ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 314

ตอนที่ 314 คนของสำนักศาลาสวรรค์

หลินซินเยียนกำลังยุ่งอยู่ในโรงงานอาวุธตลอดทั้งวัน แม้กระทั่งมื้อเที่ยงก็ยังลืมทาน ถ้าหากไม่ใช่ว่าเหล่าหลิวกระตือรือร้นเอาหมั่นโถร้อนๆมายัดไว้ในมือของนาง นางก็ไม่ยอมที่จะวางงานในมือแล้วมาทานดีๆสักเท่าไหร่

“สหายหลิน ข้าเหล่าหลิวยิ่งมายิ่งนับถือเจ้าเสียจริง เรื่องที่เจ้ารับปากเจ้าก็ลงมือทำจนถึงขั้นนี้” เหล่าหลิวนั่งเคี้ยวหมั่นโถวอยู่บนบันไดหินในเรือนเป็นเพื่อนนาง

หลินซินเยียนหัวเราะ นางไม่ใช่นักบุญ ที่นางทุ่มเทพยายามจนสุดความสามารถ ไม่ใช่แค่เพื่อให้หมอโจวติดหนี้บุญคุณตน แต่เพื่อให้เขาพยายามรักษาเซียวฝานสุดความสามารถก็เท่านั้น

ในที่สุดก็ถึงช่วงค่ำ หลายคนในโรงงานอาวุธเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด แม้แต่แขนทั้งสองแขนของหลินซินเยียนก็แทบยกไม่ขึ้น ทว่าเมื่อนึกถึงเซียวฝานราวกับว่าทั่วทั้งร่างได้ฉีดเลือดไก่(คนที่มีอาการคึก ตื่นเต้น) นอกจากทำงานในโรงอาวุธก็ยังไปที่เรือนของเซียวฝาน

ถึงแม้จะแค่ไม่กี่วัน แต่ทว่าพ่อบ้านภายในเรือนของได้คุ้นเคยถึงการคงอยู่ของนางแล้ว ดังนั้นสำหรับการมาเยือนของนางกลับไม่ได้เป็นเรื่องต้องห้ามอีกต่อไป

เหมือนหลายวันก่อนที่ผ่านมา เมื่อถึงยามค่ำ เซียวฝานก็จะอึราด และเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง สายตาของเขายิ่งเหม่อลอยมากขึ้นเรื่อยๆ

หลินซินเยียนมิบ่น มุ่งไปยังโรงครัวเพื่อต้มน้ำร้อน ขณะที่กำลังจะไปต้มน้ำร้อนเพื่อชำระล้างกายที่สกปรกของเซียวฝาน ใครจะรู้ว่าขณะที่เดินไปก็เห็นชายชราที่อ้างว่าเป็นบิดาของเซียวฝานกำลังเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องของเซียวฝาน

“หยุด!” ชายชราขวางหลินซินเยียน เหลือบสายตามองเข้าไปยังด้านในห้องและกล่าวอย่างเยือกเย็น “เจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อน”

หลินซินเยียนตกใจ สายตามองชายชราที่เข้าไปข้างในห้อง ประตูห้องที่ถูกปิดลงอย่างแน่นหนา ทำให้มองไม่เห็นเหตุการณ์ด้านใน อย่างไรก็ตามจากเงาร่างคนที่เคลื่อนไหวอยู่บนหน้าต่างกระดาษ ภายในห้องนั้นดูเหมือนจะมีอยู่หลายคน

“ใช่มีคนมาเยี่ยมเซียวต้าเจียหรือไม่ขอรับ?” หลินซินเยียนถามพลางหัวเราะแหยๆ ราวกับไม่เห็นสีหน้าอันเย็นชาของชายชรา

ชายชรากลอกตามองแค่นเสียงเย็นใส่ “แล้วเจ้ายุ่งอะไรด้วย? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าก็ไม่ต้องถามให้มากความ! รออยู่ตรงนี้ดีๆ ถ้าเข้าไปได้เมื่อไรข้าจะเรียกเจ้าให้เข้าไปเอง”

หลินซินเยียนได้แต่ส่งเสียงตอบรับ จึงค่อยว่างถังน้ำร้อนลงพลันหันไปถามชายชรา “เช่นนั้นข้าขอตัวไปห้องสุขาก่อน”

“จะไปห้องสุขาไม่ต้องมาบอกข้า! จะไปก็ไปเลย!” ชายชรามีท่าทีรังเกียจโดยไม่เหลือบมองนาง

หลินซินเยียนส่งเสียงตอบรับ เช็เคราบน้ำที่เปื้อนอยู่บนมือแล้วจึงหมุนกายจากไป

ขณะที่เดินพ้นสายตาของชายชรา หลินซินเยียนก็รีบสาวเท้าพุ่งไปยังด้านหลังของห้องของเซียวฝาน นางจำได้ว่าที่ด้านหลังนั้นถึงแม้หน้าต่างจะถูกปิดผนึกไว้ แต่ยังมีรูเล็กๆขนาดเท่านิ้วมือบนหน้าต่าง เมื่อคืนมีเสียงแมวร้องตัวหนึ่งดังเข้ามาจากรูนั้น

หัวใจของนางเต้นระรัว หลังจากที่มาถึงด้านหลังอย่างระแวดระวังก็พบว่ารูเล็กๆนั้นยังอยู่ นางค่อยๆรีบเข้าไปดู เมื่อมองเข้าไปจากในรูเล็กๆนั่น บังเอิญได้เห็นว่าเป็นทิศที่เซียวฝานอยู่ตรงข้ามกับหน้าต่างพอดี อีกทั้งยังมีบุรุษสวมชุดดำนั่งอยู่ตรงเบื้องหน้าของเซียวฝาน บุรุษผู้นั้นนั่งหันหลังให้กับทิศของหน้าต่าง ทำให้หลินซินเยียนมองไม่เห็นรูปลักษณ์ของเขา

ยังมีบุรุษชุดดำยืนอยู่ข้างกายของเซียวฝาน พลันเห็นบุรุษชุดดำหยิบกล่องไหมทองออกมาจากอกเสื้อ อีกทั้งยังหยิบยาเม็ดออกมาจากกล่องไหมทองยัดเข้าไปในปากของเซียวฝาน หลังจากที่ป้อนยาเม็ดนั้นลงไปไม่นาน ก็เห็นนัยน์ตาทั้งคู่ที่เหม่อลอยอย่างไร้วี่แววค่อยๆกลับมาส่องประกายอีกครั้ง

หลินซินเยียนตกใจจนยกมือขึ้นมาป้องปากของตน นางถึงไม่ถึงว่าการสูญเสียสติปัญญาของเซียวฝานจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับยา! ถ้าหากสามารถได้ยาแก้พิษมา ก็สามารถทำให้สติสัมปชัญญะของเซียวฝานฟื้นคืนเป็นปกติ!

เพียงแต่ว่า…...

ขณะที่นางกำลังนึกถึงข้อนี้ ทันในนั้นก็นึกได้ว่าตอนนี้เป็นเวลายามค่ำ สิ่งสกปรกบนร่างของเซียวฝานนั้นนางทำให้ทำความสะอาดให้ไม่ทัน ถ้าหากเซียวฝานสติคืนกลับมาแล้วพบว่าตนเองนั้นอยู่ในสภาพนี้แล้วล่ะก็….

แม้ในใจนางหวาดผวา แต่ยังบังคับตนกัดฟันมองเข้าไปในรูเล็กๆนั่น

อย่างที่คาด เมื่อมองเข้าไปก็เห็นความปวดร้าวปานจะขาดใจบนใบหน้าของเซียวฝาน ในแววตาของเขา นางเห็นอารมณ์อย่างหนึ่งที่เรียกได้ว่า ความสิ้นหวัง

“เป็นอย่างไรบ้าง เซียวต้าเจีย ยังนึกไม่ออกหรือว่าสิ่งนั้นถูกอาจารย์เจ้าเก็บไว้ที่ใด?” บุรุษชุดดำที่นั่งอยู่ตรงข้ามของเซียวฝานเอ่ยปากถาม

แค่เขาพูดออกมา หลินซินเยียนก็ฟังออกว่าเป็นใคร นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเทียนหยุนจือ

“พวกเจ้าไม่ต้องสิ้นเปลืองแรงหรอก ฆ่าข้าเลย เพราะข้าก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเจ้าพูดถึงนั้นมันคืออะไรกันแน่!” เซียวฝานกลับถ่มน้ำลายรดในใบหน้าของเทียนหยุนจือ เขาเอี้ยวศีรษะแต่กลับหลบไม่พัน

อย่างไรก็ตามสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายก็คือเทียนหยุนจือกลับไม่โกรธ อีกทั้งยังถอนหายใจยาวพลางกล่าวว่า “เจ้าก็รู้ดีว่าเจ้าลำบากขนาดไหน เพียงแต่หากวันนี้เจ้าไม่ยอมมอบของสิ่งนั้น พ่อข้าก็จะให้เจ้ามีชีวิตอยู่ไม่สู้ตายเช่นนี้ไปตลอด! เจ้าดูสภาพของเจ้าตอนนี้สิ แตกต่างอะไรกับก้อนเนื้อที่เดินได้ อีกทั้งเจ้ายัง…..”

“หุบปาก!” เทียนหยุนจือดูเหมือนจะพูดต่อ ดังนั้นเซียวฝานจึงคำรามขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง เขาพยายามดิ้นรนที่จะหลุดออกจากเก้าอี้ แต่สองมือสองขานั้นถูกมัดไว้ เขาดิ้นรนจนทั้งร่างล้มลงไปกับพื้น เมื่อเขาเคลื่อนไหว กลิ่นเหม็นจากบนร่างก็เหม็นกระจายไปทั่ว เขาตะโกนลั่นออกมา “ที่ข้ากลายเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะสิ่งที่พวกเจ้ามอบให้หรือ?”

“ข้า...ไม่ใช่เพราะข้า….. ข้าไม่รู้ว่าพ่อของข้าเขาจะ….” เทียนหยุนจือเหงื่อตก รีบเข้าไปประคองเขาโดยไม่สนใจกลิ่นเหม็นบนร่างของเซียวฝาน แต่เซียวฝานกลับตกใจจนต่อต้านกัดเข้าที่ข้อมือของเขา

เมื่อเทียนอวื๋นจือได้รับบาดเจ็บที่ข้อมือจึงได้ปล่อยให้เซียวฝานดิ้นรนอยู่ที่พื้นอย่างอนาถ “เฮ้อ ทำไมเจ้าต้องทนทุกข์กับเรื่องนี้ด้วย ข้าเพียงสามารถแนะนำเจ้าในทุกโอกาสที่ส่งยาให้ใช้ สิ่งเหล่านั้นอย่างไรก็เป็นของนอกกาย เจ้าเป็นศิษย์พี่ของหลินซินเยียน เห็นเจ้าในสภาพเช่นนี้แล้ว นางย่อมต้องเสียใจแน่ๆ ถ้าหากเจ้ามอบสิ่งนั้นออกมาแล้วล่ะก็ บางทีข้าอาจจะให้ท่านพ่อของข้าปล่อย….."

"ไป! ไสหัวออกไป!" เซียวฝานกำลังดิ้นรนอยู่บนพื้น เส้นเลือดเขียวปูดขึ้นบนใบหน้า พลางร้องตะโกน "ข้าไม่ต้องการความเมตตาที่เสแสร้งของเจ้า! และไม่ต้องให้ขยะเช่นเจ้าเข้าใกล้ศิษย์น้องหญิงของข้าแม้แต่ก้าวเดียว! เจ้าไสหัวไปให้ข้า! ไสหัวไป!"

เสียงตะโกนร่ำร้องที่ดังออกมาจากเซียวฝาน ทุกๆเสียงนั้นมากพอที่จะทำให้หัวใจของหลินซินเยียนบาดร้าว ดวงตาของนางรื้นขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้จะต้องตกนรก ศิษย์พี่ใหญ่ของนางก็ยังคิดถึงความปลอดภัยของนาง นี่คือมิตรภาพที่ต่อให้นางใช้ทั้งชีวิตก็ไม่อาจชดใช้คืนได้!

"ช่างเถิด" เทียนหยุนจือลุกขึ้นยืนพลางส่ายศีรษะ กล่าวว่า "ในเมื่อเจ้าได้เลือกว่าจะมีชีวิตโดยไร้จิตใจ ข้าเองก็จะไม่ทัดทานเจ้า"

เทียนหยุนจือนำบุรุษชุดดำจากไป ทิ้งร่างของเซียวฝานที่มอมแมมกลิ้งอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาถูไถกับสิ่งสกปรกของตนเอง เขากลับทำได้เพียงแค่กัดฟันและมองด้วยความโกรธ! ลึกลงไปในสายตาที่ว่างเปล่าของเขา หลงเหลือเพียงความเกลียดชังที่ท่วมท้น

เขาไม่มีทางที่จะเลือกคิดสั้นอย่างคนใจเสาะ เขาจะรอด อย่างน้อยก็จนกว่าจะแก้แค้นให้อาจารย์ เขาจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

เพราะเขารู้ว่าหากตายไป ก็มีแต่จะทำให้คนสนิทต้องทุกข์ทนกับศัตรูเร็วขึ้นก็เท่านั้น!