ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 317

ตอนที่317ฆาตกร

นั่นคือหีบใบหนึ่งที่มีความกว้าง3นิ้วเนื้อไม้สีดำขอบของหีบมีเลือดติดอยู่เล็กน้อยคราบเลือดแห้งแล้วทิ้งรอยนิ้วมือไว้5นิ้ว

นางขมวดคิ้วแน่นจ้องมองแม่กุญแจบนหีบนั้นแม่กุญแจชนิดนี้มีความคล้ายคลึงกับแม่กุญแจหลู่ปันจำเป็นต้องใช้ทักษะอันชาญฉลาดในการเปิดช่างฝีมือธรรมดาทั่วไปต่อให้ใช้ทั้งชีวิตก็ไม่สามารถเปิดได้ยิ่งเป็นชาวบ้านธรรมดาทั่วไปด้วยแล้วดังนั้นเมื่อเทียบกับการออกแบบแม่กุญแจที่ต้องใช้กุญแจในการไขเหล่านั้นอันที่จริงแม่กุญแจแบบนี้ปลอดภัยกว่า

เพียงแต่หลินซีนเยียนไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแม้แต่วงแหวนสวรรค์นางยังสามารถเปิดได้ดังนั้นแม่กุญแจนี้เอานางไม่อยู่นางหมุนแม่กุญแจนั้นในเวลาไม่กี่วินาทีเพียงแค่ฟังเสียงคาตะเบาๆหีบก็ถูกเปิดออกแล้ว

เมื่อเห็นสิ่งของข้างในหีบหลินซีนเยียนตกใจจนเกือบโยนหีบที่อยู่ในมือทิ้งออกไปปรากฏว่าข้างในหีบนั้นใส่ผิวหนังของมนุษย์ที่มีเลือดสดๆและดูเหมือนว่ามีรอยสักแปลกๆบนผิวหนังของมนุษย์แต่รอยสักถูกปนเปื้อนด้วยเลือดจึงทำให้มองไม่ชัด

หัวใจของนางเต้นโครมครามกัดฟันแน่นแล้วประกอบหีบใหม่อีกครั้งนางนึกถึงคนแรกที่ตายในลานของคืนนั้นดูเหมือนว่าบนร่างกายของเขามีผิวหนังส่วนหนึ่งที่ถูกคนฉีกออกสดๆตอนนี้คิดไปคิดมาผิวหนังที่ถูกฉีกออกนั้นก็คือผิวหนังที่อยู่ในหีบนั้นแหละ

ในใจของหลินซีนเยียนตึงเครียดถึงขั้นสูงสุดเพราะว่าที่นี้เป็นห้องของเซียวฝาน และเซียวฝานยังมีสภาพที่ไร้สติ ในยุคปัจจุบันเป็นเรื่องปกติที่ผู้ป่วยทางจิตมีการฆ่าคน ดังนั้นนางจึงกลัวๆว่าสองคนที่ตายไปจะเป็นฝีมือของเซียวฝาน！

นางนำหีบมายังตรงหน้าของเซียวฟ่านเซียวฟ่านยังคงนั่งโง่ๆอยู่บนเตียงดูเหมือนว่าเขาไม่รู้สึกถึงความตึงเครียดของหลินซีนเยียนเลยแม้แต่น้อย

หลินซีนเยียนจับมือของเซียวฟ่านแล้วใช้ฝ่ามือของเขาไปเทียบกับรอยนิ้วมือบนหีบนั้นกระบวนการนี้สำหรับนางแล้วมันยากมากส่วนตัวนางแล้วรู้สึกว่าต้องไม่ใช่ฝีมือของเซียวฝานแน่แต่ก็กลัวในกรณีที่จะเป็นหนึ่งในหมื่น

“เป็นไปไม่ได้！”เมื่อนางเห็นรอยนิ้วมือของเซียวฟ่านและรอยนิ้วมือบนหีบพอดีกันอย่างสมบูรณ์แบบนางก้าวถอยหลังได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มลงบนพื้น

“ศิษย์พี่เป็นคนที่ใจดีคนหนึ่งไม่ฆ่าคนแน่นอน！ไม่จริง！”นางไม่ใช่แมรี่ซู

เมื่อชีวิตของนางถูกคุกคามนางก็จะฆ่าคนโดยไม่ลังเลเพื่อช่วยชีวิตของตัวเอง

อย่างไรก็ตามถึงกระนั้นนางก็ไม่สามารถยอมรับการลิดรอนสิทธิในการมีชีวิตอยู่ของผู้บริสุทธิ์และคนที่ไม่เคยคุกคามตัวเอง

สิ่งที่นางยิ่งทำใจยอมรับไม่ได้ก็คือเซียวฝานสูญเสียการควบคุมจิตใจของตัวเองนางไม่สามารถยอมรับได้ว่าเซียวฝานไปฆ่าคนแปลกหน้าเหล่านั้นในส่วนลึกของจิตใจปรากฏใบหน้าที่มีสภาพน่าเกลียดของคนตายในลานขึ้นมาอีกครั้งใบหน้านั้นถูกทำลายอย่างสดๆต้องวิตถารขนาดไหนถึงเลือกวิธีการที่รุนแรงแบบนั้นเมื่อฆ่าคน

แต่ศิษย์พี่ของนางไม่ใช่คนวิตถารศิษย์พี่ของนางเป็นคนดั่งสายลม……

จมูกของนางได้กลิ่นคาวอดไม่ได้ที่จะจับเซียวฝานไว้ในอ้อมกอด“ศิษย์พี่พวกเราควรทำอย่างไรควรทำอย่างไรดี……”

เมื่อคนใกล้ชิดที่สุดกลายเป็นปีศาจพร้อมที่จะฆ่าคนได้ตลอดเวลานางควรทำอย่างไรทำทุกอย่างเพื่อรักษาและปกป้องเขาหรือว่าจับตัวฆาตกรคนนี้ส่งมอบอย่างชอบธรรม？

หลินซีนเยียนร้องไห้อย่างเงียบๆกับความคิดที่สับสนวุ่นวายนางใกล้จะหมดแรงที่จะคิดแล้ว

“เร่งทำความสะอาดแล้วหรือ？”ด้านนอกประตูมีเสียงเร่งของผู้เฒ่าดังขึ้นมา

หลินซีนเยียนสะดุ้งตกใจรีบเช็ดน้ำตาให้แห้งแล้วนำหีบนั้นวางกลับเข้าไปในตู้นางรีบหยิบเสื้อผ้าได้หนึ่งชุดก็รีบออกมาทันที

“ทำให้มันเร็วๆหน่อยสินี่มันมืดค่ำแล้วรีบเปลี่ยนให้เขาเสร็จแล้วออกไปซะ！”ผู้เฒ่าเร่งอย่างร้อนใจ

หลินซีนเยียนขานรับอย่างรวดเร็วถึงได้จัดการเซียวฝานให้เรียบร้อยหลังจากนั้นก็ได้เงินปูนบำเหน็จจากผู้เฒ่าแล้วจากไปเพียงแต่ระหว่างทางที่กลับนางคล้ายดั่งภูตผีที่วิญญาณแยกออกจากร่างนางไม่รู้ว่าตัวเองล่องลอยไปถึงที่ใดและไปที่ใดมาบ้าง。

ค่ำคืนที่จมลึกจนสามารถทำให้เกิดหยดน้ำออกมาแม้แต่แสงจันทร์ที่เย็นยะเยือกยังแตกเป็นเสี่ยงๆ

หลินซีนเยียนห่อผ้านวมอยู่ตรงมุมห้องไม่จุดไฟอยู่ในความมืดนางได้แต่ร้องไห้เงียบๆ

เมื่อฟ้าส่างเหล่าหลิวมาหานางอีกครั้งเดิมทีเหล่าหลิวจะมาพูดหว่านล้อมนางอีกรอบให้นางย้ายออกจากลานที่น่ากลัวแห่งนี้ใครจะนึกเหล่าหลิวยังไม่ทันได้พูดก็เห็นหลี่อวิ๋นซ่านถือหีบใบใหญ่มาถึงหน้าประตูห้องของหลินซีนเยียน

ชหลี่อวิ๋นซ่านไม่เคยคิดที่จะรอความยินยอมของหลินซีนเยียนให้คนเก็บข้าวของของนางใส่ในหีบใบใหญ่ทันทีเจตนาของเขาก็เหมือนของเหล่าหลิวคือให้หลินซีนเยียนย้ายออกจากลานแห่งนี้เพียงแต่วิธีการของเขาอาจง่ายกว่าและมุทะลุดุดันเล็กน้อยเท่านั้นเอง

หลินซีนเยียนเก็บซ่อนเรื่องไว้ในใจดังนั้นนางถึงเหม่อลอยสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวโดยเฉพาะส่วนลึกของจิตใจยังคงหวาดกลัวนางกังวลว่าหากพบสาเหตุการตายของสองคนนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับเซียวฝานจะมีเรื่องที่หวาดผวาเกิดขึ้น

เขาจะถูกสังหารด้วยตราหน้าว่าฆาตกรโรคจิต？นางไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงความเป็นไปได้นี่

หลี่อวิ๋นซ่านจัดห้องของนางให้อยู่ในลานของตนเองด้วยไม่สนใจสายตาของผู้อื่นว่าจะมองเช่นไรเพียงแต่ในขณะที่เขาพานางและเครื่องสัมภาระของนางมาถึงในลานหัวหน้าโรงงานก็ยืนอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้าที่ลำบากใจ

“เอ่ออ……”ดูเหมือนว่าหัวหน้าโรงงานอยากจะพูดบางอย่างเพียงแค่เห็นใบหน้าที่แสนเย็นชาของหลี่อวิ๋นซ่านเขาก็ไม่กล้าพูดแล้ว

“หลีกไปซะ！ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ข้าแบ่งห้องว่างในลานของข้ามาให้คนอาศัยเจ้ายังต้องขัดขวาง”หลี่อวิ๋นซ่านเอ่ยเมื่อเห็นหัวหน้าโรงงานขว้างประตูอยู่ด้วยใบหน้าไม่สบายใจ

หัวหน้าโรงงานก็มีใบหน้าที่ลำบากใจใครว่าเขาอยากยุ่งกับเรื่องนี้กันหากแต่เมื่อกี้เขาได้รับคำสั่งจากอู่เซวียนอ๋องไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็อย่าให้หลินซีนเยียนเข้ามาอยู่ในลานของหลี่อวิ๋นซ่านเด็ดขาดมิฉะนั้นจะเอาชีวิตของเขา！

นั่นคืออู่เซวียนอ๋องเชียวนะฆ่าเขาไม่จำเป็นต้องใช้มือแค่เพียงสายตาก็พอแล้วเขาไหนเลยจะกล้าละเมิดคำสั่งของอู่เซวียนอ๋อง？เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าอู่เสวียนอ๋องและหลี่อวิ๋นซ่านเป็นอะไรกันเหตุไฉนถึงได้ให้ความสนใจในตัวของช่างฝีมือคนหนึ่ง

“ไม่ใช่ๆข้าไหนเลยจะกล้าขัดขวางท่านแต่ว่าท่านก็ทราบว่าหลินซีนเยียนผู้นี้กำลังทำสิ่งของให้กับอัครเสนาบดีอินและอู่เซวียนอ๋องและตอนนี้เป็นถึงคนดังของพวกข้าที่อยู่ในโรงงานอาวุธหากได้รับความโปรดปรานของทั้งสองท่านมันก็จะดีสำหรับโรงงานอาวุธของพวกเราในภายภาคหน้าดังนั้นบุคคลสำคัญเช่นนี้อย่างไรเสียก็ต้องจัดลานเดี่ยวที่กว้างขวางให้ถึงจะถูกดังนั้นข้าจึงสั่งการเป็นพิเศษให้คนไปจัดลานเดี่ยวไว้ให้….”

“ขอบคุณความมีน้ำใจของท่านหัวหน้าโรงงานข้าทำการเคารพเทียบไม่ได้กับทำตามคำสั่งของท่าน”หลินซีนเยียนไม่รอให้หัวหน้าโรงงานพูดจบก็ขานรับทันที

หัวหน้าโรงงานฟังแล้วกำลังจะแสดงรอยยิ้มที่สดใสออกมายังไม่ทันได้ยิ้มก็รู้สึกถึงสายลมเย็นๆพัดผ่านเมื่อหันหลังกลับก็เห็นสายตาของหลี่อวิ๋นซ่านที่สามารถแช่แข็งเขาได้

หัวหน้าโรงงานลำบากใจจนอยากจะร้องไห้ อู่เสวียนอ๋อง หลี่อวิ๋นซ่า เขาไม่อยากล่วงเกินทั้งสองคนเลยจริงๆ……