ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 321

ตอนที่321ข่าวของความสิ้นหวัง

ท่านโจวดึงมือข้างที่จับชีพจรออกแล้วเก็บมือของเซียวฟ่านไว้ใต้ผ้าห่มอย่างระมัดระวังหลังจากนั้นถึงได้พูดกับผู้ดูแลว่าวางใจได้โชคดีที่ไม่ได้ทำร้ายโดนจุดสำคัญมือนี่ยังสามารถใช้การได้เพียงแต่ต้องดูแลรักษาอย่างดีมิฉะนั้นอนาคตข้างหน้าจะมีผลกระทบอย่างไรก็พูดยาก

ผู้ดูแลได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกโล่งใจ

ท่านโจวเขียนใบสั่งยาให้กับผู้ดูแลเพื่อให้เขาไปจัดยาตามใบสั่งให้เซียวฟ่านดื่มในเรื่องนี้นั้นผู้ดูแลไม่กล้านักจึงใช้ให้เสี่ยวซือไปช่วยเหลือ

เขาเพิ่งหลับไปหรือไม่ก็ให้เขาพักผ่อนที่ห้องของข้าคืนนี้ท่านโจวข้อเสนอความคิดเห็นต่อผู้ดูแล

ผู้ดูแลได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหัวไม่หยุด“ไม่ได้ใช้ช่วงเวลาที่ท่านเซียวยังไม่กลับพวกเราต้องเร่งพาคนกลับไปไม่อย่างนั้นจะโดนเขาจับได้พวกเราทุกคนไม่รอดแน่”

ดูเหมือนว่าท่านโจวรู้สึกลำบากใจจึงหันไปหาทางด้านหลินเซียวเยียนหลินเซียนเยียนพยักหน้าให้กับเขาเขาถึงได้พูดว่า：“ก็ได้ถ้าพวกเจ้ายืนยันอย่างนั้นเช่นนั้นพวกเจ้าก็พาคนกลับไปเพียงแต่มือนั่นห้ามโดนน้ำสองสามวันแล้วก็ยาต้องให้ดื่มตรงต่อเวลา。”

“ไม่ต้องกังวลเรื่องเหล่านี้ข้ารู้แล้ว”ผู้ดูแลตอบรับจากนั้นก็ให้คนที่ร่างกายแข็งแกร่งแบกเซียวฟ่านไว้บนหลังคนที่เหลือก็เดินตัวปลิวกลับลาน

หลินซีนหลินส่งเซียวฟ่าวกลับลานหลังจากนั้นจัดการความเรียบร้อยของเขาเสร็จแล้วออกไปแต่ว่าหลังจากออกจากลานเขาแทบรอไม่ไหวที่จะกลับไปลานของท่านโจว.

ท่านโจวทราบว่านางจะมาดังนั้นรีบเปิดประตูพานางเข้าไปในห้องหลังจากนั้นก็รีบปิดประตู

“ท่านโจวสหายของข้าสามารถรักษาได้หรือไม่”หลินซีนเยียนถามด้วยความกังวลใจ

ท่านโจวเห็นนางวิ่งหายใจติดๆขัดๆเทน้ำชาให้นางถ้วยหนึ่งแล้วพูด：“สหายของเจ้านั้นไม่ใช่แค่ป่วยทางใจร่างกายยังมีพิษและพิษนั่นเป็นพิษที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนดูเหมือนว่าใช้เพื่อในควบคุมจิตใจมีเพียงการขับพิษออกจากตัวเขาก่อนหลังจากที่เขาได้สติแล้วทำความเข้าใจกับสาเหตุและผลกระทบก่อนค่อยมารักษาสภาพจิตใจของเขาอีกอย่างต้องที่ข้าตรวจสอบร่างกายของเขาข้าเจอ

……”

พูดถึงเรื่องนั้นท่านโจวดูเหมือนตะขิดตะขวงกระอักกระอ่วนใจที่จะพูด

หลินซีนเยียนดูเหมือนว่าจะรับรู้ถึงอะไรบางอย่างกำกำปั้นโดยไม่รู้ตัวท่านโจวลอบถอนหายใจ：สหายเจ้าคนนั้นผ่านการทรมานมาอย่างหนักภายนอกของเขาดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไรแต่ว่าภายในได้การกระทบกระเทือนอย่างหนักดังนั้น…ถึงแม้จะฟื้นคืนสติแล้วแผลใจก็รักษาเสร็จแล้วกลัวว่าจะ…...

แม้ว่าผลลัพธ์นี้จะมีการได้เตรียมใจไว้แล้วแต่หลังจากได้ยินคำยืนยันของท่านโจวเธอก็ยังไม่สามารถยอมรับได้

นางอดกลั้นน้ำตาไหวไม่อยู่ได้นอกจากและหลังจากนั้นไม่นานอารมณ์ของนางก็สงบลง

“เขาจะสามารถอยู่ได้นานเท่าไร”

“นานสุดหนึ่งปีและสั้นสุดสามเดือนการแสดงออกขอท่านโจวก็หนักไปหน่อยสำหรับน้องชายคนนี้ต่อหน้าเขา เขามีความรู้สึกที่ดีเสมอดังนั้นจึงไม่อยากให้เขารู้สึกว่าความเจ็บปวดและหดหู่

“หลินซีนเยียนขยับเขยื้อนอยู่พักหนึ่งสติเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวน้ำตาไหลด้วยไม่รู้ตัว

“น้องหลินไม่ต้องกังวลมากเกินไปในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเราทำได้เพียงเผชิญหน้าเท่านั้นท่านโจวอดไม่ได้ที่จะปลอบใจนาง