ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 322

ตอนที่322ความสงสัย

หลินซีนเยียนไม่ใช่ผู้ชายจริงๆนางไม่เข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงระหว่างผู้ชายแต่ในเวลานี้เธอก็เข้าใจความหมายที่แท้จริงของสิ่งที่เรียกว่าพี่น้อง

“อืมพรุ่งนี้เช้าข้าจะกลับมาแน่นอน!”หลินซีนเยียนกลับขึ้นไปบนม้า นั่งบนม้ามองมาที่เหล่าหลิวแล้วยิ้มปลอบใจเล็กน้อย

เมื่อเหล่าหลิวฟังเขาก็เช็ดเหงื่อและยิ้มทันทีเจ้าทำให้ข้ากลัวตายจริงๆข้าคิดว่าเจ้ากำลังจะหลบหนีเมื่อกี้ข้ากังวลมากตอนนี้ข้ารู้สึกโล่งใจที่ได้ยินเจ้าพูดอย่างนี้รีบไปเถิดเวลาไม่เช้าแล้ว”

หลินซีนเยียรกระแทกเข้าที่ท้องของม้าทันใดนั้นม้าก็วิ่งออกไปแต่ความพยายามชั่วครู่หนึ่งก็หายไปในเส้นทาง

รุ่งอรุณยามเช้าแสงค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากท้องฟ้าและการขี่ม้าหลินซีนเยียนจ้องมองไปในทิศทางของท้องฟ้าแสงสลัวเหมือนแสงสว่างจ้าในหัวใจที่มืดสนิทของนางเพื่อที่นางจะไม่ยอมให้วิญญาณนั้นหายไปอย่างสิ้นเชิงในความมืด

ท้องฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว

เมื่อหลินซีนเยียนมาถึงประตูเมืองเฟิงซียามของประตูเมืองเพิ่งเปิดประตูเมืองหลินซีนเยียนนำป้ายของจ๋วนอู่เสวียนอ๋องจากแขนของเขาไม่ลงจากหลังม้าและขี่ม้าผ่านหน้าทหาร

นี่คือความสะดวกสบายที่ได้รับจากสิทธิเนื่องจากเป็นคนของจวนอู่เซวียนอ๋องดังนั้นยามจึงได้รับการบันทึกแม้กระทั่งการตรวจสอบตามปกติ

นี่คือความสะดวกสบายที่ได้รับจากสิทธิเนื่องจากเป็นคนของจวนอู่เซวียนอ๋องดังนั้นยามจึงได้รับการบันทึกแม้กระทั่งการตรวจสอบตามปกติทันทีที่นางเข้าใกล้จวนอู่เซวียนอ๋องหลินซีนเยียนถอดหน้ากากผิวหนังมนุษย์ออกนางเดินตรงไปที่ด้านหน้าของประตูและยกมือขึ้นเพื่อเคาะประตูด้วยการใช้แหวนทองแดงตรงประตู

มีการหาวเล็กน้อยเพื่อเปิดประตูและกำลังจะแผดเสียงด่าคนที่มาเคาะประตูจวนอู่เซวียนอ๋งแต่เช้าพอเปิดประตูเห็นเป็นใบหน้าหลินซีนเยียนกลายเป็นคนเคารพและนอนไม่หลับทันทีโชคดียิ่งกว่านั้นไม่มีคำสบถใดๆ

ไม่ต้องแจ้งท่านอ๋องข้าจะไปหาเขาเองทิ้งประโยคดังกล่าวนี้ไว้หลังจากนั้นก็ขี่ม้าไปหาเขาผู้หญิงที่สามารถขี่ม้าในจวนอู่เซวียนอ๋องนางถือเป็นคนแรกที่ทนทุกข์ทรมาน

เสียงของกีบเท้าม้าดังขึ้นในจวนอู่เซวียนอ๋องให้ทุกคนงงงวยถ้าคนขี่ม้าในจวนอู่เสวียนอ๋องและทหารไม่ขวางมันก็อธิบายสถานะของบุคคลนี้ได้ทันทีดังนั้นทุกคนจึงเริ่มสงสัยใครคือคนขี่ม้า

โม่จื่อเฟิงเดิมทีเขากำลังนอนหลับแต่ด้วยความสามารถของเขา เขาสามารถได้ยินเสียงกีบของม้าได้อย่างชัดเจนดังนั้นเขาจึงรู้ว่ามีคนขี่ม้ามาแต่เขาค่อนข้างงงงวยว่าคนเฝ้าปรพตูได้ม่ได้ขัดขวางคนขี่ม้า แม้กระทั่งผู้พิทักษ์ที่มีในเงามืดก็ไม่มีเจตนาที่จะขัดขวางแม้แต่น้อย

ดังนั้นปากของเขายิ้มเยาะแต่เมื่อยิ้มได้ไม่ทันไรมีคนผลักประตูของเขาและกระแทกเข้ามา