ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 349

ตอนที่349เหตุการณ์กลางน้ำ

หลังจากนางกระโดดน้ำไปแล้วหลี่ห่ายถึงกังวลมองไปทางหลี่อวี๋นซ่านปากกลับพูดโทษหลินซีนเยียน“นางผู้หญิงคนนี้ช่างเจ้าเล่ห์เสียจริง!ฉีกหน้าแล้วก็หนีไปแล้วตอนแรกข้ายังคิดจะแย่งมุกหนีน้ำมาให้เจ้า!”

“นางหาใช่คนเช่นนั้นไม่”หลี่อวี๋นซ่านขมวดคิ้วพูดประโยคนี้ออกมา

“ไม่ใช่ได้ไงกันเหตุใดนางถึงหนีไปเร็วขนานนั้น?เจ้าไม่มีมุกหนีน้ำตอนลงน้ำครั้งก่อนถูกฝูงปลาพวกนั้นกัดจนบาดเจ็บล่ะ?โชคดีที่เจ้ายังระมัดระวังซ่อนตัวไม่ให้นางเห็นแต่เจ้าดูตอนนี้สิกลัวเจ้าแย่งมุกหนีน้ำกลับนางกระโดดน้ำไปก่อนแล้ว”หลี่ห่ายยิ่งพูดความรู้สึกดูถูกบนใบหน้ายิ่งมากขึ้น

หลี่อวี๋นซ่านจ้องมองหลี่ห่ายด้วยแววตาเยือกเย็นเหมือนไม่ชอบเอามากๆที่ได้ยินคำใส่ร้ายป้ายสีหลินซีนเยียนจากปากเขาทว่าในใจลึกๆเมื่อหลินซีนเยียนกระโดดน้ำหายไปในพริบตาอันที่จริงเขาก็ผิดหวังความแน่วแน่ไม่ลังเลของนางไม่ทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจเลยหรือไร?

เขาอยากจะค้านแต่กลับพูดค้านไม่ออกจนสุดท้ายทำได้แค่พูดด้วยเสียงเย็นชา“เอาล่ะออกไปก่อนค่อยว่ากันเถิด”

หลี่ห่ายพยักหน้าล้วงมุกหนีน้ำของตัวเองออกมาจากกลางอกยัดใส่มือหลี่อวี๋นซ่าน“เจ้าใช้ของข้าร่างกายเจ้าได้รับบาดเจ็บบนตัวมีบาดแผลกลิ่นคาวเลือดจะยิ่งดึงดูดให้ปลาเข้าหามากขึ้นตอนถึงเจ้าคงจะถูกแทะทั้งเป็นจนหมดเสียแล้วแค่เวลาพักเดียวข้าต้านได้”

ความรู้สึกอุ่นของมุกหนีน้ำแผ่ซ่านจากฝ่ามือไปทั่วทุกส่วนของร่างกายหลี่อวี๋นซ่านก้มหัวลงทำหน้าตาหนักหน่วงแต่สุดท้ายเขาส่ายหน้า“ท่านได้บาดเจ็บช้ำในเมื่อสองปีก่อนตอนนี้ยังฟื้นฟูไม่สมบูรณ์ท่านอาจจะต้องแบกหรือเอามาให้ข้าเถิดแม้วิทยายุทธของข้าไม่อาจเทียบท่านได้แต่ข้ายังมีเกราะป้องกันตัวที่ท่านพ่อให้ข้า”

“เกราะป้องกันตัว?”หลี่ห่ายนึกได้ทันที“มิน่าล่ะตอนนี้เจ้ายังมายืนพูดอยู่ได้ที่แท้มีเกราะป้องกันตัวก่อนหน้านี้ข้ายังแปลกใจองครักษ์ของหลี่ห่ายพวกนั้นต่อสู้ได้ดีกว่าเจ้าไม่มีใครรอดที่แท้เจ้ามีของสิ่งนั้นพ่อเจ้ารักใคร่เอ็นดูเจ้าจริงๆนึกไม่ถึงว่าจะเอาเกราะป้องกันตัวให้เจ้าแต่ว่า...เกราะป้องกันตัวต้านได้หนึ่งชั่วโมงเกรงว่าก่อนหน้านี้จะถูกฉีกกัดไม่ต่างจากเดิมสินะเจ้าแน่ใจนะว่าเกราะป้องกันจะปกป้องเจ้าได้?”

หลี่อวี๋นซ่านลังเลสักพักหลังจากนั้นพยักหน้าเอามุกหนีน้ำคืนให้หลี่ห่ายแล้วหันตัวกระโดดลงน้ำแต่ร่างกายเขาแข็งทื่อลงน้ำแวบเดียวเลือดแดงสดซึมกระจายออกมาคิดขึ้นได้ปากแผลบนตัวเขาฉีกเลือดออกอีกครั้ง

ในช่วงเวลานั้นรูม่านตาหลี่ห่ายหดลงทันทีถอนหายใจพูด“ในที่สุดลูกหลานสายตรงรุ่นนี้ยังพอมีคนรับภาระหน้าที่ได้”

หลงจากพูดจบหลี่ห่ายก็กระโดดลงน้ำตามไป

ใต้น้ำบึงน้ำเย็นมืดมิดยื่นมือไม่เห็นทั้งห้านิ้วนอกจากความมืดยังมีความมืดโชคดีที่หลินซีนเยียนเคยมีประสบการณ์ครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้นางจึงไม่ตื่นตระหนกตกใจ

แต่นางไม่ได้คาดการณ์หมือนหลี่ห่ายกระโดดลงน้ำเดินแล้วหลังจากนางหลับตากลับหยุดนิ่งในบึงน้ำเย็นนางล้วงมุกหนีน้ำออกมาหยิบมุกหนีน้ำให้ห่างออกไปมุกหนีน้ำนั้นไกลจากร่างกายความหนาวเย็นเข้ากระดูกปกคลุมทันทีนางไม่ขยับแค่กำลังรอนิ่งๆ

เวลาแค่ชั่วพริบตาเดียวแสงมุกหนีน้ำที่พกมาดับมืดลงรอบตัวก็มีฝูงปลารวมตัวขึ้นในความมืดเป็นปลาตัวเล็กเท่าฝ่ามือร้อยถึงพันตัวกำลังลูบซี่ฟันทุกซี่เหมือนหนามสะท้อนแสงเยือกเย็นระยิบระยับ

เห็นเหตุการณ์นี้หลินซีนเยียนก็รู้แล้วที่หลี่อวี๋นซ่านพูดเมื่อกี้โกหกทั้งเพ!ปลาล้อมรอบเยอะขนาดนี้วิทยายุทธทั้งโลกคงไม่อาจต่อสู้ต้านทานรอบด้านได้โดยเฉพาะปลาตัวเล็กใหญ่แค่ฝ่ามือเคลื่อนไหวปราดเปรียวว่องไวกลางน้ำคนที่ไหนจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกมันได้

นางแปลกใจกลิ่นคาวเลือดข้นจะไหลมาจากปลาที่ตายไม่กี่ตัวได้อย่างไรเลือดนั่นต้องป็นเลือดหลี่อวี๋นซ่านแน่นอนอีกทั้งตามจำนวนปลาตัวเล็กพวกนี้นางถึงขนาดไม่กล้านึกภาพตอนหลี่อวี๋นซ่านถูกโจมตีก่อนหน้านี้!มิน่าล่ะหลังจากขึ้นฝั่งสีหน้าหลี่อวี๋นซ่านถึงหวาดผวาที่แท้เลือดของเขาไหลมากเกินไปนางไม่กล้าคาดคะเนบนตัวหลี่อวี๋นซ่านจะมีบาดแผลมากเท่าไหร่

ตูม!

มีเสียงกระโดดน้ำอีกครั้งพวกปลาตัวเล็กคล้มคลั่งแล้วเหมือนพวกมันจะได้หลิ่นคาวเลือดพวกมันทั้งหมดว่ายออกไปทางนั้น

หลินซีนเยียนตกใจรู้ว่าหลี่อวี๋นซ่านลงน้ำแน่นอนนางจึงว่ายออกไปไม่ลังเลสักนิดเห็นเพียงแต่ภาพความมืด

ปลาตัวเล็กนับร้อยว่ายล้อมรอบตรงกลางในความมืดเหมือนกับกำลังฉีกแทะเนื้อของเขาเพราะว่าหลินซีนเยียนเห็นน้ำรอบตัวกลายเป็นสีแดง

ทว่าเพราะบนตัวนางมีมุกหนีน้ำฉะนั้นตอนที่นางว่ายเข้าไปปลาตัวเล็กที่ล้อมรอบอยู่แหวกทางให้ทันทีเหมือนกับกลัวมุกหนีน้ำ

ฝูงปลาหลีกตัวออกเป็นร่องทางทำให้หลินซีนเยียนมองสภาพด้านในได้ชัดเจนเป็นไปอย่างที่นางคิดเอาไว้สีหน้าหลี่อวี๋นซ่านซีดบนตัวมีเลือดสดซึมแต่แม้จะอยู่ในสภาพเช่นนี้เสื้อผ้าบนตัวของเขาไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเดาได้ไม่ยากเสื้อผ้าของเขาน่าจะมีของมีค่าด้วย

ความรู้สึกตัวของหลี่อวี่นนซ่านเริ่มถดถอยลงเห็นหลินซีนเยียนว่ายเข้ามาทางตัวเองทันทีฉีกยิ้มขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณแต่เขาไม่รู้อยู่ใต้สภาพแวดล้อมอย่างนี้รอยยิ้มดูแปลกประหลาดนัก

เสี้ยววินาทีหัวใจหลินซีนเยียนค่อยๆเจ็บปวด

นางกัดฟันแน่นว่ายเข้าไปด้านข้างหลี่อวี๋นซ่านอ้าสองมืดพาเขาเข้าไปในอ้อมแขนหลังจากนั้นโอบเอวเขาไว้แน่นทำให้ร่างกายของทั้งสองคนแนบชิดกันเท่าที่จะทำได้

นางคาดเดาได้มุกหนีน้ำขับไล่ฝูงปลามีระยะทางของมันระยะทางไม่เกินหนึ่งช่วงแขนดังนั้นถ้าสองคนแนบชินกันเท่าที่จะทำได้อาจจะสามารถจู่โจมไล่ฝูงปลาพวกนั้นได้

สิ่งที่น่ายินดีคือครั้งนี้นางพนันชนะแล้วฝูงปลาออกห่างจากข้างตัวหลี่อวี๋นซ่านแต่ยังว่ายล้อมรอบทั้งสองคนเมือนเดิม

หลินซีนเยียนไม่รอช้ากอดหลี่อวี๋นซ่านว่ายออกไป

เมื่อนางดึงร่างหลี่อวี๋นซ่านโผล่ออกมาจากบึงน้ำเย็นและปีนขึ้นริมฝั่ง ฝูงปลาพวกนั้นไม่กล้า ก็ว่ายกลับลึกลงไปในบึงน้ำเย็นแทน หลี่ห่ายโผล่จากบึงน้ำเย็นตามๆกันมา ด้านหลังร่างลากหีบใหญ่เขาเห็นหลินซีนเยียนกำลังกอดหลี่อวี๋นซ่านหอบถี่ๆอยู่ข้างริมบึงน้ำเย็น

“เจ้ายังไม่ได้ไปรึ?”หลี่ห่ายตกใจทนไม่ไหวจึงถามออกมา

หลินซีนเยียนถึงเข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรยิ้มเย็นชาพูด“เจ้าคิดว่าข้าหนีพวกเจ้าไปแล้ว?ไม่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรที่ผ่านมาพวกเจ้าไม่เคยขอโทษข้าพวกเจ้าไม่ใช่ศัตรูข้าฉะนั้นข้าก็หนีไปอย่างนั้นไม่ได้ดอก”

อีกอย่างนางไม่ชอบค้างบุญคุณยิ่งหลี่อวี๋นซ่านทุ่มเทกับนางมากขึ้นเท่าไหร่ใจนางยิ่งรู้สึกละอายแก่ใจในบึงน้ำเย็นก่อนหน้านี้นางก็คิดลองดูว่าหลี่อวี๋นซ่านซ่อนอะไรไว้หรือไม่ ใครจะรู้ยังมีของที่นางลองเอาออกมาได้จริงๆแบบนี้ก็ดีอย่างน้อยนางติดค้างหลี่อวี๋นซ่านน้อยลงครั้งหนึ่ง