ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 324

ตอนที่324ออกเดินทาง

ไปศึกษาแหล่งที่มาของเกิงจีนโอกาสนี้มาถึงเร็วกว่าที่หลินซีนเยียนคาดคิดเพียงแต่ว่าในช่วงเวลาของเซียวฝานที่เหลือน้อยเต็มทีนางไม่อยากจากไปไกลมากนักเพียงแต่อยากอยู่ในโรงงานอาวุธรักษาเซียวฝานให้หายดีหลังจากนั้นใช้เวลาอยู่กับเขาผ่านช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของเขา

แหล่งที่มาของเกิงจีนในตัวของมันเองมีปัญหาอ่อนไหวมากอย่างหนึ่งใครๆต่างก็รู้สาเหตุที่หลี่อวิ๋นสามารถอยู่ในโรงงานอาวุธได้ดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถมาแทนตำแหน่งของเขาได้เนื่องจากเป็นเพราะแหล่งที่มาของเกิงจีนนี้เท่านั้น

เมื่อไรก็ตามที่มีข่าวคราวของเกิงจีนออกมาสามารถทำให้ผู้คนแห่กันแย่งชิงกันอย่างดุเดือด

เป็นธรรมดาที่ช่างฝีมือที่มีอายุมากแล้วต่างก็รู้ถึงพลังอำนาจของมันดังนั้นบางคนจึงมองหน้าซึ่งกันและกันพวกเขาแสดงความตั้งใจที่จะติดตามใต้เท้าหลี่ไปข้างหน้าทันที

ในห้องโถงใหญ่มีช่างฝีมือทั้งหมดหกคนนอกจากหลินซีนเยียนและเซียวฝานแล้วอีกสองคนเป็นช่างเงินที่ได้รับการจดลงทะเบียนของราชสำนักเซียวฝานและหลินซีนเยียนถึงแม้ด้านความสามารถเหนือกว่าพวกเขาขั้นหนึ่งแต่ทั้งหมดนั้นไม่เคยเข้ารับการประเมินผลของราชสำนักความเป็นจริงแล้วพวกเขาไม่มีลำดับขั้นในทางกลับกันนั้นพวกเขาเทียบไม่ได้เลยกับการเข้ามาของช่างเงินเหล่านั้น

เห็นเซียวฝานและหลินซีนเยียนไม่พูดอะไรหัวหน้าโรงงานขมวดคิ้วแล้วถาม：“เซียวต้าเจียช่างหลินพวกเจ้าสองคนเล่า”

หลินซีนเยียนมองไปทางเซียวฝานโดยไม่รู้ตัวลังเลสักครู่ถึงได้เอ่ยปาก“ข้าเป็นเพียงช่างฝีมือที่เข้ามาใหม่งานในมือก็ยังทำไม่สำเร็จดังนั้นเลยไม่อยากเห่อเหิมเกินตัวเพื่อไปไล่ตามคุณงามความดีเหล่านี้จริงๆอย่างไรก็ตามวันนี้ได้พบเซียวต้าเจียที่นีjในใจรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากเซียวต้าเจียถือว่าเป็นผู้อาวุโสที่ได้รับการชื่นชมมาเป็นเวลานานข้าอยากจะขอความเห็นจากท่านหัวหน้าโรงงานสามารถให้ข้าเรียนรู้วิชากับเซียวต้าเจียสักช่วงเวลาหนึ่งได้หรือไม่”

“เช่นนี้หรือ……”หัวหน้าโรงงานฟังเขาพูดเช่นนี้ไม่มีปฏิกิริยามากนักแต่โดยเรื่องนี้นั้นเขาที่เป็นคนเพิ่มเข้ามาใหม่สามารถเป็นข้อยกเว้นในการเข้าร่วมได้เดิมทีก็เป็นเพียงเรื่องการเลื่อนตำแหน่งหากเขาไม่ยินยอมที่จะเข้าร่วมละก็เขาก็ไม่บังคับเพียงแต่ว่าหลินซีนเยียนเป็นคนที่หลี่อวิ๋นซ่านต้องการดังนั้นเขาก็ควรหันไปทางหลี่อวิ๋นซ่านที่อยู่ด้านข้างเพื่อขอความเห็นสักหน่อย

เมื่อหลี่อวิ๋นซ่านได้ยินหลินซีนเยียนปฏิเสธสีหน้าขรึมลงทันทีมือที่จับเก้าอี้นั้นเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่โผล่ออกมาหากไม่ได้อยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้เขาคงระเบิดอารมณ์ออกมา!ผู้หญิงไม่รักดีคนนี้!

“ใต้เท้าหลี่ท่านว่า……”หัวหน้าโรงงานเห็นอาการของหลี่อวิ๋นซ่านก็รู้แล้วว่าเขาไม่พอใจเขาทำได้เพียงแข็งใจถาม

“ก็เพียงแค่ติดตามเรียนรู้ไม่ใช่หรือหากว่าเซียวต้าเจียก็ไปละก็เขาก็สามารถที่เรียนรู้ไปด้วยอีกด้านก็สามารถสร้างอาวุธนั้นให้กับตระกลูตง”เวลาที่หลี่อวิ๋นซ่านพูดนั้นสายตาของเขาราวกับว่าจะแช่แข็งโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมองไปทางเซียวฝานความอิจฉาและความไม่พอใจของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน

ผู้หญิงที่สมควรตาคนนี้แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมองเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยนเช่นนี้มาก่อน!

ทันใดนั้นหลี่อวิ๋นซ่านนึกขึ้นมาได้ว่าคืนนั้นที่หลินซีนเยียนหลับละเมอเรียกชื่อผู้ชายคนหนึ่งหรือว่าผู้ชายที่อยู่ในใจนางก็คือเซียวต้าเจีย

เมื่อคิดได้เช่นนี้หลี่อวิ๋นซ่านหันหัวกลับไปและเริ่มมองเซียวฝานอย่างจริงจังยิ่งมองเขาก็ยิ่งไม่พอใจนอกจากหน้าตาที่พอดูได้อย่างอื่นเหมือนเพียงท่อนไม้เท่านั้นในที่นี้มีผู้คนมากมายมีเพียงเขาที่นั่งหน้าโง่อยู่อย่างนั้นผู้ชายหน้ามึนๆเช่นนี้หรือที่นางชอบ

สายตาพิฆาตของหลี่อวิ๋นซ่านสำหรับเซียวฝานที่สูญเสียสติปัญญาแล้วนั้นเขาไม่รู้สึกใดๆทั้งสิ้นแต่ท่านผู้เฒ่าหนวดขาวที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาเห็นหลี่อวิ๋นซ่านเป็นฝ่ายเชิญเซียวฝานให้ติดตามไปด้วยใบหน้าของเขาซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่คราวนี้เบื้องบนให้เขาพาเซียวฝานเจ้าโง่นี่มาที่โรงงานอาวุธไม่ใช่ว่าสามารถที่จะได้รับความโปรดปรานของหลี่อวิ๋นซ่านหลังจากนั้นใช้โอกาสนี้ในการหาที่มาของเกิงจีน

คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าโง่เซียวฝานโง่ก็โง่ฝีมือการสร้างอาวุธนั้นไม่มีที่ติและยังได้รับความโปรดปรานของหลี่อวิ๋นซ่านอีกแล้วก็ยังได้รับโอกาสที่พันปีก็ยากที่จะได้รับเช่นนี้อีก

“ดีลูกชายข้าสามารถที่จะมีโอกาสได้รับใช้ใต้เท้าหลี่เช่นนี้ต้องดีใจอย่างยิ่งแน่ข้าขอเป็นตัวแทนของลูกข้าขอบพระคุณใต้เท้าหลี่และหัวหน้าโรงงาน!”ผู้เฒ่าหนวดขาวยกมือคารวะ

หลินซีนเยียนฟังเขาเรียกตนเองว่าเป็นพ่อของเซียวฝานในใจนางรู้สึกสะอิดสะเอียนแววตาสั่นไหวไปด้วยความเกลียดชัง

เรื่องก็ถูกกำหนดไว้เช่นนี้ดูเหมือนว่าผู้ขายรีบร้อนดังนั้นหลี่อวิ๋นซ่านจึงกำหนดออกเดินทางเป็นวันพรุ่งนี้ดูเหมือนเวลาจะกะทันหันไปน้อย

หลินซีนเยียนไม่มั่นใจเซียวฝานดังนั้นค่ำคืนนั้นจึงไปที่ลานของเซียวฝานหาผู้ดูแลเพราะเรื่องครั้งก่อนนั้นผู้ดูแลกับหลินซีนเยียนถึงได้ข้องเกี่ยวกันดังนั้นเมื่อหลินซีนเยียนขอให้ท่านโจวดูอาการที่ข้อมือของเซียวฝานอีกครั้งเขาลังเลเล็กน้อยแต่ก็ตอบตกลงทันที

ใช้เวลาที่ผู้เฒ่าหนวดขาวไปอาบน้ำผู้ดูแลไปเปิดประตูให้ท่านโจวเข้ามาทางประตูหลังแล้วพาเขาไปตรงไปยันที่พักของเซียวฝาน

ท่านโจวจับชีพจรของเซียวฝานอีกครั้งครั้งนี้เขานำเข็มเงินมาด้วยรีบไปยังจุดฝังเข็มบางจุดของเซียวฝานแล้วฝังเข็มให้เขาก่อนที่ผู้เฒ่าหนวดขาวจะกลับมานั้นขั้นตอนรักษาของเขาสำเร็จแล้วบางส่วน

รอจนหลินซีนเยียนและท่านโจวออกจากลานของเซียวฝานแล้วหลินซีนเยียนถึงได้ถามท่านโจว“ศิษย์พี่ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”เพียงทานยาวันสองวันจะให้หายขาดมันเป็นเรื่องที่ไปไม่ได้ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นในใจนางยังคงรอคอยอย่างมีความหวัง

ท่านโจวส่ายหัวไปมา“ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆหากแต่ภายในจิตของเขาราบเรียบขึ้นมากพรุ่งนี้พวกเจ้าก็ต้องออกเดินทางกันแล้วข้าจะเบิกกล่องยาให้เจ้าก่อนระหว่างเดินทางเจ้าก็นำยาไปต้มให้เขาดื่มหลังจากดื่มสิบวันแล้วมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นให้ดื่มต่อไปหากว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงละก็…ข้าก็หมดหนทางรักษาแล้วยานั้นก็ไม่ต้องดื่มอีกต่อไปเดิมทีเป็นวิธีการใช้พิษแก้พิษหากไม่มีการเปลี่ยนแปลงแล้วยังดื่มต่อละก็ในทางกลับกันจะเป็นการทำลายร่างกาย”

หลินซีนเยียนจดจำอย่างจริงจังในใจยิ่งกังวลแม้แต่ท่านโจวยังไม่มีทางรักษาอาการของเซียวฝานคงเข้าขั้นร้ายแรงอย่างมาก

หลังจากที่กลับถึงลานหลินซีนเยียนก็เห็นเหล่าหลิวที่รอนางอยู่ในห้องอยู่ก่อนแล้วนางเพิ่งเดินเข้าไปเหล่าหลิวก็ลุกขึ้นมาแล้วฟาดฝ่ามือลงมาที่ไหล่ของนางทันทีแล้วพูดด้วยความดีใจ：“เจ้านี่นี้เพียงไม่นานก็ได้รับโอกาสดีเช่นนี้ดูเหมือนโหวเย่ไม่ได้ดูผิดคนจริงๆ!”

หลินซีนเยียนยิ้มแหะๆแล้วเทชาให้กับเขาแล้วถาม：“เจ้ามาหาข้าคงไม่ใช่เพียงมาแสดงความยินดีกับข้ามั้ง”

“ฮ่าๆ…”เหล่าหลิวหัวเราะอย่างเขินอายแล้วจับที่หลังหัวไปมาพูดอย่างเคอะเขินว่า：“แค่นี้ก็ให้เจ้าดูออก ที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ช่างฝีมือที่เดินทางครั้งนี้สามารถพาลูกมือไปได้ดังนั้นข้าเลยคิดว่า……”

“ต้องการให้ข้าพาเจ้าไป”พริบตาเดียวหลินซีนเยียนก็ดูออกแล้วความหมายของเหล่าหลิวนางเทน้ำชาให้ตนเองแล้วดื่มใบหน้าดูเหมือนลังเลเล็กน้อย

“เจ้าไม่พอใจ”เหล่าหลิวเดินวนไปมาแล้วมาหยุดตรงหน้านางแล้วพูดอ้อนวอน：“น้องหลินเจ้าให้ข้าติดตามไปด้วยเถอะนะไม่แน่บางทีข้าอาจจะช่วยเจ้าได้มันไม่ง่ายเลยที่จะได้รับโอกาสเช่นนี้ข้าเหล่าหลิวก็อยากไปเห็นกับตาบาง”

เห็นเขาอ้อนวอนเช่นนี้หลินซีนเยียนก็หัวเราะเสียงดังออกมา“พอแล้วข้าล้อเจ้าเล่นเดิมทีว่าจะไปหาเจ้า แต่ไม่คิดว่าเจ้าจะมาหาเองเรื่องเช่นนี้จะขาดการช่วยเหลือของเจ้าได้อย่างไรกัน”

เพียงแต่ว่าหากหลินซีนเยียนรู้ว่าหลังจากที่พาเหล่าหลิวออกไปจะมีจุดจบเช่นนี้ละก็พูดให้ตายยังไงนางก็ไม่มีวันพาเหล่าหลิวไปด้วยเด็ดขาด