ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 282

ตอนที่ 282 ต้มโจ๊กหวานแหวว

ถ้าให้เปลี่ยนเป็นผู้หญิงทั่วไป ตอนนั้นย่อมเสียสติจนเป็นบ้า ใครจะคิดเหมือนหลินซีนเยียนไม่ทำสามัญสำนึกยังทำเรื่องถือไพ่เหนือกว่าได้อีก? เมื่อเห็นสามีของตนเองไปมีอะไรกับผู้หญิงอื่น เธอยังฝืนกลั้นอารมณ์โกรธของตัวเองแล้วพบมีสิ่งผิดปกติ

เมื่อนึกถึงผู้หญิงที่น่าเวทนาในข่าวนั้น เจอคำอธิบายหลังจากสามีไปมีอะไรกับคนอื่นแล้วกลับบ้าน เพราะว่าดื่มจนเมา ดังนั้นจำไม่ได้ว่าตัวเองได้ทำเรื่องบุ่มบ่ามอะไรไปบ้าง จากนั้นขอให้ยกโทษอย่างมีเหตุผลเพียงพอ เทียบกับสามีที่ไม่มีความรับผิดชอบพวกนั้นแล้ว แม้จะเป็นเพราะว่าโม่จื่อเฟิงโดนพิษ ยังบอกว่าเป็นความผิดของตัวเอง ซ้ำทั้งไม่ขอให้ยกโทษเอง ทว่ากลับให้เวลากับเธอเลือกเอง

เรื่องหลังจากที่ดื่มจนมึนเมาจะไม่ใช่ความรับผิดชอบได้ไง? แน่นอนว่าไม่ใช่ เมาแล้วขับยังถือว่าทำผิดกฎหมายเลย ทำไมเพราะว่าดื่มจนเมาแล้วจะลบล้างความผิดทั้งหมดด้วย?

โม่จื่อเฟิงกลับยอมรับผิดชอบด้วยตนเอง ไม่ว่าอย่างไรก็ได้ทำร้ายเธอไปแล้วจริงๆ ดังนั้นเขาเคยคิดว่า หากหลินซีนเยียนก้าวข้ามเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ งั้นเขาก็จะ...ยอมปล่อยมือ

“ พอแล้ว ไม่มีถ้าหาก ชีวิตเจ้าถูกกำหนดว่าไม่ธรรมดา การหลงรักเจ้าเป็นข้าที่เลือกเอง ในเมื่อเลือกแล้ว ข้าก็จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งไปพร้อมกับเจ้า ” หลินซีนเยียนยกมือขึ้นไปปิดปากของเขา แล้วประทับจูบลงบนคางของเขาอย่างอ่อนโยน

โม่จื่อเฟิงรู้สึกซาบซึ้งใจ มองดวงตาของนางก็ยิ่งรู้สึกอ่อนโยนและหอมหวาน เขาลูบหลังของเธอ แล้วเอ่ย “ หลับมาวันหนึ่งแล้ว หิวหรือไม่?”

หลินซีนเยียนอยากบอกว่าไม่หิว ทว่าท้องกลับร้องจ๊อกๆเผยความจริงของเธอออกมา เธอก็ยังส่ายหน้า “ นี่ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว คนครัวคงหลับกันหมดแล้ว ฤดูหนาวหนาวขนาดนี้ จะคลานออกจากผ้าห่มออกมาก็เป็นยาก ไม่ต้องไปปลุกพวกเขาหรอก รออีก 1-2 ชั่วยามก็น่าจะฟ้าสว่างแล้ว ข้ารออีกหน่อยดีกว่า ”

“ เจ้าช่างคิดรอบคอบยิ่งนัก ” โม่จื่อเฟิงถอนหายใจอีกครั้ง กลับไม่ตั้งใจทรมานนาง ใช้หนวดถูหน้าผากของนางพลางเอ่ยอย่างเรียบราบ “ ไม่รู้จริงๆว่าเจ้าเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่ ความคิดของเจ้าในสังคมนี้แล้วช่างแปลกประหลาดอย่างสิ้นเชิง”

เมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนี้ หลินซีนเยียนลืมตาโพลงอย่างเงียบๆ ทั้งตัวแข็งทื่อขึ้นมา เธอคิดไม่ถึงว่า โม่จื่อเฟิงจะพูดคำเหล่านี้ออกมา เขา....พบอะไรมาเหรอ?

ไม่รอให้เธอสงสัยต่อ ก็ได้ยินโม่จื่อเฟิงเอ่ย “ แต่ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นคนหรือเป็นผี ชีวิตนี้เป็นของข้าแล้ว ดังนั้น รอวันที่เจ้าอยากบอกข้าก็ไม่ต้องลังเลเลย ไม่ว่าเจ้าเป็นปีศาจที่ชั่วร้ายที่สุด ข้าจะยอมรับเจ้า ”

“ นี่ ถือว่าสัญญาใช่หรือไม่? ” หลินซีนเยียนไม่รู้ว่าตอนนั้น ตาของเธอได้เปล่งประกายขึ้น คล้ายกับเป็นความหวังอย่างหนึ่ง ซ้ำยังรู้สึกซาบซึ้งใจไม่จบสิ้น

โม่จื่อเฟิงพยักหน้า “ ใช่แล้ว เจ้าจำเอาไว้ก็ดี ”

“ อื้ม ” เธอขานรับด้วยเสียงหวาน ในใจกลับเกิดคลื่นพายุพัดกระหน่ำ เดิมเธอเป็นวิญญาญโดดเดี่ยวที่อยู่ต่างภพดวงหนึ่ง ตั้งแต่บอกความจริงออกไปครั้งนั้น ต่อมาเกือบถูกกล่าวหาว่าเป็นปีศาจและโดนฉินเทียนเฉิงฆ่าตาย เธอก็ได้แอบตัดสินใจว่า ชีวิตนี้จะไม่พูดความจริงออกมาอีก

แต่มีบางสิ่งที่กดอยู่ในส่วนลึกของหัวใจกลับยังคงอยู่ ทว่าเป็นความรู้สึกโดดเดี่ยวตลอดมาแบบหนึ่งเท่านั้น ถ้าสามารถมีคนที่เชื่อเธอจริงๆ หากเป็นคนข้างๆที่เชื่อใจเธอ ชีวิตนั้นก็จะไม่สิ้นหวังแล้ว?

ตอนที่เธอกำลังซาบซึ้งใจอยู่ ก็พบว่าผู้ชายข้างกายค่อยๆผละเธอออกแล้วลุกขึ้นจากเตียง เมื่อรู้สึกว่าข้างกายมันโหวงๆ

เธอก็ถามอย่างไม่รู้ตัว “ เจ้าจะไปไหน？”

โม่จื่อเฟิงหันหน้ามาเล็กน้อย รอยยิ้มยกขึ้นที่มุมปาก “ ไปต้มโจ๊กให้เจ้า”