ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 328

ตอนที่328หนี่หว่านคุ้มกัน

หลินซีนเยียนหัวเราะเยาะเพิ่งหัวเราะ“เจ้าคงไม่ใช่จะพูดว่าผู้เฒ่านั้นไปอย่างว่ากับหญิงสาวหรอกมั้ง?”

เหล่าหลิวก็ตะลึงตาค้างจ้องมองหลินซีนเยียนเหมือนมองตัวประหลาดเช่นนั้น“อย่างว่าเจ้าทายถูกแล้วเขาไปอย่างว่ากับหญิงสาวมา!

ผู้เฒ่านั้นอย่างมีความต้องการทางเพศสูงเช่นนั้นเลยหรือ

..ชิ...."เหล่าหลิวนั่งลงข้างๆหลินซีเยียนและพูดอย่างจริงจัง:"จะโทษก็โทษที่ไม่เหมือนผู้หญิงในหอนางโลมแต่กลับเหมือนฮูหยินในตระกูลที่มีฐานะร่ำรวยฮูหยินนั้นใส่หมวกเลยทำให้เห็นโฉมหน้าไม่ชัดเพียงแค่เห็นโครงร่างคราวๆเท่านั้นผู้เฒ่าไปพบนางที่ประตูเล็กด้านหลังโรงเตี้ยมเจ้าไม่เห็นท่าทางของผู้เฒ่านั้นเหมือนหมาป่าที่หิวโซพร้อมจะขย้ำเหยื่อ

สำหรับเสียงคำบรรยายของเขานั้นหลินซีนเยียนรู้สึกเพียงว่าปกติแต่ในใจกลายรู้สึกแปลกๆขึ้นมาผู้เฒ่านั้นเป็นคนของความลับแห่งสวรรค์เวลานี้เขากลับพบฮูหยินนั้นเป็นแค่การพบปะกันธรรมดาจริงๆหรือ?หรือมีอะไรแอบแฝง?แต่เมื่อทุกอย่างเกี่ยวข้องกับเซียวฝานนางก็จะระมัดระวังเป็นพิเศษ

“หรืออาจจะ……เป็นคนรู้จักของผู้เฒ่าที่บังเอิญมาที่นี้ดังนั้นเลยนัดพบปะกันเท่านั้น?”

“เป็นไปไม่ได้แน่นอน！”เหล่าหลิวหยุดการคาดเดาของหลินซีนเยียนทันทีและเข้าใกล้มาอีกนิดแล้วพูดเบาๆว่า：“เพราะว่าแม้กระทั่งตอนไปข้าเห็นผู้เฒ่านั้นโอบกอดฮูหยินแต่ดูเหมือนว่าฮูหยินไม่สมยอมดังนั้นถึงได้ดิ้นรนแต่สุดท้ายก็สู้แรงของผู้เฒ่าไม่ได้ ผู้เฒ่าจะกัดบนใบหน้าของฮูหยินอย่างให้ได้……”

พูดถึงเรื่องนี้เหล่าหลิวก็มีใบหน้าท่าทางสะอิดสะเอียนผู้เฒ่าคนหนึ่งทำกับหญิงสาวเช่นนั้นทำให้เหล่าหลิวที่เป็นชายบริสุทธิ์รู้สึกอับอายเป็นอย่างยิ่ง

ฟังเหล่าหลิวพูดเช่นนี้ทำให้หลินซีนเยียนต้องคิดให้ถี่ถ้วนอีกครั้งพลังของศาลาความลับแห่งสวรรค์มีอยู่ทุกหนทุกแห่งใต้หล่าเมื่อนก่อนที่อยู่ศาลาความลับแห่งสววรค์เคยได้ยินว่ามีครอบครัวมากมายที่ส่งลูกหลานไปล่ำเรียนวิชาที่ศาลาความลับแห่งสวรรค์เมื่อเรียนสำเร็จก็กลับไปหาครอบครัวของตนเอง

เหล่าหลิวเกี่ยวข้องกับฮูหยินนั้นก็แปลว่าเกี่ยวข้องกับศาลาความลับแห่งสวรรค์ด้วย!เมื่อนึกถึงศาลาความลับแห่งสวรรค์หยุนเทียนฉีทำให้อาจารย์ต้องตายและยังทำให้เซียวฝานมีสภาพเฉกเช่นทุกวันนี้หลินซีนเยียนในใจรู้สึกเครียดแค้นขึ้นมาทันทีเลยพาลให้ไม่อยากพบเห็นคนของศาลาความลับแห่งสวรรค์แม้แต่คนเดียว

หลังจากเหล่าหลิวพูดคุยกับหลินซีนเยียนต่ออีกสักพักก็จากไปเขาเดินนำไปก่อนหลินซีนเยียนหยุดเดินลังเลสักครู่พูดด้วยเสียงใส：“หากโม่จื่อเฟิงให้พวกเจ้ามาดูแลข้าอย่างลับๆข้าขอเชิญให้พวกเจ้าส่งคนออกมาเพื่อช่วยเหลือข้าข้าจะนับถึงสามหากว่าพวกเจ้าไม่ออกมาละก็ข้าจะใช้มีดสั้นกรีดแขนตนเองหลังจากนั้นส่งสาส์นไปให้โมจื่อเฟิงว่าพวกเจ้าไม่มีปัญญาดูแลข้าพวกเจ้าว่าโม่จื่อเฟิงจะเชื่อข้าหรือเชื่อพวกเจ้า?”

นางไม่รู้ว่ารอบตัวมีคนคุ้มกันตัวเองอย่างลับๆอยู่หรือเปล่าแต่ทว่านางรู้จักโมจื่อเฟิงดีออกเดินทางไกลเช่นนี้เขาไม่มีทางเพิกเฉยต่อนางแน่ดังนั้นนางถึงได้ลองทำเช่นนี้

เป็นไปตามที่นางคาดหวังเสียงของนางหายไปไม่ถึงสามวิก็มีคนเสื้อดำมาโผล่ต่อหน้านางสิ่งที่ทำให้นางตกใจคือคนสวมเสื้อดำนี้ยังเป็นคนที่คุ้นเคยอีกด้วย

“หนี่หว่าน？”นางคาดไม่ถึงว่าคนที่โมจื่อเฟิงส่งมาคุ้มครองนางจะเป็นหนี่หว่านนางรู้ว่าหนี่หว่านอยู่ข้างกายโมจื่อเฟิงในฐานะอะไรนางคิดว่าเขาจะส่งสายลับทั่วไปมาเท่านั้นใครจะคาดคิดว่าสุดท้ายแล้วเขาจะส่งหนี่หว่านมา

หนี่หว่านถอนหายใจ“ผู้หญิงที่ทำให้นายท่านจดจำได้ไม่ได้โง่อย่างที่คิด”

สายลับที่กล้าพูดเช่นนี้กับหลินซีนเยียนก็มีแต่หนี่หว่านเท่านั้น

“ข้าหมดหนทางแล้วดังนั้นจึงคิดออกเพียงวิธีนี้หวังว่าเจ้าคงไม่แปลกใจข้าไม่มีมีเจตนาใดๆ”หลินซีนเยียนหัวเราะอย่างเขินอาย

หนี่หว่านยักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วยิ้มตอบ：“เรียกข้าออกมาเพื่อช่วยเจ้าสืบเรื่องของฮูหยินที่มาพบผู้เเฒ่านั้นหรือ?”

“ใช่”นัยตาของหลินซีนเยียนสั่นไหวอย่างแปลกใจแต่แล้วก็คิดได้ว่าในเมื่อนางดูแลอยู่ในมุมมืดเมื่อกี้คำพูดของเหล่าหลิวที่คุยกับนาง นางได้ยินก็ไม่แปลก

“ข้ารู้แล้วพรุ่งนี้ก่อนฟ้าสางข้าจะรายงานเรื่องฮูหยินนั้นให้กับเจ้า”หนี่หว่านพูดเช่นนี้แล้วหันหลังจะจากไป

หลินซีนเยียนลังเลสักพักก่อนจะเรียกนาง“ใช่แล้วหนี่หว่านข้าอยากถามเจ้าหากว่าพวกเจ้าติดตามข้าตลอดก็รู้เรื่องแล้วสิว่า..ข้าเอ่ออ..อาบน้ำให้กับเซียนฝาน..งั้น……”

เห็นนางตะกุกตะกักพูดไม่ออกเป็นครึ่งค่อนวันหนี่หว่านทนไม่ได้ที่จะมองบนแล้หันไปพูด：“วางใจได้เรื่องนี้นายท่านไม่รู้เขาเพียงให้พวกข้าดูแลเจ้าในมุมมืดเพียงแค่สั่งให้รายงานเรื่องที่มีอันตรายกับชีวิตเจ้าเท่านั้นนายท่านรู้ว่าเจ้าหวงความเป็นส่วนตัวดังนั้นเรื่องพวกนี้เขาไม่ถามและอีกอย่างนายท่านยุ่งเช่นนั้นไม่มีเวลามานั่งฟังเรื่องที่เจ้าทำทั้งวันได้”

นางไม่พูดอย่างแน่นอนที่จริงแล้วเพราะว่าไม่มีผู้ใดกล้าไปรายงานเรื่องนี้ต่อหน้านายท่านทุกคนต่างก็รู้หากมีการรายงานเรื่องนี้นายท่านต้องพิโรธแน่นอนบางทีเพียงฝ่ามือเดียวชีวิตของหน่วยลับก็หาไม่แล้วดังนั้นจนถึงทุกวันนี้ถึงแม้พวกเขายังเถียงกันอยู่แต่ก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดไปถึงหูของโม่จื่อเฟิง

ได้ยินหนี่หว่านพูดเช่นนี้หลินซีนเยียนถึงได้วางใจรู้สึกเหมือนถูกจับได้ว่าทำอะไรผิดแล้วได้รับการพ้นโทษเห็นหนี่หว่านจะไปอีกแล้วหลินซีนเยียนจ้องมองเบื้องหลังของนางแล้วยิ้มหวานพูดว่า“ขอบคุณ”

หนี่หว่านก้าวไปข้างหน้าเพียงตอบนางเสียงเบาไม่มีการตอบสนองที่ใหญ่โตอะไร

ค่ำคืนที่เงียบสงัดไร้เสียงรบกวนใดๆโลกทั้งใบอยู่ในการหลับไหล

หลินซีนเยียนหลับสนิทในความฝันดูเหมือนว่านางเห็นโมจื่อเฟิงและเสี่ยววี่จิ่งในความมึนงงครอบครัวของนางทั้งสามคนดูเหมือนว่าได้กลับไปสู่ยุคปัจจุบันแล้วอยู่ในบ้านหลังเล็กๆของนางที่มีหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่นเสี่ยววี่จิงโตขึ้นเล็กน้อยกับโม่จื่อเฟิงแย่งรีโมททีวีกันไปมาเสี่ยววี่จิงจะดูการ์ตูนส่วนโม่จื่อเฟิงนั้นจะดูการแข่งขันฟุตบอลคนโตคนเล็กสุดท้ายคนโตแย่งไปได้เสี่ยววี่จิ่งร้องไห้โฮ่นางที่กำลังทำกับข้าวในครัวรีบออกมาก็โยนผักกวางตุ้งไปแปะอยู่บนหน้าของโมจื่อเฟิงหลังจากนั้นก็ตะโตนว่า：“อย่ากลั่นแกล้งลูกชายของข้า!”

หลังจากนั้นภาพแตกแยกออกจากกันเหลือเพียงความว่างเปล่าช่วงเวลาที่สิ่งของเหมือนเดิมแต่คนกลายแปรเปลี่ยนเพียงแค่ได้ยินเสียงร้องไห้ของเสี่ยววี่จิ่งและเสียงต่ำด่าว่าของโมจื่อเฟิง

นางตื่นขึ้นมาจากความฝันอย่างไม่สบายใจ หลังจากตื่นแล้วเห็นนอกหน้าต่างส่องแสงสว่างจ้าและในลานมีเสียงร้องไห้เอะอะโวยวายจริงๆนางขมวดคิ้วสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยมาถึงในลานก็เห็นผู้คนล้อมรอบอยู่หน้าประตูห้องของเซียวฝานเสียงร้องไห้ก็มาจากทางนั้น