ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 269

ตอนที่ 269 การอุทิศตนของช่างฝีมือ

หลินซีนเยียนหัวเราะพลางพยักหน้า ซ้ำยังเอ่ยปากถามผู้ดูแลว่าต้องการของบางอย่าง จากนั้นให้เสาะหาคนจำนวนหนึ่งเข้ามาช่วยเหลือ ภายในห้องเริ่มอลหม่านขึ้นมา

ช่างตีเหล็กเฉินลากตัวโจวหลี่มายังด้านข้าง เอ่ยถามด้วยเสียงอันเบา “ท่านโจว พระราชารองผู้นี้ทำได้จริงรึ ข้ายังไม่เคยเห็นผู้หญิงเข้าใจงานพวกนี้เลย ผู้หญิงหนอ ร้อยปักมาลัยยังพอว่า ริจะทำเรื่องนี้...”

“เชื่อไม่เชื่อก็ตามใจเจ้า แต่ว่าอีกหน่อยเถิด ท่านคงไม่เชื่อไม่ได้แล้ว” โจวหลี่มั่นใจเต็มเปี่ยม การแสดงออกทางสีหน้ามีแววกระหยิ่มยิ้มย่องเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะตระหนักความเก่งกาจของพระสนมมากกว่าช่างเหล็กเฉิน ช่างเป็นเรื่องที่เลิศเลอแท้

ช่างตีเหล็กเฉินทั้งเชื่อปนแคลงใจ ในอกถึงแม้จะรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ ทว่าท่านโจวนั้นเขาเข้าใจดี เขาบอกว่าพระราชารองผู้นี้ทำได้ ไม่แน่ว่าอาจจะนำเรื่องประหลาดใจมาสู่สายตาผู้คนก็เป็นได้

ไม่กี่คนล้วนมองดูด้วยความสงบภายในห้อง ก็เห็นพระสนมสั่งการให้คนจำนวนหนึ่งก่อสร้างชั้นสูงๆ หนึ่งอันขึ้นภายในห้อง จากนั้นก็วางล้อเหล็กขนานกับชั้นวางสูงและระนาบพื้น ตรงกลางใช้โซ่เหล็กเชื่อมต่อเข้าด้วยกัน ดูท่าแล้วก็ไม่ได้ซับซ้อน แต่ทว่ากลับไม่มีใครสักเข้าใจสิ่งที่นางกำลังลงมือทำ

“เอาล่ะ เท่านี้ก็เป็นอันเรียบร้อย” หลินซีนเยียนเช็ดหยาดเหงื่อเย็นบนหน้าผากมน ซ้ำยังชี้ไปยังด้านล่างของชั้นเหล็ก ประดิษฐ์ด้ามจับให้กับช่างเหล็กเฉินอีกด้วย “ท่านมาลองสักหน่อยเถิด ดูสิว่าตอนนี้ท่านสามารถยังค้อนเหล็กอันนี้เพียงลำพังได้หรือไม่”

ช่างเหล็กเฉินชี้เข้าที่ปลายจมูกของตน ราวกับไม่แน่ใจ คนเต็มห้องขนาดนี้ ซ้ำฐานันดรของเขาก็ต้อยต่ำที่สุด ทว่าพระราชารองผู้นี้กลับมิได้มีท่าทีดูแคลนเขาแม้สักน้อย ซ้ำยังใช้คำเรียกขานเขาอย่างให้เกียรติ มารยาทเช่นนี้ ได้ทำให้ความตระหนักของช่างเหล็กเฉินที่มีต่อนางประจักษ์กระจ่าง

“ใช่ ท่านนั่นแหละ” หลินซีนเยียนกล่าวยิ้ม รอยยิ้มเปล่งประกาย จริงใจและเพริศแพร้ว

ช่างเหล็กเฉินจึงค่อยบีบนวดมือ เดินมาหยุดยังส่วนล่างของรางเหล็ก กดลงไปยังแท่งไม้ส่วนล่าง เห็นเพียงไม้ท่อนนั้นดีดขึ้นมา ขับเคลื่อนให้ล้อพวกนั้นขยับ ล้อหนึ่งอันเคลื่อนที่ก็ส่งผลให้โซ่เหล็กเขยื้อนตามมา จากนั้นก็เชื่อมต่อโซ่เหล็กต่อไปเป็นทอดๆ

เสียงขลุกขลักภายในห้องดังขึ้น กลุ่มคนมองยังการขับเคลื่อนของวงล้อมเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกแปลกตาตื่นใจ ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็เห็นค้อนเหล็กยักษ์อันนั้นลอยขึ้นก่อนจะตกลงมาอีกครั้ง ทุบลงบนแผ่นทองบางที่อยู่บนบันไดหินอย่างแน่วแน่มั่นคง

ติ๊ง!

เสียงกระจ่างชัดดังกังวาน ทำให้กลุ่มคนเรียกสติคืนมา

“สำเร็จแล้ว?” ช่างตีเหล็กเฉินเบิกตาโพลง ถามเสียงโทนต่ำอย่างอดไม่ไหว

ท่านโจวทำเพียงยิ้มไม่ยอมหุบ ยามที่ยิ้มนั้นยังลูบบริเวณหัวไหล่ของเขา ช่างเหล็กเฉินหันศีรษะมองเขา ยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นส่งให้เขา “พระราชารองเก่งกาจแท้ๆ”

“ข้อนั้น ก็ไม่ต้องดูว่าเป็นพระราชารองของผู้ใด” โจวหลี่มีความรู้สึกที่เหนือกว่า ซ้ำกล่าวถามหลินซีนเยียน “ใช่แล้ว พระพระราชารอง ท่านใช้วิธีการอันใด จะชี้แนะให้ได้หรือไม่”

หลินซีนเยียนยิ้มน้อย “ความจริงก็ไม่นับว่าเป็นของที่วิเศษวิโสอันใด ก็คือพันคนคิดค้นข้าเพียงหยิบยืมมาใช้งานก็เท่านั้น นี่เป็นรอกกับคันโยก สองสิ่งนี้รวมเข้าด้วยกันก็สามารถใช้แรงอันน้อยนิดมาแทนที่เรื่องที่ต้องใช้แรงงานมากๆ ได้ หากพวกเจ้าสนใจล่ะก็ ต่อไปข้าสามารถสอนพวกเจ้าได้”