ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 353

ตอนที่353เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริง

พวกอวิ๋นเทียนซีเห็นหลินซีนเยียนสนใจเซียวฝานเช่นนี้ทั้งใบหน้าจึงเผยความระแวงสงสัย

สีหน้าหลี่อวี๋นซ่านเย็นชาหลินซีนเยียนยิ่งทำสีหน้าเย็นชาใส่เขาในใจของเขาก็ยิ่งขัดตามความคิดเขาเองเขาไม่อยากช่วยชีวิตชายที่นางสนใจเอามากๆแต่เขาไม่อยากให้หลินซีนเยียนแสดงสีหน้าเหยียดหยามใส่ตัวเองอย่างนั้น

หลินซีนเยียนรอไม่ไหวหันกลับไปทางอวิ๋นเทียนซีอีกครั้ง“นายท่านอวิ๋นพวกเขาเป็นคนของเจ้าทำไมเจ้าจะทิ้งพวกเขาไว้อย่างนี้เพื่อให้เจ้าพบกับความตายทีหลังรึ?”

ไม่ใช่แค่คนรับใช้เท่านั้นอวิ๋นเทียนซีดูแล้วมันไม่คุ้มเสียที่เขาจะฝ่าอันตรายเสี่ยงชีวิตไปช่วยแต่หน้าของผู้ติดตามสองคนเขาก็ปฏิเสธยากอีกอย่างไรเสียผู้ติดตามสองคนนี้ก็เป็นคนสนิทของเขาถ้าเรื่องนี้ถูกคนเห็นเข้าคงเลี่ยงความรู้สึกผิดหวังของคนติดตามพวกนี้ไปไม่พ้น

“ข้าอยากช่วยอยู่แล้วแต่เจ้าก็เห็นแล้วทุกฝีก้าวของที่นี่อันตรายนัก ตัวข้าเองยังเอาไม่รอดจะไปช่วยพวกเขาขึ้นมาได้ที่ไหนกัน?แค่คนติดตามของอวิ๋นเทียนซีอย่างข้าที่ผ่านมาใช่ว่าข้าไม่มีความยุติธรรมถ้าพวกเขาเคราะห์ร้ายต้องตายที่นี่จริงๆครอบครัวพวกเขาข้าก็จะปฏิบัติอย่างดี”อวิ๋นเทียนซีพูด

พูดมากขนาดนี้ไม่ได้หมายความอย่างนั้นเขาคิดจะไม่ช่วยต่างหาก!

หลินซีนเยียนโกรธกัดฟันกรอดสำหรับคนอย่างอวิ๋นเทียนซีนี้นางไม่ต้องหวังอะไรด้วยอยู่แล้ว!นางก้มหน้าแล้วหันไปมองหลี่อวี๋นซ่านอีกครั้งจากดวงตาแวววาวไปถึงสายตาที่มืดดำไร้แสงสุดท้ายนางแค่ถอนหายใจยาวหลังจากนั้นยกเท้าขึ้นไม่หวั่นไหวเดินเข้าไปทางเซียวฝาน

ท่าทางนางฉับไวมากครั้งนี้หลี่อวี๋นซ่านคว้ามือนางไว้ไม่ทันได้ยินแค่เสียงหลี่อวี๋นซ่านร้อนใจจากทางด้านหลัง“หน้าซ้ายหลังขวาเดินขึ้นไปสามก้าวหยุด!”

เขาไม่จับนางไว้แต่ไม่สามารถมองนางย่ำไปที่ตำแหน่งอันตรายฉะนั้นจึงทนไม่ไหวพูดเตือน

หลินซีนเยียนไม่สงสัยความปรารถนาดีของเขาฉะนั้นขึงเดินไปข้างหน้าตามที่เขาบอกทั้งหมดไม่มีอันตรายอย่างที่คิดและตอนที่หลี่อวี๋นซ่านบอกให้หยุดนางก็พึ่งหยุดที่ขอบหลุมโคลนพอดี

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้นางตกใจคือก่อนหน้านางคือเดินไปทางฝั่งตรงกันข้ามอวิ๋นเทียนซีชัดๆถ้าเข้าใจตามปกติที่นางไปถึงควรจะเป็นอีกฝั่งหนึ่งของหลุมโคลน แต่ไม่รู้ทำไมตอนที่นางหยุดลงนึกไม่ถึงว่าจะเห็นอวิ๋นเทียนซียืนอยู่ด้านขวาของตัวเอง

ช่องว่างของที่นี่เหมือนว่ามองด้วยตาเปล่าจะไม่เหมือนกัน!

หลินซีนเยียนที่เข้าใจความคิดนี้ในใจก็เต้นแรงตุบๆที่แท้ภัยอันตรายใหญ่ที่สุดของนี่ไม่ได้มาจากค่ายกลแต่มาจากพื้นที่ช่องว่างบิดเบี้ยวของที่นี่!

เวลานั้นนางไม่ลังเลอะไรผลักอวิ๋นเทียนซีลงไปทางหลุมโคลน!

อวิ๋นเทียนซีเห็นชัดเจนว่านางไปทางหลุมโคลนด้านตรงข้ามจึงไม่ป้องกันตัวจากนางฉะนั้นตอนที่แรงหนักผลักเข้ามาทางด้านหลังเขาตั้งตัวไม่ทันอวิ๋นเทียนซีก็หล่นไปทางด้านหน้า!

คนติดตามข้างกายทั้งสองคนของเขาก็ทำหน้างงสับสนตอนรอจนกระทั่งพบว่าผิดปกติอวิ๋นเทียนซีก็ตกเข้าไปกลางบึงโคลนแล้วทั้งสองคนมองซ้ายขวาเห็นหลินซีนเยียนยืนโผล่ที่ด้านข้างพวกเขา!

“พวกเจ้าทั้งหมด....ลงไปเถอะ!”หลินซีนเยียนตะคอกรอโอกาสนี้มานานมากแล้ว ดังนั้นตอนนี้เป็นเพราะนางตื่นเต้นและมือทั้งสองข้างค่อยๆสั่นเทาแต่เป็นเช่นนี้ได้นางเองก็ตัดสินใจได้รวดเร็วเฉียบขาดทันเวลา

ในมือผู้ติดตามทั้งสองคนยังถือคันธนูฉะนั้นตอนที่ล้มลงไปตามสัญชาตญาณจะเปิดกลไก แต่ที่ทำให้พวกเขาตกใจหลินซีนเยียนไม่กลัวสักนิดกลับยื่นมือออกมาไม่รู้เสียด้วยว่ามือนางไปสัมผัสบนชิ้นส่วนคันธนูตอนที่พวกเขาเปิดกลไกธนูสั้นกลับไม่ยิงตรงออกมาอย่างที่คาดไว้!

“เจ้าเจ้าจะทำอะไรกันแน่?”อวิ๋นเทียนซีเปิดโปงจะคิดที่ไหนว่าจะพลาดเพราะปัญหาเล็กๆน้อยๆนึกไม่ถึงว่าจะล้มไปง่ายๆเพราะน้ำมือเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

รวมพลังทั้งหมดเข้าด้วยกันเขาไม่วาดกลัวแม้แต่น้อยแต่ถูกฝังทั้งเป็นอย่างนี้เขากลับหายใจไม่ออกราวกับช้างถูกมดกัดตายข่มเหงตั้งแต่แรกจนวาระสุดท้าย!

“อยาก....ฆ่าเจ้า!”ตอนหลินซีนเยียนพูดนั่งยองข้างริมหลุมโคลนในสายตาเผยเจตนาฆ่าออกมาขู่จนพวกอวิ๋นเทียนซีดิ้นทนไม่ได้พวกเขาดิ้นร่างก็ยิ่งจมลงไปอีก

อวิ๋นเทียนซีตกใจจนเหงื่อออกทั้งหัว ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ชีวิตพวกเขาทั้งหมดอยู่ในกำมือของคนๆนี้ลนลานขึ้นมาทันที“เจ้ากับข้าไม่มีความอาฆาตแค้นต่อกันครั้งก่อนข้าก็ปล่อยเจ้าไปคงไม่ดีเท่าเจ้าปล่อยข้าไปสักครั้งข้ารับประกันหลังจากเจ้าปล่อยข้าไปแล้วจะไม่มาแตะต้องพวกเจ้าแม้ปลายก้อยอย่างแน่นอน อีกอย่างข้าก็ไม่ต้องชิ้นส่วนแผนที่ของพวกเจ้าแล้วข้าไม่ต้องการหาเกิงจีนให้พบแล้วข้าอวิ๋นเทียนซีขอสาบานต่อสวรรค์พูดจริงทำจริงแน่นอน!”

หลินซีนเยียนถอนหายใจยาวส่ายหน้าเหมือนกำลังเหยียดหยามอวิ๋นเทียนซีที่จนตรอกสายตานางทั้งนิ่งเงียบทั้งโศกเศร้าทันใดนั้นนางยกมือค่อยๆแกะหน้ากากตัวเองเผยใบหน้าที่งดงามออกมา

ตอนที่ใบหน้านางค่อยๆปรากฏออกมาชัดเจนท่ามกลางหมอกหนาอวิ่นเทียนซีตกใจจนพูดไม่ออก“เจ้า!เจ้า!”

“ใช่ข้าเองคนที่ฝันอยากฆ่าเจ้าล้างแค้นแทนอาจารย์ข้า!เป็นไงมาถึงตอนนี้เจ้าคิดว่าข้ายังจะปล่อยเจ้าไปหรือ?”หลินซีนเยียนหยิบก่อนหินก้อนหนึ่งขึ้นมาจากพื้นทิ้งลงไปทางอวิ๋นเทียนที่อยู่ในหลุมโคลน

มือและเท้าทั้งสองข้างของอวิ๋นเทียนซีถูกดูเข้าไปในทรายดูดแล้วเขาไม่กล้าขยับอย่างที่ใจต้องการแค่เขาขยับเพียงเล็กน้อยร่างก็จะจมลงไปจึงถลึงตามองก้อนหินนั้นทุนบนศีรษะตัวเองเลือดสดไหลออกมาเปื้อนจมูกปากของเขาทันที

กลิ่นคาวเลือดสร้างความสะเทือนใจแก่อวิ๋นเทียนซีทำให้เขารู้ว่าความตายจวนจะถึงตัวแล้วสุดท้ายแววตาโอหังอวดดีของเขาก็หายวับไปทันทีสิ่งที่เข้ามาแทนที่คือสภาพขอทานที่แสนต่ำต้อย“ข้อร้องเจ้าขอร้องเจ้าล่ะให้ข้าทำอะไรก็ได้แค่เจ้าไว้ชีวิตข้าเจ้าต้องการอะไรก็ได้!ใช่แล้วข้ามีชิ้นส่วนแผนที่แผนที่ตกทอดของศาลาความลับแห่งสวรรค์ข้าหาชิ้นส่วนใหญ่พบแล้วเหลือแค่ชิ้นส่วนเล็กๆนั้นที่อาจารย์เจ้าสืบทอดในวงตระกูลแผนที่เล็กที่ข้าได้มาข้าก็ให้เจ้าได้ให้เจ้าหมดเลย!”

“ชิ้นส่วนแผนที่?”หลินซีนเยียนยิ้มเย็นชาทุ่มก้อนหินลงไปอีก“เอามาเทียบกับชีวิตอาจารย์ข้าและชีวิตของศิษย์พี่ข้าของๆพวกเจ้าสิ่งใดก็แลกไม่ได้ทั้งนั้น!ถ้าเจ้าเอาอาจารย์คืนให้ข้าได้คืนชีวิตพวกศิษย์พี่ให้ข้า ข้าจะปล่อยเจ้าแต่เจ้าทำได้ไหม?เจ้าทำได้ไหม?เจ้า.....ทำไม่ได้!”

ตอนพูดถึงช่วงสุดท้ายเบ้าตานางน้ำตาคลอขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวนางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาจนตรอกพูดอย่างกล้ำกลืน“ข้าแค่ต้องการอาจารย์ที่รักการทำอาหารและศิษย์พี่ข้าอันเป็นที่รักเจ้าให้ได้หรือ?”

แม้แต่ตัวนางเองก็คาดไม่ถึงในชีวิตอันแสนสั้นคนพวกนี้จะฝังรากลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของนางทุกๆครั้งที่คิดถึงสมัยก่อนนางก็เจ็บปวดจนหายใจไม่ออก