ตอนที่ 314 คนของสำนักศาลาสวรรค์
หลินซินเยียนกำลังยุ่งอยู่ในโรงงานอาวุธตลอดทั้งวัน แม้กระทั่งมื้อเที่ยงก็ยังลืมทาน ถ้าหากไม่ใช่ว่าเหล่าหลิวกระตือรือร้นเอาหมั่นโถร้อนๆมายัดไว้ในมือของนาง นางก็ไม่ยอมที่จะวางงานในมือแล้วมาทานดีๆสักเท่าไหร่
“สหายหลิน ข้าเหล่าหลิวยิ่งมายิ่งนับถือเจ้าเสียจริง เรื่องที่เจ้ารับปากเจ้าก็ลงมือทำจนถึงขั้นนี้” เหล่าหลิวนั่งเคี้ยวหมั่นโถวอยู่บนบันไดหินในเรือนเป็นเพื่อนนาง
หลินซินเยียนหัวเราะ นางไม่ใช่นักบุญ ที่นางทุ่มเทพยายามจนสุดความสามารถ ไม่ใช่แค่เพื่อให้หมอโจวติดหนี้บุญคุณตน แต่เพื่อให้เขาพยายามรักษาเซียวฝานสุดความสามารถก็เท่านั้น
ในที่สุดก็ถึงช่วงค่ำ หลายคนในโรงงานอาวุธเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด แม้แต่แขนทั้งสองแขนของหลินซินเยียนก็แทบยกไม่ขึ้น ทว่าเมื่อนึกถึงเซียวฝานราวกับว่าทั่วทั้งร่างได้ฉีดเลือดไก่(คนที่มีอาการคึก ตื่นเต้น) นอกจากทำงานในโรงอาวุธก็ยังไปที่เรือนของเซียวฝาน
ถึงแม้จะแค่ไม่กี่วัน แต่ทว่าพ่อบ้านภายในเรือนของได้คุ้นเคยถึงการคงอยู่ของนางแล้ว ดังนั้นสำหรับการมาเยือนของนางกลับไม่ได้เป็นเรื่องต้องห้ามอีกต่อไป
เหมือนหลายวันก่อนที่ผ่านมา เมื่อถึงยามค่ำ เซียวฝานก็จะอึราด และเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง สายตาของเขายิ่งเหม่อลอยมากขึ้นเรื่อยๆ
หลินซินเยียนมิบ่น มุ่งไปยังโรงครัวเพื่อต้มน้ำร้อน ขณะที่กำลังจะไปต้มน้ำร้อนเพื่อชำระล้างกายที่สกปรกของเซียวฝาน ใครจะรู้ว่าขณะที่เดินไปก็เห็นชายชราที่อ้างว่าเป็นบิดาของเซียวฝานกำลังเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องของเซียวฝาน
“หยุด!” ชายชราขวางหลินซินเยียน เหลือบสายตามองเข้าไปยังด้านในห้องและกล่าวอย่างเยือกเย็น “เจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อน”
หลินซินเยียนตกใจ สายตามองชายชราที่เข้าไปข้างในห้อง ประตูห้องที่ถูกปิดลงอย่างแน่นหนา ทำให้มองไม่เห็นเหตุการณ์ด้านใน อย่างไรก็ตามจากเงาร่างคนที่เคลื่อนไหวอยู่บนหน้าต่างกระดาษ ภายในห้องนั้นดูเหมือนจะมีอยู่หลายคน
“ใช่มีคนมาเยี่ยมเซียวต้าเจียหรือไม่ขอรับ?” หลินซินเยียนถามพลางหัวเราะแหยๆ ราวกับไม่เห็นสีหน้าอันเย็นชาของชายชรา
ชายชรากลอกตามองแค่นเสียงเย็นใส่ “แล้วเจ้ายุ่งอะไรด้วย? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าก็ไม่ต้องถามให้มากความ! รออยู่ตรงนี้ดีๆ ถ้าเข้าไปได้เมื่อไรข้าจะเรียกเจ้าให้เข้าไปเอง”
หลินซินเยียนได้แต่ส่งเสียงตอบรับ จึงค่อยว่างถังน้ำร้อนลงพลันหันไปถามชายชรา “เช่นนั้นข้าขอตัวไปห้องสุขาก่อน”
“จะไปห้องสุขาไม่ต้องมาบอกข้า! จะไปก็ไปเลย!” ชายชรามีท่าทีรังเกียจโดยไม่เหลือบมองนาง
หลินซินเยียนส่งเสียงตอบรับ เช็เคราบน้ำที่เปื้อนอยู่บนมือแล้วจึงหมุนกายจากไป
ขณะที่เดินพ้นสายตาของชายชรา หลินซินเยียนก็รีบสาวเท้าพุ่งไปยังด้านหลังของห้องของเซียวฝาน นางจำได้ว่าที่ด้านหลังนั้นถึงแม้หน้าต่างจะถูกปิดผนึกไว้ แต่ยังมีรูเล็กๆขนาดเท่านิ้วมือบนหน้าต่าง เมื่อคืนมีเสียงแมวร้องตัวหนึ่งดังเข้ามาจากรูนั้น
หัวใจของนางเต้นระรัว หลังจากที่มาถึงด้านหลังอย่างระแวดระวังก็พบว่ารูเล็กๆนั้นยังอยู่ นางค่อยๆรีบเข้าไปดู เมื่อมองเข้าไปจากในรูเล็กๆนั่น บังเอิญได้เห็นว่าเป็นทิศที่เซียวฝานอยู่ตรงข้ามกับหน้าต่างพอดี อีกทั้งยังมีบุรุษสวมชุดดำนั่งอยู่ตรงเบื้องหน้าของเซียวฝาน บุรุษผู้นั้นนั่งหันหลังให้กับทิศของหน้าต่าง ทำให้หลินซินเยียนมองไม่เห็นรูปลักษณ์ของเขา
ยังมีบุรุษชุดดำยืนอยู่ข้างกายของเซียวฝาน พลันเห็นบุรุษชุดดำหยิบกล่องไหมทองออกมาจากอกเสื้อ อีกทั้งยังหยิบยาเม็ดออกมาจากกล่องไหมทองยัดเข้าไปในปากของเซียวฝาน หลังจากที่ป้อนยาเม็ดนั้นลงไปไม่นาน ก็เห็นนัยน์ตาทั้งคู่ที่เหม่อลอยอย่างไร้วี่แววค่อยๆกลับมาส่องประกายอีกครั้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต
นางเอกเป็นพวกชอบความเจ็บปวด อ่านแล้วเหนื่อย เหมือนเราเห็นชีวิตคู่ผัวซ้อมเมีย แล้วอยากจะช่วยให้เค้าออกมา ผู้หญิงบอกไม่ต้อง เค้าถูกจริตแบบนี้ สงสารน้องชาย ช่วยมาก็จริง ทุกคืนต้องมานอนฟังอีผัวเมียคู่นี้มันทำร้ายกัน ป่วยจิตสุดๆ...
ทำไมนางเอกไม่คิดประกิษฐ์อาวุธไว้ป้องกันตัวเลยสักที เจอเหตุร้ายตลอดแต่ไม่เคยคิดปกป้องตัวเอง แล้วบอกว่าเป็นนักสร้างอาวุธนี่นะ...