ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 276

ตอนที่ 276 เหตุผลขัดแย้งกับความรู้สึก

ตอนที่ไม่รักใคร ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่สนใจ แต่พอได้วางใครไว้ในใจแล้วก็เปลี่ยนกลายเป็นคนวิตกกังวลได้ในฉับพลัน เหมือนสามีภรรยาใหม่หลายคู่ ในสายตาของภรรยาไม่อยากให้เกิดเรื่องที่ยังไม่ได้เกิด ไม่ว่าสามีจะมองสตรีอื่นมากมายก็จะตีหน้าไม่โกรธเคืองให้สามีเห็น

แต่หลังจาก 10 ปีผ่านไป ความรู้สึกในชีวิตข้าวมันปลามันของทั้งสองก็โดนแผดเผาลงอย่างช้าๆ สิ่งที่เหลือกลับมีความคุ้นชินและการพึ่งพาแบบหวังพึ่งมากขึ้นเท่านั้น ตอนนั้นไม่ว่าสามีจะมองสตรีอื่นมากเท่าไร กระทั่งสามีมีความสัมพันธ์กับสตรีอื่นนอกเรือนก็ตาม สุดท้ายก็ทำได้เพียงปล่อยไป

จำดาราคนหนึ่งเคยบอกไว้ว่า ทำได้แต่ทะนุถนอมไปแต่ละวัน การแต่งงาน มักจะผ่านช่วงเวลาจากความหลงใหลไปจนถึงความเฉยชา สุดท้ายก็เป็นชีวิตที่อยู่ในภาวะจำยอม

หลินซีนเยียนคิดไม่ถึงว่า จะมีวันที่ตัวเองเปลี่ยนเป็นผู้หญิงเพื่อผู้ชายอย่างโม่จื่อเฟิง เธอรู้ว่าความอวดอ้าง ความอ่อนไหว ความบริสุทธิ์ไร้มลทินทั้งหมด ท้ายที่สุดมันก็มาจากความห่วงใยโม่จื่อเฟิงเท่านั้น

ยิ่งห่วงใยก็ยิ่งขัดแย้งมากขึ้น เขาห่วงใยเธอ ดังนั้นพอคิดถึงตอนที่เขามีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นบนเตียง ใจทั้งหมดของเธอกลับมีช่องโหว่ขึ้นมา

ดังนั้น แส้โลหะอะไรนั่น เธอไม่มีใจทำมันอีกแล้ว

พอเห็นโจวหลี่กับช่างตีเหล็กเฉินมองตอนที่เธอบอกปฏิเสธ ในพริบตาเดียวความรู้สึกมันกลับพังทลายลงและความผิดหวังที่เปี่ยมอยู่ในดวงตา หลินซีนเยียนทนไม่ไหวจึงก้มหน้าลงแล้วปิดประตูลงช้าๆ

“ท่านอ๋องกล่าวไว้แล้ว หากฮูหยินไม่ยินยอม ใครก็ไม่สามารถฝืนบังคับนางได้ ” จินมู่เห็นทั้งสองคนยังคงคุกเข่าอยู่หน้าประตูไม่ยอมไปไหน จึงกล่าวเตือนอย่างทนไม่ได้

“ แต่ว่า...” โจวหลี่ขบฟัน ทนไม่ได้ที่จะยอมแพ้ไป

“ อย่าแต่เลย คำสั่งของท่านอ๋องไม่อาจขัดคำสั่งได้ เจ้าไม่ใช่ไม่รู้ เอาล่ะ เรื่องของพวกเจ้านาย พวกเราเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาไม่ควรไปยุ่งเกี่ยว ” จินมู่ปลอบใจคล้ายกับตบบ่าของโจวหลี่ อยากจึงดึงให้เขาลุกขึ้นมา

ใบหน้าของโจวหลี่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาเป็นช่างเหล็กคนหนึ่ง ผ่านความยากลำบากมามากมายจนได้มีตำแหน่งในทุกๆวันนี้ แน่นอนว่าเป็นเพราะความสามารถที่เขามี และความพยายามในการพัฒนาทักษะ เขาใช้เวลาครึ่งชีวิตในการศึกษาอาวุธ จนถึงบัดนี้ เมื่ออาวุธในตำนานที่เขาเห็นว่ากำลังสร้างขึ้นอยู่นั้น มันกลับหายแวบไปต่อหน้าต่อตาของเขา เขาจะยอมได้อย่างไร?

ทันใดนั้น โจวหลี่กลับปัดมือของจินมู่ออกอย่างแรง เอาศีรษะกระแทกลงบนประตูที่ปิดสนิท แผดเสียงร้องตะโกน “ พระชายารอง! ข้าไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงทำให้ท่านอารมณ์ไม่ดี แต่การเป็นช่างคนหนึ่ง ไม่ควรใส่ใจกับการทำอาวุธเป็นลำดับแรกหรอกหรือ? ท่านเป็นสตรี ข้าโจวหลี่เคยเลื่อมใสในตัวมาตั้งแต่แรก ไม่เคยเหยียดหยามท่าน จนกระทั่งท่านได้พิสูจน์ความจริงว่าท่านไม่เหมือนกับสตรีนางอื่น ท่านพิสูจน์ว่าสตรีก็สามารถทำงานของบุรุษอย่างพวกเราได้! แต่ว่าตอนนี้ เป็นเพราะอารมณ์ของตนเอง ท่านกลับละทิ้งแส้ยาวโลหะ นี่....ทำให้ข้าดูถูกท่าน! ข้าโจวหลี่ไม่ใช่คนที่เก่งกาจอะไร แต่ดีร้ายอย่างไรก็หยิ่งในศักดิ์ศรีของตนเอง หากท่านเป็นช่างเหล็กเช่นนี้ งั้นก็กลับไปเย็บปักถักร้อยที่บ้านนู่น! ข้าโจวหลี่ ดูถูกท่านยิ่งนัก! ”

ศีรษะของโจวหลี่กระแทกลงบนประตู จนหน้าผากถลอกปอกเปิก เลือดสดไหลทะลักออกมาจนเข้าไปในเบ้าตาของเขา เขายกมือขึ้นมาปาดออก กลับทำให้ครึ่งใบหน้าเปื้อนไปด้วยเลือด สภาพแบบนี้มองดูแล้วโหดร้ายยิ่งนัก

จินมู่ตะลึงหนัก เขารู้ว่าตอนนี้ในใจของหลินซีนเยียนมีโม่จื่อเฟิงแล้ว ทว่าโจวหลี่เป็นหนึ่งในช่างเหล็กที่เขานับถือ ดังนั้นเขาคิดพุ่งไปปิดปากของโจวหลี่อย่างไม่เต็มใจ

แต่ว่า เขาเพิ่งปิดปากของโจวหลี่ ช่างตีเหล็กเฉินที่อยู่ด้านข้างก็ตะโกนขึ้นมา “ ถุ้ย! ข้าก็บอกว่านางก็เป็นแค่สตรีเท่านั้น ทำอาวุธอะไรกัน เย็บปักถักร้อยอยู่ที่บ้านทุกวันก็ดีแล้ว ท่านบอกว่านางต่างแตก มีอะไรแตกต่างหรือ เป็นแค่สตรีที่ทำงานด้วยอารมณ์ก็เท่านั้น! ”

จินมู่เกือบห้ามใจไม่ไหวที่จะยกขาถีบคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงทั้งสองคนนี้จริงๆ “ พวกเจ้าทั้งสองรีบหุบปาก! ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ! นั่นคือพระชายารอง ไม่ใช่สตรีชาวบ้านทั่วไป นางเป็นสตรีของท่านอ๋อง เป็นเจ้านายของพวกเจ้า! ”

“ ก็แค่ชีวิตหนึ่งไม่ใช่หรือ? หากท่านอ๋องอยากได้ก็เอาไปเลย ถึงอย่างไรพวกเราก็จะผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านอ๋อง ท่านอ๋องอยากได้ชีวิตของพวกเรา พวกเราจะไม่กระดิกขนคิ้วเลยด้วยซ้ำ!”ช่างตีเหล็กเฉินตะโกนกระโชกโฮกฮาก โดยไม่มีเจตนาหลบซ่อนเลยแม้แต่น้อย

เสียงตะโกนแบบนี้ เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนในเรือนได้ยิน

จินมู่แอบถอนหายใจ ในที่สุดก็คลายมือออกจากปากของโจวหลี่อย่างช้าๆ ถึงอย่างไรทุกคนต่างก็ได้ยินหมดแล้ว เหมือนบากบั่นไปเท่าไรก็ไม่สำเร็จอยู่ดี

ในห้อง หลินซีนเยียนนั่งอยู่บนตั่งนุ่มข้างเตียงนอน ก้มหน้ามองรองเท้าปักลายของตนเอง ซึ่งเป็นลายปักประณีตงดงามที่พวกซิ่วเหนียงใช้เวลาหลายเดือนกว่าปักออกมาได้ มีเพียงพวกผู้หญิงถึงจะปักลายเช่นนี้ออกมาได้ ทว่าใครจะนึกได้ว่า ช่วงเวลาที่พวกซิ่วเหนียงใช้ไปนั้นก็คือเวลาที่ไม่อนุญาตให้ออกจากบ้านของตนเอง แม้พวกนางจะทำลวดลายประณีตงดงามเช่นนี้ออกมาได้ แต่สำหรับสามีและคนในตระกูลของพวกนางเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไม่สามารถนำไปเชิดหน้าชูตาได้ เพราะพวกนางเป็นสตรี ชีวิตของพวกนางล้วนขึ้นอยู่กับผู้ชายตลอดไป

จริงสิ ทั้งหมอของเธอ เหลือแต่การทำอาวุธไม่ใช่เหรอ? หนึ่งถึงสองปีมานี้ เธอผ่านอะไรมามากมาย ไม่มีเวลาหรือโอกาสไปทำในสิ่งที่ตนเองอยากทำ ตอนนี้โอกาสดีๆอยู่ตรงหน้าแล้ว กลับเป็นเพราะว่าความอวดอ้างของตนเองจึงปฏิเสธไป....

เธอทำแส้ยาวโลหะเพื่อโม่จื่อเฟิงเหรอ?

เธอถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา สุดท้ายก็ได้คำตอบหนึ่งออกมา เธอไม่ใช่ทำเรื่องเหล่านี้เพื่อเขา เธอทำเรื่องเหล่านี้คืออยากจะพิสูจน์คุณค่าของตัวเอง พิสูจน์คุณค่าของผู้หญิง

เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองไปยังปากประตู ประตูห้องที่ปิดหนักหนา เธอมองไม่เห็นสถานการณ์ข้างนอกของโจวหลี่และช่างตีเหล็กเฉิน ตั้งแต่มีอะไรมากระแทกประตู เธอก็เดาได้ว่าตอนนี้ด้านนอกทั้งสองคนอยู่ในสภาพแบบไหน

ในที่สุด เธอยกมุมปากขึ้นมา จากนั้นก็เดินไปตรงประตูอย่างช้าๆ ทันใดนั้นก็เปิดประตูออก เธอก็เห็นโจวหลี่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด

จู่ๆเธอก็ปุบปับออกมา โจวหลี่และช่างตีเหล็กเฉินต่างก็ชะงักนิ่ง ทั้งสองเงียบปากแล้วจ้องมองเธอ

“ มัวรออะไรอยู่เล่า? รีบโขกศีรษะยอมรับผิดซะ!” จินมู่เข้มงวดขึ้นเตะเข่าของโจวหลี่ ทำให้โจวหลี่คุกเข่าต่อหน้าหลินซีนเยียนในฉับพลัน แล้วเอ่ยกับหลินซีนเยียนว่า “ ฮูหยิน พวกเขาล้วนเป็นคนหยาบ พูดจาไม่ผ่านสมอง ท่านเป็นคนใหญ่คนโต หวังว่าจะลงโทษสถานเบา ”

พอช่างตีเหล็กได้ยินก็รีบคุกเข่าตาม “ พระชายารอง คำพูดเป็นข้าช่างตีเหล็กเฉินที่พูด ข้ากล้าทำกล้ารับ หากพระชายารองรู้สึกคับแค้นคับใจ ฆ่าข้าได้เลย ข้าไม่มีอะไรกล่าว!”