ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 327

ตอนที่327หลี่อวิ๋นซ่านที่ไม่เหมือนเดิม

“อะไรนะ?”หลินซีนเยียนยังไม่มีการตอบสนองตกใจจนพูดไม่ออกหากว่านางฟังไม่ผิดละก็หลี่อวิ๋นซ่านพูดว่าจะอาบน้ำให้เซียวฝาน?

สีหน้าของหลี่อวิ๋นซ่านนั้นแข็งทื่อมากเดิมทีเป็นเพียงแค่เสียงลมแผ่วเบาตอนนี้ยังต้องการฟังเขายืนยันอีกรอบยิ่งไม่มีสีหน้าที่ดีจึงได้ไม่ตอบกลับนางแล้วผลักนางออกไปนอกประตู

เมื่อหลินซีนเยียนได้สติก็โดนเขาผลักออกมานอกประตูแล้ว

ประตูห้องถูกปิดสนิทภายในห้องมีเพียงเงาที่เคลื่อนไหวแกว่งไปแกว่งมา

นางเคาะประตูห้องคนในห้องไม่มีการตอบกลับมาแม้แต่น้อยและไม่กล้าเอะอะโวยวายเสียงดังกลัวว่าจะเป็นการดึงดูดความสนใจของผู้อื่นทำได้เพียงยืนอยู่หน้าประตูรออย่างใจจดใจจ่อ

ภายในห้องนั้นได้ยินแต่เสียงน้ำซ่าๆหากฟังจากเสียงหลี่อวิ๋นซ่านกำลังอาบน้ำให้เซียวฝานอยู่แต่ว่าในเรื่องนี้หลินซีนเยียนก็ยังรู้สึกสงสัยหลี่อวิ๋นซ่านคุณชายเช่นนั้นแม้แต่ทานข้าวหลับนอนก็มีคนอื่นค่อยปรนิบัติเขาจะสามารถปล่อยวางแล้วไปรับใช้คนอื่นได้จริงหรือโดยเฉพาะยิ่งเป็นเซียวฝานที่อยู่ในสภาพสกปรกทั้งตัวอย่างนั้น

นางอดไม่ได้ที่จะกังวลใจแต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้ครึ่งชั่วยามแต่สำหรับนางนั้นเปรียบเสมือนผ่านไปแล้วศตวรรษหนึ่ง

รอให้ในห้องสงบลงอีกครั้งเมื่อหลี่อวิ๋นซ่านเปิดประตูหลินซีนเยียนไม่รีรอรีบเข้าไปทันทีนางผ่านหลี่อวิ๋นซ่านที่อยู่ตรงประตูและไม่มองหลี่อวิ๋นซ่านแม้แต่แวบเดียวรีบตรงไปยังด้านหน้าเซียวฝานที่นั่งอยู่ข้างเตียง

หลินซีนเยียนสำรวจร่างกายของเซียวฝานอย่างละเอียดเห็นเขาถูกอาบน้ำอย่างสะอาดสะอ้านเสื้อผ้าก็สวมใส่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยถึงได้โล่งอก

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามสายตาที่มองจากข้างหลังยิ่งอยู่ยิ่งเย็นยะเยือกเย็นจนทำให้นางไม่สามารถเพิกเฉยอีกต่อไปได้

นางหันหลังกลับไปมองเห็นหลี่อวิ๋นซ่านเลอะเทอะไปทั้งตัวอยู่ตรงประตูสภาพของหลี่อวิ๋นซ่านตอนนี้เสื้อผ้ายับยู่ยี่เสื้อผ้าครึ่งหนึ่งเปียกน้ำและยังมีร่องรอยของอุจจาระอยู่หลายที่ เขาดึงแขนเสื้อขึ้นมือเขามีแต่คราบสกปรก

สภาพเขาเช่นนี้เป็นสิ่งที่หลินซีนเยียนไม่เคยพบเจอมาก่อนอย่างน้อยเขาตอนนี้ทำให้หลินซีนเยียนต้องทำความเข้าใจเขาใหม่หลี่อวิ๋นซ่านเป็นเพียงคุณชายที่ได้รับการปรนิบัติเลี้ยงดูอย่างดีเท่านั้นนางเคยคิดเช่นนั้นแต่ว่าตอนนี้นางไม่พูดไม่ได้ว่าบางทีนางอาจจะไม่ทำความเข้าใจเขามากพอ

“เจ้าไม่แม้แต่จะชายตามองข้า……”เมื่อหลี่อวิ๋นซ่านกล่าวประโยคนี้นั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวเขาทำในสิ่งที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยทำมาก่อนก็เพื่อผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้วนางเล่าวินาทีที่เปิดประตูไม่แม้แต่ชายตามองเขาข้ามผ่านตัวเขาไปอย่างไร้เยื่อใย

ความในใจของเขาพูดไม่ออกสิ่งที่เขาทำทั้งหมดนี้ในสายตานางแล้วมันเทียบกับแซ่เซียวนั้นไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวเลยหรือ?

หลินซีนเยียนลุกขึ้นยืนก้าวขาไปทางด้านหลี่อวิ๋นซ่านนางอยากจะพูดบางอย่างเพื่อปลอบใจหลี่อวิ๋นซ่านที่รู้สึกสูญเสีย แต่ว่าเพียงก้าวออกมาก้าวเดียว หลี่อวิ๋นซ่านกลับหันหลังเดินออกจากประตูแล้ว

“ใต้เท้าหลี่……”หลินซีนเยียนทนไม่ได้ที่จะเรียกเขาไว้

หลี่อวิ๋นซ่านก้าวไปข้างหน้าแววตาสั่นไหวด้วยความหวังเขาไม่หันกลับไปมองราวกับว่ารออะไรบางอย่างอยู่เป็นเวลาเนิ่นนานหลินซีนเยียนก็ไม่เอ่ยปากพูด

เขาถอนหายใจทำอะไรไม่ถูกได้แต่ส่ายหัวไปมากำลังเตรียมตัวจะกลับห้องเพื่อจัดการตัวเอง

ใครจะรู้ภายในห้องส่งเสียงออกมา“ปู๊ดดปู๊ดดด”แล้วตามมาด้วยกลิ่นเหม็น

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นหน้าดำสุดขีด!ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยต้องสัมผัสและไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน

หลินซีนเยียนใบหน้าเต็มไปด้วยความละอายใจนางหันไปมองเซียวฝานที่เพิ่งทำความสะอาดเรียบร้อยในสายตานางทั้งเอ็นดูทั้งทำอะไรไม่ถูกนางคุ้นเคยกับเซียวฝานที่เป็นเช่นนี้แล้วมีบางคืนที่เหมือนเช่นนี้ทำความสะอาดแล้วทำความสะอาดอีกสามสี่รอบเป็นเรื่องปกติอย่างมาก

“ใต้เท้าหลี่ท่านกลับไปก่อนที่เหลือ…ข้าทำเอง”เรื่องเช่นนี้นางทำเองจะดีกว่าเดิมทีนางก็ไม่เคยคิดต้องการการช่วยเหลือของหลี่อวิ๋นซ่านมาก่อนไม่เช่นนั้นหลังจากหลี่อวิ๋นซ่านทำทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้วกลับให้นางเป็นหนี้บุญคุณแทน

“เจ้าทำ？”หลี่อวิ๋นซ่านเดินเข้ามาใกล้แล้วหันกลับไปถีบบนขอบประตูเสียงดังโครมขอบประตูแตกละเอียดทำให้หลินซีนเยียนตกใจจนก้าวถอยหลัง

ที่แท้หลี่อวิ๋นซ่านก็เป็นคมในฝัก?อย่างน้อยภายนอกก็ไม่ได้ดูเหมือนคนที่ไร้พิษสงและไร้วรยุทธ์เหล่านั้น!

หลินซีนเยียนยีงอยู่ในการตกตะลึงหลี่อวิ๋นซ่านก็ก้าวเข้ามาใหม่แล้วหลังจากนั้นการจับไหล่นางโยนออกนอกห้องไปเมื่อประตูห้องปิดลงหลินซีนเยียนได้ยินเสียงตะโกนของหลี่อวิ๋นซ่านตามมา

เขาว่า：“เรื่องเช่นนี้เจ้าจะทำได้อย่างไร?”

หลินซีนเยียนใบหน้าว่างเปล่าหลังจากนั้นไม่นานก็ร้องไห้ไร้น้ำตาเล็กน้อยนางทำเรื่องที่คิดว่าไม่มีปัญหนอะไรแล้วเหตุใดในสายตาของหลี่อวิ๋นซ่านกลับมองว่าเป็นเรื่องชั่วร้าย?และอีกอย่างนางแต่งงานมีสามีแล้วท่าทีของหลี่อวิ๋นซ่านเช่นนี้ทำให้นางอึดอัดใจเอาล่ะ!ถึงแม้ว่าหลี่อวิ๋นซ่านจะทำดีกับนางมีความจริงใจมากเพียงใดหรือมีความรู้สึกซ่อนเร้นเพียงใดก็ยากที่จะพูดได้

ค่ำคืนนี้ทั้งคืนเซียวฝานจับหลี่อวิ๋นซ่านโยนหลายครั้งแต่สุดท้ายเซียวฝานก็สงบลงแล้วหลับไปหลังจากนั้นเมื่อหลี่อวิ๋นซ่านออกจากห้องทั้งตัวของเขาถูกล้อมลอบไปด้วยรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมา!

หลินซีนเยียนนั้นรู้ตัวรีบไปหลบให้ไกลไม่กล้าไปคล้ายปมคิ้วที่ขมวดของหลี่อวิ๋นซ่านแม้แต่น้อย

เพียงแต่ว่าทุกคนที่อยู่ในลานเกิดการสงสัยไม่กี่วันก่อนยังเห็นใต้เท้าหลี่เอาใจใส่หลินเฟิงเจ้าเด็กนั้นอยู่เลยเหตุใดวันนี้ยังไปอยู่ในห้องของเซียวต้าเจียเป็นเวลานานเช่นนั้น?หรือว่าใต้เท้าหลี่สนใจเซียวต้าเจียอีกคน?

หลินซีนเยียนกลับถึงห้องเพิ่งจิบน้ำชาอุ่นๆก็เห็นเหล่าหลิววิ่งเข้ามาถามนางอย่างลับๆล่อๆ：“ใต้เท้าหลี่มีรักต้องห้าม?”

“พู้ดดด！”หลินเพิ่งจิบชาอุ่นๆก็พ่นออกมาทันที“เจ้าพูดบ้าอะไรของเจ้า?”

เหล่าหลิวฝาดฝ่ามือลงบนไหล่ของนาง“เฮ้.เจ้าไม่ต้องปิดบังข้าหรอกนะพวกข้าทุกคนต่างเห็นแล้วใต้เท้าหลี่อยู่ในห้องเซียวต้าเจียเป็นเวลานานเช่นนั้น……”

หลินซีนเยียนกะพริบตารู้สึกจะมีความโกลาหลบางอย่างใครว่าความคิดคนโบราณนั้นบริสุทธิ์?แม่งสิ!ความสามารถในการจินตนาการของผู้คนเหล่านี้สามารถเทียบกับนักเขียนนวนิยายอีก?

นางอยากจะอธิบายเหล่าหลิวจ้องมองท่าทางของนางจนทำให้นางมีความรู้สึกว่าไม่มีแรงยังไงก็ตามช่างมันเถอะเรื่องเช่นนี้ยิ่งแก้ตัวก็ยิ่งน่าสงสัยดังนั้นรอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ทั้งหมดเอง

“มืดค่ำเช่นนี้แล้วเหตุใดเจ้ายังไม่นอน?”หลินซีนเยียนไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขาเรื่องนี้อีกจึงได้เปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“พูดถึงเรื่องนี้แล้ว”ใบหน้าเหล่าหลิวดูมีอะไรแอบแฝงหลังขากนั้นก็เข้ามาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างหูของหลินซีนเยียนว่า：“ข้าพบเรื่องน่าสนใจเรื่องหนึ่ง”

เห็นท่าทางเป็นความลับของเขาแล้วหลินซีนเยียนก็ยิ้ม：“เรื่องอะไร?”

“ก็คือท่านเซียวนั้นวันก่อนข้าเห็นเขาออกจากโรมเตี้ยมท่าทางหลบๆซ่อนๆข้าก็เลยทนไม่ได้ตามไปหึหึเจ้าถายสิว่าข้าเห็นอะไร？”เหล่าหลิวพูดถึงประโยคนี้แล้วยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยผู้ชายทุกคนต่างเข้าใจความหมายนี้