ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 325

ตอนที่325พรากจากกัน

เมื่อตอนดึกท่านโจวนำกล่องยาของเซียวฝานส่งมาให้และยังแถมยาหลิงตันหมิวให้หลินซีนเยียนขวดหนึ่งซึ่งเขาพูดว่าสามารถแก้พิษทั่วไปได้ถึงแม้ครั้งนี้ไปชายแดนดูเหมือนไม่มีอันตรายใดๆแต่ทว่าไม่มีผู้ใดสามารถรับประกันได้ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น

ท่านโจวใช้โอกาสนี้ในการลาหลินซีนเยียนที่เขาอยู่ในโรงงานอาวุธนี้ก็เพื่อรักษาเซียวฝานหากตอนนี้เซียวฝานก็จะไปชายแดนแล้วฉะนั้นเขาก็ไม่มีเหตุจำเป็นใดๆที่จะต้องอยู่ในโรงงานอาวุธนี้

เมื่อเวลาที่ท่านโจวออกไปหลินซีนเยียนจะเอ่ยปากถามเกี่ยวกับสือโถวหลายครั้งแต่ว่าสุดท้ายนางก็ไม่ได้เอ่ยปากถามถึงแม้นางจะชื่นชอบสือโถวเด็กนั้นแต่ว่าไม่รู้ว่าสือโถวเป็นคนในค่ายของอินฉีต่อให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองจะดีเพียงใดอยู่กันคนละฝ่ายของบางสิ่งเสียไปแล้วก็ไม่สามารถย้อนกลับคืนมาได้

เมื่อฟ้าสางหลินซีนเยียนจัดสัมภาระง่ายๆหลังจากนั้นก็ไปยังจุดนัดหมายที่อยู่นอกโรงงานอาวุธสิ่งหนึ่งที่นางโชคดีก็คือเมื่อคืนได้ไปหาโมจื่อเฟิงและได้เห็นเสี่ยววี่จิ่งก่อนออกเดินทางสามารถได้เจอพวกเขาก่อนถึงว่าสมความปรารถนาไปได้เรื่องหนึ่ง

เพียงแต่ว่าเมื่อนึกถึงเสี่ยววี่จิ่งในใจของนางก็รู้สึกเจ็บปวดตั้งแต่เสี่ยววี่จิ่งเกิดจนถึงตอนนี้นางไม่เคยได้ทำหน้าที่แม่เลยแม้แต่นางยังไม่กล้าคิดหากมีวันใดเสี่ยววี่จิ่งจะใช้เหตุนี้ในการสร้างความห่างเหินกับนาง

ในห้องอักษรของจวนอู่เซวียนอ๋องผู้คุ้มกันคนหนึ่งคุกเข่าต่อหน้าโม่จื่อเฟิงแล้วรายงานความเคลื่อนไหวของโรงงานอาวุธหลังจากฟังจบโม่จือเฟิงขมวดคิ้วแล้วถาม：“เจ้าแน่ใจเกิงจีนในโรงงานอาวุธที่จริงแล้วยังมีอยู่?”

ผู้คุ้มกันนั้นพยักหน้าแล้วตอบ：“ถึงแม้ผู้เฒ่าที่ดูแลโกดังจะซ่อนอย่างมิดชิดแต่ว่าข้าน้อยก็ยังสามารถที่จะไปตรวจสอบคลังสินค้าของเกิงจีนด้วยตนเองมาแล้วคลังสินค้านั้นหากว่าใช้งานตามปกติยังสามารถใช้งานได้อีกสองสามเดือน”

โม่จื่อเฟิงเงียบไปชั่วครู่แล้วพูดเบาๆว่า：“ดูเหมือนว่าหลี่อวิ๋นซ่านรีบร้อนที่จะไปที่ผลิตเกิงจีนไม่ใช่เพื่อไปซื้อเกิงจีนจริงๆหากแต่ไม่รู้เขามีจุดประสงค์อะไรกันแน่”

ผู้คุ้มกันที่คุกเข่าอยู่ไม่ได้พูดอะไรแต่ว่าแววตามีความสงสัย“ท่านอ๋องแล้วพวกข้า……”

“พวกเจ้าติดตามต่อไป”โมจื่อเฟิงหยุดชั่วคราวแล้วรับสั่ง：“ให้คนของหนี่หว่านติดตามไปด้วยคนของนางฝีมือดีไม่ว่าอย่างไรตามต้องรับประกันความปลอดภัยของพระชายา”

ผู้คุ้มกันตกตะลึงแววตามีความแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ตอบรับทันที

กลางดึกดื่นลมหนาวเย็นยะเยือกพระจันทร์ส่องแสงมีหิมะเริงระบำไม่ขาดหลินซีนเยียนกำลังจะเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝันและทันใดนั้นได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวบางอย่างที่นอกหน้าต่างนางลังเลชั่วครู่สุดท้ายก็คลุมผ้าแล้วไปที่หน้าต่าง

เมื่อเปิดหน้าต่างก็เห็นนกพิราบอยู่บนประตูหน้าต่างนกพิราบยังคงมีเกล็ดหิมะอยู่บนปีกดูเหมือนว่าอยู่ทางกลางหิมะเริงระบำเป็นเวลาสองสามชั่วยามถึงมาถึงที่นี้ร่างกายมีอาการอ่อนเพลียอย่างมาก

หลินซีนเยียนยกยิ้มมุมปากหยิบกระบอกไม้ไผ่เล็กๆจากนกพิราบส่งสาส์นอย่างรวดเร็ว

“เดินทางปลอดภัยอย่าลืมคิดถึง”แปดคำลายมือชัดเจนและอย่างแฝงไปด้วยความเอาแต่ใจอักษรนี้นางมองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าโม่จื่อเฟิงเป็นคนเขียน

ในใจของนางรู้สึกถึงความอ่อนหวานเล็กน้อยปากนางอดไม่ได้ที่จะพึมพำ“อย่าลืมคิดถึงเจ้าเหตุใดไม่ใช่เจ้าที่อย่าลืมคิดถึงข้า?ยังคงเอาแต่ใจเช่นเคย!”。

เพราะว่าได้รับสาส์นจากโมจื่อเฟิงหลินซีนเยียนถึงได้กลับไปนอนอย่างสบายใจไม่น้อยพริบตาเดียวก็ค่อยๆหลับไปอย่างเงียบๆ

การเดินทางไปชายแดนครั้งนี้มีหลี่อวิ๋นซ่านนำขบวนมีผู้คุ้มกันติดตามไปด้วยสิบกว่าคนเพื่อดูแลความปลอดภัยเมื่อร่วมกับช่างฝีมืออีกหกคนและผู้ช่วยของพวกเขานับร่วมๆแล้วถึงเป็นขบวนใหญ่ที่มีคนนับสิบนี่เป็นเพียงเดินทางไปเท่านั้นเมื่อถึงเวลากลับนั้นเพราะมีการขนเกิงจีนดังนั้นคงต้องเลือกทหารจากชายแดนเดินทางมาส่งด้วย

เมื่อต้องขึ้นรถม้าหลินเซียนเยียนมุ่งหน้าไปยังทางเซียวฝานนางไม่สนใจสายตาของผู้อื่นพูดเพียงแต่ว่าชื่นชมเซียวต้าเจียมาเป็นเวลานานดังนั้นจึงอยากเรียนรู้ให้ได้มากที่สุดช่างฝีมืออาวุโสท่านอื่นๆเป็นธรรมดาที่ไม่เถียงกับนางอยู่แล้วดังนั้นจึงรวมรถคันเดียวชั่วคราว

รถม้าของหลี่อวิ๋นซ่านอยู่หน้าสุดของขบวนเขาเปิดผ้าม่านของรถเดิมทีเขาจะไหว้วานให้ผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างกายเขาให้ไปพาหลินซีนเยียนมาใครจะรู้ยังไม่ทันได้พูดก็เห็นหลินเซียนปีนขึ้นไปบนรถม้าของเซียวฝานเขาโกรธขึ้นมาทันทีสีหน้าเรียบนิ่งแล้วกระแทกผ้าม่านลงด้วยความโกรธ

เหล่าหลิวก็ขึ้นรถม้าตามหลินซีนเยียนสำหรับเซียวต้าเจียเขาก็รู้สึกเกรงใจในความคิดของเขาทุกคนที่หลินซีนเยียนเคารพนับถือก็ควรค่าแก่การให้เขาเคารพนับถือเช่นกันแต่ว่าผู้เฒ่าที่เรียกตนเองว่าเป็นพ่อของเซียวต้าเจียนั้นตั้งแต่เริ่มจนจบก็หันหน้าไปทางอื่นในสายตาของเขาแท้จริงแล้วดูถูกหลินซีนเยียนและเหล่าหลิว

ระหว่างทางหลินซีนเยียนดูแลเซียวฝานอย่างดีเทน้ำชาส่งน้ำจัดหาอาหารให้นางทำหมดทุกอย่างอยู่ข้างกายเซียวฝานนางเปรียบเสมือนเสี่ยวซือคนหนึ่งดีๆนี่เอง

เมื่อถูกถามว่าเหตุใดถึงได้ดูแลเอาใจใส่เช่นนี้นางได้แต่ยิ้มแล้วตอบ：“ข้าชื่นชมทักษะของเซียวต้าเจียเป็นอย่างมากไม่พยายามบริการเซียวต้าเจียแล้วจะสามารถให้เขาชี้แนะข้าได้อย่างไรกัน”

เพราะนางพูดอย่างจริงจังดังนั้นทุกคนจึงค่อยๆเชื่ออย่างสนิทตั้งแต่ต้นจนจบที่จริงแล้วหลินซีนเยียนไม่เคยตั้งคำถามใดๆกับเซียวฝานเลยแต่ผู้เฒ่าหนวดขาวนั้นดูเหมือนจะพอใจความขยันหมั่นเพียรของหลินซีนเยียนเป็นอย่างมากทุกครั้งที่อ้างชื่อของเซียวฝาน เขาไม่เคยลืมที่ให้หลินซีนเยียนเป็นยันม้าให้

หลังจากเจ็ดวันขบวนรถก็มาถึงเมืองใหญ่แห่งแรกหลังจากออกจากเมืองเฟิ่งชีขบวนรถเข้าสู่เมืองได้รับการเติมเต็มเป็นประจำตั้งรกรากอยู่ที่โรงเตี้ยมที่หรูหราที่สุดในฮวงฮุ่ย

คนอื่นๆยังถึงว่าดีดูเหมือนหลี่อวิ๋นซ่านใช้ชีวิตคุณชายจนชินดังนั้นไม่เคยคิดที่จะทำลายตัวเองเข้ามาในโรงเตี้ยมก็จองห้องเดี่ยวทันทีแถมยังเลือกห้องที่ดีที่สุดอีกด้วย

ในลานมีห้องมากมายพอที่จะให้คนนับสิบปักหลักได้ในมุมของลานยังมีคอกม้าสะดวกต่อผู้ที่นั่งรถม้ามา

เป็นธรรมดาที่หลินซีนเยียนเลือกห้องที่ติดกับเซียวฝานเพิ่งเข้าห้องพักนางก็รีบเข้าตรงไปยันห้องครัวทันทีเพื่อตักน้ำให้เซียวฝานอาบเตรียมพร้อมที่จะอาบน้ำให้กับเซียวฝาน

หลี่อวิ๋นซ่านให้ผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างกายให้ไปซื้อผลไม้สดๆใหม่ๆมาให้เขากำลังเตรียมบางส่วนที่จะส่งไปให้หลินซีนเยียนก็เห็นหลินซีนเยียนถือน้ำร้อนเข้าไปยังห้องของเซียวฝานเขาตกใจจับเหล่าหลิวที่กำลังให้อาหารม้าตรงมุมแล้วถาม：“นางถือน้ำร้อนเข้าไปในห้องของเซียวต้าเจียทำอะไร?”

เหล่าหลิวมองตาสายตาเขาแวบเดียว“อ๋ออเจ้าว่าเรื่องนี้หรือเซียวต้าเจียทุกคืนต้องอาบน้ำหลายรอบนางคงเตรียมที่จะไปอาบน้ำให้เซียวต้าเจีย”

“อาบ อาบน้ำ?”หลี่อวิ๋นนึกว่าตัวเองฟังผิดหันกลับไปถามอีกครั้ง：“เจ้าว่าหลินเฟิงอาบน้ำให้เซียวต้าเจีย?นางช่วยอาบน้ำให้ด้วยตนเอง?”