ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 335

ตอนที่335บุ่มบ่ามสะเพร่า

นึกถึงศัตรูที่ทำร้ายนายช่างจนตายอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือหลินซีนเยียนโกรธพลุ่งพล่านอย่างสุดขีดแต่นางก็รู้เป้าหมายของศาลาความลับแห่งสวรรค์ไม่ได้เปิดเผยมาก่อนพิษของเซียวฝานยังไม่ได้คลี่คลายมาก่อนนางจะบุ่มบ่ามไม่ได้

“เจ้า.......”หลี่อวี๋นซ่านสะอึกสะอื้นแวบหนึ่งหน้าหลินซีนเยียนที่โกรธโศกเศร้ากก็ตกใจจนใจเต้นในเวลานั้นเขาอยากโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขน

หลินซีนเยียนมีสติกลับมาพยายามยิ้ม“ไม่เป็นไร”

ไม่เป็นไร?นางเป็นอย่างนี้เรียกว่าไม่เป็นไร?

หลี่อวี๋นซ่านถอนหายใจขมวดคิ้วพูด“ในเมื่อเกลียดเขาขนาดนั้นอย่างไรให้เขาชดใช้อะไรบ้างคงจะดี”

หลินซีนเยียนเปลี่ยนสีหน้ามองทางหลีอวี๋นซ่าน“เจ้ามีความคิดดีๆไหมล่ะ?”

“ไม่ถึงกับว่าเป็นความคิดที่ดีแต่ยังไงที่นี่เป็นเขตอิทธิพลของพวกเรา”ตอนหลี่อวี๋นซ่านพูดในดวงตาทั้งสองข้างแฝงแววตาคิดร้าย

“แต่ว่า.......”หลินซีนเยียนยังรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะอย่างไรเสียนางไม่อยากลากหลี่อวี๋นซ่านมาทำเรื่องไม่ดี

หลี่อวี๋นซ่านกลับไม่เปิดโอกาสให้นางพูดหลังจากนั้นหันไปสั่งกับเหล่าหลิวว่า“เฮ้เจ้าไปหารถม้ามาสองคันให้รอที่ประตูด้านหลังโรงเตี๊ยมหลังครึ่งชั่วโมงจงมารับพวกข้า”

เหล่าหลิวงงสักพักถึงชี้ไปที่จมูกตัวเองถาม“ท่านเรียกข้ารึ?”

“ใช่เจ้านั่นแหละ”หลี่อวี๋นซานมองค้อนเริ่มไม่ทน

ในใจเหล่าหลิวรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมทำได้แค่พูดอย่างขุ่นมัว“แม้จำชื่อข้าไม่ได้เรียกข้าว่าเหล่าหลิวก็ได้นี่นา”

“ข้ากับเจ้าไม่ได้เกี่ยวข้องกันข้าจะจำชื่อเจ้าไปด้วยเหตุใดกัน?”หลี่อวี๋นซ่านคิดว่าคำพูดของเหล่าหลิวช่างน่าขันก็แค่ช่างฝีมือคนหนึ่งเท่านั้นเองเขาจำเป็นต้องจำได้?

“......”เหล่าหลิวรู้สึกร้องไม่ออกทำได้แค่แอบเสียใจหลังจากนั้นเดินไปเตรียมรถม้าเงียบๆ

รอเหล่าหลิวเดินไปหลี่อวี๋นซานจับมือหลินซีนเยียนเดินไปข้างนอกเห็นเขาเดินไปทางห้องหมายเลขแรกระหว่างนั้นหลินซีนเยียนยังไม่ตอบโต้ถามอย่างกังวล“หลี่อวี๋นซ่านเจ้าจะทำอะไรพวกเราจะเข้าไปเลยรึไง?”

หลี่อวี๋นซ่านหยุดฝีเท้าหันมาถามสงสัย“งั้นเจ้าคิดว่าพวกเราควรทำอย่างไร?”

“กะอีแค่สั่งสอนพวกเขาเท่านั้นเองหาเหตุผลก็พอแล้วยังจำเป็นต้องวางแผนอะไรอีกไม่ได้จะฆ่าพวกเขา?ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาฆ่าพวกเขายังไงเสียบนแผ่นดินศาลาความลับแห่งสวรรค์แห่งนี้นับว่ายังมีกำลังอำนาจอยู่อย่างน้อยๆสถานะของข้าในตอนนี้จะตีพวกเขาไปคงไม่มีปัญหาแต่ถ้าต้องการฆ่าพวกเขายังจำเป็นต้องกำจัดอุปสรรคนิดหน่อยแต่เจ้าไม่ต้องห่วงเพียงแค่รอให้ข้าเป็นหัวหน้าตระกูลหลี่ไม่ต้องพูดถึงศาลาความลับแห่งสวรรค์แห่งเดียวแม้แต่จะทำลายศาลาความลับแห่งสวรรค์ข้าก็สามารถช่วยเจ้าได้”

“เอ่อ.......”ที่พูดโอ้อวดนี่จะฝืนฟ้าลิขิตรึ?คาดไม่ถึงว่าเขาจะมั่นใจในตัวเองมากเกินไปยังจะบอกว่าตระกูลหลี่ลึกลับนั่นมีเรื่องภายในมากเกินไป?

ในตอนที่หลินซีนเยียนงงหลี่อวี๋นซ่านลากแขนนางให้เดินไปข้างหน้าต่อเขามาถึงห้องหมายเลขแรกเอาเท้าถีบประตูห้องพลังทั้งร่างเพิ่มแรงขึ้นอย่างเสียเปล่ามีความรู้สึกราวกับยืนมองคนจากบนยอดเขาเสียอย่างนั้น

คนในห้องมองมาทางประตูทันทีเห็นคนถีบประตูห้องเดินเข้ามากะทันหันใบหน้าก็เผยความไม่พอใจทันที

แต่ไม่เป็นอย่างที่หลินอวี๋นซ่านคาดหวังไว้ในห้องไม่มีแม้แต่เงาของพวกเซียวฝานมีเพียงอวิ๋นเทียนสี่กำลังโอบกอดแม่หญิงโฉมงามนั่งอยู่บนเตียงเสื้อผ้าแม่หญิงผู้นั้นถูกเปิดออกแล้วเผยร่างเนื้ออ่อนละมุนละไมลางๆและอวี๋นเทียนซีก็หน้าแดง ดูสีหน้าไม่ค่อยปกติ

หลินซีนเยียนไม่ใช่หญิงโบราณที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวนางมองท่าทางอวิ๋นเทียนสี่ก็รู้ว่าอวิ๋นเทียนสี่น่าจะกินยาพลังหยางไปแล้วอายุปูนนี้แล้วฝ่ายนั้นนั้นยังกลัวว่ากำลังตัวเองคงยังไม่เป็นที่พอใจ

“เจ้าเป็นใคร?”เรื่องราวนี้ถูกคนตัดบททันทีแต่ละคนโกรธมากโดยเฉพาะเขาที่ยังเป็นเจ้าสำนักของศาลาความลับแห่งสวรรค์

หลี่อวี๋นซ่านทำเสียงไม่พอใจเย็นชายกมือชี้ไปที่แม่หญิงที่ถูกอวิ๋นเทียนฉี่กอดไว้“เจ้าว่าข้าเป็นใครเอาเป็นว่าแม่นางที่เจ้ากอดอยู่ในอ้อมแขนเจ้าเป็นคนที่พวกข้าชอบพอมาก่อนแล้วถ้าเข้าใจแล้วก็ส่งนางมาให้พวกข้ามิฉะนั้นอย่าหาว่าพวกข้าไม่เกรงใจ!”

บทละครแย่งชิงหญิงสาวในโรงเตี๊ยมนับว่าเป็นเรื่องปกติมากจึงไม่ต้องทำให้คนอื่นเกิดความสนใจมากจนเกินไปนักเพียงแต่อวิ๋นเทียนสี่คนนี้อยู่มานมนานและมีตำแหน่งสูงศักดิ์จะให้คนมาเหยียบหน้าตัวเองอย่างนี้ได้อย่างไรเขาคิดว่าคนหนุ่มสาวตรงหน้าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคาดไม่ถึงว่าจะกล้าพูดจากับเขาอย่างนี้

“น้ำหน้าอย่างพวกเจ้าเหตุใดไม่เกรงใจข้า?”เสียงอวิ๋นเทียนสี่เย็นชาไม่พอใจล้วงของอย่างหนึ่งที่เหมือนใช้เป่าออกมาจากหน้าอกเขาเป่าเสียงลมรอบตัวค่อยๆเปลี่ยนไปหันไปมองเห็นองครักษ์ปรากฏตัวออกมาหลายคนเพราะก่อนหน้านี้เขาต้องการทำกิจจึงให้คนพวกนั้นออกไปแค่นึกไม่ถึงว่ายังมีคนไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรมารนหาที่ตาย!

หลินซีนเยียนเอามือไปจับไหล่ตอนที่นางเห็นในห้องมีแค่อวิ๋นเทียนฉี่และทหารเย่นฟ่านไม่อยู่อันที่จริงนางผ่อนคลายลงแล้วสุดท้ายนางไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่นแต่หลี่อวี๋นซ่านยังดันทุรังเล่นไม่ตามแผนแต่ทำนางกลัวจริงๆแค่ตอนนี้เห็นองครักษ์หลายคนนางกลับเริ่มกังวลขึ้นมาอีกแล้ว

“นั่น.......ข้าต่อสู้ไม่ได้”ฉะนั้นเวลาจะปะทะกันขึ้นมาไม่ต้องหวังว่านางจะช่วยอะไรได้

หลี่อวี๋นซ่านมองค้อนนางพูด“ก็ไม่ได้จะให้เจ้าลงมือนี่”

“แต่.....เจ้าต่อสู้ได้หรือ?”ถ้านางพูดไม่ผิดวิทยายุทธของเขาก็ใช้ไม่ได้มาก

ไม่รู้ว่าคำพูดนางทำให้เขารู้สึกขำขันหรือไม่หลี่อวี๋นซ่านเงยหน้าหัวเราะสองที“เจ้าคิดว่าตาเฒ่าหน้าตาขี้เหร่อัปลักษณ์คนนี้แม้แต่จะเล่นกับสตรียังต้องอาศัยการกินยาให้ข้าลงมือทุบตีเขามันคุ้มกันหรือ?”

หลินซีนเยียนชักมุมปากสำหรับคนอย่างหลี่อวี๋นซ่านมั่นใจในตัวเองมากเกินไปนางยังไม่คุ้นชินบ้างนางมองซ้ายมองขวาไม่เห็นว่าหลี่อวี๋นซ่านจะมีผู้ช่วย“เจ้าไม่ลงมือข้าก็ไม่มีวิทยายุทธงั้นครั้งนี้จะไปต่อสู้ได้อย่างไร?

“เจ้ารอหน่อยเดี่ยวก็รู้”หลี่อวี๋นซ่านปล่อยแขนนางสั่งให้นางถอยไปด้านหลังหลังจากนั้นเขาเดินเข้าไปในห้องไม่ลนลานพูดกับอวิ๋นเทียนสี่“ข้าจะบอกอีกครั้งส่งแม่นางคนนี้ออกมามิฉะนั้นเจ้าจะโดนดี!”

เขามั่นใจว่าอวิ๋นเทียนสี่ไม่ส่งผู้หญิงคนนั้นออกมานี่ถือว่าเป็นฉากที่ทรงเกียรติมากที่สุดของบุรุษคนหนึ่งเขาพูดขนาดนี้เพียงเพื่อให้อวิ๋นเทียนสี่ลงมือเท่านั้นเอง

เป็นไปอย่างที่คิดไว้เสียงพูดเขาพึ่งจบอวิ๋นเทียนฉี่ก็ทำเสียงไม่พอใจมุ่งไปที่องค์รักษ์หลายคนส่งสายตาเป็นนัยองครักษ์หลายคนล้อมหลี่อวี๋นซ่านทันทีคนหลายคนนี้เป็นสูงใหญ่และแข็งแรงหลี่อวี๋นซ่านถูกพวกเขาล้อมให้อยู่ตรงกลางกลายเป็นคนอ่อนแอและตัวเล็กลงมากชัดเจน