ตอนที่338เว้นระยะห่างกับพวกอันธพาล
ถ้าเป็นศัตรูที่แม้แต่โม่จื่อเฟิงไม่อาจต้านทานได้งั้นวี่จิ่งน้อยจะมีอันตรายหรือไม่?
มนุษย์นั้นหากมีห่วงแม้เพียงช่วงสั้นๆก็ย่อมลังเลหลินซีนเยียนเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้นถ้าต้องฆ่าศัตรูแลกกับสละชีพญาติของตัวเองเธอคิดว่าคงไม่คุ้มเสีย
“ไม่ใช่ว่าฆ่าไม่ได้แค่จะฆ่าแบบนี้ไม่ได้อย่างไรที่นี่มีคนมีสายตามากมายเข้าหูตระกูลหลิงเซียงหนานเข้าเจ้าต้องใช้ชีวิตหลบหนีไปชั่วชีวิตและไม่แน่ว่าเจ้ายังหนีไปได้อีกด้วย”
หลี่อวี๋นซ่านพูดจริงจังมองหลินซีนเยียนแววตามืดมัวใจเริ่มทนไม่ได้พูดปลอบใจอีก“แต่เจ้าไม่ต้องห่วงอยู่ที่นี่พวกเราฆ่าไม่ได้รอให้โอกาสมาถึงเราจะคิดวิธีฆ่าเขาโดยไม่ให้รู้ตัว”
“ความหมายของเจ้าคือ....”หลินซีนเยียนรู้สึกว่าบรรยากาศในรถม้าช่างอึดอัดในใจราวกับมีก้อนใหญ่หน่วงเอาไว้ทำอย่างไรก็รู้สึกไม่สบายใจเลย
“เจ้าลืมเสียแล้วพวกเขาใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อเข้ามาปะปนในกองกำลังคงไม่ได้มาเห็นพวกเราง่ายขนาดนั้นกระมัง?และตัวข้าตอนนี้นอกจากสถานะคนในตระกูลหลี่คนที่น่าดึงดูดที่สุดก็คงเป็นผู้คัดเลือกเกิงจีนแล้วฉะนั้นพวกเขาน่าจะมุ่งไปที่เกิงจินนั่นหมายความว่าพวกเราก็จะมีโอกาส”ตอนหลี่อวี๋นซ่านพูดมั่นใจในตัวเองมากเขาเป็นอย่างนี้ทำให้หลินซีนเยียนรู้สึกแปลกไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง
ในใจเธออิจฉาคนอย่างหลี่อวี๋นซ่านขึ้นมาอีกครั้งเกิดมาก็คาบช้อนทองไม่กี่ปีก็สามารถอยู่ในตำแหน่งสูงเป็นที่จับตาของผู้คนความรู้สึกหยิ่งในศักดิ์ศรีที่เหนือกว่าเช่นนี้จะไม่ทำให้คนอิจฉาได้ยังไง
หลินซีนเยียนคิดจะถามต่อแต่หลี่อวี๋นซ่านหาวหลับตาไปแล้วเหมือนกับว่าไม่อยากตอบคำถามของเธอ
ไม่มีทางเลือกหลินซีนเยียนทำได้แค่หยุดถามไปยังไงหลี่อวี๋นซ่านกับเธอไม่ค่อยรู้จักกันแต่กลับลงมือสั่งสอนอวิ๋นเทียนสี่แทนเธอก็ควรจะซาบซึ้งในน้ำใจแล้วจะเอาความหวังทั้งหมดไปฝากฝังที่เขาอีกทำไมกันล่ะ
ตอนกลับมาถึงลานบ้านตระกูลหลี่ท้องฟ้าก็ย่ำค่ำแล้วเหล่าหลิวกลับไปที่บ้านตัวเองหลินซีนเยียนและหลี่อวี๋นซ่านอยู่ในลานบ้านแต่เพราะในใจหลินซีนเยียนกำลังคิดถึงเซียวฝานจึงทำทีจะกลับห้องหลังจากนั้นก็หาโอกาสเดินย่องออกไป
นางค่อยๆมาถึงลานบ้านที่ทุกคนอยู่เห็นเซียวฝานอยู่ในห้องนางไม่ทันหาวิธีเข้าไปก็เห็นเซียวฝานอุ้มไหเหล้าขาวเดินออกจากประตูนางมองจากมุมซอกประตูพึ่งเห็นเซียวฝานนั่งบนเตียงพอดี
เห็นเซียวฝานอยู่อย่างปลอดภัยหลินซีนเยียนจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่ตอนนี้นางกำลังจะจากไปกลับเห็นผู้หญิงเดินมาถึงข้างเซียวฝานผู้หญิงคนนั้นหันหลังให้ประตูมองไม่เห็นนางทำอะไรแต่เมื่อหลังจากผู้หญิงคนนั้นจากไปเซียวฝานก็หลับไปเงียบๆ
คิดๆแล้วผู้หญิงคนนั้นใช้ยากดประสาทประเภทกลิ่นที่ทำให้สลบให้กับเซียวฝานนางกลับตัดปัญหาเพื่อไม่ต้องมาทำความสะอาดสิ่งสกปรกให้เซียวฝานจึงใช้กลิ่นยาสลบมาทำให้เซียวฝานหมดสติถ้าเอาแต่ใช้ยาอย่างนี้ทุกวันมีผลกระทบกับร่างกายอย่างแน่นอน
หลินซีนเยียนร้อนใจแต่ไม่มีปัญหามากพอจะช่วยเหลือได้ก่อนหน้านี้ท่านเซียวก็อุ้มไหเหล้าใหม่กลับไปที่ห้องประตูห้องปิดครั้งนี้สายตาหลินซีนเยียนถูกตัดขาดจากสถานที่นี้
นางยืนอยู่ที่ประตูลานบ้านเป็นเวลานานไม่ยอมกลับไปรู้ว่าอากาศหนาวแล้วนางตัวสั่นหลังจากนั้นถอดหายใจยาวหันตัวกลับห้องไป
นางเปิดประตูห้องตัวเองอ่อนแรงเหนื่อยล้ายังไม่ได้เข้าไปเห็นเงาคนในห้องอย่างรวดเร็วตกใจกลัวหน้านางร้องตะโกนตกใจ
“ข้าเองหนีหว่าน”หนีหว่านรีบพูดจะได้ไม่ทำนางตกใจอีก
หนีหว่านมองค้อนล้วงจดหมายออกมาจากอกอย่างไม่เต็มใจ“อ้ะนี่คือจดหมายที่นายท่านส่งเร่งด่วนให้เจ้า”
ส่งเร่งด่วนรึว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
ใจหลินซีนเยียนดังตุ้บๆรีบฉีกจดหมายมาดูใครจะรู้พึ่งเปิดจดหมานั่นออกมาทั้งหน้าก็แดงขึ้นในจดหมายนั่นไม่มีอักษารสักตัวหลับมีเพียงรูกวาดรูปหนึ่งและรูปเป็นภาพชายหญิงคู่หนึ่งกำลังมั่วโลกีย์ใต้ต้นไม้ใหญ่เสื้อผ้าชายหญิงนั้นดูคุ้นตา
ใจหลินซีนเยียนลนลานกลัวหนีหว่านจะเห็นจึงรีบปิดจดหมายรูปภาพในจดหมายนั่นเป็นตอนที่จื่อโม่กับนางร่วมรักกันในวันนั้นชัดๆไอ้บ้านั่นหน้าไม่อายมากไปแล้วทำไมเขาหมายถึงว่าคิดถึงนางรึ?
หลินซีนเยียนรู้สึกร้องไห้ไม่ออกคนอย่างนี้พบต่อหน้าทำเมินเฉยลับหลังเป็นอ๋องอู่เสวียนจอมหน้าหม้อนางก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วจริงๆ
เห็นสีหน้านางแปลกๆหนีหว่านถามอย่างระแวง“นายท่านบอกว่าอะไร?”
“ไม่ไม่มีอะไรก็แค่เรื่องทั่วๆไปเท่านั้นเอง”หลินซีนเยียนกำลังฝืนพยายามให้ดูธรรมชาติมากที่สุด
“ไม่มีอะไรก็เชิญเจ้ารีบเขียนจดหมายกลับเถอะนายท่านกำชับมาจดหมายของเจ้าต้องส่งกลับเร่งด่วน”ตอนหนีหว่านพูดน้ำเสียงดูเสียใจยังคิดว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นล่ะคิดไม่ถึงว่าจะใช้ส่งเร่งด่วนม้าสองตัวนั้นคงเหนื่อยตายหลังจากจดหมายส่งมา
“ยังต้องส่งจดหมายกลับ?”หลินซีนเยียนประหลาดใจพูดเสียงต่ำไอ้บ้าเอ้ยโม่จื่อเฟิงจะก่อเรื่องวุ่ยวายแบบไหนกันภาพอนาจารเช่นนี้จะให้นางส่งจดหมายกลับได้อย่างไรนางต้องวาดภาพตอนไม่ใส่เสื้อผ้ากลับไปหรือ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต
ลูกหาย5555...
นางเอกเป็นพวกชอบความเจ็บปวด อ่านแล้วเหนื่อย เหมือนเราเห็นชีวิตคู่ผัวซ้อมเมีย แล้วอยากจะช่วยให้เค้าออกมา ผู้หญิงบอกไม่ต้อง เค้าถูกจริตแบบนี้ สงสารน้องชาย ช่วยมาก็จริง ทุกคืนต้องมานอนฟังอีผัวเมียคู่นี้มันทำร้ายกัน ป่วยจิตสุดๆ...
ทำไมนางเอกไม่คิดประกิษฐ์อาวุธไว้ป้องกันตัวเลยสักที เจอเหตุร้ายตลอดแต่ไม่เคยคิดปกป้องตัวเอง แล้วบอกว่าเป็นนักสร้างอาวุธนี่นะ...