ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 321

ตอนที่321ข่าวของความสิ้นหวัง

ท่านโจวดึงมือข้างที่จับชีพจรออกแล้วเก็บมือของเซียวฟ่านไว้ใต้ผ้าห่มอย่างระมัดระวังหลังจากนั้นถึงได้พูดกับผู้ดูแลว่าวางใจได้โชคดีที่ไม่ได้ทำร้ายโดนจุดสำคัญมือนี่ยังสามารถใช้การได้เพียงแต่ต้องดูแลรักษาอย่างดีมิฉะนั้นอนาคตข้างหน้าจะมีผลกระทบอย่างไรก็พูดยาก

ผู้ดูแลได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกโล่งใจ

ท่านโจวเขียนใบสั่งยาให้กับผู้ดูแลเพื่อให้เขาไปจัดยาตามใบสั่งให้เซียวฟ่านดื่มในเรื่องนี้นั้นผู้ดูแลไม่กล้านักจึงใช้ให้เสี่ยวซือไปช่วยเหลือ

เขาเพิ่งหลับไปหรือไม่ก็ให้เขาพักผ่อนที่ห้องของข้าคืนนี้ท่านโจวข้อเสนอความคิดเห็นต่อผู้ดูแล

ผู้ดูแลได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหัวไม่หยุด“ไม่ได้ใช้ช่วงเวลาที่ท่านเซียวยังไม่กลับพวกเราต้องเร่งพาคนกลับไปไม่อย่างนั้นจะโดนเขาจับได้พวกเราทุกคนไม่รอดแน่”

ดูเหมือนว่าท่านโจวรู้สึกลำบากใจจึงหันไปหาทางด้านหลินเซียวเยียนหลินเซียนเยียนพยักหน้าให้กับเขาเขาถึงได้พูดว่า：“ก็ได้ถ้าพวกเจ้ายืนยันอย่างนั้นเช่นนั้นพวกเจ้าก็พาคนกลับไปเพียงแต่มือนั่นห้ามโดนน้ำสองสามวันแล้วก็ยาต้องให้ดื่มตรงต่อเวลา。”

“ไม่ต้องกังวลเรื่องเหล่านี้ข้ารู้แล้ว”ผู้ดูแลตอบรับจากนั้นก็ให้คนที่ร่างกายแข็งแกร่งแบกเซียวฟ่านไว้บนหลังคนที่เหลือก็เดินตัวปลิวกลับลาน

หลินซีนหลินส่งเซียวฟ่าวกลับลานหลังจากนั้นจัดการความเรียบร้อยของเขาเสร็จแล้วออกไปแต่ว่าหลังจากออกจากลานเขาแทบรอไม่ไหวที่จะกลับไปลานของท่านโจว.

ท่านโจวทราบว่านางจะมาดังนั้นรีบเปิดประตูพานางเข้าไปในห้องหลังจากนั้นก็รีบปิดประตู

“ท่านโจวสหายของข้าสามารถรักษาได้หรือไม่”หลินซีนเยียนถามด้วยความกังวลใจ

ท่านโจวเห็นนางวิ่งหายใจติดๆขัดๆเทน้ำชาให้นางถ้วยหนึ่งแล้วพูด：“สหายของเจ้านั้นไม่ใช่แค่ป่วยทางใจร่างกายยังมีพิษและพิษนั่นเป็นพิษที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนดูเหมือนว่าใช้เพื่อในควบคุมจิตใจมีเพียงการขับพิษออกจากตัวเขาก่อนหลังจากที่เขาได้สติแล้วทำความเข้าใจกับสาเหตุและผลกระทบก่อนค่อยมารักษาสภาพจิตใจของเขาอีกอย่างต้องที่ข้าตรวจสอบร่างกายของเขาข้าเจอ

……”

พูดถึงเรื่องนั้นท่านโจวดูเหมือนตะขิดตะขวงกระอักกระอ่วนใจที่จะพูด

หลินซีนเยียนดูเหมือนว่าจะรับรู้ถึงอะไรบางอย่างกำกำปั้นโดยไม่รู้ตัวท่านโจวลอบถอนหายใจ：สหายเจ้าคนนั้นผ่านการทรมานมาอย่างหนักภายนอกของเขาดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไรแต่ว่าภายในได้การกระทบกระเทือนอย่างหนักดังนั้น…ถึงแม้จะฟื้นคืนสติแล้วแผลใจก็รักษาเสร็จแล้วกลัวว่าจะ…...

แม้ว่าผลลัพธ์นี้จะมีการได้เตรียมใจไว้แล้วแต่หลังจากได้ยินคำยืนยันของท่านโจวเธอก็ยังไม่สามารถยอมรับได้

นางอดกลั้นน้ำตาไหวไม่อยู่ได้นอกจากและหลังจากนั้นไม่นานอารมณ์ของนางก็สงบลง

“เขาจะสามารถอยู่ได้นานเท่าไร”

“นานสุดหนึ่งปีและสั้นสุดสามเดือนการแสดงออกขอท่านโจวก็หนักไปหน่อยสำหรับน้องชายคนนี้ต่อหน้าเขา เขามีความรู้สึกที่ดีเสมอดังนั้นจึงไม่อยากให้เขารู้สึกว่าความเจ็บปวดและหดหู่

“หลินซีนเยียนขยับเขยื้อนอยู่พักหนึ่งสติเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวน้ำตาไหลด้วยไม่รู้ตัว

“น้องหลินไม่ต้องกังวลมากเกินไปในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเราทำได้เพียงเผชิญหน้าเท่านั้นท่านโจวอดไม่ได้ที่จะปลอบใจนาง

หลินซีนเยียนพยักหน้ารับ“ข้าเข้าใจเพียงแต่

...ข้าต้องการอยู่เงียบๆคนเดียว”หลังจากที่นางพูดเสร็จเธอก็หันหลังแล้วออกจากห้องไปตกลงไปสู่ภวังค์ที่มืดมน

นางวิ่งไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายลมหนาวที่หนาวเหน็บกระทบกับหน้าของนางทำให้รู้สึกเจ็บปวดนางกุมหน้าอกตัวเองเอาไว้นางหยุดที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งพิงต้นไม้แล้วนั่งลงบนพื้น

“ทำไมกัน!ทำไม!ทำไมคนดีๆต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดเหล่านี้เสมอ

นี่มันไม่ยุติธรรมไม่ยุติธรรม!

หลินซีนเยียนกรีดร้องร้องไห้ในที่ไม่มีคนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดทรมานนางร้องไห้อยู่อย่างนั้นภาพความทรงตอนที่อยู่ศาลาความลับแห่งสวรรค์ปรากฏมาเป็นฉากๆอาจารย์ที่ใช้ผ้ากันเปื้อนทำอาหารให้พวกเขาในห้องครัวและบางครั้งศิษย์พี่ก็เถียงกับนางเพราะปัญหาทางเทคนิครูปภาพเหล่านั้นชัดเจนมากอย่างไรก็ตามมันได้กลายเป็นอดีตที่ไม่มีวันย้อนกลับ

นางรู้สึกว่าในหัวของนางเจ็บปวดเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆและนางก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสังคมนี้จึงไม่ยุติธรรมผู้ที่ฉวยโอกาสสามารถประสบความสำเร็จได้ยังง่ายดายส่วนผู้ที่ซื่อสัตย์เที่ยงตรงนี่คือสิ่งตอบแทนนี่คือโชคชะตานี่คือลิขิตสวรรค์แล้วยังจะมีความยุติธรรมคุณธรรมและความละอายทำไม

นางไม่เข้าใจคนที่สมควรตายและลงนรกไปไม่ใช่คนอย่างหยุนเทียนซีหรือแต่ทำไมหยุนเทียนซีจึงมีชีวิตที่สุขสบายหากแต่อาจารย์ของนางและศิษย์พี่ของนางต้องตายอย่างน่าเวทนา

นางไม่พอใจ!ไม่พอใจ!

“อ้ากก！นางเป็นเหมือนเสือดาวที่บ้าคลั่งและนางก็กระโดดขึ้นมาทันทีและรีบวิ่งย้อนกลับนางวิ่งตรงไปที่ห้องของเหล่าหลิว

เหล่าหลิวกำลังเตรียมตัวที่จะถอดเสื้อผ้าและนอนหลับและทันใดนั้นเก็เห็นนางกระแทกเข้ามาทำให้เขาตกใจกลัวกำลังจะโกรธและเห็นใบหน้าของนางน้ำตานองและความสิ้นหวังความโกรธดับลงทันทีและถูกแทนที่ด้วยความกังวล“น้องหลินเจ้าเป็นอะไรเกิดอะไรขึ้น”

“ข้าต้องการออกจากโรงงานอาวุธ!เจ้าต้องพาข้าออกไป！”หลินซีนเยียนพูดด้วยเสียงสะอื้น

เหล่าหลิวตกใจรีบจัดเก็บเสื้อผ้ทันทีพานางออกไปโดยไม่พูดอะไร“ดี！เจ้าว่าไปก็ไป！”

ในดวงตามีความชื้นเล็กน้อยบางคนถึงแม้ว่าพวกเขารู้จักกันไม่นานแต่ก็สามารถให้ความไว้วางใจในเวลาที่พวกเขาต้องการได้บางคนถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันเป็นเวลานานก็ไม่ได้ความไว้วางใจเลยแม้แต่น้อย

“เหล่าหลิว……”หลินซีนเยียนเช็ดน้ำตาพูดด้วยเสียงสะอื้น：“ขอบคุณเจ้ามาก。”

“ไม่เป็นไรถ้าเจ้ามีเรื่องด่วนก็รีบไปเถิดโชคดีที่ข้าจำทางออกไปของโรงงานอาวุธได้และยามที่ดูแลทางออกก็เป็นเพื่อนของข้าด้วยเช่นกันเมื่อก็เคยข้าแอบออกไปทำสิ่งต่างๆดังนั้นอย่าพูดเลยรีบไปกันเถอะ”นางก็ไม่พูดอะไรเหล่าหลิวก็ไม่ถามแต่ว่าเหล่าหลิวรู้ว่ามันจะต้องเป็นเรื่องใหญ่โตเพียงใดถึงทำให้ผู้ชายสียน้ำตาร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

หลินซีนเยียนกัดปากล่างแล้วพยักหน้าตามรอยเท้าของเหล่าหลิวไป

มีเหล่าหลิวค่อยช่วยเหลือหลินซีนเยียนออกจากโรงงานอาวุธอย่างสบายๆแต่เพียงเดินออกจากป่าทึบในเขตแยกเหล่าหลิวก็ถือคบไฟและหยุดเคลื่อนที่ไปข้างหน้าเขาพาเธอไปที่มุมไกลและเปลี่ยนเวทมนตร์โดยปกติแล้วจะเอาม้าจากด้านในและยัดสายบังเหียนไว้ในมือของนางรีบไปเร็วเถอะ

หลินซีนเยียนนกุมบังเหียนและไม่สามารถควบคุมความตื้นตันใจได้ เธอถามว่าเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะไม่กลับมาหลังจากที่ข้าจากไปเมื่อถึงเวลาเขาตรวจสอบเจ้าจะโดนไปด้วยได้

“กลัวทำไมก็แค่ชีวิตตายเพื่อน้องชายก็คุ้มค่าเจ้ามีเรื่องเร่งด่วนอะไรก็รีบไปจัดการหากไม่ใช่ไปไม่กลับก็จำไว้ว่าพรุ่งนี้กลับมาเร็วน้อย

รอยบนตัวข้ายังไม่หายหากให้โดนอีกสักรอบคงทนไม่ไหว”เหล่าหลิวพูดจาล้อเล่น