ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 315

ตอนที่315เครื่องเทศเทียนหลัว

หลินซีนเยียนเช็ดน้ำตารีบเร่งไปยันหน้าลานเพิ่งเดินถึงก็มีผู้เฒ่าหนวดเคราสีขาวทำหน้าเย็นชาด่าขึ้นมา“ไปห้องน้ำแค่นี้ทำไมนานตกเข้าไปในโถ้หรือไงกันเร่งเข้าไปทำความสะอาดให้เรียบร้อยเหม็นจะตายอยู่แล้ว！”

“ขอรับข้าน้อยไปเดี่ยวนี้เลย”หลินซีนเยียนกัดฟันกรอดมันไม่ง่ายเลยที่นางจะควบคุมอารมณ์ของตัวนางได้แต่ว่าทันทีที่นางเข้าห้องไปนางก็ทนไม่ได้กับกลิ่นเหม็นเปรี้ยวที่จะจมูก

โชคดีที่ท่านผู้เฒ่านั้นรังเกียจที่นี่มากดังนั้นหลังจากเทียนหยุนจือจากไปนางก็ออกจากห้องที่มีกลิ่นเหม็นเน่าอบอวลไปทั่วห้องนี้ทันที

หลินซีนเยียนรีบไปช่วยพยุงเซียวฟ่านกระซิบข้างหูเซียวฟ่านเบาๆ“ศิษย์พี่ใหญ่ข้าเองข้าคือซีนเยียน!”

นางคิดว่าเซียวฝานฟื้นคืนสภาพจิตใจและสติสัมปชัญญะดังนั้นในใจเต็มไปความคาดหวังรอคอยคำตอบจากเขาแต่ทว่าหลังจากที่นางพูดจบเซียวฝานไม่มีปฏิกิริยาการตอบสนองแม้แต่น้อย

หลินเซีนเยียนตกใจรีบหันหน้าของเขากลับมาจ้องมองดวงตาคู่นั้นของเซียวฝานดวงตาของนางก็เริ่มแดงขึ้นเล็กน้อยไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่แววตาของเซียวฝานกลายเป็นแววตาที่ไร้การรับรู้โดยสิ้นเชิง!

ฟังจากที่เทียนหยุนจือเล่าว่าเขาจะมาส่งยาให้เป็นระยะๆยานั้นต้องเป็นยาที่มีฤทธิ์สามารถควบคุมให้เซียวฝานมีสภาพเป็นครึ่งคนครึ่งศพเช่นนี้แน่นอกจากนี้ระหว่างที่มีการให้ยาจะมีช่วงเวลาสั้นๆที่เซียวฝานได้สติ!

นางถอนลมหายใจอีกครั้งพยุงเจียงเซียวฝานขึ้นมาทำความสะอาดร่างกายของเขาอย่างระมัดระวังนางยังคงเช็ดทำความสะอาดให้เขาทุกสักส่วนโดยไม่มีอาการหน้าแดงหรือใจเต้นแรงแต่กลับมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นในใจนางต้องเร่งทำรองเท้าเหล็กของท่านโจวให้เสร็จหลังจากนั้นหาโอกาสให้ท่านโจวมาดูอาการของเซียวฝานด้วยฝีมือด้านการแพทย์ของท่านโจวก็ไม่แน่ว่าจะสามารถรักษาเซียวฝานได้คิดได้เช่นนี้หลินซีนเยียนก็คืนสติจัดการเซียวฝานให้สะอาดหมดจดอย่างเต็มความสามารถและเมื่อเสร็จแล้วเซียวฝานหลับไปอย่างเงียบๆนางไม่ได้กลับห้องแต่ย้อนกลับเข้าไปทำงานในโรงงานต่อ.

เช้าของวันที่สองเหล่าหลิวผลักประตูโรงงานเข้าไปก็เห็นหลินซีนเยียนหลับอยู่บนแท่นหินด้วยสีหน้าตกใจเขาส่ายหัวไปมากำลังหันหลังกลับเพื่อหาผ้ามาคลุมให้นางแต่ทว่าระหว่างที่กำลังหันหลังก็มองเห็นหลี่อวิ๋นซ่านยืนอยู่ข้างหลังนางเขาตกใจจนอยากจะพูดแต่ว่าหลี่อวิ๋นซ่านยกมือขึ้นมาเป่าเบาๆให้เขาเงียบ

เหล่าหลิวพยักหน้ารับหลี่อวิ๋นซ่านพาเขาไปที่เงียบๆถามเขาว่า“เขาอยู่นี้ทั้งคืน”

หลี่อว๋นซ่านแผ่รังสีอำมหิตออกมาทำให้เหล่าหลิวรู้สึกกลัวและกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว“ข้าก็ไม่ทราบเช่นกันเมื่อคืนทุกคนออกไปหมดแล้วเขาก็ออกไปแล้วเช่นกันใครจะไปรู้ว่าเขาจะย้อนกลับมาที่นี่อีก”

“หลังจากนี้อย่าให้เขานอนดึกอีกหากว่าเขานอนดึกอีกข้าจะให้หัวหน้าโรงงานหักเงินเจ้า!”หลี่อวิ๋นซ่านพูดประโยคนี้อย่างเย็นชาทำให้เหล่าหลิวตอบสนองไม่ทันหลินซีนเยียนนอนดึกแล้วเกี่ยวอะไรกับเขาเหล่าหลิวได้แต่คับข้องใจแต่ไหนแต่ไรหลี่อวิ้นซ่านผู้นี้ก็เป็นนายที่ไม่มีเหตุผลอยู่แล้วริมฝีปากเขากระตุกยิกๆท้ายที่สุดเขาก็ได้แค่ก้มหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้

หลี่อวิ๋นซ่านพอใจแล้วถึงได้เดินกลับเข้าไปในโรงงานมาถึงข้างกายของหลินซีนเยียนเขาลังเลสักครู่ก่อนจะอุ้มนางสู่อ้อมอก

หลินซีนเยียนรู้สึกเหนื่อยล้ามากถึงแม้มีคนกำลังอุ้มนางแต่ทว่าตอนนี้นางรู้สึกเหนื่อยล้าเกินจึงขี้เกียจลืมตามองว่าเป็นใครนางแค่พูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า“จือเฟิง….เจ้ามาแล้วหรือ”

“ใคร”หลี่อวิ๋นซ่านที่กำลังอุ้มนางอยู่หยุดชะงักคิ้วกระตุกเขาก้มมองนางที่อยู่ในอ้อมกอดเมื่อสักครู่เขาได้ยินนางเอ่ยชื่อใครสักคนแต่ว่าเสียงนางเบาเกินไปเขาจึงฟังไม่ชัด

หรือนางมีใครในใจแล้ว？

หลี่อวิ๋นซ่านคิดได้เช่นนี้ก็มีสีหน้าบึ้งตึงแต่ไหนแต่ไรมาทางครอบครัวคัดสรรผู้หญิงมากมายมาให้เขาแม้แต่บังคับให้เขาถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้หญิงเหล่านั้นก็เพียงเพื่อให้ผู้หญิงคนแรกที่เห็นร่างกายของเขาคือผู้ที่ถูกลิขิตให้เป็นผู้หญิงของเขาแต่ทว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงประเภทที่จงใจจัดหาไว้ให้เขาจึงไม่เคยชายตามองผู้หญิงเหล่านั้นเลย

แม้กระนั้นเขาก็ไม่ลังเลที่หลบซ่อนตัวในโรงงานอาวุธที่ล้วนแล้วมีแต่ชายฉกรรจ์แห่งนี้ใครจะคาดคิดคนคำนวณหรือจะเท่าฟ้าลิขิตเขายังคงได้พบเจอนางแม้ว่ารูปร่างหน้าตานางจะจืดชืดไปหน่อยแต่อารมณ์ความสดใสเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

อาจเพราะบางทีแม่เขาอ่อนโยนเกินไปสุดท้ายถึงได้มีสภาพเช่นนั้นดังนั้นยิ่งเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนดั่งน้ เขายิ่งไม่ชอบ หลินซีนเยียนเช่นนี้สิสามารถทำในสิ่งที่ผู้ชายทำได้อีกทั้งนางยังเป็นผู้หญิงที่ดีกว่าจึงสามารถกระตุ้นความสนใจของเขาได้

อาจจะเพราะตั้งแต่เริ่มต้นฟ้าลิขิตเป็นสาเหตุแต่ว่าค่อยๆติดต่อกันบ่อยๆเขากลับรู้สึกว่าตัวนางมีแสงสว่างที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

เขาอุ้มนางออกจากโรงงานอาวุธด้วยไม่สนใจสายตาแปลกๆที่มองมาทางเขามุ่งหน้าอุ้มนางfตรงกลับไปยันที่ห้อง

“เหล่าหลิวน้องหลินคงหนีไม่พ้นเงื้อมมือมารของใต้ท่านหลี่แล้วสินะ”ช่างตีเหล็กที่ตื่นแต่เช้ามาเห็นฉากนี้พอดีอดไม่ได้ที่ลากแขนเหล่าหลิวออกมาถามด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

เหล่าหลิวสะพัดมือของเขาออกตอบด้วยความไม่พอใจ“พูดบ้าอะไร!ใต้เท้าแค่มีน้ำใจส่งเขากลับห้องก็เท่านั้น！”

เพื่อเสียงชื่อของน้องหลินไม่ว่าพูดอะไรเหล่าหลิวก็ไม่ต้องการให้นางถูกหลี่อวิ๋นซ่านทำให้เสียหายจากความจริง

“เฮ้เหล่าหลิวเจ้าจะหลอกตัวเองทำไมกันพวกเราทุกคนต่างก็เห็นน้องหลินเป็นคนที่น่าสงสารแต่คิดไม่ถึงว่าใต้เท้าหลี่จะโหดร้ายเช่นนั้นก็ผิวเรียบนียนบอบบางของน้องหลินมันจะทนต่อการโยนของเขาได้……”

“หรือไม่จริงเล่าน้องหลินเป็นคนดีแท้ๆทำไมถึงได้พบเจอเรื่องเช่นนี้นะ”

“จะโทษก็ต้องโทษน้องหลินที่เกิดมาบอบบางไปหน่อยถ้ามีรูปร่างใหญ่และหยาบกร้านแบบพวกข้าก็ไม่ต้องตกอยู่ในเงื้อมมือใต้เท้าหลี่……”

“หุบปาก!”เหล่าหลิวยิ่งฟังยิ่งโกรธเตะเข้าที่ขาของช่างตีเหล็กคนหนึ่ง“พวกเจ้ายังไม่เร่งไปทำงานอีก!นินทาเป็นเรื่องที่หญิงสาวนั้นถึงทำกัน！”-。

ทุกคนต่างเห็นเหล่าหลิวเริ่มโกรธถึงได้กระจัดกระจายเหมือนนกแตกรังในพริบตาเดียวในสนามกังฟูก็ไม่เหลือใครแม้แต่คนเดียว

เหล่าหลิวถอนหายใจขบคิดสักครู่และตัดสินใจที่จะรายงานเรื่องนี้ให้อู๊โหวเย่ทราบน้องหลินได้ทำการเสียสละครั้งใหญ่เช่นนี้มองย้อนกลับไปนายคงไม่ปฏิบัติกับเขาอย่างไม่เป็นธรรม!

ข้างในห้องหลังจากที่หลี่อวิ๋นซ่านวางหลินซีนเยียนบนเตียงนอนแล้วยังคลุมผ้าห่มให้นางอย่างระมัดระวัง。

เขานั่งเงียบๆอยู่ข้างเตียงแล้วมองไปยันคนที่อยู่บนเตียงยิ่งมองในใจเขาก็ยิ่งไม่ใช่แค่การอยากลิ้มลองอดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำ：“หน้าตาธรรมดาๆบ้านๆของเจ้าเจ้าว่าทำไมข้ากลับรู้สึกพิเศษเช่นนี้หรือว่าเขากินไม่เลือก”

หลี่อวิ๋นซ่านในใจความคิดติดกันยุ่งเหยิงหลังจากถอนหายใจก็มาถึงหน้ากระถางธูปข้างเตียงจุดไฟที่ไม้จันทร์ควันสีขาวลอยขึ้นมาจากกระถางธูปควันล่องลอยดึงดูดสายตาของเขา

ทันใดนั้นเองดวงตาของเขาส่องประกายแปลกๆทนไม่ได้ที่จะหยิบไม้จันทร์ที่ยังไม่ดับมามองแล้วมองอีกเอ่ยด้วยความแปลกใจ：“ยอดของเครื่องเทศเทียนหลัว？”

ยอดของเครื่องเทศเทียนหลัวเป็นของวิเศษมีสรรพคุณทำให้จิตใจสงบผ่อนคลายนอนหลับสบายเพียงราคาสูงเกินไปสามารถพูดได้เลยว่าเป็นของสิ่งหนึ่งและเพียงอันเดียวที่มีราคาแพงกว่าทองคำไม้จันทร์แบบนี้ก็คือครอบครัวหลี่ก็มีแต่ทายาทที่เป็นสายเลือดด้วยตรงเท่านั้นจึงจะสามารถใช้ได้แบบไม่ต้องเกรงกลัวใดๆแต่ทว่าหลินซีนเยียนเป็นเพียงช่างเล็กๆคนหนึ่งแต่กลับใช้ยอดเครื่องเทศเทียนหลัวได้