ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 320

ตอนที่320ไปพบหมอ

หลังเที่ยงดวงตะวันออกมาอีกครั้งในฤดูหนาวนี้ให้รู้สึกมีกลิ่นอายของหล่านหยางหง

ถูกโม่จื่อเฟิงพับกลับไปกลับมานานขนาดนี้หลินซีนเยียนเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆเพิ่งลุกจากเตียงสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ได้ยินเหล่าหลิวเอะอะโวยวายอยู่ด้านนอกประตู“น้องหลินข้าเหล่าหิวมาช่วยเจ้าแล้ว!ก็แค่ชีวิตไม่ใช่เหรอถ้าต้องตายเหล่าหลิวก็จะไป!”

เขายกมีดวิ่งเข้ามาข้างหลังเขาตามมาด้วยหัวหน้าโรงงานที่มีสีหน้าตกใจและเหนื่อยหอบหลังหัวหน้าโรงงานก็มียามไม่กี่คน

หลังจากนั้นไม่นานยังดีที่นางตื่นขึ้นมาก่อนมิฉะนั้นหากคนหลายนี้เข้ามาเห็นสภาพของนางที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยละก็นั้นมันยิ่งกว่าตายเสียอีก

“เอ๋อู่เซวียนอ๋องเล่าเหล่าหลิวเห็นในห้องมีแต่หลินเซียนเยียนคนเดียวถามอย่างแปลกใจ

หลินซีนเยียนรีบเอามีดยาวออกจากมือของเขาแล้ววางลง“อู่เซวียนอ๋องพูดคุยกับข้าสักพักเรื่องของเล่นลูกชายก็ออกไปแล้ว

เหล่าหลิวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง“จริงหรือ”

หัวหน้าโรงงานโกรธกัดฟันกรอด เหล่าหลิวแรงเยอะก่อนหน้านี้ห้ามเขาไม่ทันกลัวจริงๆว่าเขาทำร้ายอู่เซวียนอ๋องหากแต่ตอนนี้รู้ว่าอู่เซียนอ๋องออกไปแล้วถึงได้รู้สึกโล่งใจเขาถีบบนหัวเข่าของเหล่าหลิวตะคอกว่า“ท่านเป็นถึงอู่เซียนอ๋องจะไปที่ใดยังต้องรายงานเจ้าเหล่าหลิวข้านับถือในความตรงไปตรงมาของเจ้าฝีมือก็ไม่เลวถึงได้ปล่อยปะละเลยไปบางใครจะคิดว่าเจ้านั้นไม่รู้ผิดชอบชั่วดีพวกเจ้ามาลากเขาออกไปโบย20ไม้แล้วค่อยมาว่ากันใหม่！”

ก่อนหน้านี้อารมณ์อยู่เหนือเหล่าหลิวกลายเป็นคนกล้าหาญตอนนี้อารมณ์จางลงเวลานี้ก็หน้าซีดแค่ได้ยินว่าจะโดนโบยลงไปคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนหัวหน้าโรงงานทันทีแต่ว่าครั้งนี้หัวหน้าโรงงานกลัวไม่น้อยทำใจแข็งจะลงโทษเหล่าหลิวต่อให้หลินซีนเยียนเอ่ยปากขอร้องแทนหัวหน้าโรงงานก็ไม่สนใจ

เหล่าหลิวโดนโบยเสร็จถูกส่งกลับไปที่ห้องของตัวเองเวลานั้นหลังของเขาเต็มไปด้วยเลือด

หลินซีนเยียนไปหาท่านโจวเพื่อขอยาจินช่วงไปให้เหล่าหลิวแล้วไหว้วานเสี่บวซือไปจัดยาให้เขาหลังจากนั้นค่อยออกไป

ท้องฟ้าเริ่มมืดหลินซีนเยียนก็มาลานของเซียวฟ่านเวลาเดิมแต่ว่าหลังจากที่เห็นผิวหนังมนุษย์นั้นมันยังติดอยู่ที่ใจดังนั้นเมื่อเวลาที่เห็นเซียวฟ่าก็ควบคุมใบหน้าที่ว่างเปล่านี้ไม่ได้

โชคดีที่ผู้เฒ่าของลานของเซียวฟ่านไม่ค่อยอยู่มีเพียงผู้ดูแลกับเสี่ยวซือสองคน

เมื่อนางมาถึงในห้องเห็นเซียนฝานอยู่หลังโต๊ะกำลังวาดภาพนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นภาพวาดของเซียวฝานยังน้อยในช่วงเวลานี้นี้เขาก็ดูปกติดี

นางมาถึงข้างโต๊ะหนังสือก้มมองสิ่งที่เซียวฝานวาดแวบเดียวแม้ว่าสภาพจิตใจจะสูญเสียความสามารถของเขาในการสร้างอาวุธยังคงอยู่

ธนูบนภาพวาดทำให้ดวงตาหลินซีนเยียนเปล่งประกาย

คนที่มีความสามารถและไร้คู่แข่งเช่นนี้พระเจ้าทำไมถึงโหดร้ายกับเจ้าอย่างนี้เล่าหลินซีนเยียนเอ่ยเบาๆ