ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 338

ตอนที่338เว้นระยะห่างกับพวกอันธพาล

ถ้าเป็นศัตรูที่แม้แต่โม่จื่อเฟิงไม่อาจต้านทานได้งั้นวี่จิ่งน้อยจะมีอันตรายหรือไม่?

มนุษย์นั้นหากมีห่วงแม้เพียงช่วงสั้นๆก็ย่อมลังเลหลินซีนเยียนเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้นถ้าต้องฆ่าศัตรูแลกกับสละชีพญาติของตัวเองเธอคิดว่าคงไม่คุ้มเสีย

“ไม่ใช่ว่าฆ่าไม่ได้แค่จะฆ่าแบบนี้ไม่ได้อย่างไรที่นี่มีคนมีสายตามากมายเข้าหูตระกูลหลิงเซียงหนานเข้าเจ้าต้องใช้ชีวิตหลบหนีไปชั่วชีวิตและไม่แน่ว่าเจ้ายังหนีไปได้อีกด้วย”

หลี่อวี๋นซ่านพูดจริงจังมองหลินซีนเยียนแววตามืดมัวใจเริ่มทนไม่ได้พูดปลอบใจอีก“แต่เจ้าไม่ต้องห่วงอยู่ที่นี่พวกเราฆ่าไม่ได้รอให้โอกาสมาถึงเราจะคิดวิธีฆ่าเขาโดยไม่ให้รู้ตัว”

“ความหมายของเจ้าคือ....”หลินซีนเยียนรู้สึกว่าบรรยากาศในรถม้าช่างอึดอัดในใจราวกับมีก้อนใหญ่หน่วงเอาไว้ทำอย่างไรก็รู้สึกไม่สบายใจเลย

“เจ้าลืมเสียแล้วพวกเขาใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อเข้ามาปะปนในกองกำลังคงไม่ได้มาเห็นพวกเราง่ายขนาดนั้นกระมัง?และตัวข้าตอนนี้นอกจากสถานะคนในตระกูลหลี่คนที่น่าดึงดูดที่สุดก็คงเป็นผู้คัดเลือกเกิงจีนแล้วฉะนั้นพวกเขาน่าจะมุ่งไปที่เกิงจินนั่นหมายความว่าพวกเราก็จะมีโอกาส”ตอนหลี่อวี๋นซ่านพูดมั่นใจในตัวเองมากเขาเป็นอย่างนี้ทำให้หลินซีนเยียนรู้สึกแปลกไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง

ในใจเธออิจฉาคนอย่างหลี่อวี๋นซ่านขึ้นมาอีกครั้งเกิดมาก็คาบช้อนทองไม่กี่ปีก็สามารถอยู่ในตำแหน่งสูงเป็นที่จับตาของผู้คนความรู้สึกหยิ่งในศักดิ์ศรีที่เหนือกว่าเช่นนี้จะไม่ทำให้คนอิจฉาได้ยังไง

หลินซีนเยียนคิดจะถามต่อแต่หลี่อวี๋นซ่านหาวหลับตาไปแล้วเหมือนกับว่าไม่อยากตอบคำถามของเธอ

ไม่มีทางเลือกหลินซีนเยียนทำได้แค่หยุดถามไปยังไงหลี่อวี๋นซ่านกับเธอไม่ค่อยรู้จักกันแต่กลับลงมือสั่งสอนอวิ๋นเทียนสี่แทนเธอก็ควรจะซาบซึ้งในน้ำใจแล้วจะเอาความหวังทั้งหมดไปฝากฝังที่เขาอีกทำไมกันล่ะ

ตอนกลับมาถึงลานบ้านตระกูลหลี่ท้องฟ้าก็ย่ำค่ำแล้วเหล่าหลิวกลับไปที่บ้านตัวเองหลินซีนเยียนและหลี่อวี๋นซ่านอยู่ในลานบ้านแต่เพราะในใจหลินซีนเยียนกำลังคิดถึงเซียวฝานจึงทำทีจะกลับห้องหลังจากนั้นก็หาโอกาสเดินย่องออกไป

นางค่อยๆมาถึงลานบ้านที่ทุกคนอยู่เห็นเซียวฝานอยู่ในห้องนางไม่ทันหาวิธีเข้าไปก็เห็นเซียวฝานอุ้มไหเหล้าขาวเดินออกจากประตูนางมองจากมุมซอกประตูพึ่งเห็นเซียวฝานนั่งบนเตียงพอดี

เห็นเซียวฝานอยู่อย่างปลอดภัยหลินซีนเยียนจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่ตอนนี้นางกำลังจะจากไปกลับเห็นผู้หญิงเดินมาถึงข้างเซียวฝานผู้หญิงคนนั้นหันหลังให้ประตูมองไม่เห็นนางทำอะไรแต่เมื่อหลังจากผู้หญิงคนนั้นจากไปเซียวฝานก็หลับไปเงียบๆ

คิดๆแล้วผู้หญิงคนนั้นใช้ยากดประสาทประเภทกลิ่นที่ทำให้สลบให้กับเซียวฝานนางกลับตัดปัญหาเพื่อไม่ต้องมาทำความสะอาดสิ่งสกปรกให้เซียวฝานจึงใช้กลิ่นยาสลบมาทำให้เซียวฝานหมดสติถ้าเอาแต่ใช้ยาอย่างนี้ทุกวันมีผลกระทบกับร่างกายอย่างแน่นอน

หลินซีนเยียนร้อนใจแต่ไม่มีปัญหามากพอจะช่วยเหลือได้ก่อนหน้านี้ท่านเซียวก็อุ้มไหเหล้าใหม่กลับไปที่ห้องประตูห้องปิดครั้งนี้สายตาหลินซีนเยียนถูกตัดขาดจากสถานที่นี้

นางยืนอยู่ที่ประตูลานบ้านเป็นเวลานานไม่ยอมกลับไปรู้ว่าอากาศหนาวแล้วนางตัวสั่นหลังจากนั้นถอดหายใจยาวหันตัวกลับห้องไป

นางเปิดประตูห้องตัวเองอ่อนแรงเหนื่อยล้ายังไม่ได้เข้าไปเห็นเงาคนในห้องอย่างรวดเร็วตกใจกลัวหน้านางร้องตะโกนตกใจ

“ข้าเองหนีหว่าน”หนีหว่านรีบพูดจะได้ไม่ทำนางตกใจอีก

“เหตุใดเจ้าไม่จุดเทียน?”หลินซีนเยียนตบอกเดินเข้ามาในห้องหลังจากปิดประตูแล้วล้วงไม้ขีดไฟออกมาจุดเทียนไข

หนีหว่านมองค้อนนาง“ข้าเป็นผู้ทักษ์ลับเจ้าไม่อยู่ในห้องข้าจุดโคมไฟหากคนมาหาเจ้าข้าจะอำพรางตัวอย่างไร?”

“ดึกขนาดนี้แล้วใครจะมาหาข้าเจ้าคิดมากไปแล้วล่ะ”หลินซีนเยียนรู้ว่านางคิดมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้ว

มุมปากหนีหว่านยิ้มเย้ยหยัน“จะไม่มีได้อย่างไรก่อนหน้านี้หลี่อวี๋นซ่านส่งอาหารรอบดึกมาให้เจ้าแต่เห้นโคมไฟในห้องมอดแล้วคิดว่าเจ้าหลับไปแล้วพึ่งจะออกไป”

“เอ่อ.....”หลินซีนเยียนวางตัวไม่ถูกในเวลานี้ไม่รู้ควรจะพูดอะไรดีหนีหว่านกลับทนไม่ไหวพูดอีกครั้ง

“เดิมทีข้าเป็นผู้พิทักษ์ลับเรื่องระหว่างเจ้านายอย่างพวกเจ้าข้าไม่ควรไปร่วมด้วยแต่เจ้าเป็นภรรยาของเจ้านายต้องรักษาหน้าของภรรยาทั้งชีวิตเจ้านายไม่เคยพบคนที่จริงใจกับเขาแม้แต่คนเดียวข้าหวังว่าเจ้าจะเป็นคนแรกแต่ไม่ใช่คนสุดท้ายถ้าแม้แต่เจ้าก็ทำเขาผิดหวังสิ่งล้ำค่าสุดท้ายในก้นบึ้งหัวใจของเขาจะค่อยๆสูญสิ้นไป”

“คนแรก?”หลินซีนเยียนขมวดคิ้วมาถึงด้านข้างหนีหว่านจ้องมองนางอย่างจริงจัง“หรือว่าเจ้าปฏิบัติต่อเจ้านายของเจ้าไม่จริงใจรึ?”

“ข้า.....”ถูกนางถามขนาดนี้หน้าหนีหว่านไม่ค่อยปกติไอเบาๆสองสามครั้งปิดบังความใจฝ่อของตัวเอง“เจ้าพูดอะไรข้ามีแต่ความจริงใจให้กับเจ้านายเท่านั้น”

จริงรึ?ใจหลินซีนเยียนเฉยชาความรู้สึกที่ผู้หญิงมีให้กับผู้ชายคนหนึ่งบางครั้งก็มองออกได้ง่ายดายเพียงแต่หลินซีนเยียนไม่ได้ไปเปิดโปงความลับเล็กๆของหนีหว่าน

“อ้อเป็นอย่างนี้ก็ดีเจ้าวางใจเถอะทั้งชีวิตนี้นอกเสียจากเจ้านายเจ้าไม่ต้องการข้าไม่งั้นข้าก็ไม่ต้องการเขา”หลินซีนเยียนพูดจบหลังจากนั้นหน้างามก็ยิ้ม“เจ้าโผล่มาตอนดึกนี่จะบอกข้าเรื่องนี้?”

หนีหว่านมองค้อนล้วงจดหมายออกมาจากอกอย่างไม่เต็มใจ“อ้ะนี่คือจดหมายที่นายท่านส่งเร่งด่วนให้เจ้า”

ส่งเร่งด่วนรึว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ใจหลินซีนเยียนดังตุ้บๆรีบฉีกจดหมายมาดูใครจะรู้พึ่งเปิดจดหมานั่นออกมาทั้งหน้าก็แดงขึ้นในจดหมายนั่นไม่มีอักษารสักตัวหลับมีเพียงรูกวาดรูปหนึ่งและรูปเป็นภาพชายหญิงคู่หนึ่งกำลังมั่วโลกีย์ใต้ต้นไม้ใหญ่เสื้อผ้าชายหญิงนั้นดูคุ้นตา

ใจหลินซีนเยียนลนลานกลัวหนีหว่านจะเห็นจึงรีบปิดจดหมายรูปภาพในจดหมายนั่นเป็นตอนที่จื่อโม่กับนางร่วมรักกันในวันนั้นชัดๆไอ้บ้านั่นหน้าไม่อายมากไปแล้วทำไมเขาหมายถึงว่าคิดถึงนางรึ?

หลินซีนเยียนรู้สึกร้องไห้ไม่ออกคนอย่างนี้พบต่อหน้าทำเมินเฉยลับหลังเป็นอ๋องอู่เสวียนจอมหน้าหม้อนางก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วจริงๆ

เห็นสีหน้านางแปลกๆหนีหว่านถามอย่างระแวง“นายท่านบอกว่าอะไร?”

“ไม่ไม่มีอะไรก็แค่เรื่องทั่วๆไปเท่านั้นเอง”หลินซีนเยียนกำลังฝืนพยายามให้ดูธรรมชาติมากที่สุด

“ไม่มีอะไรก็เชิญเจ้ารีบเขียนจดหมายกลับเถอะนายท่านกำชับมาจดหมายของเจ้าต้องส่งกลับเร่งด่วน”ตอนหนีหว่านพูดน้ำเสียงดูเสียใจยังคิดว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นล่ะคิดไม่ถึงว่าจะใช้ส่งเร่งด่วนม้าสองตัวนั้นคงเหนื่อยตายหลังจากจดหมายส่งมา

“ยังต้องส่งจดหมายกลับ?”หลินซีนเยียนประหลาดใจพูดเสียงต่ำไอ้บ้าเอ้ยโม่จื่อเฟิงจะก่อเรื่องวุ่ยวายแบบไหนกันภาพอนาจารเช่นนี้จะให้นางส่งจดหมายกลับได้อย่างไรนางต้องวาดภาพตอนไม่ใส่เสื้อผ้ากลับไปหรือ?