ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 322

ตอนที่322ความสงสัย

หลินซีนเยียนไม่ใช่ผู้ชายจริงๆนางไม่เข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงระหว่างผู้ชายแต่ในเวลานี้เธอก็เข้าใจความหมายที่แท้จริงของสิ่งที่เรียกว่าพี่น้อง

“อืมพรุ่งนี้เช้าข้าจะกลับมาแน่นอน!”หลินซีนเยียนกลับขึ้นไปบนม้า นั่งบนม้ามองมาที่เหล่าหลิวแล้วยิ้มปลอบใจเล็กน้อย

เมื่อเหล่าหลิวฟังเขาก็เช็ดเหงื่อและยิ้มทันทีเจ้าทำให้ข้ากลัวตายจริงๆข้าคิดว่าเจ้ากำลังจะหลบหนีเมื่อกี้ข้ากังวลมากตอนนี้ข้ารู้สึกโล่งใจที่ได้ยินเจ้าพูดอย่างนี้รีบไปเถิดเวลาไม่เช้าแล้ว”

หลินซีนเยียรกระแทกเข้าที่ท้องของม้าทันใดนั้นม้าก็วิ่งออกไปแต่ความพยายามชั่วครู่หนึ่งก็หายไปในเส้นทาง

รุ่งอรุณยามเช้าแสงค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากท้องฟ้าและการขี่ม้าหลินซีนเยียนจ้องมองไปในทิศทางของท้องฟ้าแสงสลัวเหมือนแสงสว่างจ้าในหัวใจที่มืดสนิทของนางเพื่อที่นางจะไม่ยอมให้วิญญาณนั้นหายไปอย่างสิ้นเชิงในความมืด

ท้องฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว

เมื่อหลินซีนเยียนมาถึงประตูเมืองเฟิงซียามของประตูเมืองเพิ่งเปิดประตูเมืองหลินซีนเยียนนำป้ายของจ๋วนอู่เสวียนอ๋องจากแขนของเขาไม่ลงจากหลังม้าและขี่ม้าผ่านหน้าทหาร

นี่คือความสะดวกสบายที่ได้รับจากสิทธิเนื่องจากเป็นคนของจวนอู่เซวียนอ๋องดังนั้นยามจึงได้รับการบันทึกแม้กระทั่งการตรวจสอบตามปกติ

นี่คือความสะดวกสบายที่ได้รับจากสิทธิเนื่องจากเป็นคนของจวนอู่เซวียนอ๋องดังนั้นยามจึงได้รับการบันทึกแม้กระทั่งการตรวจสอบตามปกติทันทีที่นางเข้าใกล้จวนอู่เซวียนอ๋องหลินซีนเยียนถอดหน้ากากผิวหนังมนุษย์ออกนางเดินตรงไปที่ด้านหน้าของประตูและยกมือขึ้นเพื่อเคาะประตูด้วยการใช้แหวนทองแดงตรงประตู

มีการหาวเล็กน้อยเพื่อเปิดประตูและกำลังจะแผดเสียงด่าคนที่มาเคาะประตูจวนอู่เซวียนอ๋งแต่เช้าพอเปิดประตูเห็นเป็นใบหน้าหลินซีนเยียนกลายเป็นคนเคารพและนอนไม่หลับทันทีโชคดียิ่งกว่านั้นไม่มีคำสบถใดๆ

ไม่ต้องแจ้งท่านอ๋องข้าจะไปหาเขาเองทิ้งประโยคดังกล่าวนี้ไว้หลังจากนั้นก็ขี่ม้าไปหาเขาผู้หญิงที่สามารถขี่ม้าในจวนอู่เซวียนอ๋องนางถือเป็นคนแรกที่ทนทุกข์ทรมาน

เสียงของกีบเท้าม้าดังขึ้นในจวนอู่เซวียนอ๋องให้ทุกคนงงงวยถ้าคนขี่ม้าในจวนอู่เสวียนอ๋องและทหารไม่ขวางมันก็อธิบายสถานะของบุคคลนี้ได้ทันทีดังนั้นทุกคนจึงเริ่มสงสัยใครคือคนขี่ม้า

โม่จื่อเฟิงเดิมทีเขากำลังนอนหลับแต่ด้วยความสามารถของเขา เขาสามารถได้ยินเสียงกีบของม้าได้อย่างชัดเจนดังนั้นเขาจึงรู้ว่ามีคนขี่ม้ามาแต่เขาค่อนข้างงงงวยว่าคนเฝ้าปรพตูได้ม่ได้ขัดขวางคนขี่ม้า แม้กระทั่งผู้พิทักษ์ที่มีในเงามืดก็ไม่มีเจตนาที่จะขัดขวางแม้แต่น้อย

ดังนั้นปากของเขายิ้มเยาะแต่เมื่อยิ้มได้ไม่ทันไรมีคนผลักประตูของเขาและกระแทกเข้ามา

เป็นไปตามคาดใบหน้าที่เขาคาดหวังไว้เขายิ้มอ่อนๆ“เพิ่งห่างกันไม่นาน…ทำไมคิดถึงข้าเร็วเช่นนี้.……”

เมื่อเขายังพูดไม่จบเขาเห็นน้ำตาของหลินซีนเยียนหล่นลงมาและนางมุดเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เขายกมือขึ้นแล้วคว้าเอวของนางไว้ไม่รอให้เขาได้เอ่ยปลอบใจนางในอ้อมกอดก็ร้องไม่เป็นภาษา

หลินซีนเยียนไม่คิดว่าเมื่อนางพบกับความจริงที่ยอมรับไม่ได้คนแรกที่นางคิดว่าถึงคือโม่จื่อเฟิงและเธอก็กระตือรือร้นที่จะปล่อยให้เขาแบ่งปันความเจ็บปวดลึกๆในหัวใจของนาง นางเชื่อในตัวเขาและเชื่อว่าเขาสามารถแก้ปัญหาทั้งหมดได้

เมื่อเธอเจ็บปวดและไร้ประโยชน์มากที่สุดเธอก็หมดหวังที่จะได้พบเขาดังนั้นเธอจึงวิ่งทั้งคืนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นเพื่อกลับไปที่จวนอู่เซวียนอ๋อง“

เกิดอะไรขึ้นเมื่อนางอร้องไห้เกือบได้ที่แล้วโม่จื่อเฟิงถึงได้เอ่ยปากถามเขายกมือขึ้นแล้วลูบแก้มของเธอและเช็ดน้ำตาที่หางตาของนางเบาๆด้วยนิ้วมือของเขาให้ข้าได้รับฟังสิว่าเรื่องอะไรกันที่ทำให้ผู้หญิงของร้องไห้จนสภาพเป็นเช่นนี้

หลินซีนเยียนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ครู่หนึ่งเงยหน้าขึ้นมองและเอ่ยด้วยเสียงสะอื้นศิษย์พี่ใหญ่เขา...อาจเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนด้วยความกล้าหาญที่จะพูดสิ่งนี้น้ำตาของเธอก็ไม่สามารถควบคุมได้อีกครั้งหยดลงมา

โมจื่อเฟิงเห็นนางเศร้ามากหัวใจของนางก็ปวดร้าวไม่สามารถช่วยได้แต่กอดนางไว้แน่นอยากให้นางไว้วางใจอ้อมกอดของเขาอย่างปลอดภัยเขาลูบหลังเธอเบาๆการปลอบใจผู้คนมีวันตายอยู่เสมอถ้าชีวิตของเขามีความหมายเขาไม่สนใจเรื่องความอายุยาวหรือสั้นเมื่อเขาเลือกที่จะเสียสละตัวเองเพื่อช่วยชีวิตคุณและหวู่ห่าวเขาได้เลือกชีวิตของเขาแล้วข้าเชื่อว่าเขาไม่เสียใจและรู้สึกคุ้มค่า

ความหมายของการมีชีวิตอยู่ไม่สนใจว่าอายุสั้นหรือยาว

ต้องบอกว่าประโยคนี้ทำให้จิตใจของหลินซินเหยียนค่อยๆเริ่มคลายลงแต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังไม่สามารถยอมรับคนดีๆได้หายไปในโลกนี้ด้วยจุดจบเช่นนั้น

“แต่ว่า ข้าทำใจวางลงไม่ได้”อย่างไรก็ตามนางก็ยังคงลังเลหลินซินเยียนไม่ส่งเสียงแต่หัวของนางฝังอยู่ในอ้อมแขนของโม่จื่อเฟิงอีกครั้งเธอกระซิบเบาๆ:"ทำไมเจ้าถึงพูดว่าคนดีไม่ได้อยู่นานและภัยพิบัติก็เป็นพันๆปีมันไม่ยุติธรรมเลยที่อาจารย์และศิษย์พี่ซึ่งเป็นคนดีขนาดนี้ ทำไมพวกเขาถึงต้องเป็นแบบนี้!หรือพระเจ้ามองไม่เห็นรึ"

หลังจากฟังคำพูดของนางแล้วโม่จื่อเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะยั่วรอยยิ้มที่เยาะเย้ยอยู่กับข้ามานานแล้วเจ้าจะพูดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ได้ยังไงคิดว่าข้าเชื่อพระเจ้า

หลินซียเยียนมองดูเขาด้วยความประหลาดใจและเห็นความขุ่นเคืองและความเศร้าใจบนใบหน้าของโม่จื่อเฟิงเมื่อจ้าอายุห้าขวบข้าก็ไม่เชื่อว่ายังมีพระเจ้าในโลกนี้ตั้งแต่อายุห้าขวบเชื่อในตัวเองเท่านั้นคงทำไมสังคมนี้จึงไม่ยุติธรรมเสมอไปความชั่วร้ายนั้นยาวนานและคนดีมักจะมีจุดจบที่ไม่ดีข้าบอกว่าทำไม...

“ทำไม...ดวงตาของหลินซินตกตะลึงเธอกลืนน้ำลายลงคอแล้วมองไปข้างหน้าเพื่อรอคำตอบของโม่จื่อเฟิง

เพราะหายนะมีความชั่วร้ายมากกว่าคนดีดังนั้นคนดีจะสูญเสีย!ดูที่คนในวังเจ้าคิดว่าเขาสามารถปีนขึ้นบัลลังก์ได้สำเร็จเพราะพึ่งพระเจ้าหรือแน่นอนว่าไม่ใช่!บัลลังก์ของเขาก็ถูกแลกมาด้วยชีวิตของผู้คนมากมายรวมถึงชีวิตแม่ของข้าด้วยดังนั้นเขาเป็นคนดีหรือไม่ไม่เขาเป็นหายนะด้วยเช่นกันเขาเป็นหายนะดังนั้นเขาจะหยุดผู้คนจากการเป็นหายนะเช่นเดียวกับเขาได้ทำสิ่งต่างๆมากมายการส่งเสริมพระพุทธศาสนาการเพิ่มความรู้และการสอนคนให้ดีและดีเพราะคนดีต่อสู้เขาไม่ได้...ตอนนี้เจ้าเข้าใจหรือยัง

โม่จือเฟิงพูดด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยประสบการณ์ที่น่าเศร้าธรรมชาติของมนุษย์เขากำลังหัวเราะเยาะหนานเยว่ทั้งเย้ยหยันราชสำนักที่กล่าวว่าประเทศที่มีความยุติธรรมอันยิ่งใหญ่

อย่างไรก็ตามคำพูดของเขาน่าตกใจเกินไปสำหรับหลินซินเยียนความรู้สึกบางอย่างของนางไม่สามารถรู้สึกได้ชั่วคราวแต่นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าโม่จื่อเฟิงพูดถูก