ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 284

ตอนที่ 284 แม่นมกุ้ยรนหาที่ตาย

สตรีอันเป็นที่รักจู่โจมมาเอง มักทำให้บุรุษควบคุมตัวไม่อยู่

ตอนที่หลินซีนเยียนแตะบนริมฝีปาก มือของโม่จื่อเฟิงก็ได้พันเกี่ยวเอวของเธอแล้ว เขาหัวเราะอย่างกำเริบเสิบสาน “ เจ้าวางใจ การแสดงของข้าเคยทำให้เจ้าผิดหวังตอนไหนหรือ ”

คำพูดของเขา ทำให้หลินซีนเยียนยิ้มอย่างเขินอาย ทว่ารอยยิ้มของเธอยังไม่แย้มบานพอ ทั้งร่างก็โดนโม่จื่อเฟิงผลักลงไปแล้ว

ในห้องเปี่ยมไปด้วยการแสดงของคลื่นลมมรสุมแบบใหม่ เพียงครั้งนี้ หลินซีนเยียนกัดปากอย่างสุดชีวิต ไม่อยากให้ตัวเองส่งเสียงน่าอายใดๆออกไปอย่างแน่วแน่ น่าเสียดาย คิดไม่ถึงว่าจะงดงาม เมื่อความเป็นจริงมันชัดเจนมาก ในช่วงเข้าด้ายเข้าเข็ม ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวส่งเสียงร้องออกมา

บนต้นอู๋ถงนอกหน้าต่าง มีนกน้อยหลากสี 2 ตัวกำลังหยอกล้อกัน เมื่อได้ยินเสียงดังจากในห้อง ราวกับนกยังรู้สึกหน้าแดงใจเต้น จนกระพือปีกรีบบินหนีไป

หลังผ่านไปครึ่งชั่วยาม หลินซีนเยียนหน้าแดงก่ำ เมื่อจัดแจงเสื้อผ้าเสร็จก็เดินไปเปิดหน้าต่างมองดูในลานบ้าน ในลานบ้านไม่มีคน ไม่มีเสียงใดๆ เธอมองไปรอบๆราวกับกินปูนร้อนท้อง แล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เจ้ากำลังมองอะไร? ” โม่จื่อเฟิงสวมเสื้อกึ่งเผยทรวงอกที่มั่นคงออกมา บนทรวงอกยังหลงเหลือรอยหลังจากผ่านความลึกซึ้ง

หลินซีนเยียนแลบลิ้นอย่างทะเล้น “ ข้ากำลังมองว่าครั้งนี้มีใครได้ยินเสียงจากมุมของพวกเราหรือไม่”

ใครจะรู้หลังจากที่เธอพูดจบ โม่จื่อเฟิงก็หัวเราะขึ้นมา เขาส่ายหน้าอย่างจำใจ จากนั้นก็พนมมือแล้วตบเข้าหากัน เพียงได้ยินเสียงตบมือของเขา ในลานบ้านก็เห็นองครักษ์เงา 10 กว่านายปรากฏขึ้น

ณ ขณะนั้น หลินซีนเยียนได้ยินเสียงหน้าแตกของตัวเอง เธอไม่มีสติไปสักพัก จนกระทั่งเหล่าองครักษ์เงาที่หน้าแดงหายไปจากสายตาของเธอ เธอถึงจะโกรธจนแยกเขี้ยวหันหลังเดินไปหาโม่จื่อเฟิง ชี้จมูกด่าเขา “ โม่จื่อเฟิง! เจ้าบอกไม่ใช่หรือว่าต่อไปตอนเรื่องนี้จะให้พวกเขาอยู่ออกห่าง? เจ้าผิดคำพูด! ”

โม่จื่อเฟิงยักไหล่อย่างจำใจ หัวเราะอย่างหน้าเรื่อง “ แต่เมื่อครู่จู่ๆ เจ้าก็เริ่มเอง ไม่ให้เวลาข้าได้ออกคำสั่ง ดังนั้น.....”

ดังนั้น นี่กำลังโทษเธอเหรอ?

หลินซีนเยียนอยากจะร้องไห้ไร้น้ำตา ทว่ากลับไร้เรี่ยวแรงโต้กลับ เพียงหน้าแดงแล้วปืนขึ้นบนโต๊ะ ทำท่าปิดหน้าปิดตา

โม่จื่อเฟิงยื่นมือไปลูบผมของเธอ “ เอาเถอะ ก็ไม่ได้ยินเป็นครั้งสองครั้งซะหน่อย เพิ่มมาอีกครั้งจะเป็นไรไป ”

“........” หลินซีนเยียนเงียบกริบ ก็แค่ขายหน้าเพิ่มไม่ใช่เหรอ? ถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีหน้าไปพบคนแล้ว ดังนั้นก็แค่เพิ่มมาอีกครั้งเอง แต่ว่า.....ในใจยังกลับลนลานมาก!

เมื่อเธอไม่ได้ส่งเสียง โม่จื่อเฟิงก็เอาแขนของเขาแล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมอก “ ข้าสัญญาว่าครั้งนี้เป็นครั้งนี้สุดท้าย อีกเดี๋ยวข้าจะสั่งการพวกเขา ต่อไปหากพวกเราสัมผัสอย่างแนบชิดกันก็จะให้พวกเขารีบไปหลบซ่อนในที่ไกลๆ ไม่ต้องให้ข้าออกคำสั่งอีกครั้ง ดีหรือไม่? ”