ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 320

ตอนที่320ไปพบหมอ

หลังเที่ยงดวงตะวันออกมาอีกครั้งในฤดูหนาวนี้ให้รู้สึกมีกลิ่นอายของหล่านหยางหง

ถูกโม่จื่อเฟิงพับกลับไปกลับมานานขนาดนี้หลินซีนเยียนเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆเพิ่งลุกจากเตียงสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ได้ยินเหล่าหลิวเอะอะโวยวายอยู่ด้านนอกประตู“น้องหลินข้าเหล่าหิวมาช่วยเจ้าแล้ว!ก็แค่ชีวิตไม่ใช่เหรอถ้าต้องตายเหล่าหลิวก็จะไป!”

เขายกมีดวิ่งเข้ามาข้างหลังเขาตามมาด้วยหัวหน้าโรงงานที่มีสีหน้าตกใจและเหนื่อยหอบหลังหัวหน้าโรงงานก็มียามไม่กี่คน

หลังจากนั้นไม่นานยังดีที่นางตื่นขึ้นมาก่อนมิฉะนั้นหากคนหลายนี้เข้ามาเห็นสภาพของนางที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยละก็นั้นมันยิ่งกว่าตายเสียอีก

“เอ๋อู่เซวียนอ๋องเล่าเหล่าหลิวเห็นในห้องมีแต่หลินเซียนเยียนคนเดียวถามอย่างแปลกใจ

หลินซีนเยียนรีบเอามีดยาวออกจากมือของเขาแล้ววางลง“อู่เซวียนอ๋องพูดคุยกับข้าสักพักเรื่องของเล่นลูกชายก็ออกไปแล้ว

เหล่าหลิวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง“จริงหรือ”

หัวหน้าโรงงานโกรธกัดฟันกรอด เหล่าหลิวแรงเยอะก่อนหน้านี้ห้ามเขาไม่ทันกลัวจริงๆว่าเขาทำร้ายอู่เซวียนอ๋องหากแต่ตอนนี้รู้ว่าอู่เซียนอ๋องออกไปแล้วถึงได้รู้สึกโล่งใจเขาถีบบนหัวเข่าของเหล่าหลิวตะคอกว่า“ท่านเป็นถึงอู่เซียนอ๋องจะไปที่ใดยังต้องรายงานเจ้าเหล่าหลิวข้านับถือในความตรงไปตรงมาของเจ้าฝีมือก็ไม่เลวถึงได้ปล่อยปะละเลยไปบางใครจะคิดว่าเจ้านั้นไม่รู้ผิดชอบชั่วดีพวกเจ้ามาลากเขาออกไปโบย20ไม้แล้วค่อยมาว่ากันใหม่！”

ก่อนหน้านี้อารมณ์อยู่เหนือเหล่าหลิวกลายเป็นคนกล้าหาญตอนนี้อารมณ์จางลงเวลานี้ก็หน้าซีดแค่ได้ยินว่าจะโดนโบยลงไปคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนหัวหน้าโรงงานทันทีแต่ว่าครั้งนี้หัวหน้าโรงงานกลัวไม่น้อยทำใจแข็งจะลงโทษเหล่าหลิวต่อให้หลินซีนเยียนเอ่ยปากขอร้องแทนหัวหน้าโรงงานก็ไม่สนใจ

เหล่าหลิวโดนโบยเสร็จถูกส่งกลับไปที่ห้องของตัวเองเวลานั้นหลังของเขาเต็มไปด้วยเลือด

หลินซีนเยียนไปหาท่านโจวเพื่อขอยาจินช่วงไปให้เหล่าหลิวแล้วไหว้วานเสี่บวซือไปจัดยาให้เขาหลังจากนั้นค่อยออกไป

ท้องฟ้าเริ่มมืดหลินซีนเยียนก็มาลานของเซียวฟ่านเวลาเดิมแต่ว่าหลังจากที่เห็นผิวหนังมนุษย์นั้นมันยังติดอยู่ที่ใจดังนั้นเมื่อเวลาที่เห็นเซียวฟ่าก็ควบคุมใบหน้าที่ว่างเปล่านี้ไม่ได้

โชคดีที่ผู้เฒ่าของลานของเซียวฟ่านไม่ค่อยอยู่มีเพียงผู้ดูแลกับเสี่ยวซือสองคน

เมื่อนางมาถึงในห้องเห็นเซียนฝานอยู่หลังโต๊ะกำลังวาดภาพนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นภาพวาดของเซียวฝานยังน้อยในช่วงเวลานี้นี้เขาก็ดูปกติดี

นางมาถึงข้างโต๊ะหนังสือก้มมองสิ่งที่เซียวฝานวาดแวบเดียวแม้ว่าสภาพจิตใจจะสูญเสียความสามารถของเขาในการสร้างอาวุธยังคงอยู่

ธนูบนภาพวาดทำให้ดวงตาหลินซีนเยียนเปล่งประกาย

คนที่มีความสามารถและไร้คู่แข่งเช่นนี้พระเจ้าทำไมถึงโหดร้ายกับเจ้าอย่างนี้เล่าหลินซีนเยียนเอ่ยเบาๆ

เสียงจางลงเซียวหลินเหมือนว่าได้ยินเสียงเงยหน้าขึ้นมามองแววตาของเขายังคงนิ่งเฉยแต่ว่าดวงตาของเขาจ้องมองที่ใบหน้าของหลินงซีนเยียนตลอด

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาจ้องมองนางแวบเดียวก็เรียกว่ามองแล้วเพราะว่านัยน์ตาของเขายังคงเหม่อลอยไม่มีระยะจากจุดศูนย์กลางของกระจกเว้าใดๆ

อย่างไรก็ตามการกระทำนี้ก็ทำให้หลินซีนเยียนดีใจมากแล้วอย่างน้อยก็พิสูจน์ว่าสภาพจิตใจของเขาพัฒนาไปในทิศทางที่ดี

เมื่อเสี่ยวซือสองคนนั้นไม่สนใจพวกเขาหลินซีนเยียนกระซิบข้างหูของเซียวฟ่าน：“ศิษย์พี่ข้าขอโทษท่าน”แม้ว่าเซียวฝานอาจจะไม่เข้าใจคำพูดของนางแต่ว่านางยังคงพูดไว้ก่อน

นางเพิ่งพูดจบก็หยิบแก้วชาบนโต๊ะกระแทกลงบนพื้นหลังจากนั้นนำเศษแก้วกรีดข้อมือขอเซียวฝาน

เลือดก็ไหลออกจากข้อมือของเซียวฝานทันทีดูเหมือนว่าเขาไม่รู้สึกอะไรใดๆเลยทั้งสิ้นเพียงแค่มองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

ผู้ดูแลและเสี่ยวซืออีกสองคนได้ยินเสียงเลยรีบเข้ามาก็เห็นว่าหลินซีนเยียนใช้ผ้าปิดข้อมือของเซียวฝานไว้แต่เลือดก็ยังคงไหลไม่หยุด

“รีบพาเซียวต้าเจียไปพบหมอเร็วเขาได้รับบาดเจ็บ！”หลินซีนเยียนโวยวายด้วยความร้อนรนกระวนกระวาย

ผู้ดูแลได้ฟังเช่นนี้ทำให้เรื่องยุ่งยากเขาไม่เชื่อฟังที่จะเร่งพาไปพบหมอ“ทำเช่นนั้นไม่ได้ท่านเซียวเคยพูดไว้ว่าห้ามมิให้เซียวต้าเจียออกจากลานแม้แต่ก้าวเดียวข้าไม่กล้าพาเขาออกไป……”

“นี่มันเวลาไหนแล้ว！”หลินซีนเยียนโวยวายอย่างร้อนใจ：“เจ้าไม่เห็นแผลที่ข้อมือของเซียวต้าเจียหรือข้อมือได้รับบาดเจ็บหลังจากนี้ยังจะสามารถสร้างอาวุธหรือวาดภาพหรือไม่หากเพราะได้รับการรักษาล่าช้าไปทำให้เกิดโรคอย่างอื่นตามมาเมื่อถึงเวลานั้นไม่ใช่เพียงท่านเซียวแม้แต่หัวหน้าโรงงานก็จะเอาชีวิตพวกเจ้าพวกเจ้าไม่รู้หรือว่าเซียวต้าเจียเป็นคนที่ใต้เท้าหลี่และหัวหน้าโรงงานให้ความสำคัญ!เซียวต้าเจียเป็นช่างฝีมือที่เทียบเท่าช่างทอง……”

ช่างทองนั่นคือทั่วทั้งประเทศหนานเยว่ก็ไม่สามารถหาออกมาได้อีกแล้ว!ผู้ดูแลนั้นไม่สามารถหาเหตุผลหรือคำพูดได้มาแย้งกับสิ่งที่หลินซีนเยียนข่มขู่ได้ คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆสองคนนั้นเริ่มคล้อยตามและโน้มน้าวถ้าหากว่าเกิดไรขึ้นกับเซียวต้าเจียคนในที่นี้ก็ไม่สามารถอยู่อย่างเป็นสุขได้

ไม่ได้ดั่งใจผู้ดูแลได้แต่กัดฟันแล้วพยักหน้า“อย่างไรก็ตามแต่ลานของหมอห่างจากนี้ไม่ไกลมากนักพวกเรารีบไปก็ไม่แน่ว่าจะรักษามือของเซียวต้าเจียได้……”

“ข้ารู้ว่ามีคนหนึ่งสามารถรักษาได้ข้าจะพาพวกเจ้าไป！”หลินซีนเยียนรีบเอ่ยปาก ทันทีที่เห็นผู้ดูแลยังลังเลอยู่แล้วพูดต่อว่า：“วางใจเถิดข้าก็กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเซียวต้าเจียเช่นกันถึงเวลานั้นข้าก็ไม่รอดจากการลงโทษ！ตอนนี้พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว！”

ผู้ดูแลรู้สึกว่าที่นางพูดนั่นมีเหตุผลถึงได้ตกลงแล้วเรียกคนรับใช้สองตนนั้นไปช่วยพยุงเซียวาน

ภายใต้การเดินนำของหลินซีนเยียนเพียงชั่วครู่ก็มาถึงที่พักของท่านโจวหลินซีนเยียนกับท่านโจวได้นัดหมายกันก่อนแล้วดังนั้เมื่อทุกคนมาถึงท่านโจวก็รออยู่หน้าประตู

วางเซียวฟ่านให้อยู่บนเตียงของตนเองท่านโจวถึงได้เริ่มการจับชีพจรสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนเพียงแค่ลึกเข้าไปดวงตานั้นประหลาดใจโดยไม่รู้ตัว

“เขารักษาได้จริงหรือ？”ผู้ดูแลคิดไม่ถึงว่าหลินซีนเยียนจะพาเซียงต้าเจียมาให้ชายชราที่ถูกทำร้ายเท้าและขาของเขาก็ไม่ดีรักษา“นี่ไม่ใช่เรื่องตลกพวกข้าจะมีชีวิตอยู่สงบหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับการรักษามือของเซียวต้าเจียว”

หลินซีนเยียนก็กังวลอย่างไรก็ตามก็ยังเก็บอาการเอาไว้：“ฝีมือการแพทย์ของท่านผู้นี้ดีกว่าหมอที่อยู่ในโรงงานอาวุธหลายเท่าเจ้าวางใจเถิดหลายปีมานี้ก็เป็นเขาที่รักษาให้กับข้า”

ผู้ดูแลเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งไปถามท่านโจวอีกครั้ง“ท่าน บาดแผลของเซียวต้าเจียร้ายแรงหรือไม่ มือนี่ยังใช้การได้หรือไม่？”