ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 278

ตอนที่ 278 ของขวัญ

คนใช้คนนั้นอยากปฏิเสธ แต่เธอยืนหยัดจะให้ คนใช้คนนั้นจึงรับไว้

“จริงด้วย จำไว้ว่าบอกท่านอ๋องว่า นี่เป็นของขวัญที่ข้าส่งให้เขา” หลินซีนเยียนยิ้งบางๆ รอยยิ้มที่อบอุ่นในช่วงหน้าหนาวได้เพิ่มความรู้สึกหลงใหลในใจคนมากขึ้น

คนใช้ขานรับ กลัวว่าหิมะจะละลายซะก่อน จึงรีบนำตะกร้าสานไม้ไผ่มุ่งไปยังจวนอ๋อง

หลินซีนเยียนยืนอยู่ในลานบ้านอย่างเงียบๆและมองคนใช้ที่ถือมนุษย์หิมะที่เธอทำเองกับมือเดินจากไป ในหัวของเธออดนึกถึงสีหน้าตอนที่โม่จื่อเฟิงเห็นมนุษย์หิมะตัวนั้นไม่ได้ จะชื่นชมอย่างชอบใจ หรือเหยียดหยามอย่างดูถูกกันนะ?

แต่พอคิดแล้ว ชีวิตของพวกเขาถือว่าผู้สูงส่งที่มีอิทธิพลอับดับหนึ่ง สำหรับสิ่งเหล่านี้แล้วดูด้อยค่าไปเลย เป็นไปได้ที่เขาจะไม่ชอบมากกว่า

ทว่า ความเป็นจริงกับในจินตนาการของหลินซีนเยียนกลับแตกต่างกันมาก

มู่เหอกำลังชี้สั่งคนกวาดกองหิมะอยู่หน้าประตูใหญ่จวนอ๋อง เมื่อเห็นคนใช้คนหนึ่งวิ่งหาบของมาตลอดทางอย่างเหน็ดเหนื่อย กำลังนึกสงสัย พอได้ยินคนใช้บอกว่ามนุษย์หิมะเป็นของขวัญที่พระชายารองมอบให้ท่านอ๋อง มู่เหอรีบเลิกสนใจเรื่องที่ทำอยู่ แล้วพาคนใช้มุ่งไปยังในเรือน

คนใช้คนนั้นเป็นคนใช้มาหลายปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่มาจวนอ๋อง เดิมทีคิดว่าต้องผ่านอะไรที่ยุ่งยากก่อนถึงจะทำธุระให้พระชายารองได้เป็นอย่างดี ใครจะคิดว่าคนดูแลผู้นี้พอได้ยินว่าพระชายารองเป็นคนส่งมา กลับนำทางพาเขาก้าวเข้าไปในเรือนอย่างรวดเร็วด้วตนเอง

“ไอหยา เจ้าเร่งฝีเท้าหน่อย อีกเดี๋ยวมนุษย์หิมะละลายจะทำเช่นไรเล่า!

มู่เหอเดินไปพลางข่มขู่ ทำให้คนใช้คนนั้นก็ยิ่งงุนงง เขาเป็นคนมาส่งของ ถ้ามนุษย์หิมะตัวนี้ละลายก็เป็าความรับผิดชอบเขา ทำไมคนดูแลผู้นี้กังวลมากกว่าเขาเสียอีก?

ในเมื่อคนดูแลกังวลเช่นนี้ ทว่ามนุษย์หิมะตัวนี้ก็ไม่ใช่หิมะธรรมดาทั่วไป คนใช้ไหนเลยจะกล้าถ่วงเวลา ใช้แรงที่ดื่มนมออกมาแล้วมุ่งหน้าไปราวกับบินตลอดทาง

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง….” ตอนที่มาถึงเรือนหลัก มู่เหอตะโกนเรียกอย่างหายใจหืดหอบ ส่วนคนใช้คนนั้นวิ่งจนเหงื่อชุ่มไปทั้งร่างนานแล้ว เพราะว่าวิ่งเร็วอย่างบ้าคลั่งปานสายฟ้าฟาด

โม่จื่อเฟิงกำลังทานอาหารเช้าอยู่ในห้องโถง แต่เขาไม่รู้สึกอยาก ขมวดคิ้วมองอาหารวางอยู่บนโต๊ะมากมาย เมื่อได้ยินมู่เหอเรียกขาน ใบหน้ากลับยิ่งขรึมลงกว่าเดิม

“มู่เหอ เจ้าคิดว่าช่วงนี้เปิ่นไม่อยู่กับร่องกับรอย ดังนั้นจึงไม่สนใจพฤติกรรมแย่ๆของพวกเจ้าหรือ?” เสียงของโม่จื่อเฟิงเอ่ยอย่างเย็นชา มู่เหอที่เพิ่งเข้าห้องมาอย่างตกใจทะเล่อทะล่าจนล้มลงกับพื้น

มู่เหอทำหน้าน้อยใจ แล้วกล่าวขึ้นอย่างโศกเศร้า “ ท่านอ๋อง ข้าไม่ใช่รีบร้อนเลยทำเสียงดังหน่อยเท่าไร ไม่ถือว่าเป็นพฤติกรรมแย่ๆ” หมวกใหญ่ใบนี้ที่ให้เขาใส่มันทำให้คนตกใจตายได้อย่างไร้สาเหตุได้!

โม่จื่อเฟิงแค่นเสียงทีหนึ่ง “ ดีที่สุดเจ้าต้องพูดเหตุผลที่ทำให้ข้าพอใจ มิเช่นนั้น….”

“ ไอหยา ข้าเกือบลืมไป ท่านอ๋อง ท่านรีบมาดูเร็ว นี่เป็นของขวัญที่พระชายารองทำให้ท่านด้วยตนเองตั้งแต่เช้า พระชายารองให้ความสำคัญอย่างมาก จึงให้คนใช้นำมาส่งให้ในเวลาสั้นๆเป็นพิเศษ ท่านมาดู คนใช้คนนี้เหนื่อยจนจะขาดใจตายแล้ว!”