ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 333

ตอนที่333ครึ่งทางกัดทอง

นางไม่ได้เป็นชายจริงๆหากถูกหญิงงามเหล่านี้ถอดจนหมดความลับก็รั่วไหลนะสิ?แต่ว่าสองมือหรือจะสู้มือนับสิบได้นางจะหยุดมือมากมายเหล่านี้ได้อย่างไรกัน?

เหล่าหลิวกลับมองว่าเป็นเรื่องสนุกยังหัวเราะอย่างมีความสุขไม่ได้คิดจะเข้ามาช่วยนางเลย

ช่วงเวลาที่หลินซีนเยียนร้อนรนนั้นก็ได้ยินเสียงเย็นชาดังมาจากหน้าประตู“ทำไรกันอยู่ห๊ะ!”

เพราะในน้ำเสียงของคนที่อยู่หน้าประตูมีความเยือกเย็นทำให้หญิงสาวนับสิบหยุดการเคลื่อนไหวแล้วหันกลับไปมองทางประตู แต่ละคนดวงตาส่องประกาย

หลินซีนเยียนตกใจแล้วมองตามพวกเขาก็เห็นสีหน้าของหลี่อวิ๋นซ่านที่ดูไม่ได้ยืนอยู่หน้าประตู

เขาเดินเข้ามาถึงท่ามกลางผู้คนเขากระชากข้อมือหลินซีนเยียนออกจากวงล้อมของสาวๆไม่รอให้หลินซีนเยียนได้สติก็ถามนางว่า：“เจ้ามาสถานที่เช่นนี้ได้อย่างไกัน!”

“เอ่อออ……”หลินซีนเยียนรู้สึกเขินอายเล็กน้อยแล้วแกะมือของเขาออก“ใต้เท้าหลี่มาได้อย่างไร?”ทำไมนางไม่สามารถมาได้เขาก็มาไม่ใช่หรือ

“หากไม่ใช่ว่าเห็นพวกเจ้าทำตัวลับๆล่อๆออกมาดังนั้นเลยตามมาเจ้าก็คง.…”หลี่อวิ๋นซ่านกันฟันกรอดเห็นท่าทางของคนรอบข้างเหมือนดูเรื่องสนุกก็รีบหยุดคำพูดทันที

หลินซีนเยียนถอนหายใจหากว่าก่อนแต่งงานมีคนมาทำดีกับตัวเองนางคงหัวเราะอย่างมีความสุขแต่ว่าตอนนี้นั้นดอกท้อเช่นนี้กลายเป็นดอกท้อที่เสียแล้วและยังไม่สามารถแสดงตัวตนโดยตรงได้!

หลี่อวิ๋นซ่านสีหน้าดูไม่ดีอย่างอื่นก็ไม่ดีแต่ว่าโชคดีมีเพียงเงินอย่างเดียวเหมือนโมจื่อเฟิง!ดังนั้นควักตั๋วเงินหลายใบแล้วโยนไปให้แม่เล้านั้นแล้วพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า：“พาทุกคนไสหัวออกไปซะ!”

ท่าทางเช่นนี้เดิมผู้ใดที่ได้ยินคำพูดเช่นนี้ต่างก็มองว่าเป็นศัตรูแต่ว่าแม่หล้าหยิบตั๋วเงินเหล่านั้นไม่ถึงครึ่งนาทีก็หายไปทันทีไม่ต้องทายก็รู้ว่าตั๋วเงินที่หลี่อวิ๋นซ่านให้นั้นย่อมมากกว่าของหลินซีนเนียนมิฉะนั้นแม่เล้านั้นไม่มีท่าทางเช่นนี้

พวกเขาไม่รู้ว่าหลังจากที่แม่เล้าออกจากห้องนางยิ้มจนปากจะฉีกอยู่แล้วนับตั๋วเงินในมือแล้วพูดว่า：“แค่คืนเดียวก็ได้พบเจอแขกมือหนาใจกว้างถึงสามคนโชคดีจนข้าไม่อยากจะเชื่อ”

หญิงสาวที่อยู่ข้างๆก็ดีใจจนเนื้อเต้น“ท่านแม่แขกคนนี้ใจกว้างกว่าแขกคนก่อนมากนักแต่เสียดายแขกเหล่านี้ไม่ต้องการให้พวกข้าปรนนิบัติ”

“พอแล้วแขกที่ใจกว้างเช่นนี้ก็ไม่ได้ปรนนิบัติง่ายๆพวกเจ้าเบิกตากว้างๆหน่อยผู้คนเหล่านี้มาที่หอคณิกาไม่ได้มาสนุกกับสาวงามดังนั้นพวกเจ้าไม่ต้องเสนอหน้าขึ้นไปละหากถึงเวลานั้นเกิดเรื่องขึ้นมาละก็อย่าหาว่าแม่ไม่เตือนพวกเจ้าละ”

กลุ่มหญิงสาวเหล่านี้ถึงแม้จะเสียดายตั๋วเงินแต่ว่าที่แม่เล้าพูดก็มีเหตุผลก็ไม่มีใครกล้าคิดขึ้นมาอีก

ภายในห้องแยกเป็นด้านในและด้านนอกด้วยมีฉากกั้นด้านนอกมีโต๊ะสี่เหลี่ยมหน้าโต๊ะสี่เหลี่ยมมีหลินซีนเยียนและหลี่อวิ๋นซ่านนั่งตรงข้ามกันทั้งสองต่างไม่มีใครเอ่ยปากพูดอากาศเย็นยะเยือกแข็งตัวจนสามารถหยดน้ำออกมาได้