ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 316

ตอนที่316มีคนตายอีกแล้ว

หลี่อวิ๋นซ่านสีหน้าเปลี่ยนเป็นความงงงวยมองย้อนกลับไปบนเตียงที่มีคนนอนหลับสบายใจความสงสัยเกิดจากจิตใต้สำนึกขาก้าวไปข้างๆเตียงด้วยที่ยังไม่รู้สึกตัว

เขายืนข้างๆเตียงแล้วจ้องมองที่หลินซีนเยียนสักพักจากนั้นก็ยื่นมือไปสัมผัสที่หลังหูของนางเพียงเสี้ยววินาทีสีหน้าก็เปลี่ยนทันทีเขากลืนน้ำลายลงคอสัมผัสที่ปลายนิ้วอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาเกิดมาในครอบครัวลึกลับถึงได้รู้ว่ามีสิ่งที่เรียกว่าหน้ากากผิวหนังของมนุษย์และผู้ที่สวมใส่หน้ากากผิวหนังมนุษย์มีลักษณะปรากฎที่ผู้อื่นไม่สามารถเห็นข้อบกพร่อง ได้หน้ากากบางมากดังนั้นแม้กระทั่งการเปลี่ยนสีของผิวก็สามารถปรากฏได้และหน้ากากผิวหนังมนุษย์มีข้อบกพร่องเพียงเดียวก็คือมีรอยพับที่หลังหูเพราะต้องใช้หน้ากากผิวหนังของมนุษย์เพื่อดึงผิวหนังบนใบหน้า

ทำให้รูปหน้าของผู้คนเปลี่ยนไปดังนั้นรอยพับจึงมาอยู่รวมกันที่อยู่ด้านหลังหู

“เจ้าถึงขั้นต้องใส่หน้ากาก……”หลี่อวิ๋นซ่านไม่สามารถเอ่ยความรู้สึกในใจของเขาได้มีความคาดหวังมีความกังวลภายใต้หน้ากากนี้จะมีโฉมหน้าแบบไหนเขาไม่รู้ตัวอย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถควบคุมและเริ่มฉีกหน้ากากหนังมนุษย์ของนาง。

หลินซีนเยียนเหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างนางขมวดคิ้วและขยับหัวไปมาแต่สุดท้ายนางก็ไม่ตื่นเพียงพลิกไปด้านข้างแล้วนอนต่อ ง่วงถึงขั้นสุดอย่างนาง การเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนเช่นนี้ยากมากที่จะทำให้นางตื่น

หัวใจของหลี่อวิ๋นซ่านเต้นแรงมือถูกแช่แข็งในอากาศเขาเหมือนลังเลสักพักแต่ในท้ายที่สุดแล้วก็วางบนหลังหูของหลินซีนเยียนอีกครั้ง……

มือของเขาค่อยๆใช้แรงฉีกหน้ากากหนังมนุษย์นั้นลงมาอย่างนุ่มนวลเพียงแค่

รูปลักษณ์ภายใต้หน้ากากค่อยๆโผล่ออกมาเขาเกือบหายใจไม่ออกอีกครั้ง

เดิมที่คิดว่าจะได้เห็นใบหน้าอัปลักษณ์ใครจะรู้ว่าภายใต้หน้ากากของนางนั้นช่างงดงาม

“ดีดีมากนับว่าไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”หลี่อวิ๋นซ่านถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ยากที่เขาจะสนใจผู้หญิงคนหนึ่งถึงแม้รูปลักษณ์จะเป็นรองแต่อย่างว่ามนุษย์มักชื่นชมสิ่งสวยงามอยู่เสมอเขาก็ไม่กล้ารับประกันหากว่าเห็นใบหน้าอัปลักษณ์ความสนใจในตัวนางยังจะเหลือมากน้อยเพียงใด

อย่างไรก็ตามรูปลักษณ์ของหลินซีนเยียนทำให้เขาพอใจอย่างมากพูดให้ถูกก็คือเพียงแค่เป็นชายล้วนแล้วแต่พอใจรูปลักษณ์แบบนี้ทั้งนั้น。

“เพียงแต่ก่อนหน้านี้คนที่เจ้าเอ่ยชื่อเป็นใครกัน？หรือเจ้ามีคนรักอยู่แล้ว”หลี่อวิ๋นซ่านก้มลงกระซิบอดไม่ได้ที่จะใช้เสียงเย็นชา“ไม่ว่าเจ้าจะชอบใคร

ขอเพียงแค่ข้าสนใจหลังจากวันนี้เจ้าก็คือผู้หญิงของข้า！”

หลี่อวิ๋นซ่านจ้องมองหลินซีนเยียนชื่นชมใบหน้าของนางอยู่สักพักแล้วค่อยๆติดหน้ากากให้นางอย่างระมัดระวัง.เขาค่อยเดินไปริมหน้าต่างหยิบเครื่องเทศเทียนหลัวที่เหลือมาหักเก็บไว้ที่อกชิ้นหนึ่งแล้วค่อยจากไป.

ยอดเครื่องเทศเทียนหลัวแต่ละชุดจะมีกลิ่นที่แตกต่างกันเล็กน้อยแต่ละชุดนั้นก็มีน้อยคนนักที่จะได้เริ่มจากณจุดนี้เขาไม่เชื่อว่าจะหาไม่พบว่าเครื่องเทศเทียนหลัวเป็นของชายตระกูลใด！ไม่ว่าจะเป็นชายตระกูลใดคิดจะแย่งผู้หญิงกับเขาก็รนหายที่ตายทั้งนั้น！

มีเรื่องบางอย่างในใจดังนั้นหลินซีนเยียนจึงนอนได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตื่นขึ้นมาหลังจากที่นางตื่นก็เข้าไปในโรงงานทันทีจนถึงดึกดื่นนางถึงได้วางงานในมือลงและไปลานของเซียวฟ่านเพื่อช่วยเหลือ。

พริบตาเดียวก็เป็นเวลาสองวันร่างกายของนางเริ่มทรงตัวไม่อยู่วันนี้ท้องฟ้าเพิ่งเริ่มมืดเท่านั้นนางกำลังเก็บอุปกรณ์เพื่อเตรียวตัวไปที่ลานของเซียวฟ่านเพื่อช่วยเหลือ

เพิ่งเดินออกจากโรงงานได้ไม่กี่ก้าวนางก็รู้สึกหน้ามืดตาลายนางส่ายหัวไปมายึดผนังข้างๆไว้พออาการบรรเทาลงได้สักพักนางถึงได้สติ

ฟ้ามืดครื้มอึมครึมอากาศหนาวเย็นไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เกล็ดหิมะเล็กๆลอยอยู่นางเงยหน้ามองท้องฟ้าแวบเดียวความลึกของท้องฟ้ามีเพียงความมืดไม่มีที่สิ้นสุดเท่านั้นมีเพียงแค่เกล็ดหิมะเบื้องหน้าชัดเจนและร่ายรำสวยงาม

บรรยากาศเช่นนี้เดิมทีควรทำให้อารมณ์อึดอัดถึงจะถูกแต่ว่าไม่รู้ทำไมทันใดนั้นหัวใจของนางก็กระตุกวูบเหมือนกำลังจะเกิดเรื่องบางอย่าง

“น้องหลินหาเจ้าเจอสักที。”ได้ยินเสียงดังก้องของเหล่าหลิวตะโกนเรียกมาแต่ไกล

หลินซีนเยียนหันหลังกลับก็เห็นเหล่าหลิววิ่งมาอย่างรีบร้อนไม่รอให้นางได้อ้าปากถามเหล่าหลิวตอบด้วยเสียงที่เหนื่อยหอบ：“เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้ารู้หรือไม่？ในโรงงานอาวุธมีคนตายอีกแล้ว！”

“คนตายเป็นใคร？”หลินซีนเยียนขมวดคิ้วทนไม่ได้ที่จะถาม

เหล่าหลิวถอนหายใจแล้วตอบ：“เจ้าก็รู้จักก็คือคนที่เข้ามาและทำสำเนาชุดเดียวกันกับเจ้าเป็นช่างฝีมือคนหนึ่งอยู่ลานเดียวกับเจ้าที่มาจากซ่านเป่ยคนนั้นแหละว่ากันว่าเป็นช่างฝีมือที่มีชื่อเสียงของซ่านเป่ยแล้วดังนั้นข้าจึงรีบมาหาเจ้า ที่ว่าก่อนหน้านี้ไม่นานคนในลานเจ้าเพิ่งตายไป ตอนนี้มีคนตายอีก คนลานของเจ้านั้นไม่สามารถอยู่ได้แล้ว เจ้าก็ไม่ต้องกลับไป แล้วข้าจะไปพูดกับผู้ดูแลเดี๋ยวนี้ว่าให้เจ้าไปอยู่บ้านข้า”

“อยู่บ้านเจ้า？”หลินซีนเยียนยังคงตกตะลึงอยู่เหล่าหลิวก็แน่วแน่ในการดึงแขนของนางไปข้างหน้าแล้ว

นางตกใจรีบสลัดหลุดจากมือของเขาอย่างรวดเร็ว“ไม่ได้！”

“ทำไม？”เหล่าหลิวแปลกใจจากนั้นก็พูดอีกครั้งว่า：“เจ้าวางใจเถอะข้าไม่นอนกรนไม่ส่งผลกระทบต่อการพักผ่อนของเจ้าแน่”

“ไม่ใช่ปัญหานี้แต่เป็นเพราะข้าคุ้นเคยกลับลานนั้นแล้วไม่อยากเปลี่ยนจริงๆพอแล้วเหล่าหลิวข้ายังต้องไปทำงานในลานของเซียวต้าเจียอีกข้าไม่พูดกับเจ้าแล้วรอข้าทำงานในลานของเซียวต้าเจียเสร็จกลับมาข้าค่อยกลับลานไปทำความเข้าใจกับสถานการณ์”หลินซีนเยียนพูดแล้วหันหลังเดินจากไปในใจคิดถึงแต่เซียวฟ่านแค่คิดถึงฉากที่ว่าเขาทำร่างกายสกปรกแล้วไม่มีคนทำความสะอาดให้กับเขานางก็รู้สึกเป็นห่วงแล้ว

บางทีนางยิ่งอยู่ยิ่งไร้ความรู้สึกเพิ่งได้ยินว่ามีคนตายหนึ่งคนนางสามารถยอมรับมันอย่างใจเย็นในเวลานี้นางกังวลใจก็เพียงแค่คนรอบตัวเท่านั้น。

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่นางเริ่มกลายเป็นคนเย็นชา

ในขณะที่หลินซีนเยียนหันหลังกลับนั้นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวตัวเองบางทีอยู่รอดในสังคมที่โหดร้ายยิ่งกว่าในจินตนาการหัวใจแก้วหรืออะไรเป็นเรื่องที่ไร้การชดเชยไร้ความหมายเลยจริงๆ

“นี่มันเวลาไหนแล้วเจ้ายังคิดที่จะทำงานอีก!ในลานของเซียวต้าเจียนั้นมีคนตั้งมากมายเมื่อก่อนไม่มีเจ้าไปทำความสะอาดมันก็ยังดีๆอยู่ไม่ใช่เหรอ？”เหล่าหลิวกระวนกระวายตามรอยเท้าของนางมาทันอีกแล้ว

หลินซีนเยียนยิ้มไม่ได้พูดอะไรเมื่อก่อนนางไม่รู้ก็ช่างรู้แล้วนางจะสามารถทนต่อความทุกข์ทรมานเหล่านั้นของเซียวฝานได้อย่างไร？

เพียงแค่หลินเซียวเยียนไม่เคยคิดว่าในห้องของเซียวฝานมีบางสิ่งที่ทำให้นางยากที่จะยอมรับมัน

ค่ำคืนนี้เหมือนทุกคืนที่ผ่านมาเป็นอีกครั้งที่เซียวฝานปัสสาวะเปื้อนเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่และความถี่ของคืนนี้จะมากกว่าทุกคืนที่ผ่านมาเสื้อผ้าสะอาดที่วางอยู่บนเตียงก็ใส่หมดแล้วท้ายที่สุดหลินซีนเยียนก็รีบเร่งค้นหาเสื้อผ้าทุกตู้ที่อยู่ในห้องของเขา

เดิมทีเป็นเรื่องที่ปกติอยู่แล้วเพียงแต่ในขณะที่นางค้นตรงมุมของตู้เสื้อผ้าค้นเจอหีบใบหนึ่งที่มีเลือดติดอยู่มันเลยกลายเป็นว่ามีเรื่องแปลกๆบางอย่างเกิดขึ้น