ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 345

ตอนที่345ข้ามบึงน้ำเย็น

“อ้อแล้วเจ้าจะทำอย่างไรล่ะ?”หลินซีนเยียนไม่สงสัยแล้วรับไข่มุกมา นางไม่มีวิทยายุทธ บึงน้ำเย็นอย่างนี้นางคงจะทนหนาวไม่ได้นางไม่ได้มองตอนที่หลี่อวี๋นซ่านส่งไข่มุกให้นางหลี่หายที่อยู่ด้านข้างดวงตาทั้งสองข้างจ้องไข่มุกตามันวาว

“ข้ายังมีเจ้าไม่ต้องห่วง”หลี่อวี๋นซ่านตอบให้นางวางใจ

“ขอบคุณ”หลินซีนเยียนพยักหน้าจึงรับไข่มุกอย่างระมัดระวังในทันที

หลี่ห่ายอยากจะพูดแต่ถูกหลี่อวี๋นซ่านส่งสายตาดุดันให้หยุด“แต่......”

“ท่านอาพวกเรามีเวลาไม่มากแล้วอีกสักพักต้องรีบออกไปรบกวนท่านนำทางไปด้านหน้าได้แล้ว”หลี่อวี๋นซ่านคำนับทำให้หลี่ห่ายไม่ทันพูดสิ่งที่อยากพูด

หลี่ห่ายส่ายหน้าได้แต่ถอนหายใจยาวสุดท้ายก็ไม่พูดอะไรอีกเลยเขามัดแขนเสื้อและขากางเกงของตัวเองไว้หลังจากนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วดำดิ่งไปในบึงน้ำเย็นได้ยินเพียงเสียงแต่ในชั่วพริบตาเดียวไม่เห็นเงาของหลี่ห่าย

“เอาล่ะพวกเราก็ควรจะไปต่อได้แล้วเจ้าอยู่ตรงกลางข้าจะขนาบตามหลัง”หลี่อวี๋นซ่านคิดจะม้วนแขนเสื้อหลินซีนเยียนหลินซีนเยียนู้สึกว่าทำแบบนี้จะใกล้ชิดกันมากเกินไปไม่ค่อยสะดวกใจรีบถอยหลังมาก้าวหนึ่งจัดการตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย

“งั้นพวกเราไปกันได้แล้ว”หลังจากนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วกระโดดลงไปในกลางบึงน้ำเย็น

ความหนาวเย็นเข้ากระดูกปะทะเข้าถึงรูขุมขนในทันทีเพราะไม่ทันจะเตรียมว่ายน้ำก่อนนางจึงกังวลมากถ้าเกิดเป็นตะคริวแต่มันเกินจากที่นางคาดไว้แค่หนาวเพียงประเดี๋ยวเดียวนางก็รู้สึกอุ่นขึ้นจากกลางหน้าอก

นางกำลังสงสัยก้มลงไปมองงุนงงก็เห็นที่หน้าอกตัวเองมีแสงลางๆปรากฏออกมานางเข้าใจในทันทีที่แท้ความอบอุ่นนี้มาจากเม็ดไข่มุกที่หลี่อวี๋นซ่านให้นางนึกไม่ถึงว่าบนโลกใบนี้จะมีสิ่งอัศจรรย์อย่างนี้จริงๆเมื่อก่อนเคยได้ยินเรื่องพวกมุกหนีน้ำยังคิดว่ามีแค่ในวรรณกรรมเทพนิยายคาดไม่ถึงว่านางจะได้เห็นไข่มุกที่แพร่ความร้อนจนได้รับความอุ่นในสถานที่ที่หนาวเย็นอย่างนี้จริงๆ

เพราะมีมุกเม็ดนี้แต่เวลาผ่านไปสักพักนางก็ไม่รู้สึกหนาวแม้แต่น้อยนางดีใจรีบมุดหาเงาของหลี่ห่ายที่แท้หลี่ห่ายอยู่หน้านางเพียงหนึ่งจั้งในบึงน้ำเย็นมีเพียงภาพอันมืดมิดถ้าหากไม่เห็นหลี่ห่ายที่พกไข่มุกแล้วมีแสงลางๆปรากฏออกมาด้วยนางก็คงมองไม่เห็นเขา

นางว่ายไปทางด้านข้างหลี่ห่ายหลังจากเข้าใกล้หลี่ห่ายจึงกลับหันไปมองหาหลี่อวี๋นซ่าน

ทว่า.....

ในโลกอันมืดไม่มีแม้แต่แสง

นางหันกลับไปมองทางหลี่หายใช้มือทำท่าทางเหมือนถาม“หลี่อวี๋นซ่านล่ะ?”

หลี่ห่ายก็ขมวดคิ้วจ้องมองด้านหลังตาไม่กระพริบท่ามกลางความมืดท่าทางเขาจะมองเห็นไม่ชัดแต่ผ่านไปนานเขาค่อยๆส่ายหน้า

“อะไรนะ?”หลินซีนเยียนสงสัยกำลังคิดจะถามทันใดนั้นตกใจรู้สึกว่าพวกเขาสองคนขึ้นมากันสักพักแล้วเหตุใดหลี่อวี๋นซ่านถึงยังไม่ขึ้นมา?”

นางเริ่มตึงเครียดหลังจากนั้นนั่งยองหมอบลงข้างบึงน้ำเย็นมองไปในบึงน้ำเย็นไม่สำคัญว่าจะเห็นอะไรนางเห็นก็ร้องตะโกนถอยหลังไปครึ่งก้าวเพราะในบึงน้ำเย็นนั่นมีเลือดสีแดงซึมจางๆยังมีกลิ่นเหมือนคาวเลือดลอยมาจากเลือดแดงนั้น

“เลือด!”นางตะโกนทนไม่ไหวหมอบที่ริมฝั่งบึงน้ำเย็นตะโกนขึ้นมา“หลี่อวี๋นซ่าน!หลี่อวี๋นซ่าน!”

ที่ดำเข้าไปในบึงน้ำเย็นนี้มีแค่พวกเขาสามคนบนตัวนางกับหลี่ห่ายไม่มีร่องรอยบาดแผลเลือดพวกนี้มาจากที่ใดก็คงรู้กันอยู่แล้ว

ความหวาดกลัวที่ใดไม่รู้โผเข้าปกคลุมหลินซีนเยียนนางเริ่มกลัวขึ้นาทันทีถ้าหลี่อวี๋นซ่านเป็นอะไรไปนางคงรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตแม้ไม่มีความรู้สึกรักกับเขาแต่นางจะให้เขามาตายเพราะนางไม่ได้!

“หลี่อวี๋นซ่าน!”หลินซีนเยียนกัดฟันตะโกนออกมาดวงตายังรอคอยมั่นที่ผิวบึงน้ำเย็นแต่บึงน้ำเย็นนิ่งเงียบมากไม่มีเสียงสักนิดนางหันกลับไปตะโกนใส่หลี่ห่ายอีก“ท่านอาหลี่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่พวกเราทำอะไรไม่ได้เลยหรือ?”

หน้าหลี่ห่ายลังเลเดินไปมาที่ริมฝั่งแต่กลับพูดทื่อๆเหมือนเดิม“ตอนนี้พวกเราไม่มีหนทางอะไรเลยคงทำได้แค่รอแต่เขาไม่น่าจะมีอันตรายถึงชีวิตดอกแค่.....แค่.....เฮ้อตอนนี้ก็ดูท่าไม่ดีแล้วแม้ไม่มีอันตรายตามปกติก่อนหน้านี้เขาควรจะออกมาแล้วถึงจะถูกแต่นี่มันก็เลยเวลาจากครั้งก่อนๆมาสักพักแล้ว.....”

เสียงพูดของเขายังไม่ทันได้พูดก็ได้ยินเสียงตูมตามๆดังขึ้นมาหลังจากนั้นเงาหลี่อวี๋นซ่านโผล่ออกมาจากผิวน้ำบึงน้ำเย็นเขาพุ่งไปถึงริมบึงยื่นมือฉวยขึ้นมาดึงหลี่อวี๋นซ่านออกมาจากน้ำทันที