ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 338

ตอนที่338เว้นระยะห่างกับพวกอันธพาล

ถ้าเป็นศัตรูที่แม้แต่โม่จื่อเฟิงไม่อาจต้านทานได้งั้นวี่จิ่งน้อยจะมีอันตรายหรือไม่?

มนุษย์นั้นหากมีห่วงแม้เพียงช่วงสั้นๆก็ย่อมลังเลหลินซีนเยียนเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้นถ้าต้องฆ่าศัตรูแลกกับสละชีพญาติของตัวเองเธอคิดว่าคงไม่คุ้มเสีย

“ไม่ใช่ว่าฆ่าไม่ได้แค่จะฆ่าแบบนี้ไม่ได้อย่างไรที่นี่มีคนมีสายตามากมายเข้าหูตระกูลหลิงเซียงหนานเข้าเจ้าต้องใช้ชีวิตหลบหนีไปชั่วชีวิตและไม่แน่ว่าเจ้ายังหนีไปได้อีกด้วย”

หลี่อวี๋นซ่านพูดจริงจังมองหลินซีนเยียนแววตามืดมัวใจเริ่มทนไม่ได้พูดปลอบใจอีก“แต่เจ้าไม่ต้องห่วงอยู่ที่นี่พวกเราฆ่าไม่ได้รอให้โอกาสมาถึงเราจะคิดวิธีฆ่าเขาโดยไม่ให้รู้ตัว”

“ความหมายของเจ้าคือ....”หลินซีนเยียนรู้สึกว่าบรรยากาศในรถม้าช่างอึดอัดในใจราวกับมีก้อนใหญ่หน่วงเอาไว้ทำอย่างไรก็รู้สึกไม่สบายใจเลย

“เจ้าลืมเสียแล้วพวกเขาใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อเข้ามาปะปนในกองกำลังคงไม่ได้มาเห็นพวกเราง่ายขนาดนั้นกระมัง?และตัวข้าตอนนี้นอกจากสถานะคนในตระกูลหลี่คนที่น่าดึงดูดที่สุดก็คงเป็นผู้คัดเลือกเกิงจีนแล้วฉะนั้นพวกเขาน่าจะมุ่งไปที่เกิงจินนั่นหมายความว่าพวกเราก็จะมีโอกาส”ตอนหลี่อวี๋นซ่านพูดมั่นใจในตัวเองมากเขาเป็นอย่างนี้ทำให้หลินซีนเยียนรู้สึกแปลกไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง

ในใจเธออิจฉาคนอย่างหลี่อวี๋นซ่านขึ้นมาอีกครั้งเกิดมาก็คาบช้อนทองไม่กี่ปีก็สามารถอยู่ในตำแหน่งสูงเป็นที่จับตาของผู้คนความรู้สึกหยิ่งในศักดิ์ศรีที่เหนือกว่าเช่นนี้จะไม่ทำให้คนอิจฉาได้ยังไง

หลินซีนเยียนคิดจะถามต่อแต่หลี่อวี๋นซ่านหาวหลับตาไปแล้วเหมือนกับว่าไม่อยากตอบคำถามของเธอ

ไม่มีทางเลือกหลินซีนเยียนทำได้แค่หยุดถามไปยังไงหลี่อวี๋นซ่านกับเธอไม่ค่อยรู้จักกันแต่กลับลงมือสั่งสอนอวิ๋นเทียนสี่แทนเธอก็ควรจะซาบซึ้งในน้ำใจแล้วจะเอาความหวังทั้งหมดไปฝากฝังที่เขาอีกทำไมกันล่ะ

ตอนกลับมาถึงลานบ้านตระกูลหลี่ท้องฟ้าก็ย่ำค่ำแล้วเหล่าหลิวกลับไปที่บ้านตัวเองหลินซีนเยียนและหลี่อวี๋นซ่านอยู่ในลานบ้านแต่เพราะในใจหลินซีนเยียนกำลังคิดถึงเซียวฝานจึงทำทีจะกลับห้องหลังจากนั้นก็หาโอกาสเดินย่องออกไป

นางค่อยๆมาถึงลานบ้านที่ทุกคนอยู่เห็นเซียวฝานอยู่ในห้องนางไม่ทันหาวิธีเข้าไปก็เห็นเซียวฝานอุ้มไหเหล้าขาวเดินออกจากประตูนางมองจากมุมซอกประตูพึ่งเห็นเซียวฝานนั่งบนเตียงพอดี

เห็นเซียวฝานอยู่อย่างปลอดภัยหลินซีนเยียนจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่ตอนนี้นางกำลังจะจากไปกลับเห็นผู้หญิงเดินมาถึงข้างเซียวฝานผู้หญิงคนนั้นหันหลังให้ประตูมองไม่เห็นนางทำอะไรแต่เมื่อหลังจากผู้หญิงคนนั้นจากไปเซียวฝานก็หลับไปเงียบๆ

คิดๆแล้วผู้หญิงคนนั้นใช้ยากดประสาทประเภทกลิ่นที่ทำให้สลบให้กับเซียวฝานนางกลับตัดปัญหาเพื่อไม่ต้องมาทำความสะอาดสิ่งสกปรกให้เซียวฝานจึงใช้กลิ่นยาสลบมาทำให้เซียวฝานหมดสติถ้าเอาแต่ใช้ยาอย่างนี้ทุกวันมีผลกระทบกับร่างกายอย่างแน่นอน

หลินซีนเยียนร้อนใจแต่ไม่มีปัญหามากพอจะช่วยเหลือได้ก่อนหน้านี้ท่านเซียวก็อุ้มไหเหล้าใหม่กลับไปที่ห้องประตูห้องปิดครั้งนี้สายตาหลินซีนเยียนถูกตัดขาดจากสถานที่นี้

นางยืนอยู่ที่ประตูลานบ้านเป็นเวลานานไม่ยอมกลับไปรู้ว่าอากาศหนาวแล้วนางตัวสั่นหลังจากนั้นถอดหายใจยาวหันตัวกลับห้องไป

นางเปิดประตูห้องตัวเองอ่อนแรงเหนื่อยล้ายังไม่ได้เข้าไปเห็นเงาคนในห้องอย่างรวดเร็วตกใจกลัวหน้านางร้องตะโกนตกใจ

“ข้าเองหนีหว่าน”หนีหว่านรีบพูดจะได้ไม่ทำนางตกใจอีก