ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 326

ตอนที่326ปล่อยลงข้าเอง

เหล่าหลิวไม่เข้าใจเหตุใดเขาต้องตกใจเช่นนี้พยักหน้าตอบ：“มีปัญหาอะไรหรือ?ทุกคนล้วนเป็นชายช่วยถูหลังให้กันไม่ใช่เรื่องปกติหรือ?ล้วนเป็นชายทั้งนั้นไม่มีใครห้ามเรื่องนี้?และอีกอย่างเซียวต้าเจียไม่สะดวกในการใช้ชีวิต ที่จริง..เอ่ออขาดเส้นเอ็นไปเส้นหนึ่ง”

เหล่าไม่เคยพูดว่าเซียวต้าเจียไม่ปกติเพราะว่าหลินซีนเยียนวางเซียวต้าเจียไว้บนสูงสุดเขาชื่นชมหลินซีนเยียน ดังนั้นคนที่หลินซีนเยียนเคารพนับถือเขาจะให้ความเคารพอย่างยิ่ง

หลี่อวิ๋นซ่านจ้องมองเหล่าหลิวด้วยสายตาตะลึงสักพักหลังจากยืนยันแล้วว่าเหล่าหลิวไม่ได้ล้อเขาเล่น นำผลไม้ที่อยู่ในอ้อมแขนใส่ไปในอ้อมแขนของเหล่าหลิว ส่วนตนเองนั้นรีบเร่งไปยันห้องของเซียวต้าเจียทันที

เมื่อฟ้ามืดโรคเก่าของเซียวฝานปรากฎออกมาอีกครั้ง หลินซีนเยียนถือน้ำร้อนเข้ามาก็ได้กลิ่นเหม็นแล้ว ผู้เฒ่าหนวดขาวนั้นไม่สามารถทนกลิ่นนี้ได้หยิบมอระกู่แล้วไปยันลานเพื่อสูบบุหรี่

หลินซีนเยียนชินกับเซียวฝานที่เป็นเช่นนี้แล้ว ดังนั้นนางจึงไม่มีความลังเลแม้แต่น้อยแม้แต่คิ้วก็ยังไม่ขมวดแล้วยังถอดเสื้อผ้าให้กับเซียวฝาน

เมื่อหลี่อวิ๋นซ่านเข้ามาในห้องเห็นหลินซีนเยียนกำลังถอดเสื้อให้เซียวฝานเขาตกตะลึงใบหน้าขาวซีดถึงขีดสุดไม่กี่ก้าวก็มาถึงหน้านางแล้วดึงนางออกมาตะคอกว่า：“เจ้าทำอะไรอยู่!”

แรงของเขาเยอะมากหลินซีนเยียนถูกเขากระชากแล้วล้มลงไปกับพื้นหลังจากที่สามารถยืนขึ้นได้คิ้วก็ขมวดเช่นกัน“ใต้เท้าหลี่ตอนนี้เป็นเวลาพักผ่อนข้าทำอะไรยังต้องรายงานท่านอีกหรือ?”

นางเป็นหญิงที่อาบน้ำให้ผู้ชายโดยไม่คำนึงถึงความอับอายเขายังไม่นับว่านางไม่รักษาความเป็นกุลสตรีนางยังใช้น้ำเสียงเช่นนี้พูดคุยกับเขา?

หลี่อวิ๋นซ่านโกรธจนอกของเขาเต้นอย่างรุนแรงผ่อนคลายสักครู่ถึงสามารถพูดออกมาได้ว่า“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่?เจ้าใส่หน้ากากผิวหนังมนุษย์ปลอมเป็นชายเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นชายจริงๆหรือ?

ด้วยความใจร้อนเขาเผลอพูดเรื่องหน้ากากผิวหนังมนุษย์ออกมา

หลินซีนเยียนตกใจใบหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจในสายตายิ่งห่างเหิน“เจ้ารู้เรื่องที่ข้าใส่หน้ากากผิวหนังมนุษย์ได้อย่างไร?”นางไม่เคยแสดงท่าทีหรือข้อบกพร่องต่อหน้าเขามาก่อนและอีกอย่างเรื่องผิวหนังมนุษย์ก็ไม่ใช่คนปกติทั่วไปสามารถรับรู้ได้

หลี่อวิ๋นซ่านถูกนางสอบถามสักพักแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี คงไม่สามารถพูดได้ว่าเขาใช้เวลาที่นางหลับฉีกหน้ากากนางออกมาดูได้?

“เจ้ายังรู้อะไรอีกบ้าง”หลินซีนเยียนใบหน้าตื่นตัวสายตามองไปทางประตูอย่างไม่รู้ตัวถึงแม้ประตูห้องปิดสนิทแต่ว่าที่นี้คนเยอะนางก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะไม่มีคนแอบฟัง

หลี่อวิ๋นซ่านส่ายหัวไปมา“เรื่องอื่นข้าไม่รู้ทั้งนั้นเพียงแต่หนังกากผิวหนังมนุษย์นั้นเมื่อก่อนข้าเคยใช้มาก่อนดังนั้นข้าจึงคุ้นเคยกับมัน”

“จริงหรือ?”หลินซีนเยียนยังคงไม่เชื่อแต่ว่าหลี่อวิ๋นซ่านไม่พูดนางก็ก็อะไรไม่ได้เลยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก“ความหมายของใต้เท้าหลี่คือจะใช้เรื่องนี้มาขู่ข้าหรือ?”

ในสายตาเจ้าข้าหลี่อวิ๋นซ่านเป็นคนที่รังเกียจเช่นนั้นหรือ?หลี่อวิ๋นซ่านถูกนางทำให้โกรธไม่น้อย“ไม่ต้องกังวล!ข้ายังไม่ไปถึงขั้นนั่นที่ต้องพึ่งพาผู้หญิงเช่นเจ้า เพียงแต่ว่าเจ้าอย่าเพิ่งเปลียนเรื่อง ข้าขอถามเจ้า เจ้าเป็นสาวเป็นนาง ทำไมถึงได้อาบน้ำให้ชายโดยไม่มียางอาย?หน้าของเจ้าไม่ต้องการแล้ว?”

หลินซีนเยียนรู้อยู่แล้วว่าไม่ว่าสมัยใดผู้หญิงก็ไม่ควรอาบน้ำให้ผู้ชายเรื่องราวมาถึงนี้แล้วนางได้แต่ถอนหายใจแล้วชี้ไปทางเซียวฝาน“เจ้ามองเขาเจ้าคิดว่าเขาเป็นผู้ชายปกติหรือไม่?

หลี่อวิ๋นซ่านถึงได้หันไปมองทางเซียวฝานซียวฝานตอนกลางคืนเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นในตอนเช้าเซียวฝานอาจจะเหมือนท่อนไม้แต่ว่าก็ยังพูดได้หลายประโยคแต่ว่าเซียวฝานตอนกลางคืนนั้นใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกนั้นยิ่งหน้ากลัวก็คือดวงตาของเขาเหลือเพียงความว่างเปล่า

ถึงได้สงบลงมาบ้างหลี่อวิ๋นซ่านเพิ่งได้กลิ่นเหม็นจากในห้องที่ทำให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียนคืนสติทันใดนั้นถึงได้รู้ว่ากลิ่นเหม็นนั้นมาจากทางเซียวฝานสีหน้าของเขาสลับไปมาระหว่างแดงขาวหลังจากนั้นไม่นานถึงได้ถามหลินซีนเยียน：“เขาเป็นเช่นนี้ตลอดเลยหรือ?”

หลินซีนเยียนพยักหน้า“ตอนกลางคืนที่ไรก็เป็นเช่นนี้เขาเป็นเช่นนี้ในสายตาท่านเขาก็เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งแต่ว่าในสายตาข้าเขาเป็นผู้ป่วยและผู้ป่วยนนี้ยังเป็นคนที่ข้าเคารพนับถืออีกด้วย”

“แต่ว่า……”ถึงจะเป็นเช่นนั้นหลี่อวิ๋นซ่านก็ไม่สามารถยอมรับนางที่ใช้มือของตนเองในการอาบน้ำให้ผู้ชายคนอื่นได้ดังนั้นเขาส่ายหัวไปมาเจ้าและเขาไม่เคยพบกันมาก่อนเพียงเพราะความเคารพเจ้าก็ไม่สนใจชื่อเสียงของตนเองทั้งหมดแล้วหรือ?

“หาก…..ข้าจะบอกว่าเขาเคยช่วยชีวิตข้าเล่า”แววตาของหลินซีนเยียนหมองลงทันทีอย่างว่าแต่ชื่อเสียงเลยแม้แต่ชีวิตนางก็ให้ได้

หลี่อวิ๋นซ่านคาดไม่ถึงว่านางจะพูดเช่นนี้ออกมาง“ผู้มีพระคุณทดแทนด้วยร่างกายหรือว่าเจ้าคิดจะแต่งกับเขา?”

“เอ่ออ..…”หลินซีนเยียนยิ้มมุกปากทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ครั้งที่อยู่ศาลาความลับแห่งสวรรค์เซียวฝานและอู๋หยี่นึกว่านางท้องก่อนแต่งเพื่อรักษาเกียรติของนางทั้งสองยินดีที่จะแต่งงานกับนาง“ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดว่ายินดีที่จะแต่งงานกับข้า”

หลี่อวิ๋นซ่านรู้สึกว่าทั้งคนไม่ดีแล้วตอนนี้เขารู้สึกว่าหลินซีนเยียนตั้งใจพูดสิ่งเหล่านี้เพื่อกระตุ้นเขาและอีกอย่างที่สมควรตายเขาก็ถูกกระตุ้นแล้ว

เขาโกรธจนกำมือแน่นจนเห็นเส้นเลือด เขาพูดเสียงต่ำ：“ไม่ได้!ไม่ว่าอย่าไรก็ตามเจ้าไม่สามารถอาบน้ำให้เขาได้!”

หลินซีนเยียนกล้ามเนื้อบนหน้าทนไม่ได้ที่จะกระตุกนางยกมือชี้ไปทางด้านนอกพูดเสียงเย็นว่า：“ข้าไม่ทำแล้วใครจะทำ?เจ้าก็เห็นแล้วคนที่เรียกตนเองว่าพ่อนั้นรังเกียจเขาหลบออกไปด้านนอกแล้วและเขาคือเซียวต้าเจียต่อหน้าผู้คนเขายังต้องการเกียรติและข้าก็ไม่ต้องการเห็นผู้คนเหล่านั้นมองเขาด้วยสายตารังเกียจ!ดังนั้นใต้เท้าหลี่ข้าขอร้องท่านไม่ต้องสนใจเรื่องของข้าได้หรือไม่?”

ฟังนางพูดเช่นนี้ในใจของหลี่อวิ๋นซ่านนั้นเหมือนมีคลื่นพายุดูเหมือนว่าเขาจะแน่ใจว่าเซียวต้าเจียคือคนที่หลินซีนเยียนละเมอเรียกหา เพียงแต่ว่าเขาคิดไม่ถึงหลินงซีนเยียนโง่กว่าที่เขาคิดเสียอีก หากว่าคนที่นางชื่นชอบเป็นผู้ชายปกติก็ว่าไปอย่าง แต่ว่านางกลับทุ่มเททั้งหมดให้กับคนที่เสียสติผู้ชายที่ไร้ค่าเช่นนี้!

ผู้หญิงเช่นนี้ ปัญญาอ่อนหรือ?

แต่ที่สมควรตายคือทำให้คนอื่นทั้งรักทั้งเกลียด!

หลี่อวิ๋ซ่านกลืนน้ำลายลงคอจ้องมองดวงตาของหลินซีนเยียนเขาเห็นใบหน้าซีดของตนเองราวกับว่าเป็นเวลาเนิ่นนานเขาถึงได้กัดฟันแล้วพูด：“ข้าจะช่วยเขาอาบน้ำ!เจ้า…ออกไปซะ!”