ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 330

ตอนที่330แอบหดหู่

ก็ไม่รู้ว่าเส้นเอ็นของข้าไม่ดีหรือเมื่อเห็นท่าทางของหลินซีนเยียนทั้งกังวลและคุ่นเขืองทันใดนั้นใจของเขาก็กระตุ้นแล้วเปิดปากพูดออกไปแม้แต่ตนเองบางครั้งยังไม่เชื่อ“ได้ให้นางอยู่ต่อ”

“หลี่อวิ๋นซ่าน!”หลินซีนเยียนโกรธสุดขีดก็เรียกชื่อเขาต่อหน้าทุกคนทั้งชื่อทั้งแซ่

หลี่อวิ๋นซ่านขมวดคิ้วก็แค่ก็จะระเบิดออกมาแต่ว่าเมื่อเห็นหลินซีนเยียนน้ำตาคลอถึงได้ทนต่อไป“เอาล่ะในเมื่อข้าตัดสินใจแล้วก็ไม่ต้องพูดอะไรอีก”

หลังจากพูดจบหลี่อวิ๋นซ่านหันหลังกลับต่อหน้าทุกคนที่ยืนอยู่หน้าประตูแล้วพูด：“ต่างแยกแยะไปเตรียมของตัวเองให้เรียบร้อยอีกครึ่งชั่วยามจากนี้พวกเราจะออกเดินทาง”

ทุกคนต่างเห็นสีหน้าของหลี่อวิ๋นซ่านไม่ดีนักใครก็ไม่กล้าคิดจะไปคลายปมให้ดังนั้นจึงได้แยกย้ายเหมือนนกแตกรัง

เพียงแต่ว่าไม่มีใครเห็นหลังจากที่เขาหันหลังกลับบนหน้าของเขาสำนึกผิดและเสียใจเขาก็ไม่รู้ว่าตนเองนั้นเป็นอะไรไปทั้งๆที่รู้ว่าผู้หญิงที่ไม่ทราบที่มานั้นไม่ควรให้อยู่ต่อแต่ว่าดูเหมือนว่าเขาไม่คุ้นชินกับสายตาห่วงใยของหลินซีนเยียนที่มองเซียต้าเจียเช่นนั้นดังนั้นเขาให้นางอยู่ต่อมีผู้หญิงคนนั้นค่อยอยู่ข้างกายเซียวต้าเจียนางก็ไม่สามารถไปยุ่งเกี่ยวกับเซียนต้าเจียได้อีก

หลินซีนเยียนไม่รู้ว่าหลี่อวิ๋นซ่านนั้นตัดสินใจด้วนความเห็นแก่ตัวนางเพียงแต่มองผู้หญิงที่ซบอกของเซียวฝานอย่างไม่พอใจ

ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนว่าจะดูว่าหลินซีนเยียนไม่พอใจนางอย่างไรก็ตามนางไม่มีความจำเป็นใดๆที่ต้องทำดีกับหลินซีนเยียนดังนั้นหลังจากที่ทุกคนออกไปนางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า：“ทำไมเจ้ายังไม่ออกไป?ทำไมยังจะอยู่ดูความเร่าร้อนของพวกเราสามีภรรยาหรืออย่างไร?

ในสังคมศักดินานี้ผู้หญิงที่สามารถพูดเช่นนี้ออกมาได้มีที่ไหนกัน?

ท่านเซียวนั้นก็แสดงท่าทางเหมือนกับว่าเป็นเจ้านายเช่นนั้นพูดกับหลินซีนเยียนว่า：“เจ้านี่นิอย่างคิดว่ามาช่วยข้าจัดการกับปัญหาสองสามคืนแล้วไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงรีบออกไปซะอย่าอยู่ขวางลูกหูลูกตาลูกสะใภ้ของข้า!

หลินซีนเยียนกัดฟันกรอดแต่ก็ยังไม่มีวิธีจัดการไอ่แก่และผู้หญิงคนนี้ได้แต่เพียงกำมือแน่นแล้วออกไป

เมื่อนางกลับถึงห้องด้วยความโกรธหนีหว่านก็รออยู่ในห้องก่อนแล้ว

“หนีหว่าน？”ทันใดนั้นนางถึงได้สติเมื่อคืนนางให้หนีหว่านไปสำรวจผู้หญิงคนนั้นรีบถามทันที：“ผู้หญิงคนนั้นต้องการอะไรกันแน่?”

หนีหว่านมองไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัวเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้นางแล้วพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า：“คิดไม่ถึงการกระทำของพวกเขาจะรวดเร็วเช่นนี้ไม่รีรอรีบเข้ามาแต่เช้า”

“เจ้าพูดเร็วสิตกลงนางมาจากไหน?”หลินซีนเยียนเห็นว่าหนีหว่านชักช้าทนไม่ได้กระวนกระวายที่จะเร่งคำตอบจากนาง

“เร่งทำไมข้าจะรายงานเจ้าอย่างละเอียดยิบเลย”หนีหว่านมองบนใส่นางแล้วถึงพูดว่า：“นางเป็นลูกสาวของช่างฝีมือในท้องถิ่นท่านปู่ของเคยเป็นศิษย์ของศาลาความลับแห่งสวรรค์แต่ที่บ้านของพวกเขามีกฎอยู่ข้อหนึ่งคืองานฝีมือถ่ายทอดให้ชายไม่ถ่ยทอดให้หญิงถ่ายทอดให้ผู้ใหญ่ไม่ถ่ายทอดให้เด็กดังนั้นถึงแม้นางจะเป็นลูกคนแรกแต่ก็ไม่มีสิทธิ์สืบทอดงานฝีมือของตระกลู”

หนีหว่านหยุดชั่วคราวแล้วดื่มน้ำมองทางหลินซีนเยียนอย่างมีความหมาย“แม้ว่านางจะเป็นหญิงก็ไม่เต็มใจที่จะถูกปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรม ณจุดนี้นางก็เหมือนเจ้า ดังนั้นนางจึงติดต่อกับคนที่อยู่ในศาลาความแห่งสวรรค์ที่ด้านหลังเป็นเช่นที่เจ้ารู้นั้นแหละนางใช้ความงามในการหลอกล่อท่านเซียวให้ติดกับ”

“นางเข้ามาในขบวนนี้มีจุดประสงค์อะไร?”หลินซีนเยียนกังวลมากจึงถามอีกครั้ง

เห็นท่าทางนางเช่นนี้หนีหว่านอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจพูดเสียงเย็นว่า：“ฮูหยินในเวลาหนึ่งคืนข้าสามารถตรวจสอบมากมายเช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้วสิ่งที่ควรพูดก็พูดหมดแล้วให้มากกว่ายังตรวจสอบไม่ถึง”

หลินซีนเยียนตระหนักได้ว่าตัวเองนั้นเหมือนว่าจะผิดปกติเล็กน้อยถึงได้หายใจเข้าลึกๆทำให้ตัวเองใจเย็นลงอย่างไม่เต็มใจ“หนีหว่านขอบคุณเจ้ามาก”

หนีหว่านโบกมือไปมา“เพียงแต่ครั้งหน้าเจ้าอย่าข่มขู่พวกข้าก็พอ”พูดจบหนี่หว่านก็หมุนตัวแล้วออกไปจากห้อง

ภายในห้องเงียบสงบลงอีกครั้งแต่ว่าในใจของนางยังคงเหมือนหมาป่าบ้าคลั่ง

คนในศาลาความลับแห่งสวรรค์นั้นพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเข้าโรงงานอาวุธและแม้กระทั่งพาคนที่เหมือนระเบิดเวลาอย่างเซียวฝาน

ที่นี้มีการดำเนินการมากมายผู้หญิงนั้นดูเหมือนไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดจุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไรกัน?มีอะไรคู่ควรให้พวกเขาสนใจ?เกิงจีนหรือ?หรือว่าเป็นของที่ดึงดูดคนได้มากกว่าเกิงจีน

ปัญหาเหล่านี้เป็นสิ่งที่หลินซีนเยียนไม่รู้จักและไม่เข้าใจดังนั้นทำได้เพียงไปที่ละขั้นที่ละขั้น

หลังจากครึ่งชั่วยามผ่านไปขบวนถูกปรับโคร้งสร้างใหม่เรื่องที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับเซียวต้าเจียในโรงเตี๊ยมนั้นทุกคนกลับมองว่ามันน่าสนใจเอามานินทากัน

หลินซีนเยียนที่นั่งในรถม้าไม่ใช่เพียงครั้งแรกที่ได้ยินผู้คุ้มกันที่ด้านนอกพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ส่วนมากจะพูดว่าเซียวต้าเจียเงียบๆหงิมๆแม้แต่สาวงามเช่นนั้นยังทิ้งได้

หลินซีนเยียนยิ่งฟังยิ่งรู้สึกไม่พอใจศิษย์พี่ใหญ่สติไม่ดีและนางไม่สามารถที่จะปกป้องเขาได้แม้แต่น้อยยังพูดอยู่ตลอดเวลาว่าจะแก้แค้นแทนพวกเขา?นางดูแคลนตัวเองเล็กน้อยดังนั้นระหว่างทางถึงได้กดดันตัวเองและการสูญเสียของหลินซีนเยียนอยู่ในสายตาของหลี่อวิ๋นซ่านทั้งหมด”

ภายในรถม้าหลี่อวิ๋นซ่านถือเหล้าขาวไห่หนึ่งดื่มจากปากไห่เหล้าขาวไหลออกมาจากมุมปากเขายกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดนัยตาเศร้าหมอง

“ผู้ชายนั้นมีดีอะไรสามารถทำให้จิตของเจ้าไม่อยู่กับเนื้อกับตัว……”

หลินซีนเยียนยิ่งให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากเท่าไรในใจเขาก็ยิ่งเจ็บปวดแม้แต่คุ้มกันที่อยู่ข้างกายยิ่งอยู่ก็ไม่เกรงใจไม่กี่วันก็ถูกหลี่อวิ๋นซ่านหาเหตุผลมาลงโทษไม่น้อยกว่าสิบคน

เมื่อจวนใกล้จะถึงชายแดนผู้คุ้มกันที่อยู่ล้อมรอบเหล่านั้นเหลือเพียงสองคนคนอื่นนั้นล้วนแล้วแต่อยู่ห่างเขาออกไป

ประเทศหนานเยว่และปนะเทศเป่ยหมิงมีชายแดนห่างกันนับพันลี้ทุกๆร้อยลี้จะมีเมืองใหญ่ในเมืองจะมีทหารค่อยเฝ้ายามอยู่ในอดีตพ่อของหลินซีนเยียนก็เป็นทหารปกป้องชายแดนเพียงแต่ว่าหยุนเฉินห่างจากเมืองที่พวกเขามาถึงก็ระยะทางหลายร้อยลี้

เมืองนี้ตั้งอยู่เขตชายแดนที่ใกล้ขอบที่สุดของประเทศหนานเยว่และประเทศเป่ยหมิงดังนั้นเมื่อเทียบกับที่อื่นนั้นเมืองเมืองนี้นั้นร้างมากนัก

พวกเขาเหล่านี้มาถึงเมืองนี้นั้นเป็นเวลาตอนเที่ยงพูดตามเหตุและผลนั้นควรเป็นเวลาที่คึกคักที่สุดแต่ว่าเมื่อพวกเขาทุกคนเดินบนถนนนั้นกลับมองเห็นแค่ไม่กี่คนแม้แต่ร้านข้าวเล็กๆก็มีไม่กี่ร้านร้านขายของยิ่งไม่ต้องพูดถึงมีกว่าครึ่งที่ไม่ได้เปิด

คราวนี้หลี่อวิ๋นซ่านไม่ได้พาขบวนไปพักที่โรมเตี้ยมแต่กลับพาคนตรงไปบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ทางเหนือของเมืองหมู่บ้านนั้นมีห้าหกลานประตูไม่ได้หรูหรามากนักและยังมีความเก่าแก่เป็นเดือนเป็นปีที่เงียบสงัดเจ้าของบ้านนั้นดูเหมือนว่าได้รับข่าวคราวมาแล้วดังนั้นจึงได้รอรับทุกคนที่หน้าประตู