ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 325

ตอนที่325พรากจากกัน

เมื่อตอนดึกท่านโจวนำกล่องยาของเซียวฝานส่งมาให้และยังแถมยาหลิงตันหมิวให้หลินซีนเยียนขวดหนึ่งซึ่งเขาพูดว่าสามารถแก้พิษทั่วไปได้ถึงแม้ครั้งนี้ไปชายแดนดูเหมือนไม่มีอันตรายใดๆแต่ทว่าไม่มีผู้ใดสามารถรับประกันได้ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น

ท่านโจวใช้โอกาสนี้ในการลาหลินซีนเยียนที่เขาอยู่ในโรงงานอาวุธนี้ก็เพื่อรักษาเซียวฝานหากตอนนี้เซียวฝานก็จะไปชายแดนแล้วฉะนั้นเขาก็ไม่มีเหตุจำเป็นใดๆที่จะต้องอยู่ในโรงงานอาวุธนี้

เมื่อเวลาที่ท่านโจวออกไปหลินซีนเยียนจะเอ่ยปากถามเกี่ยวกับสือโถวหลายครั้งแต่ว่าสุดท้ายนางก็ไม่ได้เอ่ยปากถามถึงแม้นางจะชื่นชอบสือโถวเด็กนั้นแต่ว่าไม่รู้ว่าสือโถวเป็นคนในค่ายของอินฉีต่อให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองจะดีเพียงใดอยู่กันคนละฝ่ายของบางสิ่งเสียไปแล้วก็ไม่สามารถย้อนกลับคืนมาได้

เมื่อฟ้าสางหลินซีนเยียนจัดสัมภาระง่ายๆหลังจากนั้นก็ไปยังจุดนัดหมายที่อยู่นอกโรงงานอาวุธสิ่งหนึ่งที่นางโชคดีก็คือเมื่อคืนได้ไปหาโมจื่อเฟิงและได้เห็นเสี่ยววี่จิ่งก่อนออกเดินทางสามารถได้เจอพวกเขาก่อนถึงว่าสมความปรารถนาไปได้เรื่องหนึ่ง

เพียงแต่ว่าเมื่อนึกถึงเสี่ยววี่จิ่งในใจของนางก็รู้สึกเจ็บปวดตั้งแต่เสี่ยววี่จิ่งเกิดจนถึงตอนนี้นางไม่เคยได้ทำหน้าที่แม่เลยแม้แต่นางยังไม่กล้าคิดหากมีวันใดเสี่ยววี่จิ่งจะใช้เหตุนี้ในการสร้างความห่างเหินกับนาง

ในห้องอักษรของจวนอู่เซวียนอ๋องผู้คุ้มกันคนหนึ่งคุกเข่าต่อหน้าโม่จื่อเฟิงแล้วรายงานความเคลื่อนไหวของโรงงานอาวุธหลังจากฟังจบโม่จือเฟิงขมวดคิ้วแล้วถาม：“เจ้าแน่ใจเกิงจีนในโรงงานอาวุธที่จริงแล้วยังมีอยู่?”

ผู้คุ้มกันนั้นพยักหน้าแล้วตอบ：“ถึงแม้ผู้เฒ่าที่ดูแลโกดังจะซ่อนอย่างมิดชิดแต่ว่าข้าน้อยก็ยังสามารถที่จะไปตรวจสอบคลังสินค้าของเกิงจีนด้วยตนเองมาแล้วคลังสินค้านั้นหากว่าใช้งานตามปกติยังสามารถใช้งานได้อีกสองสามเดือน”

โม่จื่อเฟิงเงียบไปชั่วครู่แล้วพูดเบาๆว่า：“ดูเหมือนว่าหลี่อวิ๋นซ่านรีบร้อนที่จะไปที่ผลิตเกิงจีนไม่ใช่เพื่อไปซื้อเกิงจีนจริงๆหากแต่ไม่รู้เขามีจุดประสงค์อะไรกันแน่”

ผู้คุ้มกันที่คุกเข่าอยู่ไม่ได้พูดอะไรแต่ว่าแววตามีความสงสัย“ท่านอ๋องแล้วพวกข้า……”

“พวกเจ้าติดตามต่อไป”โมจื่อเฟิงหยุดชั่วคราวแล้วรับสั่ง：“ให้คนของหนี่หว่านติดตามไปด้วยคนของนางฝีมือดีไม่ว่าอย่างไรตามต้องรับประกันความปลอดภัยของพระชายา”

ผู้คุ้มกันตกตะลึงแววตามีความแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ตอบรับทันที

กลางดึกดื่นลมหนาวเย็นยะเยือกพระจันทร์ส่องแสงมีหิมะเริงระบำไม่ขาดหลินซีนเยียนกำลังจะเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝันและทันใดนั้นได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวบางอย่างที่นอกหน้าต่างนางลังเลชั่วครู่สุดท้ายก็คลุมผ้าแล้วไปที่หน้าต่าง

เมื่อเปิดหน้าต่างก็เห็นนกพิราบอยู่บนประตูหน้าต่างนกพิราบยังคงมีเกล็ดหิมะอยู่บนปีกดูเหมือนว่าอยู่ทางกลางหิมะเริงระบำเป็นเวลาสองสามชั่วยามถึงมาถึงที่นี้ร่างกายมีอาการอ่อนเพลียอย่างมาก

หลินซีนเยียนยกยิ้มมุมปากหยิบกระบอกไม้ไผ่เล็กๆจากนกพิราบส่งสาส์นอย่างรวดเร็ว

“เดินทางปลอดภัยอย่าลืมคิดถึง”แปดคำลายมือชัดเจนและอย่างแฝงไปด้วยความเอาแต่ใจอักษรนี้นางมองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าโม่จื่อเฟิงเป็นคนเขียน