ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 331

ตอนที่331หลี่จ้งจ้าวคนแปลก

คนในขบวนลงจากรถม้าบางลงจากหลังม้าบางในพริบตาคนนับสิบก็มายืนเรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อยตรงหน้าบ้าน

หลินลินซีนเยียนเดิมคิดจะเป็นทางเซียวฝานแต่เมื่อนางขยับตัวก็ถูกหลี่อวิ๋นซ่านกดไหล่เอาไว้“เขามีภรรยาค่อยปรนนิบัติแล้วไม่ต้องการเจ้า”

กัดปากล่างด้วยสายตาไม่พอใจแต่ว่าเมื่อเห็นท่าทางของผู้หญิงคนนั้นที่จับแขนเซียนฝานอย่างระมัดระวังนางลังเลสักพักสุดท้ายก็ทนไม่ไหวเดินกระแทกผ่านไป

ไม่กี่วันมานี้ภายนอกของผู้หญิงคนนั้นทำได้เหมือนราวกับว่าเป็นภรรยาที่แสนอ่อนโยนและแสนดีแม้แต่หัวค่ำก็อาบน้ำทำความสะอาดให้เซียวฝานด้วยตัวเองทั้งหมดดูไม่ออกเลยว่ามีความน่าสงสัยใดๆ

หากไม่ใช่ว่าหลินซีนเยียนรู้เบื้องลึกเบื้องหลังละก็กลัวว่าจะโดนการสร้างภาพของนางหลอกอย่างแน่นอน

เพียงแต่นางทำมันได้ไร้ที่ติจริงๆหลินซีนเยียนยิ่งอยู่ก็ยิ่งแปลกใจขึ้นเรื่อยๆตัวคนเดียวสามารถอดทนได้ถึงเพียงนี้แสดงว่าแผนการของนางควรค่าแก่การที่ต้องอดทนทำสิ่งเหล่านี้

ไม่กี่วันมานี้เพราะมีผู้หญิงคนนั้นค่อยรับใช้ตามติดตัวเช่นนั้นกลับทำให้หลินซีนเยียนไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เซียวฝานในใจนางเป็นกังวลอย่างมากอีกด้านก็ฟังหลี่อวิ๋นซ่านที่อยู่ข้างๆเอ่ยปากพูด

“นี่เป็นบ้านของญาติห่างๆของข้าสะดวกสบายกว่าพักที่โรมเตี้ยมเป็นใหนๆดังนั้นจึงรบกวนเขาสักสองสามวัน”หลี่อวิ๋นซ่านที่ลงจากรถม้าอธิบายให้หลินซีนเยียนที่ยืนอยู่ข้างกายเขาฟัง

หลินซีนเยียนมองเขาอย่างสงสัยแวบหนึ่งเรื่องเช่นนี้เเขาที่เป็นหัวหน้าตัดสินใจก็พอแล้วอย่างไรเสียก็มิได้ใช้เงินนางเหตุใดจึงต้องอธิบายให้นางฟัง?

“บอกให้เจ้าทราบก็เพื่อให้เจ้าพักอย่างสบายใจเจ้าอย่าคิดมาก”หลี่อวิ๋นซ่านทำตัวไม่ถูกแล้วหันหลังกลับหลังจากนั้นเดินผ่านชายวัยกลางคนที่ยืนหน้าประตูเข้าไป

บนหัวของชายวัยกลางคนนั้นสวมหมวกนอกร้านค้าบนตัวสวมใส่เสื้อซาตินสีทองระยิบระยับทั้งๆที่ท่าทางดูเป็นคนใจดีแต่กลับแสดงท่าทางให้เหมือนกับเป็นคนหน้าเลือดอย่างนั้นทำให้คนทั้งคนดูเหมือนไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรสักอย่าง

เมื่อเขาเห็นหลี่อวิ๋นซ่านก็แสดงความกระตือรือร้นออกมาอย่างเห็นได้ชัดด้วยไม่มีการเสแสร้งใดๆ“ซ่านเอ้อร์ในที่สุดลุงก็ได้พบเจ้าระหว่างทางคงเหนื่อยน่าดูเร่งพาสหายของเจ้าเข้าไปพักข้างในเร็ว”

เวลาที่พูดชายวัยกลางคนนั้นก็ไม่ลืมที่จะสนใจคนด้านหลังของหลี่อวิ๋นซ่านสายตานั้นราวกับว่าหายอะไรบางอย่างในกลุ่มผู้คนเหล่านั้นแต่ว่าหลังจากที่มองสำรวจแล้วแววตาของเขาก็สั่นไหวด้วยความผิดหวัง

หลี่อวิ๋นซ่านพยักหน้ารับหันไปสั่งการทหารยามสองสามประโยคทหารยามก็พาผู้คนเดินตามพ่อบ้านเข้าไปในบ้าน

หลินซีนเยียนก็กำลังจะตามเข้าไปแต่ถูกหลี่อวิ๋นซ่านดึงแขนไว้ก่อนนางไม่เข้าใจจึงหันกลับไปมองเห็นหลี่อวิ๋นซ่านแสดงท่าทางสบายๆในการแนะนำนาง：“ท่านลุงนี่ก็คือสหายของข้าหลินเฟิงที่เคยเล่าให้ท่านฟังอย่ามองว่าอายุของเขายังน้อยแต่ว่าการสร้างอาวุธถือเป็นช่างฝีมือดีที่เดียวอาวุธที่สร้างออกมาแม้แต่ข้าอย่างต้องร้อง”

“จริงหรือ？”ชายกลางคนนั้นถึงได้มองหลินซีนเยียนอย่างละเลียดเพียงแต่สายตาที่จ้องมองมาทำให้หลินเซียนรู้สึกแปลกๆตะหงิดๆ

หรือนางคิดไปเอง?ทำไมเวลาที่เขามองเหมือนหมาที่เห็นกระดูกยังไงยังงั้นเลยเหลือเพียงแลบลิ้นและน้ำลายไหลออกมาเท่านั้น

หลี่อวิ๋นซ่านกระตุกแขนเสื้อของชายวัยกลางคนเบาๆถึงได้พูดกับนางว่า：“นี่คือท่านลุงของข้าหลี่จ้งจ้าวเจ้าเรียกลุงหลี่ก้อพอ”

“ท่านลุงหลี่”หลินซีนเยียนยกมือคำนับอย่างมีมารยาท

หลี่จ้งจ้าวพยักหน้ารับ“เอาล่ะน้องชายในบ้านเจ้ายังมีผู้ใดอีก?ตระกูลเจ้าทำอะไรกันเป็นช่างทั้งตระกูลเลยหรือ?มีคู่หมั้นหมายหรือยัง?

“เอ่อออ……”หลินซีนเยียนจ้องมองหลี่จ้งจ้าวอย่างแปลกใจคาดไม่ถึงว่าเพียงพบกันครั้งแรกเขาก็ถามคำถามมากมายเช่นนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคำถามเหล่านี้ถูกถามเมื่อพวกเขาพบกันครั้งแรกไม่คิดว่ามันกะทันหันไปหรือ?

“ท่านลุง!”หลี่อวิ๋นซ่านกระแอมไอเบาๆ“พวกข้าเดินทางมาเหนื่อยๆควรให้พวกข้าไปพักผ่อนก่อนหากท่านอยากพบน้องหลินอีกหลังจากนี้อยากมีเวลาให้ทำความรู้จักอีกเยอะ”

หลี่จ้งจ้าวเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองนั้นรีบร้อนไปน้อยรีบเก็บอาการเหล่านั้นพาพวกเข้าทั้งสองเข้าไปในบ้านด้วยตนเอง

พูดตามหลักหลินซีนเยียนก็เป็นเพียงช่างฝีมือคนหนึ่งควรพักที่เดียวกับช่างฝีมือคนอื่นๆแต่ว่าก็ไม่รู้ว่าหลี่จ้งจ้าวจงใจหรือไม่จงใจกันแน่จัดแจงให้นางและหลี่อวิ๋นซ่านอยู่ในลานเดียวกัน

สภาพแวดล้อมของลานนั้นสวยงามมากเข้าช่วงฤดูหนาวแล้วทั่วลานเต็มไปด้วยดอกไม้ที่บานสะพรั่งสายลมพัดผ่านกลิ่นหอมล่องลอยไปทั่วสี่ทิศไม่ว่าจะเดินไปมุมไหนของลานก็สามารถได้กลิ่นหอมที่มัวเมาจิตใจคน

หลี่จ้งจ้าวพานางมาถึงที่ห้องหลังจากนั้นก็เรียกสาวใช้มาปรนนิบัติจากนั้นถึงได้ออกไปพร้อมกับหลี่อวิ๋นซ่าน

สาวใช้สี่คนแต่งเติมหน้าตาสะสวยคำนับหลินซีนเยียนอย่างพร้อมเพรียงกันแต่กลับทำให้หลินซีนเยียนยิ่งสับสนมากขึ้นตอนนี้นางเป็นชายคนหนึ่งแต่คนที่หลี่จ้งจ้าวจัดหามาให้ทั้งหมดล้วนเป็นสาวใช้นี่มันไม่ถูกตามหลักไม่ได้เหมือนการต้อนรับทั่วไปหากฝ่ายตรงข้ามเป็นแขกผู้ชายก็ควรจัดหาเสี่ยวซือมาปรนนิบัติมีแต่แขกผู้หญิงเท่านั้นที่จะจัดสาวใช้มาให้

ดังนั้น……

หลี่จ้งจ้าวรู้ว่านางเป็นหญิง?

ในใจของหลินซีนเยียนรู้สึกสับสนดวงตาแข็งกร้าวโดยไม่รู้ตัวหลี่อวิ๋นซ่านนำเรื่องที่นางเป็นหญิงไปเล่าให้หลี่จ้งจ้าวฟัง?ทำไม?

กลุ่มคนเหนื่อยจากการเดินทางเป็นเวลาครึ่งคลอดเดือนมันไม่ง่ายที่จะได้พักในลานที่สะดวดสบายเช่นนี้ทุกคนต่างรู้สึกโล่งอกสบายใจดังนั้นเมื่อกินข้าวเย็นเสร็จจึงต่างคนต่างกลับไปนอนพักผ่อนที่ห้องของตนเอง

หลินซีนเยียนก็รู้สึกเหนื่อยแต่ว่าในใจก็ยังเป็นห่วงเซียวฝานหลังจากกินมื้อเย็นเสร็จก็ออกจากลานเพื่อเตรียมไปส่องดูลานที่พักของช่างฝีมือ

นางเพิ่งมาถึงหน้าประตูกำลังจะเข้าไปข้างในแต่ก็เห็นเหล่าหลิวเสียวิ่งออกมาด้วยความรีบร้อนเสียก่อน

“เหล่าหลิว？”หลิวซีนเยียนตกใจเรียกเขาไว้ก่อน

เหล่าหลิวก็เห็นนางจึงได้เพิ่มความเร็วมาถึงตรงหน้านาง“ข้ากำลังจะไปหาเจ้า”

“เกิดอะไรขึ้นหรือ？”เห็นสีหน้าเหล่าเป็นร้อนรนหลินซีนเยียนก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาทันทีไม่กี่วันมานี้นางไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เซียวฝานเลยดังนั้นจึงให้เหล่าหลิวค่อยดูสถานการณ์ฝ่ายเซียวฝานให้อย่างลับๆเมื่อเหล่าหลิวมาหานางนางก็ยิ่งเป็นกังวลว่าทางด้านเซียวฝานจะเกิดเรื่องขึ้น

เหล่าหลิวมองซ้ายมองขวาแน่ใจว่าไม่มีคนอยู่บริเวณนี้จึงได้พูดเสียงเบาๆว่า：“เจ้ารีบตามข้ามาข้าเพิ่งเห็นท่านเซียวและแม่นางคนนั้นพาเซียวต้าเจียออกไปทางประตูด้านหลัง

“อะไรนะ！”หัวใจของหลินซีนเยียนกระตุกวูบรีบตามเหล่าหลิวไปทางประตูหลังอย่างรวดเร็ว“พวกเขาไปนานหรือยังพวกข้าจะตามทันหรือไหม?”

“เจ้าวางใจได้ข้าเหล่าหลิวก็ไม่ใช่คนโง่ข้าตามพวกเขาไปจนถึงที่หมายแล้วถึงได้ย้อนกลับมาเรียกเจ้าข้าจะพาเจ้าไปหาเดี๋ยวนี้”เหล่าหลิวกุมอกตัวเองแล้วตอบนาง

เช่นนี้หลินซีนเยียนถึงได้โล่งอกแล้วยกนิ้วมือขึ้นให้กับเหล่าหลิว

ทั้งออกทางประตูหลังเดินไปตามทางทอดยาวเหยียดในที่สุดก็มาหยุดตรงหน้าหอคณิกาที่มีโคมไฟแขวนเต็มไปหมด

กล้ามเนื้อบนหน้าของหลินเซียนกระตุกถามด้วยความสงสัยแคลงใจ：“เจ้ามั่นใจว่าพวกเขาเข้าไปในนี้?”