ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 329

ตอนที่329ถูกความอิจฉาริษยาบังตา

ในใจรู้สึกเป็นกังวลเซียวฝานดังนั้นดเมื่อหลินซีนเยียนจึงก้าวเท้าอย่างรวดเร็วจนมาถึงหน้าประตูห้องของเซียวฝานกำลังจะเข้าไปไม่รู้ว่าหลี่อวิ๋นซ่านโผล่มาจากไหนมาจับไหล่ของนางไว้แล้วพูดเสียงต่ำ：“เจ้ากังวลอะไร!”

หลินซีนเยียนตกใจจนลืมปัดมือของเขาออก“จะไม่ให้ข้ากังวลได้อย่างไร?ในนั้นคือเซียวต้าเจีย!”

หลี่อวิ๋นซ่านยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา“แล้วอย่างไร？”

“ช่างฝีมือดีเช่นนี้หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นเจ้าไม่กังวลแม้แต่น้อยเลยหรือ?”หลินซีนเยียนขมวดคิ้วอย่างไม่ปิดบังพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

“จะเกิดอะไรขึ้น?หากเกิดเรื่องก็เป็นเรื่องดี”หลี่อวิ๋นซ่านพูดประโยคนี้อย่างมีความหมาย หลังจากนั้นค่อยให้หลินซีนเยียนมองเข้าไปในลาน

ประตูห้องเปิดอยู่สามารถมองเห็นผู้เฒ่าหนวดขาวและเซียวฝานนั่งอยู่และด้านหน้าของพวกเขายังมีผู้หญิงกำลังร่ำไห้อยู่เสียงร้องไห้ก่อนหน้านั้นเป็นเสียงที่ออกจากปากของผู้หญิงคนนี้

หน้าประตูล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมายที่ดูอย่างสนุกผู้เฒ่านั้นดูเหมือนว่าไม่ได้ต้องการปิดบังอะไรก็ให้ทุกคนยืนมองอยู่หน้าประตูอยู่อย่างนั้น

“ท่านพี่….ทำไมท่านถึงโหดร้ายเช่นนี้ทิ้งพวกเราสองแม่ลูกไว้แล้วจากไปเป็นเวลาสามปีท่านรู้หรือไม่หลังจากท่านไปลูกของพวกเราก็ล้มปวดอย่างหนักและตอนนี้..เขา..เขา…”นางร่ำไห้น้ำตาไหลรินเบื้องหลังหันไปทางด้านของผู้คนมากมาย

ผู้คนที่อยู่หน้าประตูได้ยินสิ่งที่นางพูดทันใดนั้นตกใจหน้าถอดสียิ่งไม่กล้าเชื่อความจริงเรื่องนี้แม้แต่หลินซีนเยียนยังตกตะลึงจนเบิกตาโตนางหน้ากลับไปถามหลี่อวิ๋นซ่าน“นางเรียกใครในนั้นว่าสามี?”

นางนึกถึงคำพูดของเหล่าหลิวที่พูดกับนางเมื่อวานขึ้นมาได้โดยไม่รู้ตัวหรือว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือฮูหยินที่มาพบผู้เฒ่าเมื่อวานนี้มาหาถึงที่แต่เช้า?

“ยังต้องพูดอีกหรือ?แน่นอนว่าคือ……”หลี่อวิ๋นซ่านยิ่งพูดเสียงเย็นชามากขึ้น“แน่นอนว่าคือเซียวต้าเจียที่เจ้าเรียกหา”

“อะไรนะ！”หลินซีนเยียนคาดเดาตอนเริ่มถูกแต่คาดเดาตอนจบไม่ถูกผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ผู้เฒ่าพบเมื่อวานแน่นอนเรื่องนี้เมื่อเหล่าหลิวมาถึงหลังจากนั้นก็สามารถยืนยันความจริงได้เพียงแต่ว่านางคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นอ้างว่าตนเองเป็นผู้หญิงของเซียวฝาน!

“ทำไมเจ้าไม่เชื่อ?”หลี่อวิ๋นซ่านเห็นท่าทางของนางนอกจากตกใจก็ไม่แม้แต่จะแสดงท่าทีโศกเศร้าสีห้ายิ่งไม่พอใจดึงมือของนางเข้าไปในห้อง

ในที่นี้หลี่อวิ๋นซ่านมีอำนาจมากที่สุดดังนั้นเมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ก็มีเพียงแต่เขาที่สามารถเข้าไปด้วยไม่ต้องสนใจอะไร”

หลินซีนเยียนถูกเขาดึงไปถึงข้างกายของผู้หญิงคนนั้นนางเพิ่งเห็นอย่างชัดเจนโฉมหน้าผู้หญิงคนนั้นช่างงดงามกว่าที่นางคาดคิดไว้มากยิ่งมีบางอย่างที่ผู้หญิงโตแล้วถึงจะสามารถแสดงออกมาได้หากไม่ใช่เหล่าหลิวพูดว่าเขาเห็นท่านเซียวกับแม่นางผู้นี้พบปะกันใครจะคาดคิดว่าแม่นางที่งดงามเช่นนี้จะมีความสัมพันธ์กับผู้เฒ่าเช่นนั้นกันเล่า

“เจ้าว่าใครเป็นสามีของเจ้า?ต้องพูดความจริงเท่านั้น ข้าเป็นเจ้าหน้าที่ของศาลหากเจ้ากล้าพูดปดอย่าโทษข้าที่จับจับส่งไปในศาลหลี่อวิ๋นซ่านพูดเสียงเย็นชากับนาง

ผู้หญิงคนนั้นยังสะอื้นต่อไม่ได้ตกใจกลัวสิ่งที่หลี่อวิ๋นซ่านพูดในทางกลับกันนางก้าวไปข้างหน้าจนถึงข้างกายเซียวฝานแล้วพูด：“เขาก็คือสามีของข้า!พวกเราได้ไหว้ฟ้าดินและเคยเข้าห้องหอมาแล้ว!”

“เจ้าโกหก!”หลินซีนเยียนทนไม่ได้พูดออกมาคนตรงหน้าคือศิษย์พี่ใหญ่ของนางเซียวฝานเขาแต่งหรือไม่แต่งทำไมนางจะไม่รู้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาใกล้เช่นนี้มีความลับที่ไม่สามารถบอกผู้อื่นได้แน่นอน!

“คุณชายท่านนี้ท่านเอาอะไรมาพูดว่าข้าโกหกท่านดูสามีของข้ายอมรับเช่นนี้แต่ว่าเหตุใดท่านถึงได้แคลงใจในความสัมพันธ์ของพวกข้าท่านมีเหตุจูงใจใดกันแน่?”ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมรับไม่พอยังย้อนกลับมาอีก

หลินซีนเยียนก็ขมวดคิ้วแน่นถามนาง“ใช่เจ้าหาว่านางโกหกมีหลักฐานอะไร?หรือว่าเจ้ารู้ในใจของเซียวฝานซ่อนผู้ใดไว้ดังนั้นถึงมั่นใจว่าเขาไม่แต่งงาน?”

เมื่อเวลาที่เขาย้อนพูดออกมาท่าทางของหลี่อวิ๋นซ่านมีความอิจฉาริษยาซ่อนอยู่อิจฉาไม่แบ่งแยกชายหญิงเมื่อรักบังเกิดสามารถทำให้คนฉลาดกลายเป็นคนโง่ได้ตอนนี้หลี่อวิ๋นซ่านแม้แต่ตัวเองยังไม่ตระหนักคิดว่าเพราะความอิจฉาแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่สามารถปล่อยวางแล้วไตร่ตรองเหตุและผลได้

หลินซีนเยียนถูกเขาถามสักพักริมฝีปากขยับแต่ก็มีบางอย่างที่ทำให้ไม่สามารถโต้แย้งได้

เห็นนางพูดไม่ออกเช่นนี้ผู้หญิงคนนั้นยิ่งร้องไห้หนักแล้วไปซบอกของเซียวฝาน“ท่านพี่ทำไมท่านไม่พูดสักคำหรือจะปล่อยให้ผู้คนเหล่านี้รังแกข้า?ข้าทำเพื่อท่านแม้แต่ลูกก็ไม่มีแล้วมันไม่ง่ายที่จะหาท่านพบท่านท่านจะทิ้งข้าไม่ใยดีข้าเช่นนี้ไม่ได้นะ……”

ตั้งแต่เริ่มจนจบสีหน้าท่าทางของเซียวไม่แยแสสายตาของเขามองตามการเคลื่อนไหวของนางบางเวลาก็อาจจะมีพยักหน้าตอบคำพูดของผู้หญิงคนนั้นบางแต่ไม่เคยเปิดปากพูดเท่านั้น

ผู้อื่นคิดว่าเขาละอายใจที่จะพูดมีเพียงแค่หลินซีนเยียนและท่านเซียวเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้เซียวฝานนั้นสติไม่ดีแท้จริงแล้วเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น”ผู้หญิงคนนั้นเห็นเซียวฝานยังเคยนิ่งเฉยเลยหันกลับไปทางท่านเซียวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น：“ท่านพ่อท่านต้องช่วยข้านะ…..”

ผู้เฒ่าเหนวดขาวได้โอกาสพูด“เจ้าวางใจได้มีข้าอยู่ทั้งคนลูกอกตัญญูนี้กล้าทำเรื่องเช่นนี้ทิ้งภรรยาของตัวเองได้ตอนนี้เจ้าหาเขาพบแล้วเจ้าก็คือลูกสะใภ้ของตระกลูเซียวเจ้าวางใจเถอะหลังจากนี้เขาจะไม่กล้ารังแกเจ้าอีก!”

คำพูดนี้พูดได้เป็นธรรมชัดเจนภาพอาวุโสที่ได้รับความเคารพและยังมีความยุติธรรมเพียงแต่ว่าท่านเซียวที่เป็นเช่นนั้นทำให้หลินซีนเยียนรู้สึกขันยิ่งนัก

“นางกำลังคิดจะให้หลี่อวิ๋นซ่านช่วยขับไล่ผู้หญิงคนนั้นที่ไม่ทราบที่มานั้นออกไปแต่ว่านางยังไม่ทันได้พูดก็ได้ยินหลี่อวิ๋นซ่านพูดว่า：“เซียวต้าเจียนั้นเป็นคนของข้าเขาก็ไม่สามารถให้เขาทำเรื่องไร้ศีลธรรมเช่นนี้ได้”

ผู้หญิงคนนั้นได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มออกมาทันที“ใต้เท้าหลี่ความหมายของท่านคือสามารถให้ข้าอยู่รับใช้สามีและพ่อสามีได้ใช่หรือไม่?

“เอ่อออ……”หลี่อวิ๋นซ่านตกใจเขาเพียงแค่เป็นพูดตัดสินความยุติธรรมแต่ไม่มีเจตนาที่จะให้ผู้หญิงคนนี้อยู่ที่นี้และการเดินทางนี้ไม่ใช่สนามเด็กเล่นมีผู้หญิงเช่นนี้อยู่ในขบวนยังเป็นอันตรายเพียงแต่ว่าคำที่พูดออกไปน้ำที่สาดออกไป……

ผู้เฒ่าหนวดขาวลุกขึ้นยืนมาถึงตรงหน้าของหลี่อวิ๋นซ่านกุมมือคำนับ“ใต้เท้าหลี่ให้ลูกสะใภ้ที่น่าสงสารของข้าอยู่ต่อนางลำบากมาไม่น้อยขอให้ท่านเห็นแก่หน้าข้าให้นางอยู่ต่อท่านวางใจมีข้ามารับประกันนางไม่ทำเรื่องไม่ดีต่อพวกเราแน่”

การรับประกันของเขา

หลินซีนเยียนเคยเจอไร้ยางอายมาก่อนแต่ไม่เคยพบเคยเจอคนที่ไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อนสามารถพูดออกมาด้วยหน้าไม่แดงลมหายใจไม่ติดขัดพูดเรื่องเช่นนี้ออกมาได้

“ใต้เท้าหลี่ท่านคงไม่เชื่อ……”หลินซีนเยียนรู้สึกว่าหลี่อวิ๋นซ่านก็ไม่ใช่คนโง่คำพูดนี้ยังเชื่อก็คงบ้ามาก