ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 332

ตอนที่332เจ้าหน้าที่ขี้อาย

เหล่าหลิวยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อยจับหลังหัวตัวเองไปมาพูดว่า：“มั่นใจแน่นอนข้าเห็นพวกเขาเข้าไปจริงๆข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ก็แค่หอคณิกาไม่ใช่หรือ?สถานที่เช่นนี้ผู้หญิงเห็นแล้วอาจจะรู้สึกอึดอัดแต่พวกเราล้วนเป็นชายฉกรรจ์ใครยังไม่เคยเข้าไปลิ้มลองบ้าง?”

ผู้ชายทุกคนเคยเข้าหอคณิกา?

หลินซีนเยียนกระตุกยิ้มมุมปากการคิดเช่นนี้อาจะไร้สาระไปน้อยแต่ว่าเมื่อนางคิดอย่างละเลียดอีกทีก็อย่างว่าโลกของผู้ชายกับผู้หญิงนั้นแตกต่างกัน

“ปะพวกเราก็เข้าไปดูกัน”หลินซีนเยียนยกเท้าแล้วก้าวไปทางหอคณิกาสองสาวที่ยืนต้อนรับแขกอยู่หน้าประตูก็รีบเข้ามาขนับข้างทั้งซ้ายขวาของนางตัวนางแข็งทื่อแต่ก็โล่งใจอย่างรวดเร็วก็แค่หญิงสาวเท่านั้นอีกอย่างนางก็เป็นผู้หญิงดังนั้นจึงไม่ได้สนใจมากนั

แต่ว่า….เมื่อนางหันกลับไปมองเหล่าหลิวที่เดินตามมาก็เห็นว่าเหล่าหลิวนั้นตัวเกร็งเพราะถูกหญิงสาวคนหนึ่งโอบแขนไว้เหล่าหลิวก็แค่ฝีปากกล้าเท่านั้นเมื่อต้องแบกปืนขึ้นม้าจริงๆเขาก็ไม่ได้มีความกล้าเช่นนั้น

หลินซีนเยียนรู้สึกขันยิ่งนักได้แต่ส่ายหัวไปมาแล้วเข้าไปข้างในทางกลางหญิงสาวเหล่านี้นางหยิบตั๋วเงินในแขนเสื้อวางบนมือของแมงดาเมื่อแมงดาเห็นตั๋วเงินก็หูตาแพรวพราวรีบพาทั้งสองขึ้นไปบนห้องชั้นสองทันที

เหล่าหลิวที่เดินตามมามองตั๋วเงินแวบเดียวก็ตะลึงตาค้างเมื่อทั้งสองเข้าไปในห้องที่เหมาไว้เหล่าหลิวก็รีบถามหลินซีนเยียนทันที：“น้องหลินเจ้าไปเอาตั๋วเงินมากมายเช่นนั้นมาจากไหน?”

“พี่หลิวเจ้าคงไม่คิดว่าข้าเป็นเพียงช่างฝีมือเล็กๆคนหนึ่ง?”หลินซีนเยียนแกล้งทำเป็นกะพริบตาอย่างลึกลับคำพูดของนางทำให้เหล่าหลิวตกใจ“ก็จริงหากเจ้าเป็นเพียงช่างฝีมือธรรมดาทั่วไปโหวเยว่ก็คงไม่มอบหมายหน้าที่สำคัญเช่นนี้ให้เจ้าทำ”

หลินซีนเยียนหัวเราะเบาๆไม่เอ่ยใดๆความรู้สึกลึกๆในใจของนางอาจเพราะว่านางเป็นชายาของอู๋เซวียนอ๋องตั้งแต่แต่งกับโม่จื่อเฟิงตั๋วเงินเหล่านี้สำหรับนางแล้วก็ไม่มีค่าอะไรนี่ก็นับว่าเป็นการพึ่งบุญวาสนาของโมจื่อเฟิงในที่สุดก็พึ่งผู้ชายจนกลายเป็นกึ่งเจ้าพ่อท้องถิ่น

หน้าต่างของห้องหรูหราที่ชั้นสองมองลงไปตรงกับห้องโถงชั้นล่างพอดีหลินซีนเยียนมาถึงข้างหน้าต่างแล้วเปิดหน้าต่างแวบเดียวก็เห็นบรรยากาศด้วยรอบห้องโถงอย่างชัดเจนแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเซียวฝานดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่อยู่ที่ห้องโถง

“เจ้าพวกเขามาทำไรกันที่หอคณิกานี่?”เหล่าหลิวจิบชาไปด้วยนั่งขมวดคิ้วใช้ความคิดไปด้วย

หลินซีนเยียนส่ายหัวไปมาความคิดล่องลอยไปไกลทำสมาธิสักพักแล้วพูด：“หอคณิกามีผู้คนมากมายปะปนสับสนวุ่นวายกันไปหมดหากไม่ได้มาเที่ยวหาหญิงสาวเป็นไปได้หรือไหมว่า….จะมาพบใคร?”

เมื่อนางพูดเช่นนี้เหล่าหลิวมาครุ่นคิดก็รู้สึกว่ามันก็มีเหตุผลแล้วเขาพูดต่อว่า：“แต่ว่าหอคณิกาใหญ่โตและมีห้องมากมายเช่นนี้พวกเราจะหาพวกเขาทั้งสามคนเจออย่างไรคงไม่ใช่ว่าเข้าไปดูทีละห้อง?”

หลินซีนเยียนปิดหน้าต่างแล้วกลับมาที่ห้องทบทวนสักพักเพียงก้าวขาสายตาก็ส่องประกายนางรู้สึกโชคดีที่ตัวเองนั้นชอบดูนวนิยายมีเรื่องหนึ่งที่ตอนท้ายมีวิธีการจัดการกับสถานการณ์เช่นนี้

“ข้ามีวิธี”นางยิ้มออกมาเบาๆสีหน้าแสดงความได้ใจออกมา

เหล่าหลิวสูดลมหายใจเข้าแล้วจ้องมองนางรอฟังนางพูดต่อ