ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 339

ตอนที่339โอเอซิสกลางทะเลทราย

หนีหว่านแบะปากทำหน้าไม่พอใจ“นายท่านให้คิดถึงแต่เจ้าเช่นนี้ทำไมแค่จดหมายสักฉบับเจ้าไม่คิดที่จะส่งกลับให้เขาบ้าง?”

“เอ่อ......”หลินซีนเยียนชักมุมปากยิ้มฝืนหลังจากนั้นเอียงคอครุ่นคิดพยายามใช้ความคิดผู้หญิงสมัยใหม่ไตร่ตรองความคิดผู้ชายที่คิดแต่เรื่องใต้เตียง

ตอนที่หนีหว่านรอจนเริ่มหมดความอดทนหลินซีนเยียนคิดออกหลังจากนั้นนางเดินไปที่ข้างเตียงล้วงของที่ห่อด้วยผ้าไหมออกมาจากอกแล้วนำของห่อกด้วยผ้าไหมใส่ลงไปในกล่องผ้าไหมทำเสร็จหมดทุกอย่างแล้วแต่ดูนางยังรู้สึกไม่วางใจเอาเทียนด้านข้างหยอดลงไปที่ขอบฝากล่องผ้าไหมปิดผนึกด้วยขึ้ผึ้งเพราะกลัวว่าจะมีคนมาเปิดดูเสียก่อน

หนีหว่านเห็นท่าทางนางทนไม่ไหวก่ายหน้าผาก“เจ้าไม่เชื่อใจพวกเรามากเกินไปแล้วเจ้าคิดว่าของของเจ้านายพวกเราจะกล้าเปิดกันเองหรือ?”

“ข้ากลัวว่ากล่องจะหล่นถ้าของในกล่องหล่นออกมา”เอาเถอะเหตุผลนี้ติดขัดไปบ้างแต่นางคิดข้ออ้างดีๆไม่ออกแล้วจริงๆ

หนีหว่านรับกล่องไม่พูดอะไรหันกลับเดินจากไปไม่สนใจ

หลินซีนเยียนถอนหายใจผ่านไปแค่หนึ่งวันนางรู้สึกเหนื่อยล้าจริงๆนางรีบล้างหน้าบ้วนปากเข้านอนแล้ว

กองทหารที่จัดระเบียบลานนอกบ้านของตระกูลหลี่วิ่งเต้นทำความสะอาดติดต่อกันหลายวันจนอ่อนล้าอันที่จริงตอนนี้ควรเริ่มเดินทางไปคัดเลือกเกิงจีนที่แหล่งเกิงจินได้แล้วแต่หลี่อวี๋นซ่านกลับไม่มีท่าทีจะไปทันที

กลับเป็นหลี่จ้งจ้าวนึกไม่ถึงพวกเขาบอกว่าขี้เกียจมาด่านชายแดนจึงต้องพาพวกเขาไปเยี่ยมชมประเพณีท้องถิ่นของด่านชายแดนเขตนี้แต่เพราะพวกเขาไม่มาเพื่อท่องเที่ยวที่หลี่จ้งจ้าวกำลังจัดการครั้งนี้ทำให้คนเริ่มแปลกใจ

ยิ่งกว่านั้นเขายังไม่เชิญคนทั้งหมดไปทัศนาจรเรียกแค่หลินซีนเยียนและพวกเซียวฝานที่คัดเลือกกันมาแล้วเจตนาของเขายิ่งทำให้คนรู้สึกว่าเรื่องนี้มีลับลมคมในแต่หลี่อวี๋นซ่านเป็นผู้นำสูงสุดของกองกำลังเพียงแค่เขาพยักหน้าคนอื่นก็ไม่มีอำนาจแสดงความคิดเห็นดังนั้นแผนการเดินทางจึงถูกกำหนดต่อไป

หลี่จ้งจ้าวเตรียมรถม้าไว้สามคันเขาจัดให้หลี่อวี๋นซ่านและหลินซีนเยียนนั่งหนึ่งคันเซียวฝานท่านเซียวและผู้หญิงที่อ้างว่าเป็นภรรยาเซียวฝานนั่งหนึ่งคันนายช่างคนอื่นที่เดินทางมาด้วยกันนั่งอีกคัน

รถม้าสั่นโคลงทะลุผ่านกำแพงเมืองออกไปออกจากเมืองทางประตูเมืองทิศเหนือเดินทางบนเส้นทางสัญจรตลอดเส้นทาง

ลมพายุทะเลทรายที่ด่านชายแดนค่อนข้างโหมแรงหลินซีนเยียนเปิดหน้าต่างรถม้าหลายครั้งเห็นเพียงภาพคล้ายสันเขาที่แสนห่างไกลท่ามกลางพายุทะเลทรายขมุกขมัวอากาศแบบนี้จะเปิดประตูไปเที่ยวชมด้นนอกลี่จื่อจ้าวนี้จะดูแลทุกคนที่ไอคิวไม่ดีได้จริงๆน่ะหรือ?

เป็นไปอย่างที่คิดหลังจากหนึ่งชั่วโมงรถม้าหยุดที่เส้นถนนเล็กๆระหว่างเนินทรายลี่จื้อจ้าวลงจากรถม้าเพียงเวลาสักพักก็ขึ้นไปใหม่แต่ตอนที่ขึ้นม้าในมือเขาถือผ้าปิดตาสีดำหลายชิ้นเขาส่งผ้าปิดตาชิ้นหนึ่งให้หลินซีนเยียนพูดว่า“ท่านชายฉินในหุบเขาที่นี่มีกฎจะเข้าไปในหุบเขาต้องใส่ผ้าปิดตาสีดำเสียก่อน”

หลินซีนเยียนมองหลี่อวี๋นซ่านเห็นหลี่อวี๋นซ่านพยักหน้านางถึงยอมรับผ้าปิดตาสีดำ

หลี่จื้อจ้าวลงจากม้าอีกไปส่งผ้าปิดตาสีดำให้คนในรถม้าอีกสองคันที่เหลือหลินซีนเยียนกำลังถือผ้าปิดตาสีดำทนไม่ไหวถามหลี่อวี๋นซ่าน“เหตุใดเขาไม่ให้ผ้าปิดตาสีดำให้เจ้า?”

หลี่อวี๋นซ่านถอนหายใจอย่างจำใจ“เจ้าคิดว่าข้าจำเป็นต้องใช้หรือ?ข้าก็แซ่หลี่”

หลินซีนเยียนไม่พูดอะไรต่อคิดๆไปแล้วที่แหล่งเกิงจีนนั่นตระกูลหลี่คงควบคุมอยู่มิน่าล่ะถ้ามีอิทธิพลธรรมดาๆเกรงว่าไม่นานคงจะถูกคนขุดแหล่งผลิตออกไปแล้วมีเพียงตระกูลลับพวกนี้เท่านั้นถึงสามารถปกป้องรักษากันเองได้

หลังจากทุกคนปิดผ้าสีดำแล้วรถม้าก็เคลื่อนสั่นเวลาเดินทางครั้งนี้ไม่นานนักแม้ว่าไม่มีเครื่องวัดเวลาแต่หลินซีนเยียนรู้สึกว่าเดินทางไปประมาณครึ่งชั่วโมงและรถม้าสั่นโคลงเคลงบ่อยๆเหมือนกับที่ไปไม่ใช่เส้นทางปกติ

“ถึงแล้ว”นอกรถม้าหลังจากคนคุมรถม้าตะโกนทุกคนได้รับสัญญาณหลี่จื้อจ้าวหลังจากนั้นถึงแก้ผ้าสีดำออก

ทุกคนลงจากรถม้าแล้วมองไปรอบๆพบว่ามาถึงช่องเขาที่ซ่อนอยู่ภายในแล้วรอบๆคือมีลักษณะเป็นเนินทรายมีเพียงระหว่างช่องเขาที่เป็นแหล่งชุ่มชื้นที่หนึ่งเสียงสายน้ำไหลร่มเงาต้นไม้ขนาดเล็กๆหญ้าเขียวชอุ่มมีกลุ่มวัวและแกะระหว่างกะแสน้ำก็มีเรือนไม้ไผ่งามแปลกตา เรือนไม้ไผ่มีขนาดใหญ่มากมองเข้าไปน่าจะมีห้องหับสิบกว่าห้องที่ด้านหน้าเรือนไม่ไผ่มีซุ่มประตูหนึ่งบนซุ้มประตูเขียนอักษรสามตัวใหญ่ๆว่า“ปี้หลั้วเก๋อ”

ข้างซุ้มประตูมีระฆังกว้างยาวเท่าหนึ่งไม้บรรทัดแขวนอยู่อันหนึ่งหลี่จื้อจ้าวเดินเข้าไปเขย่าเชือกระฆังไม่นานก็มีคนออกมาต้อนรับออกมาจากซุ้มประตูนั้น

คนที่ออกมาเป็นผู้หญิงอายุราวสามสิบกว่าปีหญิงสาวชาวหมู่บ้านจัดเสื้อผ้าแต่งเนื้อแต่งตัวเห็นหน้าหลี่จื้อจ้าวใบหน้านางก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม“ท่านพี่หลี่ในที่สุดเจ้ากลับมาแล้วนายท่านรอนานมากแล้ว”

“นี่ข้าไม่ได้รีบกลับมาหรือไง?นายท่านบอกว่าต้องการของที่นายช่างทำหลายอย่างไม่งั้นข้าคงไหว้วานคนพื้นที่ให้เชิญนายช่างที่ดีที่สุดของประเทศหนานเยว่มาแล้วถ้าตอนนี้สะดวกพาพวกเขาไปหานายท่านจะดีกว่าหรือไม่?”หลี่จื้อจ้าวพูด

ผู้หญิงคนนั้นรีบพยักหน้า“สะดวกแน่นอนนายท่านรอแทบไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะท่านพี่ชายหลี่เจ้าพาพวกเขาให้ตามข้ามาเถอะ”

หลังจากพูดจบผู้หญิงคนนั้นเดินนำหน้าไปก่อนหลี่จื้อจ้าวก็พากลุ่มคนเดินเข้าไปทางเรือนไม้ไผ่

หลินซีนเยียนเดินข้างหลี่อวี๋นซ่านสังเกตเห็นโอเอซีสในทะเลทรายแห่งนี้อย่างไม่รู้ตัวสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกทึ่งคือรอบๆโอเอซีสไม่มีแหล่งน้ำเลยทะเลทรายไม่น่าจะเป็นพื้นที่ห่างไกลจากทะเลที่จะขุดบ่อลึกได้น้ำในนี้มาจากไหนกัน?และวิเคราะห์จากวิชาภูมิศาสตร์ที่นี่ก็ไม่เหมือนพื้นที่ที่จะกลายเป็นโอเอซีสได้มีความเป็นไปได้แค่อย่างเดียวคือคนสร้างโอเอซีสที่นี่ขึ้นมา

คนสร้างโอเอซีสแหล่งหนึ่งได้ขนาดนี้พอเดาได้ทำให้หลินซีนเยียนอัศจรรย์ใจมากตระกูลหลี่นี่ช่างมีทรัพย์สินมหาศาลจริงๆนึกไม่ถึงว่าแม้แต่เรื่องเอาชนะธรรมชาติก็ทำได้

“กำลังคิดอะไรน่ะเดินระวังหน่อย”หลี่อวี๋นซ่านมองหน้าหลินซีนเยียนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วสะดุดขั้นบันไดจึงอดเตือนไม่ได้

หลินซีนเยียนกลับมามีสติกลืนน้ำลายพูด“ที่นี่แหล่งชุ่มชื้นที่นี่คนเป็นผู้สร้างออกมาหรือ?”

“เจ้าดูออกแล้วหรือ?”หลี่อวี๋นซ่านกระพริบตาสงสัยเขาปล่อยไปตามเลยเขาเคยเห็นความเฉลียวฉลาดของผู้หญิงคนนี้มาก่อนแล้ว

“ใช่นายท่านที่นี่ก็แซ่หลี่เป็นตระกูลหลี่ของพวกข้าที่ดีๆไม่ไปเอาแต่ชอบที่นี่บอกว่าฮวงจุ้ยดีก็เลยใช้แรงคนทรัพยากรมหาศาลสร้างแหล่งชุ่มชื้นที่นี่ขึ้นมาเจ้าว่าเขาบ้าไหมล่ะ?”

บ้าไปแล้วจริงๆเจ้าถิ่นบ้า!

หลินซีนเยียนตกใจจนพูดไม่ออกทำได้แค่ถอนหายใจเจ้าถิ่นในเมืองพวกเจ้าช่างคิดเสียจริง!