ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 327

ตอนที่327หลี่อวิ๋นซ่านที่ไม่เหมือนเดิม

“อะไรนะ?”หลินซีนเยียนยังไม่มีการตอบสนองตกใจจนพูดไม่ออกหากว่านางฟังไม่ผิดละก็หลี่อวิ๋นซ่านพูดว่าจะอาบน้ำให้เซียวฝาน?

สีหน้าของหลี่อวิ๋นซ่านนั้นแข็งทื่อมากเดิมทีเป็นเพียงแค่เสียงลมแผ่วเบาตอนนี้ยังต้องการฟังเขายืนยันอีกรอบยิ่งไม่มีสีหน้าที่ดีจึงได้ไม่ตอบกลับนางแล้วผลักนางออกไปนอกประตู

เมื่อหลินซีนเยียนได้สติก็โดนเขาผลักออกมานอกประตูแล้ว

ประตูห้องถูกปิดสนิทภายในห้องมีเพียงเงาที่เคลื่อนไหวแกว่งไปแกว่งมา

นางเคาะประตูห้องคนในห้องไม่มีการตอบกลับมาแม้แต่น้อยและไม่กล้าเอะอะโวยวายเสียงดังกลัวว่าจะเป็นการดึงดูดความสนใจของผู้อื่นทำได้เพียงยืนอยู่หน้าประตูรออย่างใจจดใจจ่อ

ภายในห้องนั้นได้ยินแต่เสียงน้ำซ่าๆหากฟังจากเสียงหลี่อวิ๋นซ่านกำลังอาบน้ำให้เซียวฝานอยู่แต่ว่าในเรื่องนี้หลินซีนเยียนก็ยังรู้สึกสงสัยหลี่อวิ๋นซ่านคุณชายเช่นนั้นแม้แต่ทานข้าวหลับนอนก็มีคนอื่นค่อยปรนิบัติเขาจะสามารถปล่อยวางแล้วไปรับใช้คนอื่นได้จริงหรือโดยเฉพาะยิ่งเป็นเซียวฝานที่อยู่ในสภาพสกปรกทั้งตัวอย่างนั้น

นางอดไม่ได้ที่จะกังวลใจแต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้ครึ่งชั่วยามแต่สำหรับนางนั้นเปรียบเสมือนผ่านไปแล้วศตวรรษหนึ่ง

รอให้ในห้องสงบลงอีกครั้งเมื่อหลี่อวิ๋นซ่านเปิดประตูหลินซีนเยียนไม่รีรอรีบเข้าไปทันทีนางผ่านหลี่อวิ๋นซ่านที่อยู่ตรงประตูและไม่มองหลี่อวิ๋นซ่านแม้แต่แวบเดียวรีบตรงไปยังด้านหน้าเซียวฝานที่นั่งอยู่ข้างเตียง

หลินซีนเยียนสำรวจร่างกายของเซียวฝานอย่างละเอียดเห็นเขาถูกอาบน้ำอย่างสะอาดสะอ้านเสื้อผ้าก็สวมใส่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยถึงได้โล่งอก

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามสายตาที่มองจากข้างหลังยิ่งอยู่ยิ่งเย็นยะเยือกเย็นจนทำให้นางไม่สามารถเพิกเฉยอีกต่อไปได้

นางหันหลังกลับไปมองเห็นหลี่อวิ๋นซ่านเลอะเทอะไปทั้งตัวอยู่ตรงประตูสภาพของหลี่อวิ๋นซ่านตอนนี้เสื้อผ้ายับยู่ยี่เสื้อผ้าครึ่งหนึ่งเปียกน้ำและยังมีร่องรอยของอุจจาระอยู่หลายที่ เขาดึงแขนเสื้อขึ้นมือเขามีแต่คราบสกปรก

สภาพเขาเช่นนี้เป็นสิ่งที่หลินซีนเยียนไม่เคยพบเจอมาก่อนอย่างน้อยเขาตอนนี้ทำให้หลินซีนเยียนต้องทำความเข้าใจเขาใหม่หลี่อวิ๋นซ่านเป็นเพียงคุณชายที่ได้รับการปรนิบัติเลี้ยงดูอย่างดีเท่านั้นนางเคยคิดเช่นนั้นแต่ว่าตอนนี้นางไม่พูดไม่ได้ว่าบางทีนางอาจจะไม่ทำความเข้าใจเขามากพอ

“เจ้าไม่แม้แต่จะชายตามองข้า……”เมื่อหลี่อวิ๋นซ่านกล่าวประโยคนี้นั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวเขาทำในสิ่งที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยทำมาก่อนก็เพื่อผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้วนางเล่าวินาทีที่เปิดประตูไม่แม้แต่ชายตามองเขาข้ามผ่านตัวเขาไปอย่างไร้เยื่อใย

ความในใจของเขาพูดไม่ออกสิ่งที่เขาทำทั้งหมดนี้ในสายตานางแล้วมันเทียบกับแซ่เซียวนั้นไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวเลยหรือ?

หลินซีนเยียนลุกขึ้นยืนก้าวขาไปทางด้านหลี่อวิ๋นซ่านนางอยากจะพูดบางอย่างเพื่อปลอบใจหลี่อวิ๋นซ่านที่รู้สึกสูญเสีย แต่ว่าเพียงก้าวออกมาก้าวเดียว หลี่อวิ๋นซ่านกลับหันหลังเดินออกจากประตูแล้ว

“ใต้เท้าหลี่……”หลินซีนเยียนทนไม่ได้ที่จะเรียกเขาไว้

หลี่อวิ๋นซ่านก้าวไปข้างหน้าแววตาสั่นไหวด้วยความหวังเขาไม่หันกลับไปมองราวกับว่ารออะไรบางอย่างอยู่เป็นเวลาเนิ่นนานหลินซีนเยียนก็ไม่เอ่ยปากพูด

เขาถอนหายใจทำอะไรไม่ถูกได้แต่ส่ายหัวไปมากำลังเตรียมตัวจะกลับห้องเพื่อจัดการตัวเอง

ใครจะรู้ภายในห้องส่งเสียงออกมา“ปู๊ดดปู๊ดดด”แล้วตามมาด้วยกลิ่นเหม็น