ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 344

ตอนที่344แผนผังถ้ำลับขนาดใหญ่

“เกิดอะไรขึ้น”หลินซีนเยียนตะคอกเสียงต่ำแต่เมื่อตอนนางหันกลับไปมองพวกเซียวฝานกลับหวาดผวาพบว่าด้านหลังไม่มีแม้แต่เงาคนสักครึ่งเดียวในชั่วพริบตานางรับรู้ได้ว่าพวกหลี่อวี๋นซ่านกำลังทำอะไร“นี่พวกเจ้าตั้งใจรึ?เหตุใดพวกเจ้าทิ้งลอยแพพวกเขา?”

หลี่อวี๋นซ่านไม่พูดเอาแต่รีบให้อูฐเร่งวิ่งหนีไปด้านหน้า

หลังจากนั้นไม่นานหลี่ห่ายและหลี่อวี๋นซ่านถึงจะหยุดลงที่หน้าปากถ้ำ

ทั้งสามคนลงจากอูฐหลินซีนเยียนห่วงความปลอดภัยของเซียวฝานรีบจับแขนหลี่อวี๋นซ่านตะคอกใส่“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ดวงตาหลี่อวี๋นซ่านกวาดมองใบหน้านางพูด“เจ้าวางใจเถิดนี่แค่หลงทางเท่านั้นเองทำอะไรพวกเขาบาดเจ็บไม่ได้ดอกแค่ให้พวกเขาตกระกำลำบากแค่นั้นเอง”

“เหตุใดต้องให้พวกเขาตกระกำลำบากเล่า?”ในใจหลินซีนเยียนยิ่งสงสัยมากขึ้นถ้าหากหลี่อวี๋นซ่านกับหลี่ห่ายมีภารกิจต้องทำตามลำพังทำไมต้องพาเธอมาอีก?แต่พวกเขาพาเธอมาแสดงว่าภารกิจนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเธออย่างแน่นอน!

“ข้าจะพาเจ้าไปที่หนึ่ง”หลี่อวี๋นซ่านพูดเพียงประโยคเดียวหลังจากนั้นสบโอกาสได้จับข้อมือนางเอาไว้ไปพูดกับหลี่ห่าย“ไปเถอะขอรับท่านอา”

หลี่ห่ายตอบรับคำหนึ่งถึงจะเดินไปที่หน้าถ้ำภูเขาปากทางถ้ำภูเขาไม่ใหญ่มากนักแค่สูงเท่าคนกว้างเท่าสามไม้บรรทัดสามารถผ่านเข้าไปได้หนึ่งคนในความมืดยามราตรีจึงเห็นถ้ำภูเขาแห่งนี้ไม่ชัดนอกเสียจากคนที่คุ้นเคยสภาพแวดล้อมที่นี่ถึงสามารถมุ่งตรงมาเจอที่นี่ได้

ปากทางเข้าถ้ำภูเขาถูกคนใช้ประตูเหล็กล็อคเอาไว้บนประตูคล้องโซ่เหล็กขนาดเท่าแขนสิบกว่าเส้นพันกันไปมาโซ่เหล็กเกือบจะปิดประตูมิดทั้งบาน

หลี่ห่ายล้วงกุญแจออกมาปลดแม่กุญแจบนโซ่เหล็กหลังจากนั้นรับโซ่เหล็กที่หนักอึ้งโยนลงไปด้านข้าง

“ไปกันเถิดเข้าช่วงดึกแล้วพวกเรามีเวลาไม่มากแล้ว”ขณะที่พูดหลี่หายมุดเข้าไปในถ้ำภูเขา

หลี่อวี๋นซ่านจับแขนหลินซีนเยียนตามเข้าไป

ด้านในของถ้ำภูเขากว้างกว่าภายนอกมากหลังจากเดินทะลุมาประมาณสิบจั้ง[มาตราวัดความยาวของจีนเทียบความยาวประมาณ1.33เมตร]ก็พบกับห้องหินขนาดกว้างขวางรอบห้องหินเป็นรูปทรงวงกลมกำแพงหินเป็นกำแพงหินแกรไนท์แข็งแกร่งบนกำแพงทุกๆฝั่งในระยะหนึ่งถึงสองเมตรจะมีเม็ดหินอำพันอยู่มองคร่าวๆบริเวณโดยรอบมีหินอำพันอย่างนี้ไม่ต่ำกว่าร้อยเม็ด

นี้มันเป็นทรัพยากรมูลค่ามหาศาลเม็ดหินอำพันอย่างนี้หยิบออกไปเม็ดเดียวก็สามารถแลกเปลี่ยนเป็นทรัพย์สมบัติมากมาย

ทว่าหลี่อวี๋นซ่านและหลี่ห่ายกลับไม่เหลียวมามองหินอำพันพวกนั้นเลยหลี่ห่ายกลับเดินไปที่หินอำพันเม็ดอื่นที่ด้านหน้าหลินซีนเยียนรู้สึกสงสัยว่าเขาทำอะไรเห็นเขายกมือเคาะบนหินอำพันนั้นสามครั้ง

เรื่องที่ทำให้คนทึ่งปรากฏแล้วคาดไม่ถึงว่าหินอำพันนั้นจะหล่นลงมาแต่พื้นที่หินอำพันตกลงมาหลานกลายเป็นช่องรูเล็กๆมองลึกเข้าไปในรูเล็กๆนึกไม่ถึงว่าจะเป็นรูกุญแจได้!

ฝีเท้าของหลี่ห่ายและหลี่อวี๋นซ่านเร็วมากหลินซีนเยียนที่ต้องเร่งก้าวเล็กๆถึงจะสามารถตามพวกเขาได้ทันหลังจากเดินบนทางเดินเสร็จอย่างเหนื่อยยากลำบากนางหอบแฮ่กๆแล้ว

ปลายทางของทางเดินเป็นบึงน้ำเย็นสระหนึ่งรอบห้องที่ปิดกั้นอย่างมิดชิดเหมือนไม่มีทางไปต่อด้านหน้า

“ว่ายน้ำได้หรือไม่?”หลี่อวี๋นซ่านหันมาถามนาง

หลินซีนเยียนถลึงตาโตชี้ไปที่บึงน้ำเย็น“พวกเราต้องไปต่อ?”

หลี่อวี๋นซ่านพยักหน้า“ที่ที่พวกเราจะไปต้องผ่านแค่บึงน้ำเย็นนี้ไปอีกฟากของบึงน้ำเย็นก็เป็นห้องหินห้องหนึ่ง

ก็ดี!วางแผนแบบนี้หลินซีนเยียนจำเป็นต้องร่วมด้วยแล้ว!

“ข้าว่ายน้ำได้แต่เวลากลั้นหายใจนานมากไปไม่ได้”หลินซีนเยียนฝืนใจพูด

“ทำได้ก็ดีฝั่งนั้นของบึงน้ำเย็นไม่ไกลอีกสักพักลงน้ำไปข้าจะจับเจ้าไว้ไม่ปล่อยมือแค่ข้ายังมีชีวิตอยู่ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไป“ขณะที่หลี่อวี๋นซ่านพูดยังล้วงมุกเม็ดหนึ่งออกมาจากอกเขานำไข่มุกยัดลงไปบนมือหลินซีนเยียนพูดว่า“น้ำในบึงน้ำเย็นแห่งนี้หนาวเย็นมานับพันปีคนปกติทนความหนาวเข้ากระดูกเช่นนี้ไม่ได้เจ้าเอาไข่มุกนี้ไว้กับตัวสักพักไข่มุกนี่จะช่วยเลี่ยงความหนาว”