองไปยังทิศทางของปากประตูอย่างตะลึงงัน

“พวกเจ้า...” ผู้ดูแลเดินนำหน้า มองเห็นโจวหลี่กับช่างดาบนั่นกอดกันเกลียว ชั่วขณะนั้นลืมการตอบสนองไปสิ้น ครู่ต่อมา ก็ปิดประตูห้องลงอย่างรีบร้อน ดึงสติกลับมาพร้อมอธิบายแก่หลินซีนเยียนอย่างตะกุกตะกัก “ไม่ ไม่ใช่ พระราชารอง ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด พวกเขา พวกเขาจะต้องล้อเล่นแน่ ใช่! ล้อเล่น!”

ในกลางอก ผู้ดูแลกลับก่นด่าโจวหลี่และช่างตีเหล็กคนนั้นหนึ่งแสนแปดพันครั้ง ทั้งสองทำเรื่องฉาวโฉ่นั่นตั้งแต่วันรุ่งเช่นนี้ ซ้ำยังถูกพระราชารองสบเป็นพยานอีก ถึงแม้จะบอกว่าเรื่องรักร่วมเพศเหล่านี้นั้นในช่วงเวลานี้ก็มิใช่เรื่องสดใหม่อะไร แต่อย่างไรเสียนี่ก็ถือเป็นสถานการณ์ปกติ ทั้งสองคนนี้ ที่แท้ก็ ที่แท้ก็ฝ่าฝืนกันไปแล้ว!

การตัดสินใจของผู้ดูแล กลับไปจะต้องทูลรายงานหัวหน้าเรื่องสถานการณ์ของทั้งสอง แต่มิอาจให้พระราชารองเข้าใจผิดว่าเขาจัดการดูแลไม่ดี กลับไปเอาเรื่องนี้ไปพูดตามประสาผัวเมียจนกระทบกับตนเองได้

การตีโพยตีพายของผู้ดูแลช่างคับคั่ง แต่กลับเดือดร้อนมาถึงหลินซีนเยียนที่อยู่หน้าประตู เมื่อครู่นางแค่กวาดสายตาเพียงแวบหนึ่ง ล้วนมองโดยละเอียดไม่ทันแม้แต่นิด แต่ว่าที่แท้โจวหลี่เป็นพวกรักร่วมเพศหรอกหรือ ข้อนี้นางดูไม่ออกจริงๆ!

ขณะที่คนกำลังกังขาอยู่นั้น ประตูห้องก็ถูกคนดึงออกจากข้างใน โจวหลี่จัดการอาภรณ์พลางเดินออกมา มองเห็นหลินซีนเยียนก็รีบคุกเข่าลงกับพื้น “พระราชารอง ข้ากับเหล่าเฉินตีเหล็กด้วยกัน ค้อนตีเหล็กนั่นหนักเหลือแสน ดังนั้นพวเราสองคนจึงช่วยกันยกขึ้นมา ท่านอย่าได้เข้าใจผิดโดยเด็ดขาด ที่บ้านข้าก็มีสะใภ้นะ”

หลินซีนเยียนยังไม่ได้เอ่ยวจี แต่กลับเป็นผู้ดูแลที่อยู่ข้างๆ ออกปากอย่างอดไม่ได้ “เจ้ามิต้องสับปลับพระราชารองแล้ว ผู้ใดไม่รู้ว่าเหล่าเฉินเป็นช่างตีเหล็กที่พละกำลังมากที่สุดบ้าง ยังมีค้อนตีเหล็กที่เขายกไม่ขึ้นรึ โจวหลี่หนอโจวหลี่ เจ้าพูดเองแล้วว่าเจ้าเป็นผู้ที่มีสะใภ้แล้ว เหตุใดยังทำเรื่องพวกนี้ออกมาได้กันเล่า นี่มิใช่เป็นการหลอกตาพระราชารองหรอกหรือ”

โจวหลี่เห็นว่าการอธิบายไม่แจ่มแจ้ง เหงื่อเม็ดเป้งผุดเต็มศีรษะ

ยามนี้ ช่างตีเหล็กที่ถูกเรียกขานว่าเหล่าเฉินก็เดินออกมาแล้ว เขาเป็นคนฉกรรจ์ สวมแค่เสื้อคลุมยาวตัวเดียวก็เดินโทงออกมา น้ำเสียงแฝงแววไม่พอใจเล็กน้อย “ท่านโจว ท่านพูดกับพวกเขามากเช่นนี้ พวกเขายังไม่เชื่อ เสียแรงที่พวกเราสู้อุตส่าห์อดหลับอดนอนผลิตของสิ่งนั้นขึ้นมา ช่างเถิด ข้าเหล่าเฉินก็ไม่ได้ข้องเกี่ยวกับพวกท่านแล้ว ข้าขอตัว”

ช่างเหล็กเฉินหมุนเสร็จก็เดินจากไป ไม่ยี่หระคนที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่กี่คนอีกต่อไป

ทว่าเขาเพิ่งเดินไป โจวหลี่ก็เอื้อมมือไปรั้งตัวเขาไว้ “เหล่าเฉิน อย่าหัวเสีย ของสิ่งนั้นมีแค่ท่านสามารถทำออกมาได้ พระราชารองยังรอใช้อย่างร้อนใจ ท่านไม่อาจจากไปเช่นนี้ได้”

โจวหลี่ฉุดรั้งเขา ซ้ำหมุนกายมากล่าวอธิบายต่อหลินซีนเยียนอย่างร้อนรนอีกครั้ง “พระราชารองอย่าได้ใส่ใจ เขาก็อารมณ์แบบนี้ แต่ว่าข้ากับเขาไม่ได้ทำอะไรกันจริงๆ ไม่เช่นนั้นท่านเข้ามาดูเองเถิด เพื่อของสิ่งนั้นที่ท่านต้องการ พวกเราจึงเสาะหาค้อนเหล็กเฉพาะกิจที่หนักเป็นพิเศษมา”

“อย่าร้อนใจ ข้ายังไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อพวกเจ้า พวกเราจะเข้าไปดูให้เห็นกับตาสักหน่อย ดีหรือไม่” หลินซีนเยียนยิ้มชืด ทั้งกายผุดแววความยอดเยี่ยมออกมา