ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 316

ตอนที่316มีคนตายอีกแล้ว

หลี่อวิ๋นซ่านสีหน้าเปลี่ยนเป็นความงงงวยมองย้อนกลับไปบนเตียงที่มีคนนอนหลับสบายใจความสงสัยเกิดจากจิตใต้สำนึกขาก้าวไปข้างๆเตียงด้วยที่ยังไม่รู้สึกตัว

เขายืนข้างๆเตียงแล้วจ้องมองที่หลินซีนเยียนสักพักจากนั้นก็ยื่นมือไปสัมผัสที่หลังหูของนางเพียงเสี้ยววินาทีสีหน้าก็เปลี่ยนทันทีเขากลืนน้ำลายลงคอสัมผัสที่ปลายนิ้วอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาเกิดมาในครอบครัวลึกลับถึงได้รู้ว่ามีสิ่งที่เรียกว่าหน้ากากผิวหนังของมนุษย์และผู้ที่สวมใส่หน้ากากผิวหนังมนุษย์มีลักษณะปรากฎที่ผู้อื่นไม่สามารถเห็นข้อบกพร่อง ได้หน้ากากบางมากดังนั้นแม้กระทั่งการเปลี่ยนสีของผิวก็สามารถปรากฏได้และหน้ากากผิวหนังมนุษย์มีข้อบกพร่องเพียงเดียวก็คือมีรอยพับที่หลังหูเพราะต้องใช้หน้ากากผิวหนังของมนุษย์เพื่อดึงผิวหนังบนใบหน้า

ทำให้รูปหน้าของผู้คนเปลี่ยนไปดังนั้นรอยพับจึงมาอยู่รวมกันที่อยู่ด้านหลังหู

“เจ้าถึงขั้นต้องใส่หน้ากาก……”หลี่อวิ๋นซ่านไม่สามารถเอ่ยความรู้สึกในใจของเขาได้มีความคาดหวังมีความกังวลภายใต้หน้ากากนี้จะมีโฉมหน้าแบบไหนเขาไม่รู้ตัวอย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถควบคุมและเริ่มฉีกหน้ากากหนังมนุษย์ของนาง。

หลินซีนเยียนเหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างนางขมวดคิ้วและขยับหัวไปมาแต่สุดท้ายนางก็ไม่ตื่นเพียงพลิกไปด้านข้างแล้วนอนต่อ ง่วงถึงขั้นสุดอย่างนาง การเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนเช่นนี้ยากมากที่จะทำให้นางตื่น

หัวใจของหลี่อวิ๋นซ่านเต้นแรงมือถูกแช่แข็งในอากาศเขาเหมือนลังเลสักพักแต่ในท้ายที่สุดแล้วก็วางบนหลังหูของหลินซีนเยียนอีกครั้ง……

มือของเขาค่อยๆใช้แรงฉีกหน้ากากหนังมนุษย์นั้นลงมาอย่างนุ่มนวลเพียงแค่

รูปลักษณ์ภายใต้หน้ากากค่อยๆโผล่ออกมาเขาเกือบหายใจไม่ออกอีกครั้ง

เดิมที่คิดว่าจะได้เห็นใบหน้าอัปลักษณ์ใครจะรู้ว่าภายใต้หน้ากากของนางนั้นช่างงดงาม

“ดีดีมากนับว่าไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”หลี่อวิ๋นซ่านถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ยากที่เขาจะสนใจผู้หญิงคนหนึ่งถึงแม้รูปลักษณ์จะเป็นรองแต่อย่างว่ามนุษย์มักชื่นชมสิ่งสวยงามอยู่เสมอเขาก็ไม่กล้ารับประกันหากว่าเห็นใบหน้าอัปลักษณ์ความสนใจในตัวนางยังจะเหลือมากน้อยเพียงใด

อย่างไรก็ตามรูปลักษณ์ของหลินซีนเยียนทำให้เขาพอใจอย่างมากพูดให้ถูกก็คือเพียงแค่เป็นชายล้วนแล้วแต่พอใจรูปลักษณ์แบบนี้ทั้งนั้น。

“เพียงแต่ก่อนหน้านี้คนที่เจ้าเอ่ยชื่อเป็นใครกัน？หรือเจ้ามีคนรักอยู่แล้ว”หลี่อวิ๋นซ่านก้มลงกระซิบอดไม่ได้ที่จะใช้เสียงเย็นชา“ไม่ว่าเจ้าจะชอบใคร

ขอเพียงแค่ข้าสนใจหลังจากวันนี้เจ้าก็คือผู้หญิงของข้า！”

หลี่อวิ๋นซ่านจ้องมองหลินซีนเยียนชื่นชมใบหน้าของนางอยู่สักพักแล้วค่อยๆติดหน้ากากให้นางอย่างระมัดระวัง.เขาค่อยเดินไปริมหน้าต่างหยิบเครื่องเทศเทียนหลัวที่เหลือมาหักเก็บไว้ที่อกชิ้นหนึ่งแล้วค่อยจากไป.

ยอดเครื่องเทศเทียนหลัวแต่ละชุดจะมีกลิ่นที่แตกต่างกันเล็กน้อยแต่ละชุดนั้นก็มีน้อยคนนักที่จะได้เริ่มจากณจุดนี้เขาไม่เชื่อว่าจะหาไม่พบว่าเครื่องเทศเทียนหลัวเป็นของชายตระกูลใด！ไม่ว่าจะเป็นชายตระกูลใดคิดจะแย่งผู้หญิงกับเขาก็รนหายที่ตายทั้งนั้น！

มีเรื่องบางอย่างในใจดังนั้นหลินซีนเยียนจึงนอนได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตื่นขึ้นมาหลังจากที่นางตื่นก็เข้าไปในโรงงานทันทีจนถึงดึกดื่นนางถึงได้วางงานในมือลงและไปลานของเซียวฟ่านเพื่อช่วยเหลือ。

พริบตาเดียวก็เป็นเวลาสองวันร่างกายของนางเริ่มทรงตัวไม่อยู่วันนี้ท้องฟ้าเพิ่งเริ่มมืดเท่านั้นนางกำลังเก็บอุปกรณ์เพื่อเตรียวตัวไปที่ลานของเซียวฟ่านเพื่อช่วยเหลือ