ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 323

ตอนที่323รอคอยเจ้ากลายเป็นชายาเพียงคนเดียวข้า

โม่จือเฟิงเปิดปากของเขาแล้วจากนั้นเขาก็หยุดพูดไม่ได้แล้วเขายิ้มอย่างเย็นชาแน่นอนความหายนะไม่ต้องการให้คนอื่นต่างก็เป็นความหายนะและถ้าเจ้าต้องการเอาชนะความหายนะละก็เจ้าต้องโหดเหี้ยมกว่าเขาและ!ไร้ความปรานีมากกว่า

โหดเหี้ยม...ไร้ความปรานีหลินซีนเยียนพึมพำคำเหล่านี้ดังนั้นความเฉยเมยและความโหดร้ายของเขาคือการชนะผู้ที่ทำร้ายเขารุนแรงมากกว่าคนเหล่านั้นเท่านั้นแหละความกลัวจะทำให้เขากลัวและจากนั้นเขาจะพ่ายแพ้ทีละคน!

มันเป็นกฎแห่งความอยู่รอดในสังคมหรือไม่ดังนั้นไม่ได้แข่งกันว่าใครดีกว่าใคร ใครฉลาดกว่าใครสิ่งที่แข่งกันคือใครกล้าลงมือและใครโหดเหี้ยมไร้ความปรานีมากกว่ากัน

แต่ทว่า…..

หลินซีนเยียนก้มหัวลง“หากว่ากลายเป็นหายนะข้ายังสามารถเป็นคนปกติได้หรือ”

คนที่ยังมีชีวิตอยู่ยังต้องการที่จะเป็นนางไม่ต้องการที่จะกลายเป็นเป็นสัตว์ระบาด!ดังนั้นคนอย่างนางถูกกำหนดให้ล้มเหลวดังนั้นทั้งอาจารย์และศิษย์พี่พวกเขาก็ไม่สามารถทำได้สุดท้ายพวกเขาถึงได้มีสภาพจุดจบเช่นนั้น

“เจ้าเพิ่งพูดว่าความหมายของชีวิตไม่ได้สนใจเรื่องความสั้นยาวถ้าหากให้ข้าใช้ชีวิตอย่างหายนะสู้ให้ข้าตายอย่างศิษย์พี่ดีกว่า”หลินซีนเยียนอดไม่ได้ที่จะแย้งคำพูดของโม่จื่อเฟิงแต่นางไม่ต้องการให้โม่จื่อเฟิงอยู่ในความมืดเช่นนั้นดังนั้นแม้ว่านางจะลังเลก็ยังอยากดึงเขาออกมาดึงเขาออกมาจากความมืดมิด

โม่จื่อเฟิงจ้องมองที่เธอด้วยคำพูดของเขาไม่เคยพูดกับผู้คนดังนั้นเขามักจะรู้สึกว่านี่เป็นความจริงของธรรมชาติของมนุษย์เขาไม่เคยสงสัยเลยเขาได้รับแนวคิดมานานกว่า20ปีแล้ว

อย่างไรก็ตามในเวลานี้เขาจ้องหลินซีนเยียนสายตาคู่นั้นที่มีแสงสลัวๆและความห่วงใยสั่นไหวตามชั่วครู่

อย่างไรก็ตามมันเป็นเพียงชั่วครู่หลังจากนั้นครู่หนึ่งสายตาของเขาก็ตกสู่ลงไปในโลกมืดอีกครั้ง

พูคุยกับโม่จื่อเฟิงหลินซีนเยียนสภาพจิตใจของนางค่อยๆสงบลงนางคาดหวังว่าจะดึงโม่จื่อเฟิงหลุดพ้นจากความและนางจะดึงตัวเองออกจากความมืดด้วย

หากการจุดจบของเซียวนั้นถึงวาระแล้วสิ่งที่นางสามารถทำได้นั้นเป็นสิ่งที่ยอมรับได้จริงๆอย่างไรก็ตามในครั้งสุดท้ายของเซียวฟ่านนางจะต้องให้เขาค้นพบตัวเองอย่างน้อยที่สุดนางก็ไม่สามารถปล่อยให้เขาตายไปอย่างนี้ไม่ได้

ดวงอาทิตย์ขึ้นบนท้องฟ้าและแสงแดดส่องผ่านหน้าต่างเข้าไปในบ้านคนสองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยกันให้แสงอาทิตย์จัดเค้าร่างคนสองคนทีละน้อยๆระหว่างทั้งคู่นั้นเพื่อที่จะได้พบกันอีกครั้งท่าทางทำให้คนอื่นไม่เข้าใจอยู่เสมอ

ทัศนคติของโม่จื่อเฟิงที่มีต่อหลินซีนเยียนนั้นอ่อนโยนขึ้นเรื่อยๆเมื่อหลินเซียนเยียนไปที่ห้องของเสี่ยววี่จิ่งเพื่อดูเสี่ยววี่จิงใบหน้าของเขายิ้มตั้งแต่ต้นจนจบเขาจะไม่บอกหลินซีนเยียนว่าเป็นครั้งแรกในรอบกว่า20ปีที่ผู้หญิงคนหนึ่งค่ำมืดดึกดื่นมาหาเขาไกลถึงร้อยลี้นอกจากนี้ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่เขาชอบดังนั้นความหมายจึงแตกต่างกันมาก

เสี่ยววี่จิ่งนอนหลับสบายหยินซีนเยียนนั่งอยู่บนเตียงแล้วมองดูเขาเบาๆจนกระทั่งเวลาไม่อาจล่าช้าเธอจูบบนหน้าผากของเขาแล้วออกไป